Ξεκινώ να βρω την άκρη
και πάλι χάνομαι
σε δαιδαλώδεις μίτους
και πνοές κι ανάσες
εύθραυστες
ορίζουν το καινούργιο…
Την αρχή, το τέλος
το φεύγω…
και πετάω…
Πιάνω το κουβάρι
να ξετυλίξω
και ζω ένα όνειρο
μα…
το βλέπω στα αλήθεια
το ζω, ή…
κολυμπάω…
Ταξιδεύω σε χρώματα
μαύρα και λευκά
σε σάρκες και ηδονές
σε αρώματα ακριβά
και ύστερα πάλι
χάνομαι…
Στο βαθύ μπλε των θαλασσών
στην πίσσα στο σκοτάδι
εκεί κάτω αναζητώ
το ανυπέρβλητο
το ανέφικτο
το αληθινό
το ψέμα…
Εκεί στο μπλε και μαύρο
στο απόλυτο
χάος του μυαλού
αυτο-ακρωτηριάζομαι
βγάζω στο φως
τα σπλάχνα
τα σπάργανα του είναι μου
να κολυμπήσουν
μόνα τους
σε μια θάλασσα μαβιά·
κόκκινη
από τη δική μου πλάνη…
Κι αν πνιγούν
δεν πειράζει·
γεννώ άλλα…
τέρατα…
Σαν μάνα
στάζω παιδιά πνιγμένα
στης σήψης τα άντερα
ακολουθώ
το ένστικτο
χα…
Ποιος το ‘χασε για να το βρεις εσύ;
…χασκογελούν
μισοπνιγμένα…
Ανόητα…
«ακούστε
το» με τη συνοδεία τού
"Fragile
Dreams", ANATHEMA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου