Εξομολογήσεις 27-5-1991
Σήμερα η μέρα ξεκίνησε όπως τις
άλλες
χωρίς τίποτα το ενδιαφέρον για
να κάνεις
μια συνηθισμένη Κυριακή.
Βόλτα με τους φίλους βγήκα
και από το μεσημέρι άρχισα να
πίνω.
Αυτή η βδομάδα γενικά δε πήγε
καλά.
Και το τέλος άσχημο ήταν.
Θύμησες παλιές αναστάτωσαν τη
ζωή της
καθώς και τις σκέψεις μου.
Παλιές αγάπες μπήκαν ανάμεσα μας
και γκρέμισαν τις όμορφες
στιγμές.
Αλλά και εγώ δε φέρθηκα καλά.
Ότι δε θες να σου κάνουν μη το κάνεις
αυτό περίπου λέει μία παροιμία
και δε πέφτει έξω.
Η αλήθεια (;) πικρή ορισμένες
φορές
δίκοπο μαχαίρι που σου μπήγουν
στη καρδιά
πάνω που όλα στρώνουν.
Εγώ χωρίς ξεκάθαρες σχέσεις
με σκόρπιες υποσχέσεις
λέω να κρατήσω κρυφό αυτό το
ποίημα…
Κοπέλες που δεν ξέρουν τι ζητούν
άντρες που γεύονται τα γευμένα
πρόσωπα ωχρά δυστυχισμένα!
Που πάμε;
Που βαδίζουμε;
Γιατί ζω, για να βασανίζομαι;
Λέξεις απλές γεμάτες δάκρια στα
μάτια,
πληγές ανοιχτές να τρέχουν,
πράξεις που δεν έγιναν,
άνθρωποι εγωιστικά ανόητοι…
Και όλα αυτά γιατί;
Μια λέξη που έχω μαλώσει για
αυτήν
που έχω πονέσει αναζητώντας την.
Σε θ έ λ ω . . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου