Άνοιξη 22-6-2016, 13:59
29 Απρίληδες μακριά σου. Η Ζωή κύκλους κάνει και πάντα μας εκπλήσσει. Μην παρατάμε τα όνειρα μας. Τα δικά μας ξεκίνησαν στις 12 Ιούνη 2016, μέσω ενός Μαρτιάτικου σινεφίλ σχολίου και ενός διηγήματος τον Μάη που ξύπνησε τις αισθήσεις…
ένα αγόρι ονειροβατεί, άγουρο ονειροπατεί
και συνέχεια σκέπτεται, το μάταιο της πράξης
και το κορίτσι το λαχταριστό, ονειροπολεί
στην ηλικία των δεκάξι, με το άστοχο της λέξης
με τα «όχι»* του, τα χρόνια άχρονα περνούν
και φευγαλέα τρέχουν, μακριά ξενο-κοιτούν
τα ακριβά όμως όνειρα πονούν, και θλιβερά σκορπούν
στης θάλασσας την αντάρα, προτού πνιγούν
πλέον (αν)ώριμος άντρας πια να περπατά
και πεισματικά να κοροϊδεύει, του έρωτα τα λάθη
με τρέλα, να χασκογελά και να τραγουδά
δυνατά, καταμεσής στου δρόμου του τα πάθη
τα φιλιά μας
να γίνουν η ασπίδα μας στον πόνο
οι χυμοί μας
να ξεδιψάσουν τα όνειρα
τα κορμιά μας
να γίνουν το γιοφύρι της ευτυχίας
οι ψυχές μας
να τραγουδούν την αγάπη
η καρδιά σου
να γίνει το παραθύρι της δικιάς μου
τα χάδια μας
να οχυρώσουν τον έρωτα
τα αγγίγματα μας
να γίνουν η πόρτα στην Αρχή Μας…
…με το Ταξίδι Μας να συνεχίζεται…
29 χρόνια μετά. 1987-2016: για ένα κορίτσι που μου έκλεψε την καρδιά. Οριστικά.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι δίπλα μας, τους προσπερνάμε και μας προσπερνούν, ενώ είναι τα ταίρια μας: στον έρωτα, στην αγάπη, στην φιλία, στην συντροφικότητα, στην αλληλεγγύη. Ας δίνουμε περισσότερο χρόνο στις Στιγμές.
(Δεν έχω όρεξη για τίποτα ακόμα, μέχρι να γιατρευτώ Απόλυτα από τα φιλιά σου.
Όνειρα ΔΕΝ θέλω να κάνω πια μόνος μου, αλλά ΜόΝΟ Μαζί σου. Ασημένιο Αδράχτι Μου.)
*“Ίσως τα «όχι» μας μάς έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα «ναι» μας. Ίσως.” Κ.Π. Καβάφης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου