Αποδικτύωση | UnNet: fuck facebook-twitter-instagram-whatsapp

Αποδικτύωση | Unnet
25-12-2022,17:15
Unfollow the big spying social media forever. 


Είναι τόσα πολλά τα χρόνια της μοναχικότητας, που κατάντησαν να είναι και χρόνια μοναξιάς. Εντάξει είναι αυτό τα είδος μοναξιάς που δεν το λες και απόλυτο αλλά είναι εκείνο που ενώ είσαι μέσα σε μια χούφτα ανθρώπους –στην κυριολεξία- είσαι μόνος σου. Δεν αισθάνεσαι απλά ή το “υποπτεύεσαι” ή το υποθέτεις, δεν το ένα, δεν το άλλο: είσαι. Το ζεις.

Ορισμένοι άνθρωποι έχουν ταβάνι σε αυτά που μπορούν και θέλουν να δώσουν. Βασικά όλοι έχουμε: άλλοι σταματούν στο ταβάνι του σπιτιού τους, άλλοι στου Εγώ τους και άλλοι ελάχιστοι έχουν για ταβάνι τα άστρα σε έναν αφεγγάρωτο ουρανό βραδινό. Τι να το κάνεις το ταβάνι από τσιμέντο, τι; Ή ένα ταβάνι γεμάτο από ματαιοδοξία, τι; (Εγώ έχω –ακόμα- ως ταβάνι τα σύννεφα, ας πούμε.)

Έτσι και οι εξαρτήσεις, σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση για κάτι και άντε εσύ μετά να απεξαρτηθείς. Χρόνια το πάλευα να κόψω το τσιγάρο για παράδειγμα και κάποια στιγμή το κατάφερα: μαχαίρι. Έτσι ακριβώς –σε ποιο ήπια είναι η αλήθεια μορφή, κατάφερα από το 2020 σταδιακά να οριστικοποιήσω τις βεβαιώσεις που μάζευα για το ρόλο και ποιος είναι μέσα μου ο αντίκτυπος και η αλληλεπίδραση που έχω ή που θέλω να έχω την δεδομένη χωροχρονική στιγμή με τα μεγάλα social και πιο συγκεκριμένα με το facebook και το twitter.

Ναι, είναι ξεκάθαρα μία από τις μάστιγες της εποχής μας: αυτή η τεράστια ψευδαίσθηση πως ανήκεις κάπου ενώ –για τον περισσότερο κόσμο- δεν ανήκεις πουθενά. Σου λένε «χρόνια πολλά» στις γιορτές και στα γενέθλια και στην ονομαστική σου εορτή μέσα από την αντίστοιχη εφαρμογή του facebook ή επειδή είσαι φίλος τους εκεί. Και αν το απενεργοποιήσεις ή δεν έχεις λογαριασμό ούτε καν σου λέει κανείς τίποτα. Φοβερή επικοινωνία, τι να σας πω!

Ή το άλλο, που λίγο πολύ έχουμε βρεθεί όλοι: να είσαι σε μια πολύ μεγάλη παρέα και στην ουσία να είσαι μόνος. Βέβαια το πόσοι το συνειδητοποιούν ή το καταλαβαίνουν εκούσια κυρίως είναι μια άλλη κουβέντα, που θέλει ψυχοκοινωνική ανάλυση. Μα τι σου λέω και εσένα αναγνώστη μου, αγαπημένε. Αντί να “χαρούμε” τις «γιορτές» εγώ κάθομαι χριστουγεννιάτικα και γράφω τέτοια πράγματα.

• Πόσο μισώ τις (θρησκευτικές ειδικά) γιορτές και τις εθνικές επετείους!

Χριστούγεννα, Πάσχα, δεκαπενταύγουστο, πολιούχους, εκκλησίες, παπάδες, χριστιανούς, ορθόδοξους, μωαμεθανούς, καθολικούς, ναούς, «καθώς πρέπει» οικογένειες με τα δώρα και τις ευχές και τους άγιους Βασίληδες αυτές των στερεοτύπων και των κοινωνικών προβολών. Για μένα γιορτές είναι γλέντι με ανθρώπους που πραγματικά υπάρχει αμοιβαίο νοιάξιμο και αγάπη, είτε είναι φίλοι είτε είναι το οτιδήποτε και βρισκόμαστε να χορέψουμε, να τα πιούμε και να φάμε μέχρι τελικής πτώσεως! Με τραγούδι, χορό και συντροφική παρέα. Όχι όμως το στυλάκι «δεν έχω κάτι καλύτερο και είμαι μαζί σου» ή με τις εκάστοτε κοινωνικές επιταγές. Τις άλλες των “κοινωνικών επιταγών” και της «παράδοσης» ούτε να τις βλέπω.

Ξέρω πάλι ξεκίνησα και πλατειάζω. Αλλά στα αρχίδια μου πια! Σε ποιον θα δώσω λογαριασμό;! Έκοψα τα δύο μεγάλα σόσιαλ μαχαίρι για να αποφύγω αυτούς τους καριόληδες ιδιώτες-καταναλωτές που σου γαμούν την ψυχή σου, όπως και να λέγονται, όποια κοινωνική σχέση κι αν έχεις μαζί τους. Που σε γαμάνε είτε με την αδιαφορία τους, είτε με το ψεύτικο νοιάξιμο τους, είτε με το ένα, είτε με το άλλο και πάει λέγοντας. Την κλειδαρότρυπα και την κουτσομπόλα το facebook και τις κολεγιές vs μοναξιές το twitter. Την στην ψύχρα ωμή και κυνική λογοκρισία των μέσων (φυσικά με πρωταγωνιστή το facebook) που η μεγάλη πλειοψηφία όπως είναι φυσικά των χρηστών απλά αδιαφορεί: όπως συμβαίνει και έξω στην πραγματική και όχι μόνο στην διαδικτυακή ζωή. Πως μπορείς να ανήκεις σε μια τέτοια «κοινότητα» χρηστών είτε στον άμεσο κοινωνικό σου περίγυρο (από συγγενείς, φίλους, γνωστούς) ή στον ευρύτερο (από συντρόφους, συναδέλφους, διαδικτυακούς φίλους, κτλ). Όλους τους παραπάνω και καθένα ξεχωριστά βάλτε τους σε εισαγωγικά μιας και απέτυχαν οι διαπροσωπικές μας σχέσεις: είτε “φταίνε” αυτοί, είτε “φταίω” εγώ, σημασία έχει το αποτέλεσμα: υπάρχει Απόσταση. Τεράστια ή μικρή ανάλογα με την περίπτωση.

Αλλά προσωπικά, όταν είναι να δώσω τα δίνω όλα. Α, όλα κι όλα. Πάντα καλοπροαίρετα και χωρίς πισινές, χωρίς αρχικά περιορισμούς και τρώω φυσικά πάντα τα μούτρα μου· και μετά μαζεύομαι· και μετά φυλάγομαι. Κι έφτασα τώρα στη φάση να λέω αν δεν μου μιλήσεις πρώτα εσύ εγώ δεν κάνω το πρώτο βήμα. Εντάξει, δεν είμαι και 30 ετών, 52 είμαι άκλητα, και δεν μπορώ άλλο ναρκισσισμό, ξερολίαση, ωχαδερφισμό, παρτακισμό και καργιολίαση δίπλα μου. Μεγαλώσαμε πια. Μάθαμε και πάθαμε. Και (όμως) συνεχίζουμε.

• Για πείτε μου τι έγινε με την διάλυση της Υγείας και του Ε.Σ.Υ. βγήκε ο κόσμος, διαμαρτυρήθηκε; Τι καργιόλια που είναι όλοι; Τι ψεύτες υποκριτές και παρτάκηδες; Μπα, θα πέσει πολύ βρισίδι σήμερα…

Έτσι που λες. Δεν μπορείς στην τελική η θεία σου που δεν ξέρει τι θα πει διαδίκτυο να έχει λογαριασμό στο facebook και να κουτσομπολεύει ή τον προϊστάμενο σου να κατασκοπεύει ή τον “φίλο” σου να αδιαφορεί. Μία, δύο, άντε γεια. Τι μέσο είναι αυτό (και τι νοοτροπία το βασικότερο) που αν δεν κάνεις σχόλια δεν σου κάνουν ή όταν είσαι φτασμένο account (μη χέσω!, aka twitter) να κοιτάς αφυψηλού; Αυτό λέγεται επικοινωνία με τα ανταποδοτικά σχόλια και τις ανταποδοτικές φατσούλες και τα ανταποδοτικά favs? Τι μαλακιές είναι αυτά ρε; Πως φτάσαμε ως εδώ γαμώ το κέρατο μου το τράγιο;

Θα σου λύσω τις απορίες σου αναγνώστη μου διότι πολύ απλά πάντα έτσι ήταν η κοινωνία μας. Εγώ ως άτομο με αναλυτική σκέψη και προσεκτική παρατήρηση μέρους (το «όλον» αδυνατώ και το δω και να το κατανοήσω) της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης έβλεπα και άκουγα και (κυρίως) ένιωθα μέσα από τον κοινωνικό μου περίγυρο, που αργότερα έγινε κυρίως διαδικτυακός γιατί σιχάθηκα τον πραγματικό, μπας κι έβρισκα μια καλύτερη τύχη σε αυτό που λέμε επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Όχι δεν είχα, έως τώρα. Ή μάλλον είχα για κάποιες χρονικά βραχύβιες περιόδους, για να είμαι σωστός. Ποτέ δεν το βάζω κάτω, απλά τώρα (ή το προσπαθώ ουσιαστικά τουλάχιστον να) κρατώ τα ηνία δεν αφήνω πια αχαλίνωτο τον εαυτό μου (και τα πάθη/λάθη του).

• Οι σχέσεις πάντα ήταν παροδικές και με ταβάνι όπως ανέφερα παραπάνω. Τόσο όσο ρε παιδί μου, πως το λένε; Γκέγκε;!

Έτσι ήρθαν και κάποια γεγονότα στη ζωή μου που το επέτειναν αυτό. Να πάρω δηλαδή αποστάσεις αποστασιοποίησης από όλο αυτό, το κοινωνικό στην πραγματική ζωή και το διαδικτυακό στην εικονική, μιας που πρέπει πάντα να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να επανατοποθετούμαστε στις νέες συνθήκες με βάση πάντα –όπως λέω και τονίζω- την χωροχρονική κατάσταση και διάσταση στην οποία ζούμε. Οι αποφάσεις δεν μπορούν να είναι άπαξ και διαπαντώς. Συνεχώς και σωστά πρέπει να τις επαναπροσδιορίζουμε: ανάλογα την ηλικία και τις εμπειρίες μας και το βασικότερο ανάλογα με το τι έχουμε ανακαλύψει για τον εαυτό μας.

Γιατί το κλειδί είναι πάντα εσωτερικό: να βρεις τα όρια σου και να μπορείς να ελίσσεσαι ανάμεσα τους χωρίς να είναι καταστροφικό για το Είναι σου. Η αυτογνωσία ανάλογα επαναλαμβάνω την χωροχρονική της διάσταση είναι η πόρτα που θα ανοίξει και θα γεμίσεις Φως. Αλλά τα πάντα γύρω σου, άτομα ιδιώτες-καταναλωτές, καταστάσεις, συνθήκες είναι εκεί να σου αποσπούν την προσοχή και να σε αποπροσανατολίζουν.

Και ξαναπιάνω το νήμα. Προσωπικά το διαδίκτυο το έχω φάει με το κουτάλι από το 2002! Ναι: είκοσι ολόκληρα χρόνια! Έχω γράψει πολλά γι’αυτό και θα τα βάλω σε συνδέσμους κάτω από την ανάρτηση. Αν το βλέπεις το διαδίκτυο όπως εγώ σχεδόν από την αρχή (δηλαδή όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως εργαλείο για να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους έξω στην πραγματική ζωή) τότε έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και σου καταστρέφει αυτό το εργαλείο θέλοντας και μη. Είναι απλά ένα σκουριασμένο χαλασμένο εργαλείο και το πετάς.

Έτσι είναι και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με την δικιά μου εμπειρία, αντοχές και όρια. Δεν μου αρκούν πια: να περνάς ώρες σε μια οθόνη για να νομίζεις πως ανήκεις κάπου. Το μόνο που απέκτησα από την επαφή μου με τα ΜΚΔ και έχει μια συνεχή διάρκεια 15 χρόνων (…από το Νοέμβρη του 2007!) είναι να καταλάβω καλύτερα και πιο βαθειά την «νέα» πια ανθρώπινη ψυχολογία, ψυχοσύνθεση και κοινωνική αλληλεπίδραση και το βασικότερο να αποχτήσω και να γεννήσω τον προσωπικό μου διαδικτυακό χώρο που δεν είναι άλλος από τα ιστολόγια μου και την συγκεκριμένη blogόσφαιρα που αυτά ζουν και αναπνέουν.

Ναι, παιδιά πραγματικά εγώ δεν έκανα (με μία σύντροφο εννοώ, άντρας γράφει το κείμενο) αλλά κατάφερα να γεννήσω δημιουργικά και διαδικτυακά παιδιά: τα blog μου. Αυτό είναι προσωπικά για μένα το νόημα της ζωής: να Δημιουργείς. Είτε φέρνοντας στη ζωή μια άλλη Ζωή ενός νέου ανθρώπου που δεν είναι κτήμα σου και (που θα έπρεπε να) είναι γεννημένος μόνο μέσα από την Συντροφικότητα, το Νοιάξιμο και την Αγάπη για να μην είναι δυστυχισμένος, είτε γράφοντας ένα επιστημονικό ή δημοσιογραφικό άρθρο, εικονοπλαζόμενος ένα ποίημα ή ένα πεζογράφημα, φωτογραφίζοντας μία εικόνα, κατασκευάζοντας ένα χάλκινο φωτιστικό, ζωγραφίζοντας ένα πίνακα, ανασυνθέτοντας ένα βίντεο, παίζοντας μουσική, συμμετέχοντας ενεργά και οριζόντια σε ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, σκεπτόμενος ένα στίχο, πλάθοντας ένα γλυπτό, είτε δημιουργώντας σκέψη, γνώση, πολιτική, χαρά, τραγούδι και γέλιο μέσα από μία συντροφική παρέα.

Ναι για μένα η δημιουργία είναι το ύψιστο αγαθό και σκοπός της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Είναι Ο Αυτοσκοπός, χωρίς όμως να γίνεται θηλιά στο λαιμό όπως τίποτα δεν πρέπει άλλωστε. Είναι αυτό που θα αφήσεις πίσω, για τους άλλους ή θα αλληλεπιδράσεις μαζί τους εν ζωή. Και φυσικά τα βάζω όλα στο ίδιο ζύγι: ότι μπορεί και θέλει, ανάλογα με τις δυνατότητες του, ο καθένας θα δώσει. Κανείς δεν είναι τέλειος ή άχρηστος σε αυτή τη Ζωή. Διότι όλα είναι αλληλοεξαρτώμενα και κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς σκέψη, μουσική, γέλιο και την γέννα ενός νέου (φυτικού ή ζωικού) πλάσματος από όπου κι αν προέρχεται αυτό. Αυτός (θα έπρεπε να) είναι ο σκοπός μας: να μην είμαστε σαν τα ζώα, να ζούμε δηλαδή μόνο με ένστικτα και ορμές, αλλά να δημιουργούμε και να ανασυνθέτουμε Πολιτισμό. Αλλιώς ΔΕΝ λέγεσαι Άνθρωπος αλλά δίποδο τέρας, όπως τα περισσότερα που μας περιβάλλουν και μας καταβάλλουν.

Και επειδή είμαι πολυπράγμων (πολυτεχνίτης γράφω στο βιογραφικό μου) και επειδή βαριέμαι την μονοτονία, όλες μου τις ασχολίες κατάφερα να τις αναδείξω/συγκεντρώσω μέσα από τα ιστολόγια μου που έχουν φτάσει έντεκα (11) τον αριθμό, που σαφώς τα πραγματικά ενεργά είναι λιγότερα -μόλις πέντε (5). Τα άλλα είναι blogs ευρετηριασμού - καταλογοποίησης - περιεχομένου.

• Fuck Facebook. Fuck Twitter. Fuck Instagram. Fuck WhatsApp. Fuck big social networks.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ειδικά αυτά τα οποία είναι άμεσα λογοκριμένα (μην ξεχνάτε όλα τα σκάνδαλα υποκλοπών και προσωπικών δεδομένων που έσκασαν τον τελευταίο χρόνο ειδικά, αλλά από το 2019 και μετά γενικότερα, για το facebook και την άμεση εμπλοκή εταιρειών και του αμερικανικού κράτους ειδικότερα) facebook, twitter, whatsapp, instagram και google ο κόσμος κανονικά θα έπρεπε να τα κάνει πέρα. Προσωπικά τα κατάφερα σε όλα εκτός από την google η οποία είναι πάρα πολύ και 100% μπλεγμένη σε όλα αυτά που κάνω: gmail, blogger, calendar, contacts, youtube. Μπορώ να απεξαρτηθώ και από αυτή , αλλά αυτό απαιτεί πάρα πολύ χρόνο και πολύ όρεξη για να μπεις σε όλη αυτή την περιπέτεια και την διαδικασία από την αρχή.

Εγώ ένα από τα βασικά που σταμάτησα τον σχολιασμό στα social, εδώ και πάνω από δύο χρόνια στο facebook και πάνω από ένα χρόνο στο twitter, είναι πως εκτός που τα είχα πάρει στο κρανίο με τους παρτάκηδες, ξερόλες, κουτσομπόληδες, συντρόφους, γνωστούς και αφυψηλού του διαδικτύου είναι πως έβλεπα πως δεν είχε να μου προσφέρει κάτι όλο αυτό σε σύγκριση με τον χρόνο που μου απαιτούσε από τον πραγματικό ελεύθερο δημιουργικό χρόνο μου ως το τίμημα. Διότι σε εμάς τους νεόφτωχους, των κάτω των 1000 ευρώ μισθό στο γΕλαδιστάν από μία δουλεΙα, ο πραγματικός μας πλούτος είναι αυτός μόνο του ελεύθερου δημιουργικού μας χρόνου. Τίποτα άλλο. .&-

Άρα τελειώνοντας αυτό το πλατειασμένο κείμενο -ως συνήθως- αγαπητέ μου αναγνώστη (με τον όρο «αναγνώστη» ξεκαθαρίζω για άλλη μια φορά πως δεν αναφέρομαι φυσικά στον αρσενικό αναγνώστη αλλά στον Άνθρωπο αναγνώστη που μπορεί να είναι ότι φύλο, εθνικότητας, χρώματος, ράτσας, ηλικίας, ικανοτήτων, δεξιοτήτων, μορφολογίας κι αν θέλει κι αν γουστάρει εκτός από μισάνθρωπος, ρατσιστής, ακροδεξιός, πατριδοκάπηλος, εθνικιστής και φασίστας που τους ήθελα απλά να βρουν την θέση που τους αξίζει: δύο μέτρα κάτω από την γη μια για πάντα) εύχομαι καλές γιορτές σε όσους πιστεύουν σε αυτές, καλή πρωτοχρονιά και ο νέος χρόνος να μας φέρει περισσότερη υγεία, γέλιο και έστω μικρές νίκες* τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, που πραγματικά έχουμε ανάγκη.

Γιατί μην το ξεχνάμε ποτέ πως τα πράγματα και οι αναγνώσεις τους είναι πολυεπίπεδες, πολύπλευρες, πολυδιάστατες. Πάντα. Μονοδιάστατο μόνο είναι το μυαλό και η σκέψη του δογματικού ατόμου, ενώ του πραγματικά προοδευτικού Ανθρώπου είναι πάντα σκεπτόμενο και με κριτική ανάγνωση των γεγονότων, αφού αυτό που θα αμφισβητεί πάντα και πρώτα και πάνω απ’όλα θα είναι κυρίως τον ίδιο του τον εαυτό.

Γιατί τέλος αν κάτι πραγματικά σε μαθαίνει η Ζωή -αρκεί να έχεις μάτια να δεις κι αυτιά να ακούσεις μονίμως ορθάνοιχτα- είναι πως:
«Οι σιγουράντζες μας τελειώσανε· Αναγνώστη Μου.»



--------------
*Προσοχή! Δεν εννοώ τις εκλογές! Αλλά πχ τις νίκες πρωτοβάθμιων σωματείων ή εργατικών διεκδικήσεων, σε κοινωνικό επίπεδο. Σε προσωπικό ότι λαχταρά η ψυχούλα καθενός αρκεί αν μην παρενοχλεί άλλον.