Συμμετοχή Με Ατομική Ευθύνη ~ Participation By Individual Responsibility

“συμμετοχή με ατομική ευθύνη”   25-8-2011

Με αφορμή διάφορες απόψεις επώνυμων στο tvxs με το ερώτημα «Ποια είναι τα αίτια της κρίσης και τι πρέπει να κάνουμε;» (http://tvxs.gr/news/ellada/ereyna-aities-kai-lyseis-tis-krisis), σκέφτηκα κι εγώ να δώσω τη δική μου εκδοχή, εστιάζοντας στη δική μου οπτική των πραγμάτων.

Κατά αρχή να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά οριοθετώντας τη συζήτηση με κάποιες παραδοχές που εγώ τις θεωρώ ως δεδομένες και δίνουν το στίγμα που θα ακολουθήσουν τα γραφόμενα:

1^ο) από καταβολής του νεοελληνικού κράτους κανείς λογικός άνθρωπος που σκέφτεται από την πλευρά της «κοινωνίας των πολλών», του απλού εργαζόμενου ελληνικού λαού δηλαδή, δε μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά, με πειθώ και με αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία -όχι μεμονωμένων αλλά ολόκληρων ιστορικών περιόδων της ελληνικής ιστορίας, πως όλες οι κυβερνήσεις που κυβέρνησαν αυτό το τόπο, ότι ιδεολογικό κάλυμμα και παραπέτασμα καπνού κι αν είχαν, έμμεσα ή άμεσα, εξαπάτησαν την «κοινωνία των πολλών» και έγιναν εντέλει εντολοδόχοι και ουσιαστικοί εκφραστές της εκάστοτε κυρίαρχης οικονομικής -εγχώριας και εισαγομένης- ελίτ, τη λεγόμενη «κοινωνία των λίγων»

2^ο) αυτές οι προδοτικές κυβερνήσεις, όλες δηλαδή μέχρι και σήμερα, από καταβολής του νεοελληνικού κράτους, εξαπατούσαν τον απλό εργαζόμενο ελληνικό λαό, την «κοινωνία των πολλών», με την κυρίαρχη προπαγάνδα που ασκούσανε και εξακολουθούν να ασκούν, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης των δικών τους εντολέων -την «κοινωνία των λίγων» δηλαδή- ή οποιουδήποτε άλλου μέσου ή τρόπου συνέτεινε προς αυτή την κατεύθυνση, και αν δεν αρκούσαν και αυτά έφταναν και στην ωμή απροκάλυπτη βία με διάφορους μεθόδους, περνώντας από διάφορα στάδια, με τελικό σκοπό και στόχο φυσικά την καλλιέργεια φόβου (τελευταίο παράδειγμα το δόγμα του σοκ στις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου) έμμεσα ή άμεσα στην «κοινωνία των πολλών»

3^ο) από τη μεταπολίτευση και μετά έχουμε μια «κοινοβουλευτική δικτατορία», από τα δύο κόμματα εξουσίας, μία χούντα πλειοψηφικών κοινοβουλευτικών εδρών που έχουν τον ψευδεπίγραφο τίτλο «κοινοβουλευτική δημοκρατία», που με το έτσι θέλω αποφασίζουν και διατάσσουν για τα πάντα, χωρίς να γίνεται καμία πραγματική και ουσιαστική δημόσια διαβούλευση με τους Έλληνες πολίτες όλων των νομοθετικών διατάξεων και ρυθμίσεων που περνούν από το κοινοβούλιο, με όλα τα προεδρικά διατάγματα στην ουσία να μη νομιμοποιούνται από τον ίδιο τον απλό εργαζόμενο ελληνικό λαό, χωρίς εν ολίγης την ελάχιστη πλειοψηφία που θα μπορούσαν έτσι να έχουν και την ολοκληρωτική νομιμοποίηση τους (όπως πχ ήταν το φλέγον ζήτημα της ένταξης μας στην ΟΝΕ ή η ανάληψη των ολυμπιακών αγώνων) μέσω ενός απλού δημοψηφίσματος

4^ο) η «νομιμοποίηση» στην ουσία αυτού του σάπιου πολιτικού κοινοβουλευτικού συστήματος (χωρίς καν την απαιτούμενη απλή αναλογική στις έδρες !) από τις ηγεσίες της κοινοβουλευτικής αριστεράς (τα άλλα κόμματα που είναι δεκανίκια των κομμάτων εξουσίας ούτε με αφορούν, ούτε και πρέπει να αφορούν κανέναν), είναι ένα φλέγον ζήτημα, πιο επίκαιρο από ποτέ, για το τι ρόλο παίζουν οι ηγεσίες αυτών των αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων, αλλά και γενικά όλης της ελληνικής αριστεράς όταν ειδικότερα από την ένταξή μας στη σφαίρα της ΟΝΕ το 2002 δεν έχει κατορθώσει να υψώσει το ανάστημα της και να συμπορευτεί σύσσωμη (σε αντίθεση με τη θέληση του απλού Έλληνα αριστερού ψηφοφόρου), χωρίς να χάσει την αυτοτέλεια του οποιοδήποτε κόμμα, συμφωνώντας σε δέκα βασικά σημεία και έτσι να υπάρχει μια κοινή κάθοδος σε όλους τους

τομείς με στόχο τη διακυβέρνηση της χώρας και όχι τη στείρα -εκ των πραγμάτων- αντιπολίτευση

και

5^ο) είναι βαθιά γελασμένος όποιος πολίτης, οποιουδήποτε κράτους και έθνους καθώς και πολιτικού χρώματος, ιδεολογίας και κόμματος, νομίζει πως μόνο μέσω της εκπροσώπησης του (πχ από έναν βουλευτή, μέλους ενός συνδικαλιστικού σωματείου ή ενός απλού δημόσιου λειτουργού, όπου διαχειρίζεται δημόσιες υπηρεσίες και αγαθά, χωρίς ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο, αιρετότητα και αξιοκρατία) από διάφορους επαγγελματίες πολιτικούς, συνδικαλιστές ή δημόσιους λειτουργούς, μπορεί μια κοινωνία, μια πολιτεία, ένα κράτος και ένα έθνος να πάει μπροστά: χρειάζεται κάτι παραπάνω· χρειάζεται την ενεργό συμμετοχή του στα κοινά και ουσιαστικά άμεσο κοινωνικό έλεγχο από τη βάση της κοινωνίας.

Τώρα το μεγάλο ερώτημα είναι πως κατάφερναν και καταφέρνουν αυτοί οι προδότες που μας κυβερνούν να είναι στην εξουσία; Γιατί ο απλός εργαζόμενος ελληνικός λαός, η «κοινωνία των πολλών», δεν καταλαβαίνει το ρόλο τους; Τι τον εμποδίζει ώστε να συνειδητοποιήσει κάτι τέτοιο και να τους ανατρέψει;

Οι απαντήσεις είναι μέσα μας και βρίσκονται σε καθέναν από εμάς. Τις ξέρουμε αλλά δε θέλουμε να τις παραδεχτούμε, δε θέλουμε να τις πιστέψουμε, γιατί πολύ απλά έτσι μας συμφέρει!

Τον Άγγλο, τον Γερμανό, τον Γάλλο, τον Σκανδιναβό, τον πολίτη των ΗΠΑ, το μέσο πολίτη από οποιαδήποτε χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου δηλαδή, δεν τον ενδιαφέρει -στην κυριολεξία- στην πλειοψηφία του, αν η ευημερία της οικονομίας της χώρας του βασίζεται εξολοκλήρου είτε στον οικονομικό, είτε στο στρατιωτικό αφανισμό άλλων χωρών μέσω της οικονομικής ή στρατιωτικής τους ισχύος. Μόνο αν μείνουνε άνεργοι ή επιστρέφουν πτώματα από τους πολέμους τους θα ξεσηκωθούν στις ίδιες τους τις χώρες. Το ίδιο είναι σίγουρο πως ισχύει και για τη πλειοψηφία του απλού εργαζόμενου ελληνικού λαού, εφόσον η Ελλάδα (και η Κύπρος) αν και δεν έχει οικονομική και στρατιωτική ισχύ συμμετέχει σε πολέμους μέσω των λυκοσυμμαχιών της με στρατεύματα αλλά και με τις βάσεις της, ως υπηρέτης των μεγάλων. Δυστυχώς ο κόσμος είναι σκληρός και δεν είναι αγγελικά πλασμένος.

Ολόκληρος λόγος γίνεται για την ΕΕ και τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ, τις τράπεζες και τις χρηματαγορές, αλλά η πλειοψηφία του απλού εργαζόμενου ελληνικού λαού, όπως και όλων των άλλων λαών δηλαδή, δεν ενδιαφέρεται αν η ΕΕ και οι ΗΠΑ στηρίζουν τις δικές τους εταιρείες κάνοντας πολέμους σε χώρες όπως την πρώην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη ή διχοτομούν χώρες όπως η Ιρλανδία, η Κύπρος, η Παλαιστίνη ή η Λιβύη.

«Αρκεί να έχουμε εμείς δουλειά και φτηνή βενζίνη για το αμάξι μας, λεφτά για το δάνειο του σπιτιού μας… και δε πάει να καεί το σύμπαν! Εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα; Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Μπορείς να είσαι με τους αδύναμους; Τι, να φύγουμε από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις χρηματαγορές; Τι, να γίνουμε Αλβανία; Για να μας την πέσουνε οι Τούρκοι και οι Αμερικάνοι; Πρέπει να είμαστε με το άρμα των ισχυρών… δε μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι… είμαστε αδύναμοι…»

Με αυτά τα μυαλά όμως θα μας κάνουν ότι θέλουν μια ζωή, θα έχουμε συνεχώς σκυμμένο κεφάλι, άσχημη καμπούρα και μακριά γλώσσα, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα ουσιαστικά αφού δεν είμαστε ενωμένοι και ελεύθεροι. Ενώ το λιγότερο που θα μπορούσαμε να είμαστε θα ήταν φτωχοί, αλλά με ψηλά το κεφάλι, ελεύθεροι και ενωμένοι· κυρίαρχοι στον τόπο μας. Σαφώς με κόπους και θυσίες. Τίποτα δε χαρίζεται· όλα κατακτιούνται. Ένας πραγματικά κυρίαρχος λαός στον τόπο του, έστω και φτωχός, μπορεί -αν θέλει- να ορθοποδήσει και να πάει σιγά σιγά μπροστά αργά και σταθερά. Πολιτισμικά αλλά και οικονομικά. Βαδίζοντας στα δικά του ιστορικά αχνάρια και κάνοντας συμμαχίες με άλλα υγιή καθεστώτα και εθνότητες θα μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του. Ο σύγχρονος ιμπεριαλιστικός παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός μόνο πόνο και δυστυχία φέρνει σε όλα τα επίπεδα τελικά. Ο «κυρίαρχος» απλός εργαζόμενος λαός ξέρει που είναι το συμφέρον του. Αλλά η κυρίαρχη προπαγάνδα των κρατούντων, την «κοινωνία των λίγων» δηλαδή, δεν τον αφήνει να το πράξει γιατί στήνει συνεχώς παγίδες: σπέρνοντας το φόβο, την αμφισβήτηση και τη διχόνοια, επιστρατεύοντας τα χειρότερα πρωτόγονα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης (πχ όλων των ειδών τους ρατσισμούς και την ξενοφοβία), καλλιεργώντας και αναπαράγοντας σε πολλαπλάσιο βαθμό όλα τα άθλια ελαττώματα του ανθρώπινου είδους.

Ένα από αυτά τα ελαττώματα είναι η ευθυνοφοβία, η οποία εμποδίζει να αποδίδονται οι ευθύνες εκεί που πρέπει, ξεκινώντας κυρίως από την ατομική μας ευθύνη που πάει προς τη συλλογική, και από την απλή παραδοχή πως δεν είναι δυνατόν να φταίνε πάντα οι άλλοι (πολιτικοί, δήμαρχοι, κτλ) και να μη φταις ρε κέρατα εσύ που τους έβγαλες και που νομιμοποιείς την πρωτοκαθεδρία τους τόσα χρόνια! Καλά την πρώτη φορά την πάτησες, τη δεύτερη άντε εντάξει, τη τρίτη, τη τέταρτη, τη πέμπτη; Πέντε φορές το καθένα έχουν βγει τα δύο κόμματα εξουσίας μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα σε αυτά τα 37 χρόνια! Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία! Γιατί κάνεις αυτό που θέλει το κυρίαρχο σύστημα και δε δίνεις την ευκαιρία σε ένα άλλο πολιτικό κόμμα, σε ένα άλλο πολιτικό χώρο, σε ένα άλλο πολιτικό σύστημα, να σε κυβερνήσει; Η αποχή στις εκλογές ποιον βοηθάει αφού κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς θα βγει; Και αν δε σου αρέσει το υπάρχον πολιτικό μας σύστημα γιατί δεν το ανατρέπεις στην πράξη; Πως; Με το να συμμετέχεις στα συνδικάτα όπου ανήκεις ως εργαζόμενος/η, να συμμετέχεις σε συλλόγους και συνελεύσεις, σε κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες, έξω από κόμματα και παρατάξεις, σε απεργίες, στις πλατείες και σε ανοιχτές συζητήσεις, να μη διαβάζεις, ακούς ή βλέπεις, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που ανήκουν στο σύστημα -και μη μου πεις πως δε τα ξέρεις! αν ναι, άρχισε τότε από αυτά που είναι στην πραγματική αντιπολίτευση του συστήματος, το διαδίκτυο βοηθά σε αυτό!, κοκ. Γιατί δίνεις τη δύναμη στο υπάρχον πολιτικό σύστημα να έχει τη κυριαρχία του παντού;

Βαρέθηκα να ακούω λόγια και να μη βλέπω πράξεις, ενέργειες που πραγματικά θα βοηθήσουν να βγούμε από το τέλμα. Από τον καναπέ και το καφενείο δε γίνεται τίποτα, από λόγια καθούμενων ανθρώπων μόνο αναπαραγωγή και αναμάσημα των ίδιων αδιεξόδων γίνεται: στο δρόμο αλλάζουν οι συσχετισμοί δυνάμεων. Παραδείγματα πολλά: οι ανεξάρτητες πορείες και απεργιακές κινητοποιήσεις εργαζομένων χωρίς τη συντεχνιακή λογική όλα αυτά τα μεταπολιτευτικά χρόνια, το κίνημα “δεν πληρώνω”, η αγωνιστική επαγρύπνηση της Κερατέας, οι ανεξάρτητες και όχι καθοδηγούμενες φωνές των “πλατειών”, είναι μερικά από αυτά. Κάτι θα πρέπει να γίνει όμως και να ενώσει όλες αυτές τις φωνές: των ανεξάρτητων και ακομμάτιστων, των απλών οπαδών των κομμάτων και εν τέλει όλων των πολιτών.

Σαφώς δεν πιστεύω ούτε ενστερνίζομαι το ύπουλο και υποδόρια ενοχικό δόγμα Πάγκαλου πως «όλοι μαζί τα φάγαμε» και σαφώς πιστεύω στη λαϊκή ρήση «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Όμως αν κατανοήσουμε πως «αυτοί», η «κοινωνία των λίγων», απλά κάνουν τη δουλειά τους ή απλά εκτελούν τις διαταγές τους με όλους τους διαπλεκόμενους και περιτρεχόμενους τους και πως δική μας ευθύνη -και μόνο- είναι η προάσπιση των δικών Μας συμφερόντων και κατακτήσεων, τότε ακράδαντα πιστεύω πως θα έχουμε πάει ένα μεγάλο βήμα μπροστά: αυτό της εργαζόμενης ταξικής -πλέον !- συνείδησης, ανοίγοντας -επιτέλους !- το δρόμο για την πολιτική μας χειραφέτηση και διεκδίκηση εντέλει αυτών που μας ανήκουν. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο δηλαδή από αυτά που ως μονάδες και άτομα, άρα και σαν κοινωνία, προσφέρουμε και παράγουμε στον κοινωνικό εθνικό ιστό της πατρίδας μας.

Αδιαφορία, ανωριμότητα, απληστία, βλακεία, εγωισμός, ιδιοτέλεια, καταναλωτισμός, λαμογιά, ρουφιανιά, στρουθοκαμηλισμός, τεμπελιά δράσης, τεμπελιά σκέψης, ωχαδερφισμός. Έλλειψη απλότητας, ευθυκρισίας, ευθύνης, ιδεολογίας, μπέσας, οράματος, παιδείας, πολιτισμού, συμμετοχής, τέχνης, τιμιότητας, τσίπας, υπευθυνότητας, βάζουν ταφόπλακα στην κοινωνική αλληλεγγύη και άμιλλα που είναι απαραίτητα για την κοινωνική ειρήνη και συνοχή. Αυτά είναι μερικά αλλά από τα πλέον βασικά που εγκλωβίζουν τις «κοινωνίες των πολλών».

Κρίση δημοκρατική, δημοσιονομική, ελευθεριακή, εξουσιακή, θεσμική, κοινοβουλευτική, κομματική, κρατική, οικονομική, πολιτειακή, πολιτική, πολιτισμική, συστημική… πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα εξακολουθήσει να υπάρχει από ότι φαίνεται για πολύ καιρό ακόμα, αφού παγκόσμια πλέον, το άτομο εξακολουθεί να είναι υποταγμένο στην εκάστοτε εξουσία που το θέλει μόνιμα σε αυτή τη φθίνουσα κατάσταση για να το ελέγχει και να κερδοσκοπεί εις βάρος του.

Πρέπει να ξυπνήσουμε! Αυτοί, απ’ τα πάνω, κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους: να προασπίζουν τα συμφέροντα τους!

Εμείς, απ’ τα κάτω, τι κάνουμε; Συμμετέχουμε, ενδιαφερόμαστε να ενωθούμε με τους συνανθρώπους μας για μια κοινή πορεία αδελφοσύνης, ανθρωπισμού, αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης, ελευθερίας, ισότητας, συμμετοχικής δημοκρατίας; Για να προασπίσουμε τα δικά μας συμφέροντα;

Η απάντηση στις ερωτήσεις «Ποια είναι τα αίτια της κρίσης και τι πρέπει να κάνουμε;»   μπορεί να συμπυκνωθεί στην εξής πρόταση:

“η έλλειψη συνειδητοποίησης της ατομικής μας ευθύνης και συμμετοχή στα κοινά”.