Αρχές φθινοπώρου ήτανε, με
τα πρωτοβρόχια, όταν κάτι ξύπνησε μέσα στο πυκνό το δάσος. Το απαλό αεράκι
ήτανε, οι ψιχάλες της βροχής; Ποιος ξέρει τι έφταιξε πραγματικά γι’ αυτό. Ίσως
καταλάβουμε παρακάτω! Για να δούμε…
Ένα δέντρο, ένα ονειρόδεντρο
συγκεκριμένα, γεννήθηκε ξανά μέσα από τη λήθη και ξύπνησε μέσα σε ένα όνειρο
από ρίζες. Κάθε μικρό κλαδάκι του ήταν και μια ευχή που τρέφονταν κι από μια
ρίζα του ονειρόδεντρου. Ήταν καιρό, ίσως και χρόνια, τώρα πεσμένο κι αφημένο
στο λήθαργο και το τέλμα της λησμονιάς…
Ξάφνου στη νεκρική βραδινή
σιωπή του δάσους ένα απαλό αεράκι κάνει ένα φυλλαράκι από τα κλαδιά του
ονειρόδεντρου, να ξυπνήσει και να αρχίζει να πετά. Πάντα με συγκεκριμένο
προορισμό, τίποτα δεν πετάει τυχαία σ’ αυτό το δάσος…
«Ένα φύλλο και μια πνοή
από του αέρα την ορμή.
Πέφτει στο χώμα και γεννά
η τροφή του ονείρου ξεκινά!»
Έπειτα κι άλλο, κι άλλο… Κάθε
φυλλαράκι ώριμο έλεγε αυτό το τραγουδάκι καθώς πετούσε προς τα κάτω, τη γη να
συναντήσει. Τις ρίζες του ονειρόδεντρου με όρεξη να τις ταΐσει κι αυτές να γεννήσουν
τις πεθυμιές του. Το αεράκι ήταν απαλό, σχεδόν σαν χάδι. Βασικά η αύρα του
δάσους ήταν που συμμάχησε για λίγο με τον αέρα…
«Είναι ένα φύλλο απαλό
σαν από χάδι βγαλμένο
με φως μεγάλωσε λαμπρό
με φως έλαμψε γεννημένο!»
Οι ρίζες του ονειρόδεντρου
πως περίμεναν αυτή τη στιγμή! Και τραγουδούσαν κι αυτές αυτό το τραγουδάκι
καθώς έβλεπαν τα φυλλαράκια να πλησιάζουν! Πως περίμεναν την ωρίμανση των φύλλων!
Τα αγαπούσαν τα φυλλαράκια γιατί έδιναν την τροφή τους. Τροφή ονείρου!
Ένα περίεργο πράγμα όμως!
Ενώ το ονειρόδεντρο ήταν
κωνοφόρο συμπεριφερόταν σαν αειθαλές! Ενώ ήταν γεννημένο έτσι ώστε τα όνειρα
του απλά να μεγάλωναν και να έδιναν πνοή στα κλαδιά του και χρώματα ζωηρά στα
φύλλα του, εκείνο όταν είχε άσχημες καιρικές συνθήκες ή δεν είχε αναπτύξει τις
κατάλληλες άμυνες για τα παράσιτα, τα φυλλαράκια του μαράζωναν και έπεφταν στο
χώμα νεκρά. Έτσι τα κλαδάκια του δε μεγάλωναν με συνέπεια τα όνειρα να πεθαίνουν…
Όταν όμως τα πουλάκια του
δάσους τιτίβιζαν χαρούμενα γύρω από το ονειρόδεντρο και ξυπνούσε από τη λήθη
και τη λησμονιά, όταν η αύρα του δάσους ταρακουνούσε τα φυλλαράκια και τα
κλαδάκια του με τη βοήθεια του ανέμου, τότε ξυπνούσε το ονειρόδεντρο και τα
όνειρα έτρεφαν τα κλαδάκια του δέντρου, τα φυλλαράκια του έπαιρναν διάφορα
σχήματα και χρώματα πλουμιστά, με τα πουλάκια να κάθονται στα κλαδάκια του και
να τραγουδούν για τη χαρά της Αγάπης και του Έρωτα -αυτά τα θεία δώρα!, για την
ομορφιά της Φιλίας και την αναγκαιότητα της, για όλα τα ξεχωριστά Πλάσματα της
Φύσης που τόσο πολύτιμα και απαραίτητα ήταν, για την Ειρήνη και την Ομόνοια που
θα έπρεπε να υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους, για τις Μουσικές και τις Ομορφιές
ολάκερου του κόσμου…
Τα όνειρα έτρεφαν τα κλαδάκια
του ονειρόδεντρου όταν τα φυλλαράκια έφταναν στη γη και έχει περάσει τόσος όσος
καιρός χρειαζόταν ώστε οι ριζούλες του ονειρόδεντρου να μπορέσουν να τραφούν
από αυτά. Τότε τα όνειρα ξαναγεννιόντουσαν σε όλο το ονειρόδεντρο και έτσι
μεγάλωναν τα κλαδιά του και τα φύλλα τους λαμποκοπούσαν από ευτυχία κάτω από
τις ζωηρές και ζωογόνες ακτίνες του ήλιου και το απαλό σαν μετάξι φως του
φεγγαριού… Πόσο αγαπούσε το ονειρόδεντρο τη νύχτα και τη μέρα! Πόσο αγαπούσε τη
ζωή!
Πόσο αγαπούσε η γη -το χώμα
το ευλογημένο, τα φυλλαράκια και τις ριζούλες και τα φιλαράκια της τα δέντρα!
Πόσο άριστα και άρρηκτα τους ένωναν δεσμοί αγάπης και φιλίας μεταξύ τους!
Όταν πάντως γινόταν αυτό και
το ονειρόδεντρο πρασίνιζε και έλαμπε από ευτυχία, τότε σαν από ένα περίεργο
πράγμα όλο το δάσος μεταμορφωνόταν σε μία ζωοδότρα πηγή ενέργειας! Σαν από
θαύμα όλα τα πλάσματα τους δάσους χόρευαν και τραγουδούσαν, έπαιζαν και
γελούσαν και όλα μαζί φώναζαν δυνατά:
Μακριά σου αν φύγει το
όνειρο
πουλί δεν γίνει να
κελαηδήσει
μέσα σου αν δεν γεννηθεί
θηλιά θα γίνει να σε πνίξει·
κι εσύ να ξέρεις θα ‘χεις
φταίξει
μην το χάσεις…
Αφήσου πάλι και ονειρέψου
κάνε τα όνειρα σου πράξη
τον εαυτό σου αγάπησε ξανά
και πάνω από όλα τη Ζωή·
κι άρχισε ξανά να υπάρχεις
μην ξεχαστείς…
Οι παραμυθευτάδες μας
Ονειρόδεντρο: ψάξε βαθιά μέσα
στη Καρδιά και στη Ψυχή σου, όλοι το έχουμε!
Δάσος: τα Κύτταρα μας
Γη: το Είναι μας
Ρίζες: ο Χαρακτήρας μας
Κλαδιά: οι Πράξεις μας
Φύλλα: οι Αισθήσεις μας
η Αύρα του δάσους: οι
Πεθυμιές μας
τα Πουλάκια του δάσους: τα
Θέλω μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου