Η Δύναμη Της Ψυχής ~ The Power Of The Soul

Η δύναμη της ψυχής   17-1-2007

Συμβιβασμός; Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω…

Εκείνο το βράδυ έβρεχε ασταμάτητα. Είχαν ανοίξει οι ουρανοί, λες και ήταν κάποιο σημάδι. Την είχε πάρει ο ύπνος πάνω στον καναπέ και το βιβλίο που διάβαζε ήταν γερμένο πάνω στο στήθος της. Ένας απότομος θόρυβος από μια πόρτα αυτοκινήτου που έκλεινε δυνατά, την έκανε να ξυπνήσει από τον λήθαργο και να τιναχτεί πάνω. Ήταν έτοιμη για την αποψινή μάχη που θα έδινε. Ήθελε να του μιλήσει πολιτισμένα έξω από ακρότητες και λόγια. Είχε βαρεθεί τα λόγια και ήθελε να τα κάνει πράξεις πια.

Παραπατώντας μπαίνει με δυσκολία αυτός μέσα στο σπίτι αφού κατάφερε επιτέλους να ανοίξει την εξώπορτα. Ως συνήθως τα τελευταία χρόνια αργούσε να έρθει σπίτι. Μπεκρόπινε γυρίζοντας στα σκυλάδικα και στα κωλάδικα της περιοχής. Έφευγε πάντα καλοντυμένος και κουστουμαρισμένος και γυρνούσε μέσα στα μαύρα χάλια. Μυρίζοντας αλκοόλ, περίεργα αρώματα, τελείως τύφλα σχεδόν κάθε βράδυ γινόταν καυγάς για το παραμικρό.

Όπως και εκείνο που έμελε να είναι και το τελευταίο της. Στις τρεις τα ξημερώματα καθημερινή είχε απαίτηση ο κύριος να του βάλει να φάει, είχε απαίτηση ο κύριος να το βουλώσει, να μην τον πρήζει με τη μουρμούρα της και να τον αφήσει ήσυχο… Θα μιλούσαν της είπε όποτε γούσταρε εκείνος. Εκείνη όμως, ήταν πια αποφασισμένη και δεν έκανε πίσω. Ώσπου δεν άργησε να γίνει σαματάς και πάλι.

Μια δυνατή σφαλιάρα, που παραλίγο να της ξεριζώσει το σαγόνι, την έφερε ξανά στην πραγματικότητα κι άρχισε να κλαίει γοερά πεσμένη σε μια καρέκλα. Μήπως ήταν και η πρώτη φορά; Αμέτρητες οι πληγές μέσα κι έξω από το κορμί της. Είχε αρχίσει να ουρλιάζει λες και μια περίεργη κατάσταση γινόταν στο κεφάλι του από το πολύ οινόπνευμα που ήταν ποτισμένο το αίμα του.

Ακούει την πόρτα του παιδικού υπνοδωματίου να ανοίγει σε κάποια δευτερόλεπτα ηρεμίας και το μικρό της αγγελούδι να μπαίνει μέσα κλαίγοντας προσπαθώντας να πείσει τον πατέρα του να μη χτυπάει άλλο τη μανούλα του. Έξαλλος σε κατάσταση αμόκ αυτός μη μπορώντας τις αντιρρήσεις και τα κλάματα και των δύο, σηκώνει με δύναμη το μικρό παιδάκι και άρχισε να το ταρακουνά σαν ελατήριο στα μεγάλα του χέρια. Σφάδαζε από τους πόνους και από την πίεση το μικρό αγγελούδι. Ώσπου τελικά βρέθηκε να χτυπάει το κεφαλάκι του ιπτάμενο στην κόχη του τραπεζιού! Λίγο αιματάκι άρχισε να κυλά στο προσωπάκι του και έμελε αυτό να είναι η αρχή του τέλους…

Πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας; Πόσες δυνατότητες έχουμε και δεν τις αφήνουμε να αναπτυχθούν; Γιατί οι φόβοι μας μάς κάνουν τόσο αδύνατους; Ο άνθρωπος όταν κολλήσει με την πλάτη στο τοίχο και δεν έχει άλλη διέξοδο, μπορεί να κάνει τα πάντα. Τότε ξεπερνά τους φόβους του που τον κρατούν καθηλωμένο από αυτό που πραγματικά θέλει και είναι. Μακάρι να μπορούσε ο άνθρωπος να ζούσε έτσι καθημερινά και να καταλάβαινε πως ο μόνος εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Ο πόλεμος είναι εσωτερικός. Και σε ένα πόλεμο δεν συμβιβαζόμαστε αλλά παλεύουμε καθημερινά. Γιατί δεν υπάρχει νικητής και χαμένος, αλλά μόνο μαχητής και προδότης. Και ποια είναι η μεγαλύτερη προδοσία από το να προδίδεις τον ίδιο σου τον εαυτό, τα όνειρα σου; Γιατί ο άνθρωπος ένα όνειρο της Φύσης ήτανε. Από ένα όνειρο γεννήθηκε. Να κάνει κάτι Μεγάλο με μ κεφαλαίο η Φύση θέλησε. Αλλά κάτι χάλασε στην πορεία και αυτό το Μεγάλο μικρό έγινε, με τα συναισθήματα και τη λογική που τον προίκισε κατάστρεψε και την ίδια του τη Μάνα ακόμα…

Σαν αγριόγατα όρμισε πάνω του να τον ξεσκίσει! Σαν θάλασσα ανταριασμένη να τον καταπιεί! Δεν τις άφησε κανένα άλλο περιθώριο. Αν και ήταν λεπτούλα και μικροκαμωμένη, θηρίο ανήμερο, πρωτόγονα άγριο έγινε με τα νύχια της να μπαίνουν στη σάρκα του. Τα έχασε εκείνος από αυτή την πρωτοφανή αντίδραση της. Ήταν βέβαια και η επήρεια του αλκοόλ που είχε αρχίσει να τον καταβάλει πάλι. Ώσπου τελικά ένα βάζο εκεί κοντά έγινε θρύψαλα στο κεφάλι αυτού του τέρατος που ήθελε να λέγεται και πατέρας και σωριάστηκε στο πάτωμα.

Έντρομη από αυτήν την ενστικτώδη της αντίδραση και σοκαρισμένη πιάνει το μικρό αγγελούδι της στην  ζεστή αγκαλιά της. Κλαίγανε και οι δυο μαζί σφιχταγκαλιασμένοι. Συνήλθε γρήγορα όμως και μόνο στην ιδέα πως το πεσμένο τέρας μπορεί να ξυπνούσε από ώρα σε ώρα. Ντύνεται στα γρήγορα, ντύνει και το μικρό της αγγελούδι. Το μόνο που πήρε ήταν ένα ασημένιο μενταγιόν του παιδικού της έρωτα που είχε καλά φυλαγμένο, στο συρτάρι αλλά και στη καρδιά της. Τα άλλα θα γυρνούσε να τα πάρει παρουσία εισαγγελέα αυτή τη φορά.

Μπαίνει στο αμάξι της και κατευθύνεται στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα μαζί με το παιδί της. Όχι αυτή τη φορά δε θα έκανε τα στραβά μάτια. Αυτή τη φορά ένιωσε αηδία για την παγερή αδιαφορία του αδελφού της, τον άκρατο συντηρητισμό του πατέρα της και τις ηλίθιες συμβουλές της μάνας της. Πως όλα θα φτιάξουν με τον καιρό, πως άντρας είναι και μπορεί να έχει ένα λόγο παραπάνω, πως άντρας είναι και θα τσιληπουρδίσει και λιγάκι, πως άντρας είναι και θα πιει και ένα ποτηράκι παραπάνω, πως άντρας είναι και μόνο εσένα αγαπά και σε εσένα θα γυρίσει, πως δεν πρέπει να καταστρέψει την οικογένεια της, πως έπρεπε να προσέξει το παιδί της, πως, πως, πως… Γέλασε πικρόχολα και πάτησε το γκάζι.

Τα έβαλε με τον εαυτό της τώρα! Πως μπόρεσε να αφήσει τόσα χρόνια να περάσουν έτσι αφού είχε τόσα πολλά σημάδια από την αρχή; Πως; Είχε κλείσει τα 38 και από ότι μπορεί να θυμηθεί μόνο τα δύο πρώτα χρόνια ήταν πραγματικά ευτυχισμένη, ερωτευμένη. Θεέ μου έντεκα ολόκληρα χρόνια τι έκανα; Αναλογίστηκε. Που χάθηκε η αγάπη; Σε ποιο αδιέξοδο σταμάτησε; Εγώ πάντα ήθελα ένα άντρα όχι πάνω από μένα αλλά ούτε και από κάτω. Εγώ πάντα ήθελα ένα σύντροφο ζωής στο ίδιο σκαλί με εμένα. Να τα ανεβαίνουμε μαζί. Ένα παλικάρι που να έχει ομορφιά εσωτερική κι όχι μόνο εξωτερική. Έναν πατέρα για το παιδί μου κι έναν εραστή για το κρεβάτι μου. Ένα φίλο στα δύσκολα κι όχι μόνο στα εύκολα. Τόσο ακατόρθωτο ήταν όλα αυτά να τα συναντούσε σε ένα πρόσωπο; Ε, τόσο;

Και μόνο τότε θυμήθηκε το διακριτικό φλερτ του Αλέξανδρου στη δουλειά της. Θυμήθηκε τα μάτια του που πάντα έλαμπαν όταν την κοιτούσε. Θυμήθηκε πόσο ταίριαζαν στις συναδελφικές εξόδους τους, όταν πήγαιναν μαζί κάποιο θέατρο ή σινεμά, όταν πήγαιναν σε εκείνο το γουστόζικο συνοικιακό μπαράκι, όταν συζητούσαν για τα πιο απλά πράγματα… Τι χαζή που ένιωθε! Γιατί δεν είχε ενδώσει σε αυτόν τον άντρα; Γιατί δεν είχε αφήσει τα εγκλωβισμένα της συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια; Τι περίμενε άραγε;

Ήξερε την απάντηση. Δε μπορούσε να αρχίσει κάτι καινούργιο εάν πρώτα δεν τελείωνε το παλιό. Κάτι νέο δεν μπορεί να το μολύνει με φαντάσματα του παρελθόντος. Πρώτα «σκοτώνεις» το παρελθόν σου και μετά κοιτάς μπροστά. Ήξερε τι ήθελε πια.

Απλά της είχε πάρει λίγο χρόνο παραπάνω. Ποτέ δεν είναι αργά και για τίποτα σκέφτεται. Βάζει πρώτη. Μόλις είχε ανάψει πράσινο.