ξύπνημα
31-5-2016, 15:11
σχόλιο στις 7-6-2016--> "Το
ερώτημα παραμένει πάντα το ίδιο: Ποιος/α θέλει να καεί;"
ξύπνησε κάτι
όμορφο,
ξανά·
κάτι που το
ζεις μόνο για μια φορά
αφού τα
χρόνια της νιότης
και της
εφηβείας, των “sweet sixteen”,
είναι τα
χρόνια της αθωότητας (για κάποιους, έτσι;)
εκεί, σε
εκείνη την μικρή κρυμμένη παραλιούλα
μετά το φάρο
του ναυτοχωριού
όταν παλιά,
παρέες κοριτσιών
αντάλλασσαν
λόγια και πρωτόγνωρα
ακατανόητα,
σχεδόν, συναισθήματα
με παρέες
αγοριών
μια θύμηση
(απ’ τα) παλιά
ξεχασμένη και
αγνοημένη
-ναι, πολλές
φορές-
από την
ισοπεδωτική καθημερινότητα· πως…
«η μόνη μας πατρίδα
είναι τα παιδικά μας ονειρόχρονα»
πλάι στην
αρχόντισσα θάλασσα
δίπλα στο
ατίθασο κύμα·
ταξιδεύοντας
στο χωροχρόνο
μέσα στην
μικρή ξύλινη ονειρόβαρκα
-σαν από
ξωτικόδασος βγαλμένη-
με το κουπί
και το πανί σου
κι όταν
σταματήσεις να ονειρεύεσαι
-χωρίς να
γίνεσαι όμως ονειρολάγνος-
ή ταξιδεύεις
με λουσάτο γιοτ
ή με πολύβουο
κρουαζιερόπλοιο
ή ακόμα
χειρότερο με “σωσίβιο”
τότε απλά
πεθαίνεις
γιατί δεν
έχει σημασία απλά, φίλε μου, να ονειρεύεσαι
αλλά να
κυνηγάς
-και να
κρατάς ολοζώντανα-
τα ακριβά όνειρα
σου· αφού...
«αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα
όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου