Mε το κρασί
μεθώ 12-4-2007
http://imagecache2.allposters.com/images/NGSPOD01/101683.jpg
«[…]Τι
προσπαθούμε να μάθουμε κάθε μέρα; Αν η φιλία μας εξαρτάται από πράγματα σαν το
χώρο και το χρόνο, τότε όταν τελικά ξεπεράσουμε το χώρο και το χρόνο, θα ‘χουμε
καταστρέψει την ίδια την αδελφοσύνη! ‘Όμως αν ξεπεράσουμε το χώρο, δε θα μας
απομένει παρά το Εδώ. Αν ξεπεράσουμε το χρόνο, δε θα μας απομένει παρά το Τώρα.
Και καταμεσής στο Εδώ, και στο Τώρα, δε νομίζεις πως θα βλεπόμαστε οι δυο μας
που και που;»
«Γιατί άραγε»,
αναρωτήθηκε γεμάτος απορία ο Ιωνάθαν, «το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι
να πείσεις ένα πουλί πως είναι λεύτερο, και πως μπορεί να τ’ αποδείξει μόνο του
αν ασκηθεί για λίγο; Γιατί πρέπει να ‘ναι τόσο δύσκολο;»
«…Δεν αγαπάς,
φυσικά, το μίσος και την κακία. Πρέπει ν’ ασκηθείς και να βλέπεις τον
πραγματικό γλάρο, την καλοσύνη μέσα στον καθένα τους, και να τους βοηθήσεις να
την δουν κι οι ίδιοι. Αυτό εννοώ όταν λέω αγάπη. Είναι μεγάλο κέφι, όταν βρεις
το κόλπο για να το πετύχεις.[…]»
http://imagecache2.allposters.com/images/PTGPOD/900419.jpg
Να πετάς ε;
Μου βάζεις
δύσκολα τώρα…
Τι να σου πω;
Φευγάτος νους,
φευγάτο σώμα
γίνανε ένα·
πετούνε ακόμα…
Σσστ, ησυχία!
Αγκάλιασε την
σιωπή
σαν δυο σταγόνες
ανθόνερου
που κυλούν στο
κορμί σου…
Δε θέλω πολλά να
ακούσω·
να νιώσω μέσα
μου, βαθιά, θέλω.
Να αισθανθώ ένα
χαμόγελο
που γεννημένο στο
σήμερα
να ανατείλει στο
αύριο…
Ψίθυρους στο
σκοτάδι·
που με το φως
τους
ακόμα κι αυτά,
τα λουλούδια,
μεγαλώνουν…
Σαν αμφορέας,
με το κρασί μεθώ…
http://imagecache2.allposters.com/images/NYG/AB760.jpg
Θα σου διηγηθώ
μια ιστορία, για πρώτη φορά, μα θα ‘ναι σαν να την έχεις ζήσει ξανά, σαν από
χρόνια κάποιοι άλλοι να είχαν υφάνει το μαγνάδι της αλήθειας.
Ήταν νύχτα
καλοκαιριού και το ολόγιομο φεγγάρι πήρε ένα χρώμα κατακόκκινο σαν το αίμα κι
όλος ο ουρανός μάτωσε, κι όλοι τότε τρόμαξαν, γιατί τέτοιο φεγγάρι πριν από τη
χάση του είναι κακό σημάδι… Κι εσύ, που πίστευες στα παραμύθια, αθώα
χαμογελούσες, αλλά το παρελθόν σε σίμωνε ανύποπτα και σημάδευε τις πληγές σου,
ενώ εσύ βυθιζόσουν σ’ ένα χρυσοκόκκινο ποτάμι. Ίδιο χρυσοκόκκινο σαν το
δαχτυλίδι αυτό που φοράς τώρα, κειμήλιο από μια αγάπη θυέστεια, οδυνηρή.
Παράξενο τώρα που εσύ πρέπει να γράψεις το τέλος αυτής της ιστορίας… Είσαι
γυναίκα όμως και, σαν γυναίκα, μόνο εσύ θα γεννήσεις έρωτα. Είσαι γη και, σαν
γη, μόνο εσύ σπέρνεις φλογερά λουλούδια· μόνο εσύ γιορτάζεις με τη βροχή, κι
όπως θα χορεύεις στης ζωής τους κύκλους, σιωπηλά, θα γίνεις όνειρο, καημός,
τραγούδι εσύ για μένα.
http://imagecache2.allposters.com/images/NYG/AB896.jpg
Αποσπάσματα από τα βιβλία του Richard Bach «Ο γλάρος
Ιωνάθαν»
και Στέλιου Δ. Στυλιανού «είσαι γυναίκα, είσαι γη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου