«…χρόνια καλά μα ως εδώ με
τις ευχές
ας γίνουν πράξη πρώτα όλες οι παλιές…»
ας γίνουν πράξη πρώτα όλες οι παλιές…»
Κι εγώ τα ίδια χάλια στις
γιορτές γενικώς. Αν δεν είμαι όπως θέλω να είμαι δεν έχω όρεξη για τίποτα…
Νιώθω τόσο μα τόσο χάλια.
Μακάρι να ήταν παροδικό αλλά δεν είναι. Τίποτα δεν μου αρέσει, τίποτα δεν μου
κάνει κέφι, τίποτα… Νιώθω πως υπολειτουργώ περιμένοντας, αναμένοντας… μια
στιγμή που ίσως δεν ξαναέρθει ποτέ. Που ίσως ποτέ να μη ξαναζήσω. Και το χειρότερό
δεν είναι αυτό: είναι πες πως την ζω· το θέμα είναι για πόσο καιρό θα τη ζήσω ξανά;
(Και μετά φτου κι από την αρχή πάλι; Δεν το αντέχω…)
Εδώ δεν απαντάς. Προσπαθείς
να πεις στο εαυτό σου να μη σκέφτεται τέτοιες μαλακίες. Να σκέφτεται κάτι άλλο…
Μπορεί όμως αυτό το ρημάδι το μυαλό να σκέφτεται ότι θέλει η άμυνα του εαυτού
μας; Μπορεί για να μας προφυλάξει από το αδιέξοδο; Δεν μπορεί! (Δεν μπορεί σου
λέω σίγουρα…)
Πόσες φορές έχω σκεφτεί να
μην αναλογιζόμουν τέτοια πράγματα, αλλά, κάτι άλλα ανάλαφρα που δεν σκοτίζουν
το μυαλό… Να σκεφτόμουν μόνο το εφήμερο, το τώρα, το σήμερα… και να μην έδινα
καρφάκι για το αύριο, για το μέλλον, για αξίες, για ιδανικά και άλλες τέτοιες
ηλιθιότητες… (Και δεν είναι μόνο για το ερωτικό, αλλά για όλα τα πράγματα…)
Το κακό όμως είναι να νιώθω
πως το θέμα της ερωτικής σχέσης μου γίνεται βραχνάς και με πνίγει… έτσι νιώθω…
Όσο για του στιλ συμβουλές υπομονή κτλ… εντάξει τις έχω χορτάσει… Αισιοδοξία
εντάξει… αλλά και η απαισιοδοξία σε βάζει ορισμένες φορές στην καρδιά του
προβλήματος… (Έτσι είναι…)
Και να πεις πως έχουμε και
άλλα προβλήματα; Όρθιοι είμαστε, υγιείς είμαστε, τη δουλειά μας την έχουμε, την
δουλειά δεν τη φοβόμαστε… Τι στα κομμάτια τότε; Είναι να μη σε πάρει από κάτω
πολλές φορές… (Ήθελα να ήξερα που βρήκα τη δύναμη και έκοψα το τσιγάρο μέσα σ’
όλα αυτά…)
Τι σκατά, άλλη μια μέρα είναι,
θα περάσει που θα πάει…
«Φύλαξε κάθε στιγμή που ζεις
και αυτός ο θησαυρός θα έχει μεγαλύτερη αξία αν τον μοιράζεσαι με το κάποιο
σημαντικό άτομο, τόσο σημαντικό ώστε να του αφιερώσεις τον χρόνο σου… και
θυμήσου ότι ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν.»
---
Δεν έχω μάθει να γράφω με
όμορφες λέξεις. Έχω μάθει να τις βάζω με την αλήθεια μου στη σειρά τους. Χωρίς
να χαϊδεύω κανέναν. Ούτε εμένα, ούτε τον αναγνώστη. Γιατί, έτσι κι αλλιώς, πριν
τις 16-6-2006 δεν υπήρχε άλλος αναγνώστης εκτός από τον γράφοντα. Ήρθε ο καιρός
να βγουν στο φως, να λιαστούν κι αυτές μπας και δουν μια άσπρη μέρα…
Πω, πω πόσο άδειος νιώθω… Ως
που θα πάει αυτό, ούτε που ξέρω…
23/5/08, 01:00
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου