Κούρνιασες απάνω στο γυμνό λεπτό
κλαδί
ενώ ήσουν έτοιμος απ’ ώρα να
πετάξεις
ένα χάδι ζητούσες απ’ του αέρα τη
σιγή
και τώρα είσαι έτοιμος πάλι να κλάψεις.
Μα δεν είναι κάθε μέρα μια γιορτή
πιο πολύ ο πόνος σου σε συντροφεύει
μα δεν είναι κάθε νυχτιά ένα φιλί
αλλά κάθε στίχος σου που σε
ληστεύει.
Κρυώνεις τώρα και φοβάσαι τη σιωπή
της μοναξιάς το κύμα μη σε κοιμίσει
πληγώνεις τώρα και λυπάσαι τη στιγμή
της λησμονιάς την ηχώ μη σε
ξυπνήσει.
Βάζεις το χέρι σιωπηλά στο ένα αυτί
μπας και ακούσεις κάποιον ήχο να
περνάει
έτσι ξυστά και αδέσποτα μήπως σου
πει
το «σ’ αγαπώ» σ’ αυτή τη ζωή... αχ
πως πονάει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου