Διάλογος
με το Φεγγάρι... 7-8-2006
Κοιτώ ψηλά στον ουρανό
και βλέπω να γεμίζει.
Είναι σα να χαμογελά,
και να μας χαιρετίζει.
Ευχές όταν το κοιτάς,
κάνεις, και δε σε νοιάζει.
Αν είσαι με παρέα, αλλά μοναχός,
εσένα σε πειράζει...
Κι αυτό γιατί, εκείνο,
σα μια μάσκα που πικρά κλαίει,
γνωρίζει από βάσανα, καημούς,
και στοργικά σου λέει:
- Κοίτα αγόρι μου γλυκό,
ένας πλανήτης είμαι, απλά!
Στου Ήλιου την αντιφεγγιά,
φωτίζω τη Γη από παλιά...
Παράθυρο στον ουρανό,
στο σύμπαν το δικό σας.
Μορφή στις ευχές σας προσπαθώ,
να δίνω στο όνειρο σας.
Πρόσεξε, σου το ξανάπα,
εγώ αντιφεγγίζω!
Του Ήλιου κλέβω το φως,
τον αντικατοπτρίζω!
Τον Ήλιο, την μέρα έπρεπε,
εσείς να αγαπάτε!
Τα όνειρα σας ξυπνητοί,
να μην τα παρατάτε!
Το σκοτάδι είναι καλό,
μόνο για τον ύπνο.
Τα όνειρα στα σκοτεινά να θρέφετε,
αλλά να τα ζείτε μον’ στο ξύπνιο...
Στης μέρας το Φως δηλαδή!
Με τον Ήλιο μπροστάρη!
Στα όνειρα σας φως ζεστό
να δίνει με καμάρι!
Τέλος, εγώ ψέματα δε θα σου πω!
Αλλά μόνο την αλήθεια!
Το Φεγγάρι θρέφει τα όνειρα,
μόνο στα παραμύθια!
Αν στο σκοτάδι τα όνειρα κρυφθούν,
και δεν δουν το φως, τη μέρα,
τσάμπα με βλέπεις τόσο καιρό,
δε μπορείς να δεις μια καλημέρα...
Γι’ αυτό πίστη στο Φως και στη Ζωή,
να έχεις, σου δίνω συμβουλή μου!
Τον Έρωτα, την Αγάπη να ζητάς,
σου λέω σαν ευχή μου!
Κι εγώ μη φοβάσαι ξενυχτώ!
Τα όνειρα σας, τα κρατάω!
Κρυμμένα στο σκότος μυστικά,
το Φως παραφυλάω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου