Ψάχνοντας Για Καβούρια ~ Looking For Crabs

Ψάχνοντας για καβούρια   30-9-2007
seizeTHEtime

   Ήταν τόσο όμορφο εκείνο το βράδυ, αργά λίγες ώρες πριν ξημερώσει. Μια ησυχία στην σκεπή του ουρανού και ένα απαλό αεράκι που χάιδευε το πρόσωπο του, τον είχαν κάνει να ξεμυτίσει εκείνη τη νύχτα από το σπίτι του και να πάρει τον ανηφορικό ασφάλτινο δρόμο που οδηγούσε στην παραλία του χωριού του.

   Δεν προτίμησε να πάει από το άλλο παράλληλο προς την θάλασσα πέτρινο και μετά χωμάτινο δρομάκι, μιας κι αυτό ήταν δημιούργημα των τελευταίων ετών. Εξάλλου ήθελε να δει και το χωριό λίγο από ψηλά. Να το καμαρώσει έτσι ήσυχο όπως ήταν, χωρίς την πολυκοσμία και τον θόρυβο που συνήθως από τα τέλη Ιουλίου ως και λίγο μετά της Παναγιάς πολλές φορές σε έκανε να αγανακτήσεις.

   Πεύκα ολόγυρα που γέμιζαν αυτή την πετρώδη ακρογιαλιά, η οποία ήταν κομμάτι ενός μεγάλου κολπίσκου που με την ασφάλεια του από την μανία των ανέμων, τον είχε κάνει το πιο φυσικό ασφαλές μέρος για την προστασία των κάθε λογής πλοιαρίων, σ’ αυτή την ΒΑ πλευρά του νησιού, από αρχαιοτάτων χρόνων.

   Ανάμεσα σε μεσήλικα πεύκα ήταν τώρα, που έκρυβαν με τα πούσια τους το φιδίσιο δρομάκι αυτού του γεμάτου αναμνήσεις τόπου από τα πρώτα παιδικά του χρόνια.

   Κάθισε σ’ ένα τραπέζι της δασικής υπηρεσίας και άναψε τσιγάρο. Ήταν σκέτη απόλαυση έτσι όπως χαλαρωμένος είχε καθίσει στο γνώριμο γι’ αυτόν μέρος. Το σχεδόν ολόγιομο φθινοπωρινό φεγγάρι -μια φετούλα του έλειπε-έκανε τη θέα μαγική: η θάλασσα που απείχε λίγα μέτρα από μπροστά του έκανε παιχνίδια και έπαιζε κρυφτό με το φως του, έτσι όπως με το απαλό χάδι του ανέμου και την αύρα της, προσπαθούσε μάταια να του ξεφύγει. Τα λιγοστά θαμπά φώτα από τους στύλους απέναντι που νανούριζαν και αχνοφέγγιζαν τα σπίτια, τα στενοσόκακα και το περίγραμμα του χωριού, έδειχναν να συμπληρώνουν αυτό το παζλ της αέναης αγαλλίασης και ηρεμίας που είχαν γεμίσει το είναι του. Ένα παιχνίδι με το φως και τη σκιά απλωνόταν αθόρυβα μπροστά του.

   Σπάνια το έκανε αυτό να έρθει μόνος του εδώ, μα οι καταστάσεις των τελευταίων χρόνων απαιτούσαν γαλήνη και ησυχία μέσα του μέχρι να μπορεί να ξαναβρεί την πορεία του.

   Ένιωθε πολλές φορές αυτοκαταστροφικός, αφού ότι ωραίο του είχε συμβεί στην ερωτική του ζωή, μέσα από την απολυτοσύνη του και την μανία του για την τελειότητα σε μια σχέση -αλλά και σ’ όλα τα πράγματα, το χαλούσε, το γκρέμιζε, έστω κι αν αυτό τον έκανε κομμάτια. Έστω κι αν ένιωθε πως είχε αγαπήσει κι αγαπηθεί αληθινά -τουλάχιστο για κάποιες στιγμές της ζωής του. (Ένα σύνολο στιγμών έλεγε πως είναι ο άνθρωπος, αναμασώντας αυτή τη γνώση.) Έστω κι αν πονούσε αφάνταστα.

   Ήταν δυνατός και το ήξερε. Σ’ αυτά που ήθελε, σ’ αυτά που ζητούσε και σ’ αυτά που μπορούσε να δώσει σε μια σχέση. Πίστευε στον εαυτό του. (Όπως και του ότι ο χρόνος είναι γιατρός αναμασούσε.) Και το κυριότερο είχε αναγνωρίσει τα λάθη του. Αυτό που του τριβέλιζε όμως το μυαλό ήταν αν θα τα ξαναεπαναλάμβανε. Αυτό που πραγματικά τον σκούνταγε συνθέμελα ήταν το ερώτημα: «Ξέρω να αγαπώ πραγματικά;». Κανείς δεν ήξερε να του δώσει μια απάντηση για όλα αυτά, πόσο μάλλον αυτός στον εαυτό του.

Έτσι κι αλλιώς πίστευε πως τα πάντα στη μάχη κρίνονται, στις πράξεις κι όχι στα λόγια. Ο λόγος είναι μέσο· μέσο που μπορείς να εκφράσεις μόνο την αλήθεια σου και είναι μία από τις πράξεις που συμπληρώνουν τα κομμάτια της προσωπικότητας σου, έλεγε πάντα.

   Πόσες φορές μπορεί ο έρωτας να σου χτυπήσει την πόρτα; Ποιος είναι τέλειος για να είσαι κι εσύ; Θέλεις τον άλλον κατ’ εικόνα και ομοίωση -ίδιον κι απαράλλακτο δηλαδή- με σένα; Ποιος είναι αλάνθαστος και δεν μπορεί να συγχωρήσει τα λάθη του άλλου; Προσπάθησες αρκετά για το μαζί;

   Ερωτήματα που δεν τον απασχολούσαν εκείνη τη στιγμή, αφού πόσες και πόσες φορές τα είχε αναμοχλεύσει μέσα του. Δεν του ήρθαν τέτοιες σκέψεις στο μυαλό. Όχι, του είχαν έρθει άλλες εικόνες. Εικόνες ζεστές, γεμάτες φως.

   Θυμόταν όταν παιδάκι -αλλά και σαν έφηβος- πάνω σ’ αυτά τα βράχια έψαχνε για καβούρια. Προσπαθούσε να τα βρει, να τα ξετρυπώσει από τους γεμάτους σχισμές κοφτερούς βράχους. Με ένα ξυλάκι και γυμνά χέρια τα έπιανε κι αφού τα περιεργαζόταν, έβλεπε πως αμύνονται και πως επιτίθενται... στον εισβολέα! Μετά από λίγο τα ξαναπετούσε στην αγκαλιά της θάλασσας. Λάτρευε τις καβουρομάνες που έτσι σαν ένα κινητό οπλοστάσιο καθώς ήταν, καμουφλαρισμένες τέλεια και ίδιες με τις πέτρες και τα βότσαλα του βυθού, σαν ένα κινητό χαλάκι θαρρείς, παρουσίαζαν κατευθείαν τις δαγκάνες τους σε κάθε απρόσμενη και απειλητική κίνηση. Με την μία δαγκάνα τους σαφώς να εντυπωσιάζει αφού ήταν δυνατότερη και μεγαλύτερη από την άλλη, ήταν στην τοπική κοινωνία των καβουριών οι «αρχόντισσες»!

   Θυμήθηκε, αργότερα, όταν σε ένα άλλο παγκάκι λίγο πιο πέρα είχε κάνει έρωτα, όταν σε κάποιο άλλο είχε πει λόγια αγάπης. Έτσι κι αλλιώς πίστευε ακράδαντα πως: «... σε τούτη τη ζωή κάτι όμορφο δεν χάνεται ποτέ. Μένει κομμάτι του εαυτού σου, γίνεται μέρος του χαρακτήρα σου...». Καλύτερα να έχεις αγαπήσει και αγαπηθεί έχοντας νιώσει την μετέπειτα απουσία -όποιος κι αν είναι ο λόγος που την προκάλεσε, παρά να μην έχεις αγαπήσει και αγαπηθεί καθόλου σ’ όλη σου τη ζωή.

   Σηκώθηκε πια όταν το πρώτο φως είχε απλωθεί από την ανατολή. Πήγε και κάθισε στον βράχο που σχεδόν πάντα πάνω από αυτόν έκανε την πρώτη του βουτιά για να καλωσορίσει τη θάλασσα και να δεχτεί την δροσιά της σε όλο του το κορμί. Κάθισε και περίμενε τις πρώτες αχτίδες του ήλιου να του ζεστάνουν το πρόσωπο, αλλά, και την ψυχή.

   Μια καινούργια μέρα είχε ξεκινήσει...

---

Ο τίτλος εμπνευσμένος από το μυθιστόρημα της Ρόζαμουντ Πίλτσερ «Ψάχνοντας για κοχύλια», 1987, ΩΚΕΑΝΙΔΑ.

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

- Η ζωή σου κι ο τρόπος που τη ρυθμίζεις δεν είναι δικιά μου δουλειά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αδιαφορώ για σένα. (σελ. 70, παρ. 14)

- Τα πράγματα διορθώνονται συνήθως από μόνα τους. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί. (σελ. 160, παρ. 4)

- Τίποτα δεν σου φαίνεται πια τόσο άσκημο από τη στιγμή που το δέχεσαι όπως είναι. (σελ. 258, παρ. 2)

- Η απουσία είναι σαν τον άνεμο που σβήνει το μικρό κερί, αλλά φυσάει τη θράκα και την κάνει πυρκαγιά. (σελ. 364, παρ. 12)

- Σε τούτη τη ζωή κάτι όμορφο δεν χάνεται ποτέ. Μένει κομμάτι του εαυτού σου, γίνεται μέρος του χαρακτήρα σου. (σελ. 394, παρ. 1)

- Ευτυχία είναι να χαίρεσαι όσο γίνεται περισσότερο αυτό που έχεις και πλούτος να χαίρεσαι όσο γίνεται περισσότερο αυτό που απόκτησες. (σελ. 459, παρ. 3)

- Για να πάρει αγάπη, έπρεπε να εξακολουθήσει να είναι γυναίκα έτοιμη να δώσει αγάπη, αλλιώς θα καταντούσε μια πικρόχολη και μοναχική γριά κυρία, με τσουχτερή γλώσσα κι ίσως χωρίς καν ένα φίλο στον κόσμο. (σελ. 497, παρ. 1) [Συμπληρώνω πως αυτό ισχύει βέβαια και για τους άντρες!]

- Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος, έχουν πάντα ελπιδοφόρο τέλος. Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις, και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το καταλάβουμε καλά αυτό. (οπισθόφυλλο)