Το ζεϊμπέκικο της “Πριγκιπέσσας” 31-7-2010
Κι αν ένα χαμόγελο
-αυτό το δικό σου-
γινόταν ένα περιδέραιο
στα χείλη σου…
Κι αν αυτά σφράγιζαν
των δικών μου τα όνειρα
μ’ ένα υγρό δίχτυ
απαλό σαν μετάξι…
Ε, τότε χαλάλι
κι ο πόνος στην καρδιά
και το σφίξιμο στο στομάχι
τόσων Αυγουστιάτικων πανσέληνων…
Κι αν… όλα τα όνειρα
έπαιρναν σάρκα και οστά στο μέλλον
θα ήταν χορός νησιώτικου blues
θα μύριζε αρμύρα σε ήχους κοχυλιών.
Αλλά θα έχανε τη γοητεία
που έχει ο νταλκάς και η μέθη
μιας λεβέντικης ζεμπεκιάς στο παρόν
σαν της «Πριγκιπέσσσας».
Ίσως ο ένας χορός στο τώρα
να τρέφει το καλύτερο αποτέλεσμα
για την ύπαρξη του άλλου
στο μετά.
Ίσως όσο πιο προσωπικός χορός
στα ενδότερα γεννηθεί
τόσο πιο κυκλωτικός αντικριστός
στα εξώτερα επιζήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου