Έκλεισα
τον υπολογιστή γιατί βαρέθηκα να διαβάζω. Λάμπει η μέρα σήμερα και είπα θα πάω
μια βόλτα να χαζέψω, να ψωνίσω… Ντύθηκα, πήρα τηλέφωνο μια φίλη. Όμως είναι
τόσο ζωντανό το όνειρο μέσα μου, που δεν μπορώ· θέλω να καταγραφεί. Με ξανακαθίζει
κάτω και μου λέει να το γράψω, να το αφηγηθώ, να του μιλήσω. Σαν ένα παραμύθι
που ξετυλίχτηκε μπροστά μου, που ήμουν συμπρωταγωνιστής· άνοιξα πάλι το ρημάδι.
Με
κυνηγούν φαίνεται τα λάθη σου και -ίσως- σε κυνηγούν τα δικά μου. Με κυνηγούν
φαίνεται τα λάθη μου και -ίσως- σε κυνηγούν τα δικά σου. Ή απλά ευτυχώς που
υπάρχουν και τα όνειρα και μπορούν να γεμίζουν οι μπαταρίες μου. Να γεμίζουν με
κάτι τόσο πολύ όμορφο κι απόλυτα αμόλυντο. Όπως ήταν όταν ήμασταν μαζί, τον
πρώτο καιρό.
Έφτιαξα
ένα διπλό ελληνικό, με δόσεις μία-μία, και κάθισα ξανά στην ρημαδοοθόνη. (Το
έχετε παρατηρήσει πως μέσα σε μια οθόνη ζούμε; Καλά… δεν αρχίζω τα
«φιλοσοφικά», σταματώ εδώ.)
Ήσουν
τόσο λεπτή, τόσο ζωντανή, με τόσο λεπτά στο πρόσωπο χαρακτηριστικά. Αεικίνητη. Πάντα
ήσουν ζωντανή, πάντα χαμογελαστή, ακόμα και εδώ, ακόμα και τώρα. Ο δρόμος τόσο
στενός. Ήσουν, το σπίτι σου ήταν, ανάμεσα σε δρόμους της εθνικής. Η μάνα σου
διαφορετική από όλες τις απόψεις, την είδα λίγο αργότερα μετά από εσένα. (Κι ο
Γιώργος, ο αποθηκάριος που ζούσε στο κέντρο, τι ήθελε εκεί ο συνάδελφος από την
παλιά μου δουλειά; Κάπου προς το τέλος εμφανίστηκε κι αυτός…)
Δεν με
έδιωξες, δεν με έσπρωξες. Με αγκάλιασες με το βλέμμα σου, την υπερηφάνεια και
την αρχοντιά σου. Τα φιλιά σου. Στην αρχή μόνο ήσουν λίγο επιφυλακτική.
Έχεις
την γιορτή σου αύριο.
Φιλιά
σου. Φιλιά σου μάτια μου, πάντα θα είσαι μέσα στη καρδιά μου.
«Ένας θαλασσινός οραματισμός τον
Αύγουστο με έκανε να σου στείλω μήνυμα και να ανεβώ δίπλα στην Ακρόπολη στις 5
του Οκτώβρη. Μία ονειρική φαντασίωση σήμερα με έκανε να σου στείλω μήνυμα για
την αυριανή γιορτή σου. Χρόνια σου Πολλά Άννα, χρόνια πολλά, χρόνια καλά, σου
εύχομαι μέσα από την καρδιά μου.
Σου εύχομαι να περάσεις όμορφα στη
γιορτή σου, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά και με υγεία να έρθει ο
Καινούργιος Χρόνος. Να είσαι πάντα καλά Άννα…»
Κλαίω
απόψε Άννα, κλαίω… Για όλο αυτό που χάθηκε. Για όλο αυτό που δεν του δώσαμε μια
ευκαιρία να ανθίσει λίγο ακόμα και να πετάξει καρπό, να σπείρουμε Άννα, να
οργώσουμε.
Κλαίω
απόψε Άννα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου