Γυρνώντας πίσω μέσω της εθνικής
οδού από τη σχολή που σπούδαζα και διαβάζοντας το βιβλίο «Ένα δέντρο μεγαλώνει
στο Μπρούκλιν» της Μπέτυ Σμιθ (εκδόσεις Αποσπερίτης), άρχιζα να γράφω στο πίσω
μέρος του βιβλίου, σε κάποιες κενές σελίδες του…
I
Ερχόμαστε
από Λαμία για Αθήνα. Πριν από τον δορυφορικό σταθμό του ΟΤΕ (ούτε 1 khm μακριά) είδαμε τ΄ ατύχημα. Πάνω
σε μια διασταύρωση ή μάλλον στροφή, μια FORD VAN μπλε σκούρο, ήταν διαμελισμένη
από ένα κόκκινο στραπατσαρισμένο τέρας: μια SCANIA νταλίκα. Η ζωή έπαψε να κυλά
για αυτούς τους δύο δύστυχους άντρες (;). Και οι δύο ήταν έξω και κάτω από το
μισό και παραπάνω πίσω μέρος του VAN. Λείπουν τα πόδια του ενός. Αυτό ήταν σίγουρο. Γεμάτοι
αίματα. Κι αυτό ήταν σίγουρο. Είχαν διαμελισμένα κεφάλια και ήταν εντελώς
ακίνητοι… Κι αυτό ήταν σίγουρο. Το δύστυχο VAN ήταν στη λουρίδα μας. Το
προσπεράσαμε κοιτάζοντας αχόρταγα τους νεκρούς. Έγινε μπροστά από κάτι σπίτια.
Ευτυχώς για μας που μπορέσαμε και προσπεράσαμε και για τα πτώματα που κάποιος
ενδιαφέρθηκε. Ένας παππούς πήγε και τα έβλεπε και μια γυναίκα (νέα θαρρώ)
πήγαινε τρέχοντας (όσο μπορούσε βέβαια από το σοκ που είχε πάθει). Ο «φονιάς»
οδηγός μόλις που πήγε να κατέβει από την παρκαρισμένη
II
νταλίκα
του. Αίσχος, Ντροπή. Με λίγη γλίτσα από τη ψιλή βροχούλα που έριχνε και κοίτα
τι έγινε. Κάποιοι λένε πως ήταν αυτός που μας προσπέρασε προηγούμενα και πως
δεν είχε κεφάλι τώρα. Δυστυχώς μόλις είχε γίνει και αυτό δε θα το ξεχάσω ποτέ…
Εξάλλου δεν έβλεπα και καλά· τα τζάμια ήταν θολά από τα χνώτα των ζωντανών που
κοιτούσαν αυτά που μόλις είχαν σταματήσει. Εξάλλου καθόμουν και στη δεξιά
πλευρά του πούλμαν. Δεν έβλεπα και καλά. Μπορεί να ήταν της Φαντασίας μου.
Εξακολουθούν οι προσπεράσεις, συνεχίζουν οι ήρεμες συζητήσεις για άλλα θέματα
αλλά και γι’ αυτό προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν τι έγινε, ο Τάσος συνέχισε
τον ύπνο του και οι από πίσω μου κι εγώ δε ξέρω τι στο διάολο κάνουν. Όλη αυτή
η ΒΙΑ και τα ΑΙΜΑΤΑ ίσως μας έχουν κάνει «σκληρούς». ΙΣΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ ΤΟΥ
ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ…
III
Ο
οδηγός πάει σιγά, ίσως τρέμει τώρα. Μάλλον (και είμαι σίγουρος τώρα γι’ αυτό)
ήταν και ο ίδιος όταν είχα δει και το προηγούμενο δυστύχημα ή καλύτερα κατακρεούργημα
με άλλους δύο να κείτονται στην άσφαλτο. Έχω δει και άλλα. Όλα διαγράφονται
ισχνά από τα μυαλό μου. Πήγε 12:35.
Και είχα σταματήσει στη 249
σελίδα του βιβλίου. Ίσως είναι σημαδιακή.
---
*Αφιερωμένο
στο Ελληνικό Κράτος. Για τις τόσες πολλές και τόσο άδικα χαμένες ψυχές που
έχουν χαθεί στο πέταλο του Μαλιακού Κόλπου. Αλλά και σε όλες τις άλλες παγίδες
που είναι διάσπαρτες στον Εθνικό και Επαρχιακό οδικό δίκτυο της χώρας μας.
*Αφιερωμένο
στο Ελληνικό Κράτος. Που μόνο διόδια, πρόστιμα και κλίσεις ξέρει να μας χώνει
αλλά για τις ευθύνες των μεγαλο-εργολάβων ούτε κουβέντα. Για τις ευθύνες των
αρμόδιων Υπουργείων ούτε κουβέντα. Για το πραγματικό κόστος των δημόσιων οδικών
έργων, τις μίζες και τα φακελάκια, ούτε κουβέντα.
*Αφιερωμένο
στο Ελληνικό Κράτος. Που κάθε χρόνο ξεκληρίζεται μια μικρή κωμόπολη από τα
τροχαία ατυχήματα. Που πάντα φταίει ο Έλληνας οδηγός επειδή δεν φορούσε ζώνη ή
κράνος, επειδή έπινε, επειδή έτρεχε, επειδή έκανε προσπέραση σε διπλή
διαχωριστική, επειδή… Επειδή το Ελληνικό Κράτος δε φταίει πουθενά και κυριότερα
δεν πρόκειται να πληρώσει ποτέ κανένα πρόστιμο για το τόσο πολύ χαμένο Αίμα
στους ελληνικούς δρόμους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου