Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις. Και
έτσι είναι.
Ντυμένη μουσική, πανδαισία χρωμάτων,
φωτογραφία κινούμενη, καρέ-καρέ,
με φόντο άσπρο-μαύρο, ποιητική...
πλάνα μελωδικά, εκστατικά...
πλάνα μαγευτικά, ονειρικά...
πλάνα φανταστικά, ονειροπόλα...
Πλάνα με φωνή και αισθήματα,
που απλόχερα σου δίνονται...
Η σκοτεινή αίθουσα, ο ναός της
τέχνης,
μαγικές εικόνες που σε κλονίζουν,
σε ανατριχιάζουν,
σε καθηλώνουν...
Όταν η βία δεν ήταν καθιερωμένη στη
μικρή οθόνη,
ένας έφηβος, γνωρίζει την απόλυτη
μαγεία,
συναρπάζεται απ’ τον ήχο,
και το φιλμ που ξετυλίγεται μπροστά
του...
Εκείνο το παιδί στην πραγματικότητα,
λάτρευε τις κινούμενες αυτές
φωτογραφίες,
κινηματογράφο νομίζω το λένε αυτή τη
γρήγορη εναλλαγή...
Εντυπωσιάζεται, απ’ τη δύναμη αυτή,
και σιγά-σιγά μαγεύεται απ’ τη
σκοτεινή αίθουσα...
Τον απορροφά...
Ώσπου τελικά, αποφασίζει,
να πάει να μάθει την τέχνη αυτή,
εάν και...
αφού δεν περάσει...
Τα «εάν και» νίκησαν,
καθώς και τα «αφού δεν»,
και έτσι το παιδί αυτό δεν έκανε
πράξη,
το εφηβικό του όνειρο...
και συνέχισε άλλη πορεία...
Η 7η Τέχνη, ακόμα τον
συναρπάζει,
και την αγαπά,
σαν εκείνο το νεαρό παιδί,
αλλά χωρίς εκείνο το εφηβικό πάθος
τη νιότης...
Σσσσσσττ! Ησυχία!!!
Αρχίζει το έργο!...
Κλείνουν τα φώτα,
ανοίγει η αυλαία,
πέφτουν οι τίτλοι,
αρχίζει η ταινία!
Αρχίζει,
με μουσική υπόκρουση,
το “adagio g-moll” του Tommaso Albinoni…
Σε πρώτο πλάνο,
ένα μικρό αγόρι να κλαίει ανάσκελα,
σ’ ένα κατακόκκινο λιβάδι από
παπαρούνες...
...μια ηλιόλουστη μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου