Εργατική Αλληλεγγύη ~ Workers Solidarity

Εργατική Αλληλεγγύη.   30-12-2011

Ο μόνη ρεαλιστική μας προοπτική.

Ο μοναδικός υπαρκτός μας στόχος.

Τη Τρίτη 27 Δεκέμβρη 2011, κατά τις 6 με 7 το απόγευμα, πήγα αρχικά στην Χαλυβουργία και μετά στο Άλτερ για να δώσω ότι νόμιζα ως ικανό -και σύμφωνα με τις δικές μου δυνάμεις- να εμπλουτίσει αυτές τις γιορτινές μέρες τη δύναμη των απεργών-ανέργων με την ανιδιοτελή συνεισφορά ενός απλού εργαζόμενου πολίτη. Ήθελα να το κάνω ως μια πράξη αλληλεγγύης.

Από το 2009 έχω αρχίσει να ασχολούμαι περισσότερο με τα κοινά, όπως τις συνελεύσεις κλαδικών συλλόγων, συμμετοχή σε πορείες και κινητοποιήσεις, πράγμα που με έκανε να δω (πιστεύω) με μια πιο σωστή ματιά το τι γίνεται στα σωματεία αλλά και στο δρόμο στις πορείες-απεργίες. Επίσης τα τελευταία δύο χρόνια είχα μία πιο σωστή ενημέρωση και πληροφόρηση αφού διάβαζα αυστηρά επιλεγμένες (κυρίως) εφημερίδες και ιστοσελίδες.

Η συμμετοχή είναι το μισό του όλου, του ολοκληρωμένου. Το άλλο μισό για την ολοκλήρωση είναι να βάλλουμε -συλλογικά αλλά κυρίως ατομικά- στη σωστή διάσταση τις καταστάσεις και τα γεγονότα γύρω μας ώστε να εξαχθούν τα τόσο πολύτιμα συμπεράσματα που θα μας κάνουν να βαδίσουμε προς την σωστή κατεύθυνση: ατομικά αλλά κυρίως συλλογικά.

Για το άλλο μισό της ολοκλήρωσης ως κοινωνία εν τέλει, που αυτό είναι το ζητούμενο, πολλά είναι αυτά που θεμελιώνουν το οικοδόμημα του υγιούς κοινωνικού ιστού. Κυρίως όμως αυτά παρακάτω είναι τα κυριότερα υλικά που κάνουν γερό αυτό το οικοδόμημα: η πληροφόρηση (από που προέρχεται; ποιος είναι ο σκοπός και ο στόχος της;), η παιδεία (με την κλασσική έννοια αυτής που δεν έχει καμιά σχέση βέβαια με την εκπαίδευση) και ο βαθμός ατομισμού (το ατομικό σε αντιπαράθεση με το συλλογικό) ως δείκτης υγιούς κοινωνικής άμυλας ή βλαβερού αρχέγονου κανιβαλισμού.

Και τα τέσσερα αυτά συστατικά χρίζουν ιδιαίτερης σοβαρούς κοινωνικής μελέτης ώστε να δοθούν κάπως πλήρεις απαντήσεις. Όμως είτε επειδή ο γράφων δεν είναι ειδικός επ’ αυτών είτε επειδή το κείμενο θα πλάτειαζε και θα ξέφευγε από το σκοπό του -που είναι απλά να πει και να διαδώσει το δικό του απόσταγμα σκέψης και δράσης σε συνοδοιπόρους και συντρόφους με την ευρεία έννοια του όρου- θα αρκεστώ στα ακόλουθα.

Να προσθέσω επίσης πως δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για το πως έχουν τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα. Οι Έλληνες εργαζόμενοι δυστυχώς στην πλειοψηφία μας είμαστε ακόμα σε νιρβάνα, σε μια κατάσταση ύπνωσης. Δε μπορούμε να βρούμε κοινό τρόπο και τόπο έκφρασης, σκέψης, δράσης και ενεργοποίησης. Είμαστε ακόμα στον καναπέ και αλλάζουμε κανάλια παθητικά· τα κόμματα, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, οι κλαδικές - επαγγελματικές διαφοροποιήσεις ακόμα μας χωρίζουν αντί να μας ενώνουν.

Δεν αρκούν οι μούντζες, ο θυμός, τα γιαούρτια και τα μπινελίκια. Εντάξει δεν είναι όλα μαύρα, αλλά εγώ τα βλέπω από τη μεριά της κατεπείγουσας ανάγκης που απαιτεί εδώ και τώρα άμεσες λύσεις και όχι συζητήσεις καφενείου. Και όμως υπάρχουν τόσα πράγματα που μας χωρίζουν αντί να βρούμε μόνο αυτά που μας ενώνουν και να πάμε μπροστά.

Οι «άλλοι» εκεί ψηλά -οι «από τα πάνω»- έχουν ενωθεί και μας δουλεύουν ψηλό γαζί. Πάντα ήταν δέκα βήματα πιο μπροστά από τον απλό Λαό. Εμείς οι απλοί εργαζόμενοι πρέπει να βρούμε κοινό τρόπο δράσης «από τα κάτω» και έξω από κομματικές αγκυλώσεις και περιχαρακώσεις, αναχρονιστικές και διεφθαρμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, όχι στο ελάχιστο που θα κάνει ακόμα ένα μήνα βιώσιμο το επάγγελμα μας και τον κλάδο μας.

Πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας έχουν φορέσει εκούσια ή ακούσια και να νοιαζόμαστε για όλους τους εργαζόμενους συναδέλφους ιδιωτικού και δημόσιου φορέα. Πρέπει αυτοί που μπορούν -όπως είναι αυτοί του δημοσίου- να πρωτοστατούν σε απεργίες και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων αφού δεν έχουν άμεσα το φόβο της απόλυσης από πάνω τους.

Ο ένας πρέπει να βοηθά τον άλλο.

Όχι άλλος ωχαδερφισμός και ατομισμός…

Ναι στην Αλληλεγγύη!

Ναι στην Εργατική Αλληλεγγύη!!

Όλοι και Όλες να βοηθούν και να συνεισφέρουν ότι μπορούν σε: εργαζομένους που τους χτυπά τη πόρτα το τέρας της ανεργίας, ανέργους, άστεγους. Πανελλαδική στην πράξη συμπαράσταση σε όλους τους τόπους δουλειάς που κινδυνεύουν με λουκέτο.

Όχι άλλες χαμένες θέσεις εργασίας.

Όλοι στους δρόμους και στον αγώνα για τη τελική μάχη που θα είναι μια απεργία διαρκείας με οποιοδήποτε κόστος άλλα με όραμα και προοπτική την ανασυγκρότηση της Ελλάδας προς όφελος των εργαζομένων της.

Αυτές είναι οι καλύτερες ευχές για το 2012.