Πήγα σ’ ένα δέντρο και το αγκάλιασα
του είπα ένα βράδυ κρυφά τα όνειρα μου
για το παρελθόν, το τώρα και το μέλλον μίλησα
για άγνωστα πράγματα μέσα απ’ την καρδιά μου
Με άκουγε ώρες υπομονετικά
όλη τη νύχτα ήταν συντροφιά μου
με ζέσταινε η ξύλινη του φορεσιά
σαν χάδι απαλό μες’ την καρδιά μου
Παράπονα και προσευχές
μέχρι και δάκρυα κυλούσαν
χαμόγελα και χαρές
όλο το βράδυ εξήγηση ζητούσαν
Μα το δέντρο ήτανε σοφό
βαθιά μέσα στη γη ριζωμένο
το δέντρο παρέμενε βουβό
με ολάνθιστα κλαδιά περιτριγυρισμένο
Με άκουγε ώρες
υπομονετικά
και τελικά μου λέει
ήρεμα, στοργικά:
«Έρχεσαι εδώ και μου μιλάς
ώρες τώρα προσεχτικά σε ακούω
θέλω κι εγώ κάτι να σου πω, μην το ξεχνάς
άκουσε με λίγο σου ζητάω, την ψυχή σου την πονάω
Μη σκέφτεσαι τίποτα απ’ όλα αυτά
άφησε τις αισθήσεις σου να κάνουν τη δουλειά τους
νιώσε και ζήσε την πρωινή δροσιά
μόνο αυτό αξίζει και θρέφει τα όνειρα σου
Άγγιξε του χώματος την πνοή
τη δροσιά των φύλλων κλέψε
κι όταν θα έρθει σε λίγο η αυγή
ξέχασε τα όλα αυτά και μόνο τρέξε
Θυμήσου τις μέρες όταν ήσουν παιδί
με αγνά αισθήματα μες τη ψυχή σου
άκου το πουλί που κελαηδά
ξεκίνα την τώρα τη ζωή σου
Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα
μόνο το καλό να έχεις πάντα σιμά σου
θυμήσου τις μέρες όταν ήσουν παιδί
το γέλιο το αυθόρμητο στα μάγουλα σου
Σπόρος γίνε στης γης το χώμα
δροσοσταλίδα στων φύλλων το χνούδι
κλαδί να ξαποσταίνουν τα πουλιά
γίνε, μπορείς ένα τραγούδι
Ηλιαχτίδα να ζεσταίνεις τις ψυχές
των φτερωτών αυτών σου φίλων
αγέρας να παίρνεις τις φωνές
να τις σκορπίζεις στο θρόισμα των φύλλων
Άκου του δάσους τη σιγή
ξεδίπλωσε τον εαυτό σου
όλα θα φτιάξουν στη στιγμή
ξεκίνα και δες τον προορισμό σου
Κι αν στο δάσος αυτό μέσα χαθείς
εγώ, το Δέντρο το δικό σου
σαν θύμηση η ρίζα μου θα ψάξει να σε βρει
δε θα σε αφήσει στο σκοτάδι, θα βρεις το φως σου
Κι αν δεν αισθάνεσαι ποιητής
του λόγου γλυκός ταξιδευτής
μη σκιάζεσαι, μη κλαις, μην αποπλανηθείς
γιατί θα ξεχαστείς, στερνά θα περιπλανηθείς
Σημασία έχει με την καρδιά σου να μιλάς
να βάζεις τη ψυχή σου μπροστάρη
ποτέ του εντός σου μη σιγήσεις τη φωνή
το όνειρο, να βάζεις μαξιλάρι»
«Εεεε, Άνθρωποι
εσείς
τους Φόβους σας,
επιτέλους, ξεπεράστε
η ζωή είναι τόσο,
μα τόσο, μικρή
Ζήστε την, τους
καρπούς της απολαύστε
Το μόνο, τ-ο
μ-ό-ν-ο -το ακούτε αυτό;;;-
που αξίζει
πραγματικά, στις πολυτάραχες Ζωές σας
είναι το Θείο
δώρο των συναισθημάτων, που μπορείτε να αποκτήσετε
της όμορφης και
καλής εσωτερικά Ψυχής, που μπορείτε να ξεθάψετε
και η ζεστασιά
που μπορεί να αναβλύζει από τις πολύπαθες Καρδιές σας…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου