Καλό μήνα! ~ Good month!

Καλό μήνα!   1-12-2007
seizeTHEballoon...

Ναι, καλό μήνα αγαπητέ μου αναγνώστη*!

Πεθύμησες αυτήν τη γραφή έτσι;

Είχα να περάσω έτσι, με μια λέξη δηλαδή, τόσο απλά και όμορφα, αρκετές μέρες, βδομάδες... ποιος ξέρει; Ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα και βιαστικά, που ξεχνάς να τον καταγράψεις. Μόνο κάτι τέτοιες στιγμούλες θυμάσαι. Μέχρι κι αυτές να ξεθωριάσουν ή να τις καλύψουν άλλες πιο ζωντανές, στις θύμησης το τετράδιο.

Ξύπνησα το μεσημέρι, γύρω στις μία και μισή θαρρώ, και  ένα ηλιόλουστο χαμόγελο ήταν ανοιχτό στο παραθύρι μου. Η χθεσινή συντροφιά μου, παρέα μου, οι φίλοι μου τέλος πάντων που πέρασα κάποιες ζεστές ώρες μαζί τους, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, ήταν ζωντανοί ακόμα μέσα μου. Φωτεινοί, χαμογελαστοί, γεμάτοι από αυτό το πρωινό φως.

Τι μας κρατά στις επάλξεις της ζωής; Τι μας κρατά εκτός από κάτι τέτοιες όμορφες, γλυκές, ανθρώπινες, ζεστές στιγμούλες ανάσας. Ααα! Ακόμα κι ο ήλιος μπήκε χαμογελαστός να μας προϋπαντήσει, αυτή την πρωτομηνιά, αυτό το κλείσιμο του χρόνου…

Μήπως και τον πήραμε χαμπάρι; Πάει κι αυτός ο χρόνος. Άλλος θα έρθει, ίσως πιο ζεστός, ίσως πιο κρύος, ίσως απλά δροσερός, ίσως και πάλι μόνο ψυχρός, αλλά, ίσως μόνο καυτός… Ότι θέλετε, απλά, ευχηθείτε το! Πιστέψτε το! Όλα στο χέρι μας είναι τελικά. Μα τώρα, μα αύριο, μα τον επόμενο χρόνο, μα είχε έρθει και το προσπεράσαμε, μα επιτέλους… υπομονή. Μα επιτέλους υπομονή. Μα επιτέλους… λίγη επιμονή! Μα επιτέλους λίγη επιμονή.

Όλοι τρέχουμε, τρέχουμε, τι τρέχουμε δηλαδή; Για ποιον, γιατί; Μπάστα λίγο βρε φιλαράκι μου. Κάνε κράτει λίγο τα λουριά. Μην αναλώνεσαι σε πράγματα ανούσια, άγευστα, κουτουλουπού, κουτουλουπού… κοπρέντε?

[Αααα για λίγο εσύ κράτει γιατί σου ξεφεύγει λιγάκι το κείμενο. Όπου θέλει πάει μόνο του… (Μπαρδόν δηλαδή έχει λόγο να δώσει σε κανέναν;! Ούτε καν στον ίδιο που τακτοποιεί απλά, τις λέξεις στη σειρά δεν δίνει λογαριασμό, ούτε καν σε αυτόν… Χε, χε μνησίκακο το κείμενο είναι, σε κοροϊδεύει ρεεεε…!!!)]

Χμμμ… που είμαστε τώρα; Α, ναι! Λοιπόν στο καλωσόρισμα του καινούργιου μας μήνα! Του Δεκέμβρη μας! Δεκέμβριος 2007! 1/12-2007! Πως περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός; Μεγάλωσες και μυαλό δεν έβαλες, το ξέρεις; Ορισμένες φορές αισθάνομαι τόσο μεγάλος! Μα τόσο μεγάλος! Και άλλες πάλι… όχι μικρός δεν αισθανόμουν ποτέ. Μπα ψέματα λέω. Κάποτε ναι! Κάποτε ναι. Κάποτε… αλλά τώρα;

summer has come and passed
the innocent can never last
wake me up when September ends

like my fathers come to pass
seven years has gone so fast

wake me up when September ends

here comes the rain again
falling from the stars
drenched in my pain again
becoming who we are

as my memory rests
but never forgets what I lost
wake me up when September ends

summer has come and passed
the innocent can never last
wake me up when September ends

ring out the bells again
like we did when spring began
wake me up when September ends

here comes the rain again
falling from the stars
drenched in my pain again
becoming who we are

as my memory rests
but never forgets what I lost
wake me up when September ends

summer has come and passed
the innocent can never last
wake me up when September ends

like my father's come to pass
twenty years has gone so fast
wake me up when September ends
wake me up when September ends
wake me up when September ends…

Πως μου κόλλησε αυτή η κομματάρα των Green Day (Wake Me Up When September Ends),  τώρα και την σιγοτραγουδώ… Βλέπεις είπαμε το κείμενο είναι ζωντανό και σε πάει όπου εκείνο θέλει…

Ο χρόνος λοιπόν! Ο Χρόνος. Δεν πάει στο διάολο και τούτος. Όλο στην σκιά του θα ζούμε;! Μέγας δυνάστης, φίλε μου αναγνώστη, μέγας. Αν τον αφήσεις να σε κάνει ότι θέλει, κλαύτα Χαράλαμπε. Ναι κλαύτα. Γιατί ζούμε πολύ αγχωμένοι, πολύ φοβισμένοι, όλα πολύ τα έχουμε και τα θέλουμε αυτό τον καιρό. Παλιά δεν με ενδιαφέρει τι γινόταν. Το παλιά πάει και πέρασε. Το τώρα έχει μόνο σημασία. Και το αύριο βέβαια. Αλλά πιο πολύ το τώρα. Όχι μόνο το τώρα, διότι, αν όλη η ανθρωπότητα βασιζόταν μόνο στο

τώρα, το εφήμερο τώρα, δεν θα είχε δημιουργήσει τίποτα. Τίποτα. Και στο αύριο λοιπόν.

Και στο τώρα αλλά και στο αύριο θα πιούμε. Στην υγειά μας λοιπόν. Στην υγειά μας!

Κι όσο τελικά το αερόστατο μας, έχει ήλιον, ήλιο, έναν καθαρό ουρανό, έχει ένα μυαλό διαυγές, μια ψυχή αληθινή (… όσα γραμμάρια κι αν είναι αυτή, σιγά μη μετριέται κι η ψυχή με τα γραμμάρια…), και τις έξι αισθήσεις του ζωντανές, ε τότε σίγουρα δεν θα χαθεί.

---

*Όχι, όχι δεν αναφέρομαι σε σένα που με διαβάζεις τώρα, αλλά, σ’ έναν αόρατο, ανύπαρκτο, αναγνώστη που δεν με έχει καν διαβάσει… καταλαβαίνεις ή να βάλω τις φωνές; Όχι;! Καλά, σιγά μην καταλάβαινες…