Εγώ σαν άτομο, ως μονάδα, πάντα ήμουν της άποψης (σίγουρα παίζει ρόλο το αρσενικό μου φύλο) πως πάνω από όλα σε μία σχέση είναι η γυναίκα και έπονται τα παιδιά. Αυτό το έχω γράψει στα κείμενα μου. Δηλαδή και δέκα παιδιά να έχω προτιμώ να χωρίσω από το να είμαι σε μία σχέση όπου δεν υπάρχει Έρωτας και Αγάπη. Πόσο μάλλον να αρχίσω μία τέτοια σχέση.
Δυστυχώς η κοινωνία μας διαλύεται κάθε μέρα και πιο πολύ σε όλους τους τομείς. Η διαδικασία αυτή -ανεξάρτητα από τους κοινωνικούς λόγους και το χωροχρόνο δημιουργίας του φαινομένου- έχει ξεκινήσει όταν “καθιερώθηκε” σε πλειοψηφικό επίπεδο οι άντρες να σκέφτονται με το πουλί τους (πώς να γαμήσουν δηλαδή) και οι γυναίκες με τη μήτρα τους (πως να κάνουν παιδιά δηλαδή). Όλο αυτό γιγαντώνεται όταν μεγαλώνουν οι άνθρωποι και ειδικά σε ηλικίες άνω των 35-40-45 χρόνων.
Ερχόμενος στον τίτλο του κειμένου, που με αφορμή αυτόν γράφτηκε το κείμενο, διαφωνώ με τις μονογονεϊκές οικογένειες που βλέπω να ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια στην κοινωνία μας. Άλλο να έρθει μετά από θάνατο του/της συντρόφου ή πχ χωρισμού ενός ζευγαριού κατά τη διάρκεια μίας σχέσης-συμβίωσης-γάμου και άλλο να έρθει ως επιλογή μετά από μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη (μη ξεχνάμε για να είναι μία εγκυμοσύνη επιθυμητή πρέπει να συμφωνούν και τα δύο μέρη: και το Θηλυκό πάνω από όλα αλλά και το Αρσενικό) ή όποιας άλλης αιτίας.
Σημασία έχει ένα παιδί να είναι καρπός Έρωτα και Αγάπης και καμίας άλλης αιτίας. Όταν λείπει αυτό ακόμα και η έκτρωση (το τελευταίο και χειρότερο μέσο δηλαδή) είναι προτιμότερο από το να γεννηθεί ένα παιδί χωρίς το βιολογικό του πατέρα ή βιολογική μητέρα σε περιπτώσεις πχ ομόφυλων ζευγαριών.
Ακόμα χειρότερα όταν κατά επιλογή γίνεται μία τέτοια πράξη από ένα μεμονωμένο «γονέα» ή από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Βέβαια δεν είμαι κατά της νομοθετικής πρόβλεψης όλων των περιπτώσεων (μονογονεϊκών «οικογενειών», παρένθετων μητέρων, ομόφυλων γάμων, υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, κτλ) διότι πιστεύω πως δεν λύνεται το πρόβλημα με την ανυπαρξία των νόμων, αλλά με τη στάση ζωής των πολιτών και τα πιστεύω τους.
Εξίσου κακό όμως, επαναλαμβάνω, είναι να θέλουν να μεγαλώσουν οι γυναίκες τα παιδιά τους χωρίς τον φυσικό τους πατέρα αδιαφορώντας για τη ζωή, τον έρωτα, την αγάπη και βάζοντας το Εγώ μπροστά και πάνω από όλα, τα δικά τους «θέλω», τις δικές τους «ανάγκες». Ακόμα και η έκτρωση (ειδικά σε πολύ μικρές ηλικίες) είναι καλύτερη από μία μονογονεϊκή οικογένεια δίνοντας την ευκαιρία μία άλλη στιγμή να έρθει εκείνη η Μαγική-Στιγμή που το παιδί να Μεγαλώσει (όσο το δυνατόν) φυσιολογικά και να είναι καρπός μόνο Έρωτα και Αγάπης και καμιάς άλλης αιτίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου