Texts Tags by Chronological order

1987 (1) 1988 (2) 1989 (1) 1990 (5) 1991 (7) 1992 (17) 1993 (2) 1995 (1) 1999 (4) 2002 (5) 2005 (17) 2006 (52) 2007 (63) 2008 (44) 2009 (15) 2010 (50) 2011 (22) 2012 (15) 2013 (24) 2014 (22) 2015 (22) 2016 (20) 2017 (10) 2018 (11) 2019 (4) 2020 (10) 2021 (5) 2022 (5) 2023 (2)

---> ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ! διαβάστε σχετικά με το blog

---> ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ! διαβάστε σχετικά με το blog
κάντε κλικ πάνω στην εικόνα

21/11/2015

On The Road Again ~ Πάλι Στο Δρόμο

On the road again   17-2-2007


Χθες, μια βροχερή μέρα, οδηγούσα. Μουντός ο καιρός, καταθλιπτικός. Βαριά η καρδιά μου, σαν αυτό το παλιόκαιρο. Πληγώνομαι πολύ από τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Πληγώνομαι πολύ από τη «συμπεριφορά» της αγάπης…

Μια αγαπημένη φίλη μου μού είχε γράψει κάποτε πως: «... και στους "ποιητές" αυτό που θέλω είναι όλο το πακέτο δεν μου φθάνει να γράφουν αριστουργηματικά... θέλω να είναι και άνθρωποι με κεφαλαίο Α... όχι να φαίνονται μα να είναι... ». Αυτή η σκέψη μου τριβέλιζε το μυαλό. Γιατί αυτές τις λέξεις τις κουβαλώ από μικρό παιδί μέσα μου. Κι όχι μόνο για τους ποιητές (με ή χωρίς εισαγωγικά) μα για όλους τους ανθρώπους. Για όλες τις «τέχνες»…

Και να ήταν μόνο αυτό· άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Τόση μαυρίλα ορισμένες φορές, που δεν την αντέχεις. Θέλεις να πάρεις τα βουνά. να πας να απομονωθείς από αυτούς τους δίποδους εφιάλτες δίπλα σου. Να φύγεις, να πετάξεις, να εξαφανιστείς, να ουρλιάξεις, να ξεσκίσεις τη σάρκα σου, να κλάψεις δυνατά και να μη μπορέσει να σε ακούσει κανένας, να πονέσεις για αυτά που δεν έκανες και για αυτά που δεν κάνεις… Να μείνεις επάνω εκεί, μέσα στην ομορφιά της Φύσης μόνος σου και να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Εσύ, ο εαυτός σου και τα πουλιά, τα πλάσματα του δάσους τριγύρω σου… Τα δέντρα και τα αστέρια η συντροφιά σου… Οι λίμνες και τα ποτάμια η παρηγοριά σου…

Οδηγούσα. Έβλεπα την ομορφιά των διάσπαρτων πεύκων δίπλα μου. Μετά από λίγο, κίνηση, άνθρωποι στα φανάρια να ζητούν ελεημοσύνη. Άλλες σκέψεις ξαφνικά τρύπωσαν στο μυαλό μου. Οδηγούσα με ανοιχτό το ραδιόφωνο, συντονισμένος σε μια συχνότητα. Άκουγα ένα τραγούδι και ενστικτωδώς το σιγοψιθύρισα

No, woman, no cry

Cause I remember when we used to sit
In a government yard in Trench town
Observing the hypocrites
Mingle with the good people we meet
Good friends we have, good friends we have lost
Along the way
In this great future, you can't forget your past
So dry your tears

So no, woman, no cry
No, woman, no cry
A little darling', don't shed no tears
No, woman, no cry

Said I remember when we used to sit
In the government yard in Trench town
And then Georgie would make the fire lights
I seh, logwood burning' through the nights
Then we would cook cornmeal porridge, say

Of which I'll share with you
My feet is my only carriage
And so I've got to push on through
While I'm gone

Everything's gonna be all right

So no, woman, no cry
No, woman, no cry
I seh, O little darling', don't shed no tears
No, woman, no cry

No, woman, no cry
One more time I got to say
O little darling', please don't shed no tears
No, woman, no cry…


Όσο έπαιζε το τραγούδι, εγώ σκεφτόμουν, πόσο αληθινούς στίχους έχει. Πήγαν να βουρκώσουν τα μάτια, για άλλη μια φορά. Η αγάπη… Που χάθηκε κι αυτή; Σε ποιους δρόμους και σοκάκια αδιέξοδα; Που βρίσκεται εγκλωβισμένη, σε ποιες γωνίες του μυαλού χαμένη; Γιατί κάθε δευτερόλεπτο χωρίς αυτήν, μοιάζει σαν να ζεις στο κενό και στο τίποτα. Γιατί κάθε δευτερόλεπτο χωρίς αυτήν, μοιάζει αιωνιότητα. Γιατί κάθε δευτερόλεπτο χωρίς αυτήν, είναι ένα βασανιστήριο…

Οδηγούσα στην εθνική πια. Άσχημοι δρόμοι, άσχημα κτήρια, ελάχιστο πράσινο, ελάχιστο φως…

Χαμογέλασα σε κάποια στιγμή, το πρόσωπο έλαμψε. Ήρθε το φως εκείνη τη μουντή μέρα. Ήρθε από ψηλά. Έλαμψε, όταν διάβασα ένα αυτοσχέδιο πανό, που κρεμόταν από το κιγκλίδωμα μιας γέφυρας. Ήταν γραμμένο από τον έρωτα… Και μιλούσε για την αγάπη…



Δεν υπάρχουν σχόλια: