Προορισμός ~ Destination

Προορισμός   Μάρτιος 2006

Κοιτώ μπροστά, μέσα από το τζάμι τις στάλες της βροχής.

Προσπαθώ να ξεχάσω το χθες,

σαν εικόνα, σαν προσμονή, σαν προορισμό.

Γυρνώ πίσω σε θύμισες παλιές, σε στιγμές αδυναμίας,

φίλοι που έρχονται, φίλοι που φεύγουν,

χανόμαστε σε ανούσιους και σπάταλους χρόνους,

γνωστοί και άγνωστοι μέσα σε κενό χωροχρόνου,

κάτω από το αστραφτερό βλέμμα μιας εποχής

με παρατεταμένη ανομβρία...

«Ως που θα πάει αυτό;»,

αναρωτιέται ένα άγριο πουλί

προσπαθώντας να καλυφθεί στον ουρανό (!)

από τα σκάγια και από τις επάρατες νόσους...

Τα πιο ευλογημένα πράγματα στη Γη

έχουν γίνει αυτά τα ίδια το κολαστήριο της:

το γάργαρο νερό της, οι ευωδιαστοί καρποί της,

ο δροσερός αέρας της, οι διάφανες θάλασσες της,

τα πανέμορφα πλάσματα της,

η αγάπη, ο έρωτας και το συναίσθημα των ανθρώπων της...

Ως που θα πάει αυτό;

Μια λύση για μας τα «νοήμοντα» όντα αυτής της πλάσης,

θα ήταν να βρούμε τα ταίρια μας,

μέσα από ένα ατομικό αρχικά και ομαδικό τελικά πρίσμα τοποθετημένα,

στη σκέψη, στη φαντασία, στα όνειρα, στη Ζωή...

Το εφήμερο, το εύκολο, το εύπεπτο, το εύπιστο,

είναι ορισμένα από τα οποία χαρακτηρίζουν

τον ομόκεντρο Κύκλο Της Ζωής,

σε πολλούς «νοήμων» και «ειδήμων» αυτής της εποχής...

Σε μια εποχή σαρκοφάγα

-ή μήπως ήταν πάντα έτσι η εποχή των homo sapiens;-

προσπαθώ να βρω το στήριγμα

σε κάποιο βλέμμα και χάδι

που θα μου δώσει προορισμό...

Σαν δύο δελφίνια,

μέσα στην απεραντοσύνη του γαλάζιου,

που είχαν χάσει το ένα το άλλο,

που είχαν χάσει τον προσανατολισμό και τον προορισμό τους...

Και που τελικά ξαναντάμωσαν...