Ότι και
να γράψω είναι λίγο.
Να είχα
τις φωτογραφίες, να σε άγγιζα λιγάκι, να σε ένιωθα λίγο πλάι μου, σιμά μου…
Αλλά και πάλι μπορεί να τις έσκιζα, να τις έκαιγα, να τις πετούσα. Γιατί πονάω.
Πονώ που δεν σε έχω. Που δεν… έχω γενικά. Και όποιος πονά δεν μπορεί να βλέπει
ευτυχισμένες στιγμές, χωρίς και πάλι να πονά. Δεν είναι ότι δεν σε έχω ξεπεράσει.
Δεν είναι πως δεν κοιτώ μπροστά.
Όμως να
ξέρεις ψυχή μου πως τα όμορφα πράγματα δεν ξεπερνιόνται ποτέ. Πάντα μένουνε
μέσα μας ριζωμένα και μας παιδεύουν που τα αφήσαμε να γίνουν κομμάτια. Δεν ξεπερνιόνται
αυτές οι στιγμές. Δεν μπορείς ποτέ να πεις «…την έχω ξεπεράσει…»… Ποια; Την
Θηλυκή αυτή γλυκιά ύπαρξη; Απλά την Στιγμή Μας;
Και τι
είναι για να το ξεπεράσεις, ένα κομμάτι κρέας, που απλά το έφαγες και το χώνεψες;
Δεν έδωσες την ψυχή σου και την καρδιά σου και το μυαλό σου και όλο σου το
είναι μέχρι το κρίσιμο σημείο; Ε, δεν τα έδωσες; Αφού τα έδωσες δεν πρόκειται
να ξεπεράσεις τίποτα. Ποτέ. Κι αυτό που σου λέω είναι σίγουρο και διαπιστωμένο.
Αυτά θα
είναι πάντα μέσα σου γλυκά στολίδια και θα σε συντροφεύουν. Μέχρι να έρθουν τα
επόμενα, και τα επόμενα… Είναι το δικό σου μοναδικό παρελθόν, οι δικές σου
μοναδικές αναμνήσεις, το δικό σου μοναδικό βάρος, που πρέπει να κουβαλάς πάντα,
μόνος σου και εσαεί. Αυτά θα είναι πάντα μέσα σου αιχμηρά αγκάθια και θα σε
ματώνουν.
Θα τα
ξεπεράσεις μόνο όταν δεν τα είχες Νιώσει Αληθινά, με όλο σου το Είναι.
Αφορμή
μια φωτογραφία σου που ανακάλυψα “τυχαία” στο διαδίκτυο. Με το μετάλλιο στο
στήθος σου. Πάντα όμορφη, χαμογελαστή, αισιόδοξη, δραστήρια, Ζωντανή. Πάντα
έτσι να παραμείνεις μάτια μου.
Και να
σου πω την αλήθεια στην τελική; Δεν Θέλω να «ξεπεράσω» τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου