Τελικά ήρθε η πλήρωση του
χρόνου, για άλλη μια ακόμα φορά, για να κλείσει αυτός ο κύκλος και να ανοίξει
ένας άλλος. Ίσως με παρόμοια χαρακτηριστικά, ίσως με εντελώς άλλα. Πότε; Κανείς
δε το ξέρει αυτό. Πόσο μάλλον εγώ.
Μετά από περίπου τεσσεράμισι
χρόνια ενασχόλησης στους δαιδαλώδεις ιστούς του διαδικτύου κάνω παύση εργασιών
εντός του χώρου για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι διότι πιστεύω πως ότι
ήταν να μου προσφέρει αυτό το χρονικό διάστημα μου το πρόσφερε. Κράτει οι
μηχανές γιατί νομίζω πως περισσότερο κακό παρά καλό μου κάνει από εδώ και πέρα.
Κράτει μέχρι όσο πάει.
Θέλω να ξαναθυμηθώ εκείνες
στις εποχές που δε χρειαζόμασταν κινητό για να βρεθούμε κάπου. Θέλω να
ξαναθυμηθώ εκείνες τις εποχές πριν του διαδικτύου, όταν δεν υπήρχε τόσος όγκος
πληροφοριών (χρήσιμης αλλά κυρίως τόσο πολύ άχρηστης) και όταν ψάχναμε άλλους
τρόπους να περνάμε την ώρα μας και να μαζεύουμε «πληροφορίες»: τουλάχιστον
τρόπους πιο συντροφικούς και όχι τόσο μοναχικούς.
Ο περισσότερος κόσμος
δυστυχώς δε χρησιμοποιεί το διαδίκτυο σαν εργαλείο που θα τον κάνει να έρθει
πιο εύκολα κοντά με τους συνανθρώπους του αλλά το χρησιμοποιεί για να κρυφτεί
μάλλον πίσω από ένα προφίλ: αληθινό ή όχι δεν έχει σημασία. Για μια ακόμα φορά
δηλαδή το γνωστό κρυφτούλι σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό αυτή την εποχή απέχει
πολύ από τις δικές μου ανάγκες. Πάντως σημασία έχει η Αλήθεια κι αυτή μόνο έξω
στο φως μπορείς να τη δεις.
Δε μου φταίει η τεχνολογία.
Ούτε το μέσο. Ούτε οι άλλοι χρήστες του διαδικτύου. Απλά μπούχτισα και θέλω
λίγο καθαρό αέρα. Τίποτα άλλο. Ούτε e-mail, ούτε τίποτα που έχει να κάνει με πληκτρολόγιο
υπολογιστή και με διαδίκτυο. Όποιος θέλει να με βρει ξέρει το πώς και το που:
ραντεβού για καφέ το λοιπόν, ένα δροσερό πρωινό, με θετική αύρα, κάπου απάγκια,
με υπέροχη θέα, σε μια όμορφη γωνιά της Ελλάδας, της Αττικής, της Αθήνας.
Έξω στο Φως είναι τα
σπουδαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου