Σωτήρια Ελπίδα ~ Saving Hope

Σωτήρια Ελπίδα   1-8-2010

Ήταν περασμένες τρεις το μεσημέρι και τον είχαν πονέσει τα μάτια του: καθισμένος στον υπολογιστή διαβάζοντας ηλεκτρονικές δωρεάν αγγελίες για εύρεση εργασίας, αλλά μαζί και με την «χρυσή ευκαιρία» -που κάθε άλλο παρά χρυσή ήταν αυτό το διάστημα- έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνα για να κλείσει επαγγελματικά ραντεβού ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε…

«Πόσο χρονών είστε;», «Έχετε τελειώσει το στρατό;», «Τι επαγγελματική εμπειρία έχετε;», «Δώστε μου το τηλέφωνο σας και θα σας ειδοποιήσουμε…» . Τώρα πια ούτε καν έμπαιναν στον κόπο να ζητήσουν πλήρες βιογραφικό και να τον δουν από κοντά. Υπερπληθώρα προσφορά εργασίας βλέπεις και δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο…

Ο Σωτήρης πεισματάρης όπως ήταν επέμενε να προσπαθεί μπας και βρει κάτι στο επάγγελμα του: ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων της μέσης εκπαίδευσης είχε τελειώσει σε ένα αφημένο στη τύχη του Τ.Ε.Ε. και είχε μια επαγγελματική εμπειρία 8 περίπου ετών. Είχε κλεισμένα τα 26 ενώ η κοπελιά του η Ελπίδα ήταν δύο χρόνια μικρότερη του, η οποία δούλευε ταμίας σε μια μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ.

Δύσκολη η εποχή γι’ αυτούς μιας και μόλις πριν ενάμιση χρόνο άρχιζαν να συζούν μαζί, πριν να τους πιάσει η «οικονομική κρίση» στα πράσα. Τώρα θα το σκεφτόντουσαν πάρα πολύ σοβαρά να μείνουν παρέα μιας και βοήθεια δεν είχαν από κανέναν και από πουθενά.

Η μητέρα της Ελπίδας ήταν μόνη αφού και ο άντρας της ήταν ένας από τους «τυχερούς» στη τελευταία εργατική δολοφονία στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος και πάσχιζε στα 56 της να καθαρίζει σκάλες. Δεν ήταν φυσικά ντροπή αυτό αλλά να… η μέση της την είχε προδώσει προ πολλού… ενώ είχε και φλεβίτη… Και οι γονείς του Σωτήρη δύσκολα τα έφερναν βόλτα με τις δόσεις του δανείου για να έχουν επιτέλους ένα δικό τους σπίτι και τα έξοδα του μικρού ανήλικου αδελφού του που θα πήγαινε Γ! λυκείου την επόμενη σχολική χρονιά.

Έτσι μόνοι τους είχαν πάρει τις αποφάσεις τους και έμειναν μαζί νοικιάζοντας ένα σπίτι στα κάτω Πετράλωνα ώστε να είναι και κοντά στη μητέρα της Ελπίδας για παν ενδεχόμενο… Και βέβαια σε τέτοιες εποχές ούτε σκέψη και κουβέντα και από τους δύο για γάμο και οικογένεια…

Ενώ είχε την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος στα χέρια του και ήταν σχετικά αρκετά έμπειρος και καλός τεχνίτης δεν έβρισκε δουλειά στην οικοδομή. Και αν έβρισκε του έλεγαν είτε ανασφάλιστος, είτε για όσα μεροκάματα τον χρειαστούν, είτε για μόνιμη δουλειά αλλά με 25 € μεροκάματο και χωρίς ωράριο εργασίας!

Το πάλευε, μπας και βρει κάτι υποφερτό και αξιοπρεπές, αλλά τελικά δεν άντεξε οικονομικά και πήγε ανασφάλιστος και για όσο τον χρειαστούν με 35 € μεροκάματο χωρίς υπερωρίες, δουλεύοντας 9 με 10 ώρες καθημερινά σε ένα εργολάβο που έπαιρνε δουλειές του δημοσίου και αυτή τη στιγμή ήταν σε κάτι υποκαταστήματα του Ι.Κ.Α. !

Και περνούσαν οι μέρες και οι βδομάδες με την ανέχεια και τη φτώχεια να τους χτυπάει την πόρτα, αλλά ευτυχώς ήταν αγαπημένο ζευγάρι και έδινε κουράγιο ο ένας στον άλλο με στοργή και κατανόηση. Που να είχαν και άλλου είδους προβλήματα: ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους…

Όμως επειδή η ίδια η ζωή μάς τονίζει ορισμένα πράγματα -αν έχουμε τις αισθήσεις μας σε επαγρύπνηση- και μας λέει πως μόνο η αγάπη, η συντροφικότητα, η εργατικότητα και η τιμιότητα δύο νέων ανθρώπων δεν φτάνουν για να περάσουν μια αξιοπρεπή και στο μέτρο του δυνατού μια ευτυχισμένη ζωή.

Η ζωή και οι καταστάσεις που μας προκύπτουν μέσα σ’ αυτή μας προλαβαίνουν. Πολλές φορές πρέπει να υπερβούμε τους εαυτούς μας φεύγοντας από το διαπροσωπικό επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων και να κοιτάξουμε πέρα από εμάς το γενικό κοινωνικό σύνολο του τόπου και της χώρας στο οποίο ζούμε και αναπνέουμε, μιας και είμαστε ένα κομμάτι του και είμαστε άμεσα εξαρτώμενοι από αυτό το ίδιο, σκληρό και αμείλικτο, κοινωνικό σύνολο.

Όταν έγινε η απεργία στο σούπερ μάρκετ η Ελπίδα δεν συμμετείχε γιατί φοβόταν να μη χάσει τη δουλειά της ενώ ήταν σχεδόν σίγουρο πως θα την έχανε μετά από τρεις - τέσσερις μήνες. Όταν η καλύτερη της φίλη, η Ζωή, μαζί με άλλους γονείς έκαναν κατάληψη στο δημοτικό παιδικό σταθμό της περιοχής της επειδή θα έκλεινε και δεν ήξερε που να πάει τα παιδιά της δεν πήγε να της συμπαρασταθεί έμπρακτα, ενώ κέρδισαν τουλάχιστον την προσωρινή λειτουργία του σταθμού. Όταν γινόταν το τελευταίο οχτάμηνο «σεισμός» στο κέντρο της Αθήνας για το ασφαλιστικό και για εργασιακά ζητήματα του κλάδου της δεν πήγε να συμμετέχει έστω και σε κάποιο ανεξάρτητο κομμάτι της πορείας. Φοβόταν.

Όταν ο κολλητός φίλος του Σωτήρη, ο Άγγελος, του έλεγε να μην απέχει από τις εκλογές του συνδικάτου του και κερδίσει το σωματείο η κυβερνητική παράταξη, πριν από πέντε χρόνια, δε το έκανε, αφού σήμερα θα διεκδικούσαν τα κεκτημένα που χάνουν από καλύτερη θέση. Όταν η ίδια η κοπελιά του έχανε τη δουλειά της δεν την παρακίνησε, ούτε της συμπαραστάθηκε έμπρακτα στο δρόμο, αλλά της είπε να κάνουν υπομονή με ένα φιλί. Όταν γινόταν το τελευταίο οχτάμηνο «σεισμός» στο κέντρο της Αθήνας για το ασφαλιστικό και για εργασιακά ζητήματα του κλάδου του δεν πήγε να συμμετέχει έστω και σε κάποιο ανεξάρτητο κομμάτι της πορείας. Σφύριζε αδιάφορα λέγοντας πως «Όλοι τα ίδια είναι και δε γίνεται τίποτα: αυτό που θέλει να περάσει η κυβέρνηση θα το περάσει. Οι πορείες και οι απεργίες δε βγάζουν πουθενά.».

Βέβαια σκεφτόταν τώρα ο Σωτήρης πως όλα αυτά πια δεν έχουν καμιά σημασία αφού όλα πάνε κατά διαόλου. Έχουν ξεπουλήσει τη χώρα του, έχουν ποδοπατήσει κάθε έννοια εργατικού δικαίου και έφεραν σε σημείο αλλοφροσύνης κάθε συμπολίτη του. Πήγαν ξανά πάρα πολλά χρόνια την Ελλάδα πίσω.

Τώρα πια με την Ελπίδα άνεργη, τα έξοδα να τρέχουν και εκείνον να δουλεύει για 35 € μεροκάματο χωρίς τις υπερωρίες του, ανασφάλιστος και για όσο τον χρειάζονταν, δεν είχε πια τίποτα να χάσει. Η οργή του είχε πια ξεχειλίσει από παντού. Πάει σπίτι κλείνει την τηλεόραση, σκίζει την αστική εφημερίδα που κρατούσε και μόλις είχε αγοράσει, σηκώνει την Ελπίδα από τον καναπέ την πιάνει από το χέρι και ξεκινάνε με τα πόδια να πάνε για να συμμετέχουν στην πορεία εν μέσω της Πανελλαδικής Πανεργατικής Πανσυνδικαλιστικής Απεργίας που είχε παραλύσει τη χώρα εδώ και 30 ώρες περίπου.

Στην διαδρομή και μέχρι να πάει να συναντήσει στην πορεία τους άλλους εργαζόμενους του λεκανοπεδίου κρατούσε από το χέρι σφιχτά την Ελπίδα και σκεφτόταν πως δε θα είχε αντέξει χωρίς αυτήν, χωρίς την Ελπίδα του.

Ναι η Αγάπη όταν είναι με Α κεφαλαίο μας κάνει τις δύσκολες στιγμές της ζωής -που είναι οι περισσότερες και που πάντα θα τις συναντάμε μπροστά μας- να τις ξεπερνάμε πιο εύκολα, πιο ανώδυνα. Έχουμε κάπου να πιαστούμε και να πάρουμε μια ανάσα. Λειαίνει τις αιχμηρές γωνίες και επουλώνει πιο εύκολα τις πληγές.

Αλλά δεν είναι μόνο αρκετή η Αγάπη έτσι γενικά και αόριστα προς όλους, προς όλες και τα πάντα. Αγάπη σε ποιον, σε ποια και γιατί; Η έννοια της αγάπης σύμφωνα με την Ελληνική ορθόδοξη πίστη είναι απολύτως καταστροφική, παραπλανητική και αποπροσανατολιστική για τις μεγάλες μάζες του λαού. Η σωτηρία έρχεται όταν συνειδητοποιείς την κοινωνική σου θέση και τάξη, μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σύνολο του οποίου είσαι μέλος και κομμάτι, όταν συνειδητοποιείς τη σχέση που έχεις εν ολίγης με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου. Όταν δεν αδιαφορείς αλλά συμμετέχεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στα κοινωνικά δρώμενα. Όποια μπορεί να είναι αυτά: από μια πολιτιστική εκδήλωση του δήμου σου ως τη συμμετοχή σε μια απεργία του κλάδου σου.

Αυτά σκεφτόταν ο Σωτήρης. «Όλα γύρω μου ζητούν τη συμμετοχή μου…» ψιθύρισε και χαιρόταν που μπορούσε επιτέλους να βάλει τη σκέψη του σε μια σειρά και να την επανδρώσει σωστά με τα κατάλληλα λόγια. Αυτά σκεφτόταν ο Σωτήρης και ήταν έτοιμος να κλάψει πλάι στην Ελπίδα του. Αλλά τελικά προσπάθησε με αποφασιστικό βλέμμα να προχωρήσει και να σκεφτεί πως ενώ προσωπικά άφησε το χρόνο να κυλήσει και να φτάσει στο αμήν για να συμμετέχει για το δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια, δεν έφτασε τόσο αργά. Θα μπορούσε όμως.

Κοιτούσε από κάτω, από το δρόμο, αυτούς που άνοιγαν ή κρυφοκοιτούσαν από τα παράθυρα τους την πορεία, και σκεφτόταν πως ίσως γι’ αυτούς να ήταν πια πολύ αργά για να συμμετέχουν στις αποφάσεις που παίρνονται για την ίδια τους τη ζωή. Όχι ο Σωτήρης και η Ελπίδα το ήξεραν πως δεν ήθελαν άλλοι κατά βάθος να αποφασίζουν για τις τύχες και τις ζωές τους. Ήθελαν πλέον να συμμετέχουν και εκείνοι, όχι μέσα από μια οθόνη αλλά από τον προσωπικό λόγο και επαφή που θα είχαν με ένα συμπολίτη τους με τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς με αυτούς, στο δρόμο ή σε ένα στέκι πολιτισμού.

Είχε μια Σωτήρια Ελπίδα μέσα του…

Και μαζί του…