.jpg)
12-3-2024
πλατύκυρτο σπαθί
ένα κενό μέσα στης τέχνης το εργαστήρι
άλλη μια απουσία στο τραπέζι της αυλής
ροκάνιζαν τον χρόνο σιμά στο πατητήρι
αυτό του μούστου της αξόδευτης ζωής
μέσα στην χούφτα να είναι άδειο το ποτήρι
μήπως και πάρει μακριά τον πόνο της ποινής
στην άλλη να είναι αδίστακτο το ξυπνητήρι
μήπως και φέρει κοντά το τρένο της φυγής
με κομμένα τα κλαδιά απ’της ζωής το κλαδευτήρι
παρατημένα και ξερά πάνω στο χώμα της πνοής
στα πενήντα πέντε να μοιάζει σαν ένα κολλητήρι
να ενώσει γυάλινα κομμάτια στο φεύγα της ψυχής
*Πάλα: πλατύ και κυρτό σπαθί
Έσβηνε, έγραφε. Το κλάμα βουβό. Σκεφτόταν, άκουγε. Τα δάκρυα στέγνωναν. Μόνο η μνήμη ήταν ακόμα ζωντανή, και ω διάολε, για πάντα παρούσα. Αμίλητος, αγέλαστος, άκεφος τις περισσότερες φορές, έβγαζε κάθε σκέψη διασκέδασης, ταξιδιού ή οτιδήποτε θα τον αποσπούσε από το πένθος του. Οι ώρες ατελείωτες. Οι σκέψεις πολλές. Συχνά αβάσταχτες. Ήταν αφοσιωμένος γι’αυτή τη χρονιά στον σχεδιασμό που είχε κάνει για να τιμήσει την μνήμη του. Εφτά μήνες κοντεύουν. Οι δουλειές πολλές. Το φορτίο βαρύ. Μαζί με τις φωνές, τις αψιμαχίες με την μάνα του που του έμπαινε στο ρουθούνι πολλές φορές, άθελα της αλλά και όχι. Μαζί με όλα τα άλλα που τον πλάκωναν. Θα φτιάξει αυτό, θα το κάνει έτσι ή αλλιώς κι αλλιώτικα. Οργάνωνε την σκέψη του. Έμπαινε στο ρόλο του. Κι εκείνος εκεί, μέσα στο ξύλινο νέο σπίτι του περιμένοντας τους φίλους, να τους κεράσει, να έρθουν· έστω κι έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου