Από μικρό παιδί είχα ένα πρόβλημα.
Μάλλον πολλά είχα, αλλά ένα από αυτά ήταν η Τέχνη. Δηλαδή όχι η τέχνη αυτή καθ’
αυτή αλλά η Αλήθεια της. Η Ουσία της. Το Απόσταγμα της. Το Κέντρο της. Τι είναι
Τέχνη έχω αναρωτηθεί πολλές δεκάδες φορές.
Τι με νοιάζει εμένα η τέχνη
αυτού ή αυτής που βρίσκεται σε μια μουσική σκηνή αν έχει μάτια διαβόλου; Τι με
νοιάζει εμένα η τέχνη κάποιου που ακουμπά το πέλμα του στο θεατρικό σανίδι αν
έχει κακιά ψυχή; Τι με νοιάζει εμένα η τέχνη κάποιας που γεμίζει τους τοίχους
μιας γκαλερί αν έχει σκληρή καρδιά; Τι με νοιάζει εμένα η τέχνη ενός που ξέρει
να βάζει όμορφα της λέξεις στο χαρτί αλλά είναι ξερές σαν έρημη γη; Τι με
νοιάζει εμένα η τέχνη μιας που ξέρει να πλέκει ρίμες με φαντασία όταν αυτή
κινείται στα πλαίσια μιας νεκροφόρας;
Και πως τα καταλαβαίνεις όλα
αυτά; Από την σαπίλα που οσμίζεσαι στον αέρα, από τις λέξεις που πετά το στόμα
τους, από τα σάλια τους καθώς μιλούν, από την δυσοσμία του μυαλού τους, από τις
στείρες παρέες τους, από τη γλώσσα του σώματος τους, από την νευροκινητικότητα
των ματιών τους, από… ένα σωρό πράγματα αν θέλεις να αφουγκραστείς, να
καταλάβεις. Αν σε νοιάζει.
Αλλιώς όλα καλά: η Τέχνη για
την Τέχνη, ατέλειωτες συζητήσεις για τη σημειολογία των λέξεων… παπάρια δηλαδή.
Ο Καλλιτέχνης πρέπει να είναι άνθρωπος πρώτα, με Α κεφαλαίο. Να είναι μαχητής.
Να είναι μπροστάρης. Να ψάχνεται εσωτερικά. Να παθιάζεται εξωτερικά. Να
αφουγκράζεται τον κόσμο. Να τον πονά. Να αγαπάει. Να ερωτεύεται. Να πονάει. Να
ζει εδώ, σε αυτόν τον κόσμο. Να έχει ψυχή και καρδιά.
Τέχνη που βγαίνει από ένα
άρρωστο μυαλό, άρρωστη θα είναι: γεμάτη από μικρά και μεγάλα λαθάκια. Που όλα
μαζί θα συνθέσουν το παζλ της σημερινής μας κοινωνίας. Τέχνη που βγαίνει από
ένα νου διαυγή, από μια σκέψη υγιή, που απευθύνεται στον κόσμο –όχι απαραίτητα
και στην πλειοψηφία του, που αγκαλιάζει τις ψυχές και τις καρδιές των ανθρώπων
με σκοπό κάτι ανώτερο, μια ανάταση ψυχής… αυτή είναι Τέχνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου