1.jpg)
4,6,12-3-2023
τα 4 στοιχείά
του κακού μας του καιρού
1999, 2000, 2003, 2007, 2017, 2018, 2020, 2021, 2023
χρονολογίες, νούμερα, αρχειοθετήσεις· αριθμοί
όλα βαίνουν καλώς· πάει κι αυτό
πάμε για το επόμενο
προμελετημένο έγκλημα
“ακόμα και οι ζάντες είχαν λιώσει”
“μετά θα λογαριαστούμε”
“κρατείστε το τελευταίο δέντρο για να κρεμαστείτε”
“πάμε και όπου βγει”
“πάρε με όταν φτάσεις”
η ιστορία του τόπου μέσα από τα 4 στοιχεία
παλεύει εναγωνίως αυτή η γωνιά της γης
να μείνει όρθια
να ανθίσει ένα λουλούδι
να μεγαλώσει ένα παιδί
αλλά υπάρχει ο δίποδος παράγοντας
ένα ακόμα στοιχειο, που όλα τα ανατρέπει
όλα τα καταστρέφει
όλα τα ποδηγετεί
όλα τα ισοπεδώνει
φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν
αλλά μόνο εξαιρέσεις
αέρας, νερό, σεισμός, φωτιά
ανάθεση
ατομικισμός, παρτακισμός, ωχαδερφισμός
και ξανά ανάθεση, σε ένα αέναο κύκλο
με τέσσερα στοιχειά και εδώ
ευθύνες;
εδώ γελάνε, πικρά·
υπάρχει, κάποιος ή κάποια,
και στο χθες και στο σήμερα και στο αύριο
που δεν (θα) φταίει;
με το μερίδιο που μας αναλογεί πάντα·
σε όλους μας
μην ξεχνάμε
«ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους»
Εμπνευσμένος από την τελευταία «εθνική» τραγωδία καθόταν και σκάρωνε “σκέψειςΣΤΟχαρτί” όπως συνήθιζε να τις λέει, με άλλοτε τα γραφόμενα του να παίρνουν ελεύθερη μορφή, άλλοτε (τις λιγότερες φορές) ομοιοκατάληκτη και άλλες φορές (τις περισσότερες) πεζή.
Περνούσαν οι (μαύρες) ώρες.
Καθόταν και διάβαζε στο twitter άλλη μια διαδικτυακή αψιμαχία μεταξύ αναρχικών (έτσι αυτοπροσδιορίζονταν τουλάχιστον) και αριστερών (το ίδιο και γι’αυτούς) σε μία κόντρα που κρατάει δεκαετίες: για την ύπαρξη ή όχι παρακρατικών στις πορείες ώστε να καταφέρνουν κάθε πορεία και διαδήλωση να την φέρνουν στα μέτρα τους.
Εκείνος βέβαια δεν τα πήγαινε εδώ και χρόνια καλά ούτε με τα οργανόσκυλα ούτε με τα κομματόσκυλα της αναρχίας και της αριστεράς αντίστοιχα. Τους θεωρούσε ως ένα βαθμό ειδικά τους δεύτερους εξαιρετικά υπευθύνους για την σημερινή αδιανόητη κατάσταση του ταξικού κινήματος. Όπως και ήταν δηλαδή η κατάσταση ξεκάθαρα ορατή για κάποιον που μπορούσε να διακρίνει πίσω από το συστημικό πέπλο. Το ταξικό κίνημα είναι εν πολλοίς ανοργάνωτο και κατακερματισμένο σε τέτοιο βαθμό που μόνο γεγονότα αναπάντεχα μπορούν να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Κι αυτοί οι κανόνες είχαν διαμορφωθεί σε υπερθετικό βαθμό από την ανυπαρξία ουσιαστικής ενότητας των ταξικών αριστερών δυνάμεων στο γΕλαδιστάν –ονοματίζοντας με αυτό το χαρακτηρισμό την χώρα που έμενε εδώ και πολλά χρόνια. Οι λόγοι που πραγματικά υπήρχαν είναι πολλοί και έχει προσπαθήσει να τους ιχνηλατήσει στα πολλά είναι η αλήθεια κείμενα γνώμης που δημοσίευε στα ιστολόγια του. Άλλοτε πίστευε πως έπιανε τον παλμό και άλλοτε πως επαναλαμβανόταν.
Έτσι και με το αναρχικό αντιεξουσιαστικό κίνημα (ΑΑ χώρος) ποτέ δεν είχε στενές επαφές. Αλλά κατάλαβε –δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο- πως ήταν ακόμα πιο διασπασμένο από την ταξική αριστερά την οποία το τελευταίο διάστημα έβαζε και τον προσδιορισμό “δογματική” όταν αναφερόταν σε αυτήν.
Μετά την πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη θέλησαν τα συνδικάτα να διαμαρτυρηθούν την Κυριακή 5 Μάρτη 2023 στο Σύνταγμα· πράγμα που έκαναν. Χιλιάδες κόσμου κατέβηκε στην διαδήλωση σαφώς όχι με συγκρουσιακές διαθέσεις αλλά με όρους χαλαρής βολτούλας στην ηλιόλουστη μέρα. Βέβαια δεν παραγνώριζε το γεγονός πως υπήρχε και υπάρχει πραγματική οργή και θλίψη σε όλη την κοινωνία, αν μπορούμε να πούμε πως υπάρχει κάτι τέτοιο από ένα συνονθύλευμα παρτάκηδων.
Οι γνωστοί μπαχαλάκηδες του ΑΑ χώρου, όπως έκαναν συνήθως, παρεισφρέουν στις πορείες πολλές φορές κρυβόμενοι σε αυτές ή ερχόμενοι στο τέλος τους ή σε διάφορα στενά παραδίπλα που θα επιλέξουν και όποτε κρίνουν κατάλληλο χρόνο (ποτέ φυσικά όταν αδειάσουν από διαδηλωτές οι δρόμοι) αρχίζουν την κλοτσοπατινάδα με τα ΜΑΤ. Το σίγουρο είναι πάντως πως το κράτος δεν χρειάζεται αυτούς για να διαλύσει μια πορεία: μπορεί και μόνος του ο στρατός κατοχής (γνωστές και σαν δυνάμεις καταστολής).
Άλλοι καλοπροαίρετα αριστεροί λένε πως όσοι κάνουν φασαρίες είναι ασφαλίτες ντυμένοι μπαχαλάκηδες του ΑΑ χώρου (το λεγόμενο και black block της γΕλαδιστάν version) ενώ άλλοι του ΑΑ χώρου κατηγορούν όσους το λένε πως επιμένουν σε μία ανούσια και επικίνδυνη προβοκατορολογία. Οι λιγότερες και από τις δύο ομάδες απόψεων λένε πως υπάρχουν και οι δύο στον δρόμο: και οι ασφαλίτες ντυμένοι διαδηλωτές (συνήθως ως προερχόμενοι του ΑΑ χώρου) αλλά και οι μπαχαλάκηδες του ΑΑ χώρου που επιλέγουν με δικά τους κριτήρια διαφορετικής μορφής αντίσταση από τις καθιερωμένες πορείες-κηδείες που όντως στην συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν διαλύσει -εκούσια ή ακούσια- την όποια δυναμική θα μπορούσαν αυτές εν δυνάμει να αποκτήσουν.
Βέβαια σκεφτόταν πως τα μπάχαλα του ΑΑ χώρου σχεδόν ποτέ από μόνα τους δεν δημιουργούν επεισόδια παρά μόνο σε συνάρτηση ενός κινηματικού γεγονότος. Αναρωτιόταν ας πούμε γιατί δεν πάνε από μόνοι τους να εκτονώσουν την οργή τους σπάζοντας/καίγοντας συγκεκριμένα γραφεία ή ότι άλλο αλλά χρησιμοποιούν συνήθως το τέλος μιας πορείας ώστε να “εκφραστούν”. Ή αν ο ΑΑ χώρος επιμένει πως δεν υπάρχουν ασφαλίτες για να κάνουν προβοκάτσια στο δρόμο τότε είναι σαν να συμφωνεί πως τους εργαζόμενους της Μαρφίν του 2010 τους έκαψαν οι ίδιοι. Αλλιώς πως σε αυτή την περίπτωση υπήρχαν ασφαλίτες αλλά σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν; Το αφήγημα του ΑΑ χώρου δεν το πάει καθόλου και δεν στέκει φυσικά και σύμφωνα με ατράνταχτες αποδείξεις.
Ούτε βέβαια πήγαινε και το αφήγημα της προβοκατορολογίας της ταξικής αριστεράς (κατά βάση της κοινοβουλευτικής) και κυρίως η πρακτική της μη σύγκρουσης που εκείνη ήταν αποκλειστικά (και πάνω από όλους και όλα) υπεύθυνη για τις γενιές άφλογων αγωνιστών που μεγάλωναν στις τάξεις της εδώ και δεκαετίες. Ήταν δυνατόν σκεφτόταν όταν διάβαζε αυτά που διάβαζε στο διαδίκτυο να κατεβαίνουμε πια στο δρόμο χωρίς την ξεκάθαρη λογική της σύγκρουσης; Μέσα σε ένα τόσο τοξικό, ταξικό, εχθρικό και ακροδεξιό κυβερνητικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που βίωναν όλοι οι εργαζόμενοι και οι πολίτες αυτού του τόπου; Και μάλιστα ειδικά μετά το 2008 και την δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή από τα ένστολα συστημικά κατακάθια και την συνεχιζόμενη επί μιας ολόκληρης τουλάχιστον δεκαετίας ασύμμετρα σκληρών μνημονίων, καταβαραθρώσεων εργασιακών δικαιωμάτων, καταλήστευσης δημόσιας περιουσίας, τρομακτικής υποβάθμισης δημόσιων υποδομών, χιλιάδων πανδημίας εκατόμβης νεκρών;
Τι άλλο περίμενε αυτή η γαμημένη αριστερά για να ωριμάσουν οι συνθήκες και να ενωθεί ως μία γροθιά για να αναζητήσει το αυτονόητο; Όμως πάνω από όλα μην ξεχνάμε πως είναι το κόμμα (το κάθε κόμμα) η ιδεοληψία, ο δογματισμός και μετά όλα τα άλλα. Αυτά σκεφτόταν καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή του για μια ακόμα φορά από την μαύρη χρονιά του 2008 και κυρίως του 2010-2011 και μετά. Διότι το όλο θέμα πλέον έχει μετατοπιστεί εδώ και πολλά χρόνια: σημασία δεν έχει απλά να κατεβαίνεις αλλά να παραμένεις στον δρόμο.
Όλες οι χρονιές που ακολούθησαν έπρεπε να προετοιμάσουν τον αγωνιζόμενο κόσμο, από όποιο μετερίζι κι αν υπηρετούσε την μάχη αυτή, για ενότητα, οργάνωση, μαχητικότητα και επιθετική κλιμάκωση. Κι όμως σκεφτόταν πως πήγε μία ολόκληρη γενιά χαμένη στην αναζήτηση της μεγάλης-προσδοκίας αν ορίσουμε μία γενιά στην διάρκεια μιας δεκαπενταετίας από το 2008 έως και το 2023.
Και ήρθε τελικά η Τετάρτη.
Τετάρτη 8 Μάρτη 2023. «Ημέρα της Γυναίκας». Για άλλη μια μέρα ο φαρισαϊσμός της κοινωνίας μας σε όλο του το μεγαλείο. Για την πλειοψηφία της τουλάχιστον.
Η μεγαλειώδης Τετάρτη. Μια μέρα γενικής απεργίας από πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σωματεία και συνδικάτα μιας και το τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό μας όργανο έκανε «μπανάκι» στο Καβούρι.
Αυτά σκεφτόταν και προσπαθούσε να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά αποτιμώντας την μεγαλειώδη συγκέντρωση/διαμαρτυρία/πορεία της 8ης Μάρτη που τέτοια είχε να ζήσει η γΕλάδα από τις πλατείες του 2011 και 2012 ενώ ορισμένες πόλεις του γΕλαδιστάν δεν είχαν δει ποτέ ξανά.
Ναι εντάξει κοιτώντας “το μισοάδειο ποτήρι” λες: «Και μετά τι;». Κατεβήκαμε, φωνάξαμε, εκτονωθήκαμε, και; Εντάξει, αλλά, πρέπει να δεις και “το μισογεμάτο ποτήρι” και να βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα, χωρίς φαμφαρονισμούς και μεγάλα πομπώδη λόγια, αλλά με ψυχραιμία και κυρίως (ψυχρή) λογική.
Σκεφτόταν πως μόνο η συνέχεια ενός αγώνα δίνει την προοπτική/δυναμική που μπορεί να αποκτήσει και αυτό πάλι όχι αφηρημένα και θεωρητικά αλλά οργανωμένα, συνειδητά, με όρεξη για διαλεκτική ουσιαστική συζήτηση και πορεία, με όρους μαζικούς, μετωπικούς, συντροφικούς, αλληλέγγυους.
Σκεφτόταν την σοφή ρήση: «Kανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Χαμένοι αγώνες είναι μόνο αυτοί που δεν δίνονται.» προσθέτοντας πως αρκεί να γίνονται με τους όρους του ΕΜΕΙΣ και όχι του ΕΓΩ είτε με αυτό το τελευταίο αναφερόμαστε σε άτομο, κόμμα, οργάνωση, ιδεοληψία.
Αυτά σκεφτόταν κι έκλεισε τα μάτια του να κοιμηθεί. Ήταν πολύ κουρασμένος νοητικά και ψυχικά το τελευταίο διάστημα κυρίως από προσωπικά προβλήματα που προσπαθούσε να τους επιβληθεί αλλάζοντας ο ίδιος την αντιμετώπιση του προς αυτά, μιας και θα έπρεπε να το ξέρουν σίγουρα αυτοί που διαβιούν πάνω από την 3η αλλά κυρίως την 4η δεκαετία βίου, πως η προσωπική αντιμετώπιση ενός κατά τα άλλα “άλυτου” προβλήματος, αρχίζει βασικά, με την δικιά μας οριοθέτηση συνάρτηση των αντοχών μας κι αυτού καθ’ αυτού του απέναντι προβλήματος. Όλα τα άλλα έπονται.
Αύριο θα ήταν μια καινούργια ημέρα. Έτσι κι αλλιώς.
παλεύει εναγωνίως αυτή η γωνιά της γης
να μείνει όρθια
να ανθίσει ένα λουλούδι
να μεγαλώσει ένα παιδί
αλλά υπάρχει ο δίποδος παράγοντας
ένα ακόμα στοιχειο, που όλα τα ανατρέπει
όλα τα καταστρέφει
όλα τα ποδηγετεί
όλα τα ισοπεδώνει
φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν
αλλά μόνο εξαιρέσεις
αέρας, νερό, σεισμός, φωτιά
ανάθεση
ατομικισμός, παρτακισμός, ωχαδερφισμός
και ξανά ανάθεση, σε ένα αέναο κύκλο
με τέσσερα στοιχειά και εδώ
ευθύνες;
εδώ γελάνε, πικρά·
υπάρχει, κάποιος ή κάποια,
και στο χθες και στο σήμερα και στο αύριο
που δεν (θα) φταίει;
με το μερίδιο που μας αναλογεί πάντα·
σε όλους μας
μην ξεχνάμε
«ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους»
Εμπνευσμένος από την τελευταία «εθνική» τραγωδία καθόταν και σκάρωνε “σκέψειςΣΤΟχαρτί” όπως συνήθιζε να τις λέει, με άλλοτε τα γραφόμενα του να παίρνουν ελεύθερη μορφή, άλλοτε (τις λιγότερες φορές) ομοιοκατάληκτη και άλλες φορές (τις περισσότερες) πεζή.
Περνούσαν οι (μαύρες) ώρες.
Καθόταν και διάβαζε στο twitter άλλη μια διαδικτυακή αψιμαχία μεταξύ αναρχικών (έτσι αυτοπροσδιορίζονταν τουλάχιστον) και αριστερών (το ίδιο και γι’αυτούς) σε μία κόντρα που κρατάει δεκαετίες: για την ύπαρξη ή όχι παρακρατικών στις πορείες ώστε να καταφέρνουν κάθε πορεία και διαδήλωση να την φέρνουν στα μέτρα τους.
Εκείνος βέβαια δεν τα πήγαινε εδώ και χρόνια καλά ούτε με τα οργανόσκυλα ούτε με τα κομματόσκυλα της αναρχίας και της αριστεράς αντίστοιχα. Τους θεωρούσε ως ένα βαθμό ειδικά τους δεύτερους εξαιρετικά υπευθύνους για την σημερινή αδιανόητη κατάσταση του ταξικού κινήματος. Όπως και ήταν δηλαδή η κατάσταση ξεκάθαρα ορατή για κάποιον που μπορούσε να διακρίνει πίσω από το συστημικό πέπλο. Το ταξικό κίνημα είναι εν πολλοίς ανοργάνωτο και κατακερματισμένο σε τέτοιο βαθμό που μόνο γεγονότα αναπάντεχα μπορούν να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Κι αυτοί οι κανόνες είχαν διαμορφωθεί σε υπερθετικό βαθμό από την ανυπαρξία ουσιαστικής ενότητας των ταξικών αριστερών δυνάμεων στο γΕλαδιστάν –ονοματίζοντας με αυτό το χαρακτηρισμό την χώρα που έμενε εδώ και πολλά χρόνια. Οι λόγοι που πραγματικά υπήρχαν είναι πολλοί και έχει προσπαθήσει να τους ιχνηλατήσει στα πολλά είναι η αλήθεια κείμενα γνώμης που δημοσίευε στα ιστολόγια του. Άλλοτε πίστευε πως έπιανε τον παλμό και άλλοτε πως επαναλαμβανόταν.
Έτσι και με το αναρχικό αντιεξουσιαστικό κίνημα (ΑΑ χώρος) ποτέ δεν είχε στενές επαφές. Αλλά κατάλαβε –δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο- πως ήταν ακόμα πιο διασπασμένο από την ταξική αριστερά την οποία το τελευταίο διάστημα έβαζε και τον προσδιορισμό “δογματική” όταν αναφερόταν σε αυτήν.
Μετά την πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη θέλησαν τα συνδικάτα να διαμαρτυρηθούν την Κυριακή 5 Μάρτη 2023 στο Σύνταγμα· πράγμα που έκαναν. Χιλιάδες κόσμου κατέβηκε στην διαδήλωση σαφώς όχι με συγκρουσιακές διαθέσεις αλλά με όρους χαλαρής βολτούλας στην ηλιόλουστη μέρα. Βέβαια δεν παραγνώριζε το γεγονός πως υπήρχε και υπάρχει πραγματική οργή και θλίψη σε όλη την κοινωνία, αν μπορούμε να πούμε πως υπάρχει κάτι τέτοιο από ένα συνονθύλευμα παρτάκηδων.
Οι γνωστοί μπαχαλάκηδες του ΑΑ χώρου, όπως έκαναν συνήθως, παρεισφρέουν στις πορείες πολλές φορές κρυβόμενοι σε αυτές ή ερχόμενοι στο τέλος τους ή σε διάφορα στενά παραδίπλα που θα επιλέξουν και όποτε κρίνουν κατάλληλο χρόνο (ποτέ φυσικά όταν αδειάσουν από διαδηλωτές οι δρόμοι) αρχίζουν την κλοτσοπατινάδα με τα ΜΑΤ. Το σίγουρο είναι πάντως πως το κράτος δεν χρειάζεται αυτούς για να διαλύσει μια πορεία: μπορεί και μόνος του ο στρατός κατοχής (γνωστές και σαν δυνάμεις καταστολής).
Άλλοι καλοπροαίρετα αριστεροί λένε πως όσοι κάνουν φασαρίες είναι ασφαλίτες ντυμένοι μπαχαλάκηδες του ΑΑ χώρου (το λεγόμενο και black block της γΕλαδιστάν version) ενώ άλλοι του ΑΑ χώρου κατηγορούν όσους το λένε πως επιμένουν σε μία ανούσια και επικίνδυνη προβοκατορολογία. Οι λιγότερες και από τις δύο ομάδες απόψεων λένε πως υπάρχουν και οι δύο στον δρόμο: και οι ασφαλίτες ντυμένοι διαδηλωτές (συνήθως ως προερχόμενοι του ΑΑ χώρου) αλλά και οι μπαχαλάκηδες του ΑΑ χώρου που επιλέγουν με δικά τους κριτήρια διαφορετικής μορφής αντίσταση από τις καθιερωμένες πορείες-κηδείες που όντως στην συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν διαλύσει -εκούσια ή ακούσια- την όποια δυναμική θα μπορούσαν αυτές εν δυνάμει να αποκτήσουν.
Βέβαια σκεφτόταν πως τα μπάχαλα του ΑΑ χώρου σχεδόν ποτέ από μόνα τους δεν δημιουργούν επεισόδια παρά μόνο σε συνάρτηση ενός κινηματικού γεγονότος. Αναρωτιόταν ας πούμε γιατί δεν πάνε από μόνοι τους να εκτονώσουν την οργή τους σπάζοντας/καίγοντας συγκεκριμένα γραφεία ή ότι άλλο αλλά χρησιμοποιούν συνήθως το τέλος μιας πορείας ώστε να “εκφραστούν”. Ή αν ο ΑΑ χώρος επιμένει πως δεν υπάρχουν ασφαλίτες για να κάνουν προβοκάτσια στο δρόμο τότε είναι σαν να συμφωνεί πως τους εργαζόμενους της Μαρφίν του 2010 τους έκαψαν οι ίδιοι. Αλλιώς πως σε αυτή την περίπτωση υπήρχαν ασφαλίτες αλλά σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν; Το αφήγημα του ΑΑ χώρου δεν το πάει καθόλου και δεν στέκει φυσικά και σύμφωνα με ατράνταχτες αποδείξεις.
Ούτε βέβαια πήγαινε και το αφήγημα της προβοκατορολογίας της ταξικής αριστεράς (κατά βάση της κοινοβουλευτικής) και κυρίως η πρακτική της μη σύγκρουσης που εκείνη ήταν αποκλειστικά (και πάνω από όλους και όλα) υπεύθυνη για τις γενιές άφλογων αγωνιστών που μεγάλωναν στις τάξεις της εδώ και δεκαετίες. Ήταν δυνατόν σκεφτόταν όταν διάβαζε αυτά που διάβαζε στο διαδίκτυο να κατεβαίνουμε πια στο δρόμο χωρίς την ξεκάθαρη λογική της σύγκρουσης; Μέσα σε ένα τόσο τοξικό, ταξικό, εχθρικό και ακροδεξιό κυβερνητικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που βίωναν όλοι οι εργαζόμενοι και οι πολίτες αυτού του τόπου; Και μάλιστα ειδικά μετά το 2008 και την δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή από τα ένστολα συστημικά κατακάθια και την συνεχιζόμενη επί μιας ολόκληρης τουλάχιστον δεκαετίας ασύμμετρα σκληρών μνημονίων, καταβαραθρώσεων εργασιακών δικαιωμάτων, καταλήστευσης δημόσιας περιουσίας, τρομακτικής υποβάθμισης δημόσιων υποδομών, χιλιάδων πανδημίας εκατόμβης νεκρών;
Τι άλλο περίμενε αυτή η γαμημένη αριστερά για να ωριμάσουν οι συνθήκες και να ενωθεί ως μία γροθιά για να αναζητήσει το αυτονόητο; Όμως πάνω από όλα μην ξεχνάμε πως είναι το κόμμα (το κάθε κόμμα) η ιδεοληψία, ο δογματισμός και μετά όλα τα άλλα. Αυτά σκεφτόταν καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή του για μια ακόμα φορά από την μαύρη χρονιά του 2008 και κυρίως του 2010-2011 και μετά. Διότι το όλο θέμα πλέον έχει μετατοπιστεί εδώ και πολλά χρόνια: σημασία δεν έχει απλά να κατεβαίνεις αλλά να παραμένεις στον δρόμο.
Όλες οι χρονιές που ακολούθησαν έπρεπε να προετοιμάσουν τον αγωνιζόμενο κόσμο, από όποιο μετερίζι κι αν υπηρετούσε την μάχη αυτή, για ενότητα, οργάνωση, μαχητικότητα και επιθετική κλιμάκωση. Κι όμως σκεφτόταν πως πήγε μία ολόκληρη γενιά χαμένη στην αναζήτηση της μεγάλης-προσδοκίας αν ορίσουμε μία γενιά στην διάρκεια μιας δεκαπενταετίας από το 2008 έως και το 2023.
Και ήρθε τελικά η Τετάρτη.
Τετάρτη 8 Μάρτη 2023. «Ημέρα της Γυναίκας». Για άλλη μια μέρα ο φαρισαϊσμός της κοινωνίας μας σε όλο του το μεγαλείο. Για την πλειοψηφία της τουλάχιστον.
Η μεγαλειώδης Τετάρτη. Μια μέρα γενικής απεργίας από πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σωματεία και συνδικάτα μιας και το τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό μας όργανο έκανε «μπανάκι» στο Καβούρι.
Αυτά σκεφτόταν και προσπαθούσε να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά αποτιμώντας την μεγαλειώδη συγκέντρωση/διαμαρτυρία/πορεία της 8ης Μάρτη που τέτοια είχε να ζήσει η γΕλάδα από τις πλατείες του 2011 και 2012 ενώ ορισμένες πόλεις του γΕλαδιστάν δεν είχαν δει ποτέ ξανά.
Ναι εντάξει κοιτώντας “το μισοάδειο ποτήρι” λες: «Και μετά τι;». Κατεβήκαμε, φωνάξαμε, εκτονωθήκαμε, και; Εντάξει, αλλά, πρέπει να δεις και “το μισογεμάτο ποτήρι” και να βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα, χωρίς φαμφαρονισμούς και μεγάλα πομπώδη λόγια, αλλά με ψυχραιμία και κυρίως (ψυχρή) λογική.
Σκεφτόταν πως μόνο η συνέχεια ενός αγώνα δίνει την προοπτική/δυναμική που μπορεί να αποκτήσει και αυτό πάλι όχι αφηρημένα και θεωρητικά αλλά οργανωμένα, συνειδητά, με όρεξη για διαλεκτική ουσιαστική συζήτηση και πορεία, με όρους μαζικούς, μετωπικούς, συντροφικούς, αλληλέγγυους.
Σκεφτόταν την σοφή ρήση: «Kανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Χαμένοι αγώνες είναι μόνο αυτοί που δεν δίνονται.» προσθέτοντας πως αρκεί να γίνονται με τους όρους του ΕΜΕΙΣ και όχι του ΕΓΩ είτε με αυτό το τελευταίο αναφερόμαστε σε άτομο, κόμμα, οργάνωση, ιδεοληψία.
Αυτά σκεφτόταν κι έκλεισε τα μάτια του να κοιμηθεί. Ήταν πολύ κουρασμένος νοητικά και ψυχικά το τελευταίο διάστημα κυρίως από προσωπικά προβλήματα που προσπαθούσε να τους επιβληθεί αλλάζοντας ο ίδιος την αντιμετώπιση του προς αυτά, μιας και θα έπρεπε να το ξέρουν σίγουρα αυτοί που διαβιούν πάνω από την 3η αλλά κυρίως την 4η δεκαετία βίου, πως η προσωπική αντιμετώπιση ενός κατά τα άλλα “άλυτου” προβλήματος, αρχίζει βασικά, με την δικιά μας οριοθέτηση συνάρτηση των αντοχών μας κι αυτού καθ’ αυτού του απέναντι προβλήματος. Όλα τα άλλα έπονται.
Αύριο θα ήταν μια καινούργια ημέρα. Έτσι κι αλλιώς.
2.jpg)
3.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου