οιΙΣΤΟΡΊΕΣτου ΆΡΗελάτη: (α)ορατος | S4E1P3 | theTALESof ARISelatis: (in)visible

(α)ορατος
28-11-2022, 9-2-2023

0.
Νιρβάνα. Ησυχία. Ηρεμία.
Πράξη 1η.
Ένα πουλί κάθεται σε ένα κλαδί να ξαποστάσει. Δίπλα του ένα άλλο φτεροκοπά σε ένα ξόβεργο άπνοο. Εκείνο φεύγει τελικά τρομαγμένο και ξαναπετά. Δεν ξεκουράστηκε.
Πράξη 2η.
Ο αέρας έσπρωξε εκείνο το σύννεφο να πάει να αγκαλιάσει την κορυφή του βουνού ενώ ένα όνειρο ακροβατούσε ανάμεσα στους υδρατμούς του και την μοναξιά της.

1.

Βαρέθηκε να είναι αόρατος.
Να μην τον υπολογίζουν. Βάζοντας τον μπούσουλα με χρονική σειρά τους έπαιρνε όλους ο διάολος: οικογένεια, φήλους*, σχέσεις, συγγενείς, γνωστούς, συν“αδέλφους”, κοινωνία, γείτονες, “συν”τρόφους, όλους, όλες, όλα.
Να πάνε να γαμηθούνε, σκέφτηκε.

Όλα ξαναερχόντουσαν στην μνήμη, στο θυμικό, κυρίως μέσα από οργή και θυμό όταν κάτι στην καθημερινότητα –ναι αυτή η καργιόλα- συνήθως το έφερνε στην επιφάνεια. Αυτή τη φορά ήταν… κάτσε δεν θυμάται και πολύ καλά. Τι έχει πάθει άραγε η μνήμη του; Δεν ξέρει, αλλά πότε δεν θυμάται να είχε γερή μνήμη. Από μικρό παιδί σιχαινόταν την αποστήθιση. Και ίσως ο λόγος τελικά να ήταν αυτός. Η μνήμη. Με την έννοια φυσικά της εγκεφαλικής λειτουργίας και όχι της φιλοσοφικής αναζήτησης ή και ιστορικής πραγματείας.
Η μνήμη.

Εκείνος είχε αποτραβηχτεί από όλους και από όλα και προσπαθούσε να κάνει παρέα με ανθρώπους που τον υπολόγιζαν σαν άνθρωπο και σαν οντότητα και όχι σαν ένα παράθυρο για να περάσουν όμορφα τις κάποιες ώρες και να κουτσομπολέψουν τα ενδότερα του καθενός. Πράγμα που κάνουν οι περισσότεροι δυστυχώς, ιδίως σε κλειστές κοινωνίες που τα πράγματα συνήθως είναι πιο διάφανα.

Προσπαθούσε να θυμηθεί πότε ξεκίνησε να είναι αόρατος και η άκρη του νήματος έφτασε από τότε που γεννήθηκε και κορυφώθηκε μετά τα 12 του χρόνια αυξανόμενα και ανοδικά σύμφωνα με το τέμπο που έδινε η άσχημη κατάσταση στην οικογένεια του. Δεν είχε καταλάβει τότε. Τώρα με το φευγιό του πατέρα του μπήκαν τα πράγματα σε μία σειρά. Και ειδικά μετά το μήνυμα από το παρελθόν. Κατάλαβε και κατανόησε πολλά περισσότερα τότε.

Αλλά τι να πρωτοθυμηθεί; Είχε κουραστεί και η μόνη διέξοδος και παρηγοριά του ήταν τα blog του που εκεί μέσα δημιουργούσε με λέξεις και εικόνες σταθερές ή κινούμενες. Η μόνη του πραγματική παρηγοριά. Ήταν και η κοπελιά βέβαια. Αλλά είχε πολλά ερωτηματικά. Πάρα πολλά από τον 1ο χρόνο σχέσης τους, κιόλας. Και παρόλο που νόμιζε πως ο χρόνος και η απόσταση θα τα ξεκαθάριζαν όλα συνειδητοποίησε πως πολλές φορές τα θόλωναν ακόμα περισσότερο. Αλλά κουράστηκα να βάζει “τέλος”· την άφησε στην τύχη της.

Κι όλα αυτά επειδή το μυαλό του δεν μπορούσε να καθαρίσει από αυτά που τον βασάνιζαν: το οικογενειακό του παρελθόν και παρόν, η «ατυχία(;)» του στις δουλειές, και στους ΑΝθρώπους γύρω του. Πίκρα, πολύ πίκρα συσσωρευμένη που δεν τον άφηναν να δει καθαρά το παρόν, και να μην σκεφτεί το χθες και το αύριο, με τρόπους που σε κάνουν αυτές οι σχέσεις (και σκέψεις) να πνίγεσαι και όχι να λυτρώνεσαι από την μεταφορά τους μέσω του θυμικού και στον ψυχισμό σου.

Αόρατος το λοιπόν. Αόρατος στους συν“αδέλφους”, στους “συν”τρόφους, αόρατος σε παλιούς και νέους φήλους. Της τύφλωσης γενικώς.

Είχε αλλάξει βέβαια κι αυτός πολύ: βαρέθηκε να κάνει τον πρόθυμο πάντα μαλάκα που πρώτος θα χαιρετίσει στο δρόμο, πρώτος θα πάρει τηλέφωνο για ραντεβού, πρώτος θα πάει στο σημείο του ραντεβού και πρώτος θα προθυμοποιηθεί για το οτιδήποτε. Όχι ρε κερατάδες τέλος πια ο μαλάκας! Χαιρετίστε πρώτοι εσείς, πάρτε εσείς τηλέφωνο, προθυμοποιηθείτε πρώτοι εσείς και ΑΝ ο λόγος που θα το κάνετε μου αρέσει και μου ταιριάζει μπορεί και να απαντήσω! Άντε γαμηθείτε στο φινάλε.

Καλύτερα μόνος παρά άνθρωποι τοξικοί που σε πνίγουν. Αυτά σκεφτόταν.
Τα όρια ήξερε πως τα βάζουμε εμείς: ο καθένας και η καθεμία από εμάς, εντελώς μόνοι και γυμνοί μπροστά σ’έναν καθρέφτη. Τα όρια αυτά τα (δια)προσωπικά ήταν καθαρά εσωτερικά και έδειχναν την εκάστοτε ατομική κατάσταση που επικρατούσε στο εγκεφαλικό και στο νευρικό σύστημα του κατόχου τους. Άρα ήταν σαφώς εντελώς υποκειμενικά αφού ήταν προσωπικά και ως τέτοια έπρεπε να είναι σεβαστά από όλους, αφού όλοι και όλες υπόκεινται σε αυτά.
Αυτά σκεφτόταν και περνούσαν οι ώρες πότε χαζολογώντας στο διαδίκτυο ακούγοντας τζαζ, πότε ραδιόφωνο με πολιτικούς σχολιαστές ή ατενίζοντας το υπέροχο γέμισμα/φόντο του παραθύρου στο πατρικό του.

Είχε μια άχαρη δουλειά να τελειώσει. Και πίστευε εντέλει πως την έκανε καλά.

2.

Το επόμενο πρωινό σηκώθηκε με πονοκέφαλο. Δεν ήταν και κάτι πρωτόγνωρο το τελευταίο καιρό. Μια το ένα, μια το άλλο, το κεφάλι του πολλές φορές ήταν σαν σε μία μέγγενη εγκλωβισμένο και ο ατέρμονας κοχλίας της έσφιγγε τα μάγουλα της ανάλογα με τις διαθέσεις της ομήγυρης. Αλλά (και) αυτό έπρεπε να το βάλει σε μία τάξη: δεν έπρεπε «οι άλλοι» να καθορίζουν την ψυχική του διάθεση. Τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό.

Προσπαθούσε να θυμηθεί το τόσο έντονο όνειρο που μόλις είχε δει. Ήταν κάτι ψήγματα παλιών ένδοξων ονείρων όπου πετούσε και γύρναγε τον γνωστό του κόσμο, την γειτονιά του, σαν πουλί στον ουρανό. Ίσως γι’αυτό ενδόμυχα το αγαπημένο του blog να είχε τόσο σχετικό όνομα. «Άδραξε Τον Ουρανό», «άδραξε τα σύννεφα», κοιτάζοντας από το παράθυρο και το πληκτρολόγιο έπαιρνε φωτιά: είτε ρευστών εικόνων του μυαλού που μετουσιώνονται μέσω των δακτύλων σε γράμματα φθόγγους συλλαβές και λέξεις είτε μέσω σταθερών εικόνων που παίρνουν το σχήμα ενός φακού με μηχανική υποβοήθηση είτε μέσω εικόνων που παίρνουν κίνηση μέσω ενός προγράμματος επεξεργασία τους.

Θυμότανε αυτές τις ουράνιες περιηγήσεις με φτερά να είναι τα χέρια του σε σχήμα σταυρού. Πόσο όμορφες εποχές. Τι πέταγμα ήταν αυτό, τι ελευθερία! Πόση ξεγνοιασιά! Μετά, γνωρίζοντας τον κόσμο το πουλί, κρύφτηκε…
…πότε σε μια κουφάλα ενός δέντρου πότε σε μια σπηλιά ενός βουνού. Βλέπεις αγαπητέ μου αναγνώστη τα βουνά και τα δέντρα δεν έλειπαν ποτέ από τα όνειρα του ή τα ξύπνια του.

Μετά σκέφτηκε πως υπήρχε και μία άλλη μορφή –κι αυτή όπως και η προηγούμενη μάλλον από ήρωες του celluloid- που του έκανε επίσκεψη στα όνειρα του σε προεφηβική και εφηβική ηλικία: αυτή του αόρατου ανθρώπου. Που να ήξερε πως αυτή η μορφή θα έπαιρνε το σχήμα της γνώμης, της θέασης ή της άποψης που είχαν πολλοί γι’αυτόν στο μέλλον. Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζε. Η αλήθεια ίσως ήταν κάπου στην μέση, όπως σχεδόν σε όλα τα πράγματα νομίζουμε πως είναι. Αλλά είναι;

Όταν είδε πως ο επώνυμος κωμικός αγνόησε την οικονομική προσφορά αλληλεγγύης του και δεν του έστειλε ούτε ένα διαδικτυακό «ευχαριστώ» (πόσο άραγε να είναι αυτό σε χρόνο; 10 δευτερόλεπτα; 8 δευτερόλεπτα; αναρωτιότανε και τα έπαιρνε ακόμα περισσότερο στην κράνα), όταν το ίδιο έκαναν και οι διαχειριστές μιας αντισυστημικής ιστοσελίδας λίγο αργότερα, όταν το ίδιο είχαν ξανακάνει μία ομάδα εθελοντικής προσφοράς δωρεάν συσσιτίου παλιότερα, όταν τον αγνόησε εντελώς ένας δημοσιογράφος ενώ έγραψε σχετικό άρθρο (ως μέλος της οικουμενικής λέσχης της «δημοσιογραφίας πολιτών») με το θέμα που είχε προκύψει στην επικαιρότητα και εκείνος εύστοχα το είχε αναδείξει αλλά προτίμησε –ο δημοσιογράφος- να προλογίσει στο διαδικτυακό του podcast μόνο κάποια υποτυπώδη σχόλια με άτομα που δεν είχαν καμία επαγγελματική επαφή με το θέμα σε αντίθεση με αυτόν, όταν το ίδιο έκανε ο συν“άδελφος” του (σε πολλά εισαγωγικά έβαζε την λέξη συνάδελφος) καθημερινά και επανειλημμένα, όταν το ίδιο ένιωθε πως έκανε η μάνα του και ο αδερφός του σκεφτόμενοι η μεν πρώτη «θα τα καταφέρει αυτός ο άλλος είναι το πρόβλημα» ενώ ο άλλος απλά… τίποτα ως παρτάκιας που ήταν και είναι, όταν το τελευταίο κρούσμα φήλων ήταν η πλήρη απουσία αλληλεγγύης στον πόνο και στην κούραση του άλλου λες και οι φήλοι είναι μόνο για να λες τα εσώψυχα σου ως κουτσομπολίστικη και «για-να-περνάει-η ώρα» στάση και όχι αυτό να μετουσιωθεί σε κάτι χειροπιαστό και ουσιαστικό.

Έτσι, παράτησε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οριστικά (ήταν το κερασάκι στην τούρτα όλα τα παραπάνω) φτάνοντας και στο σημείο να κάνει unfollow από παντού, “αποχαιρέτησε” τους φήλους που δεν είχε προτιμώντας την μοναχικότητα της επιλογής παρά την κενότητα της –όποιας- “παρέας”, συνειδητοποίησε –για άλλη μια φορά- πως δεν μπορείς να υποχρεώσεις  τον άλλο να ενδιαφερθεί για τον εαυτό του και πόσο μάλλον για σένα ή να μην υπάρχουν δύο μέτρα και δυο σταθμά στην άλλη περίπτωση και τέλος αποφάσισε πως δεν αξίζει κανείς να κάνει θυσίες μονομερώς και άρα εφόσον ήταν μόνος θα έπραττε ως τέτοιος, πέφτοντας όλο το βάρος πάνω στα ιστολόγια του –άλλος ρίχνει το βάρος στη δουλειά του ή στα παιδιά του- και στην υπόσχεση στον ίδιο του τον εαυτό πως αυτά δεν θα τον πνίξουν αλλά θα είναι το μέσο, το παράθυρο με τον έξω κόσμο της ψυχής του, και το βασικότερο όλων να μην τον εμποδίζουν και από τις άλλες προσωπικές του δημιουργίες που οι οποίες δεν είναι φυσικά μόνο ο γραπτός λόγος αλλά και οι χειρώνακτες ενασχολήσεις και η ψυχική και σωματική υγεία μέσω μία από τις οδούς που ήταν πολύ προσφιλείς γι’αυτόν αυτή του περιπατητή και του πεζοπόρου. Και φυσικά η αναζήτηση εργασίας, όπου κι αν τον πάει αυτή.

Θα συντρίψει αυτούς που τον έβλεπαν αόρατο με την απουσία του ή τουλάχιστον θα συμβιβαζόταν με τις απολύτως αναγκαίες και υποχρεωτικές συμβάσεις της ζωής (του). Αυτό ήθελε, αυτό θα προσπαθούσε, άσχετα με το αποτέλεσμα. Μια τέτοια υπόσχεση είχε δώσει στον εαυτό του.
Πάλι.

Έμελλε να αποτυπωθεί αυτό στην πράξη και όχι απλά να ήταν κάποιες ακόμα «σκέψεις στο χαρτί».

________
*φήλος = φίλος + ήλος
Έτσι την γράφει πια την λέξη· μην σας τρομάζει.