… αγναντεύοντας
25/8/1999, 15:00
Πιστεύω πως μ’ αυτό τον
τρόπο -γράφοντας- καταφέρνω να ιεραρχήσω, γαληνέψω, συγκεντρώσω τη σκέψη μου σ’
αυτό που με απασχολεί -οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, που μ’ έχει αναστατώσει ή
που θέλει κάποιες απαντήσεις.
Πολλές φορές η σκέψη δεν αρκεί αν δεν είσαι αντιμέτωπος με
το ίδιο πρόβλημα άμεσα. Αυτό το έχω νιώσει πολλές φορές στη ζωή μου.
Όπως έχω νιώσει την ανακούφιση μέσα από το γράψιμο και την
κατάθεση της σκέψης -αποτύπωση της- πάνω στο χαρτί.
Άραγε τι είναι χρόνος,
απόσταση; Μπορούν αυτά να σε γιατρέψουν και να απομακρύνουν τη σκέψη σου;
Πολλές φορές ναι. Άλλες πάλι όχι.
Ποιο είναι το γνώρισμα, το
κριτήριο αν μη τι άλλο, που ξεχωρίζεις έναν άνθρωπο μέσα από το πλήθος; Είναι
πολλά θα απαντούσε κάποιος. Ανάλογα τα κριτήρια που έχουμε εμείς σαν άνθρωποι,
σαν άτομα μοναδικά.
Άραγε ένα κοίταγμα, ένα
χαμόγελο είναι αρκετά; Και βέβαια θα απαντούσε κάποιος. Και αν αυτά μπουν
γρηγορότερα από κάποια άλλα μέσα στη καρδιά σου; Αν αυτά μέσα σε ελάχιστο
χρονικό διάστημα γίνουν ένα μ’ αυτή; 15 ή 16 ώρες είναι αρκετές; Ή καλύτερα οι
τελευταίες 4 με 5 ώρες είναι αρκετές;
Ορισμένες φορές δεν χρειάζεται
να δίνουμε απαντήσεις σ’ όλα τα ερωτήματα που μας βασανίζουν. Ναι ήταν αρκετές.
Λίγα μόλις λεπτά. Αυτό πρόσταξε το μονοπάτι της καρδιάς.
… στο δωμάτιο (1)
25/8/1999, 16:35
Αυτό που σκεφτόμουν πριν από
λίγο είναι τον κόσμο των συναισθημάτων. Ποια είναι αυτά τα συναισθήματα που
βγαίνουν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια μιας επιτυχίας ή αποτυχίας, ενός φόβου
ή μιας λάμψης ψυχικής; Πολλά.
Άραγε μια επιτυχία επαγγελματική είναι ικανή να σου τα
βγάλει όλα στην επιφάνεια; Μάλλον όχι. Άλλος θα έλεγε πως ναι αν αυτή συνδυάζεται
με την ψυχική σου γαλήνη σ’ όλους τους τομείς. Σ’ όλους τους τομείς; Μα είναι
ποτέ δυνατό; Τι, να παντρευτείς την κόρη του αφεντικού σου; Και με ποια
κριτήρια έχουν δημιουργηθεί αυτές οι σχέσεις; Με το χρήμα; Την αγάπη; Το συμφέρον;
Τον έρωτα; ‘Η σε συνδυασμό των ανωτέρω;
Ποια συναισθήματα, άραγε, βγαίνουν στην επιφάνεια σ’ αυτή
τη περίπτωση; Μάλλον το κυρίαρχο συναίσθημα είναι της αβεβαιότητας. Αυτό που σε
κάνει να μη νιώθεις σίγουρος για τον εαυτό σου και για τους άλλους.
Άραγε μια γνωριμία που θα
καταλήξει σε σχέση, περνώντας μέσα από την κριτική σκέψη και την λογική, είναι
δυνατή ώστε να φανερωθεί αυτή η πληθώρα των συναισθημάτων; Μπορεί.
Μπορεί, ίσως, πρέπει, δεν
πρέπει, τάχα, εάν, εφόσον, άμα……..
Όλα αυτά δεν είναι τίποτα
και είναι όλα μαζί. Η μαγική λέξη είναι μία και είναι αυτή που σε καταφέρνει να
βρεις τις απαντήσεις, χωρίς πολλά λόγια την παρουσιάζω: Α Υ Τ Ο Γ Ν Ω Σ Ι Α .
Μόνο όταν γνωρίζεις καλά τον
εαυτό σου -ποιος είναι αυτός άραγε που τον ξέρει τέλεια;- ή φτάσεις τουλάχιστο
σ’ ένα στάδιο που δεν θα πέφτεις σε μεγάλα σφάλματα, τότε, κάτι θα ‘χεις αρπάξει
απ’ αυτό που λέγεται «νόημα της ζωής».
Η χαρά η λύπη, ο έρωτας, η αγάπη, το μίσος, η γέννηση, ο
θάνατος… Είναι ένα κομμάτι από το παζλ που λέγεται ζωή.
Η σεξουαλική ικανοποίηση
είναι ικανή να με κρατήσει «ζωντανό»; Μια εφήμερη σχέση; Μια σχέση προμελετημένη
; Σίγουρα όχι!
Τελικά τι είναι αυτό που διεγείρει τον συναισθηματικό σου
κόσμο; Ποια είναι η σπίθα που αρκεί για να φουντώσει μια τεράστια πυρκαγιά μέσα
σου και να φτάσει μέχρι τ’ άκρα των δακτύλων σου;
Ο έ ρ ω τ α ς !...
… στο δωμάτιο (2)
Αυτός που άρχισε να
δημιουργείται Παρασκευή προς Σάββατο ξημερώματα κατά τις 02:30 με 03:00 και που
εξελίχτηκε σ’ ένα μεγάλο πανηγύρι συναισθημάτων κατακλύζοντας νου, σκέψη, ψυχή,
καρδιά…
Αυτός που έβγαλε στην επιφάνεια ένα τεράστιο άγχος στο
ερώτημα, αν θα πάρει τηλέφωνο μόλις γυρίσει από ένα μικρό γύρο με καΐκι σε
κάποια μέρη της Μήλου.
Αυτός που έδεσε με κόμπο το στομάχι, γεμίζοντας το
ανορεξία. Αυτός που με καθήλωσε αρκετές ώρες στην καφετέρια περιμένοντας μια
κλήση, ένα τηλεφώνημα. Αυτός που με γέμισε αμφιβολίες στο αν είχα δώσει σωστά
το τηλέφωνο και στο αν υπήρχε όρεξη να πραγματοποιηθεί αυτό το τηλεφώνημα.
Αυτός που με ένα έντονο βλέμμα και ένα χάδι στα μαλλιά φούντωσε στην κυριολεξία
μέσα μου. Αυτός που ήθελε η μοίρα να αποχαιρετιστούμε δύο φορές σε κατευθύνσεις
που είχαμε επιλέξει διαφορετικές. Αυτός που ηρέμησε τα λόγια μέσα μου, άνοιξε
την ψυχή μου, κάνοντας το τηλεφώνημα στη δουλειά τη Τρίτη στις 17:30 περίπου
ένα τίποτα, ένα προβληματάκι που θα λυνόταν σε λίγα λεπτά. Αυτός που το
παιχνίδι της μοίρας θέλησε να γίνει δύο κομμάτια αλληλένδετα που το ένα
ταξίδευε προς βορρά και τ’ άλλο έμενε στο νότο. Αυτός που ξεδίπλωσε τα φτερά
του και έκανε δυο ανθρώπους ένα, έστω για λίγες ώρες. Αυτός που υπάρχει μέσα
μου και δε θα σβήσει ποτέ στη θύμηση του. Αυτός που με το άρωμα της με κάνει να
ψάχνομαι και να κοιτάω πίσω. Αυτός, με το πανέμορφο γέλιο της, τα εκφραστικά
μάτια της, το ρίγος που διαπερνούσε το κορμί της… Αυτός είναι μέσα μου αυτή τη
στιγμή, και μ’ έχει κυριεύσει!
Η μοίρα ξεδίπλωσε πάλι ένα της χαρτί. Η σωματική επαφή των
δύο σωμάτων ίσως ήταν μια ολοκλήρωση. Μα έτσι κι αλλιώς ήταν το τελευταίο χαρτί
στη τράπουλα. Ήταν σαν να έχει γίνει. Το δέσιμο των κορμιών, τα χείλη που
ενώθηκαν…
Πόσο θα κρατήσουν άραγε αυτά; Μην απαντήσουμε σ’ αυτό τώρα,
γιατί όπως πολύ καλά ξέρουμε και οι δυο μας, ο κόσμος είναι πολύ μικρός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου