(Απο)Δομώντας Το Σύμπαν ~ Decon-Struct(ur)ing The Universe

(απο)δομώντας το σύμπαν   3ος-2015

αναζητώντας το “καλό”

Οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει καλούς (ή καλύτερους) ανθρώπους αξίζει να ακολουθηθεί. Η ιδεολογία από μόνη της δεν αρκεί. Αυτή που προτάσσει το συλλογικό έναντι του ατομικού στην ουσία της είναι το πρώτο σημαντικό βήμα, δηλαδή ο δημοκρατικός σοσιαλισμός και ο ελευθεριακός κομμουνισμός, αλλά και πάλι δεν αρκεί. Ας μη αναφερθούμε σε παραδείγματα για τα αυτονόητα, όπως πχ ένας δεξιός νεοφιλελεύθερος είναι χειρότερος άνθρωπος εκ προοιμίου από έναν αριστερό ή αναρχικό εργοδότη, ελεύθερο επαγγελματία, καθηγητή, νοσοκόμο, οδοκαθαριστή, πατέρα ή αδερφό λόγω και μόνο της ιδεολογίας του; Και στη τελική πόσο τον επηρεάζει αυτή στη καθημερινή του εργασία και υποχρεώσεις;

Οτιδήποτε πνίγει το συλλογικό, δηλαδή, ο ατομικισμός, η οικογενειοκρατία, ο τοπικισμός, η συντεχνία, η κομμα-τίλα, η οργανω-τίλα, ο φανατισμός, ο δογματισμός, ο ρατσισμός, οι “πρωτοπορίες”, οι “διανοούμενοι”, οι “πανεπιστημιακοί”, οι “καλές τέχνες”, καθώς και άλλα πολλά λιγότερο ή περισσότερο ίσως σημαντικά (εδώ θέλει σοβαρή έρευνα από επιστήμονες ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, ιστορικούς και όχι κουβέντα καφενείου), βάζουν ένα ακόμα λιθαράκι ως εμπόδιο στο δρόμο της αταξικής κοινωνίας με όρους συλλογικούς, αλληλέγγυους, αμεσο-δημοκρατικούς, αυτογνωσίας, αυτοδιάθεσης, εναλλακτικής οικολογίας, διεθνισμού. Το μέγεθος του λιθαριού στο δρόμο της ουτοπίας που μας κάνει και προχωράμε εξαρτάται από το μέγεθος της ατομικής ή συλλογικής μας διάνοιας και συνειδητότητας.

ποια είναι η ιδεολογία σου;

Να «θάψουμε» όλους τους εκπροσώπους όλων των ιδεολογιών, αλλά και φυσικά τις ίδιες τις ιδεολογίες, που «έχουν» καταφέρει να διαιρέσουν τον κόσμο από την άκρα δεξιά και τους μοναρχικούς μέχρι την άκρα αριστερά, την αναρχία και τον μηδενισμό. Και αν για τους ακροδεξιούς, τους ναζιστές, τους εθνικιστές, τους μοναρχικούς, τους νεοφιλελεύθερους, τους καπιταλιστές, τους ιμπεριαλιστές, τους εθνικοσοσιαλιστές, τους αστούς, τους φεουδάρχες και τους ολιγάρχες ηγέτες από πολιτική και οικονομική σκοπιά, τους ευχόμαστε μια θέση στην ιδεολογική κρεμάλα της Ιστορίας (και όχι μόνο…) τι να πω για τους άλλους τους «δικούς» μας (sic!) που τα έχουν κάνει χάλια (πολύ επιεικής χαρακτηρισμός!); Και που έχουν αυτοπαγιδευτεί αλλά και που έχουν πέσει μέσα κυριολεκτικά στην παγίδα που τους έχουν στήσει όλοι οι αντίπαλοι τους;

Σιγά μην χρειαζόντουσαν οι ιθαγενείς της Αμερικής, της Αφρικής, της Ασίας και της Αυστραλίας (ή και της Ευρώπης ακόμα) τις θεωρητικές “μαλακίες” των Ευρωπαίων διανοούμενων της εργατικής τάξης για να κάνουν επανάσταση ενάντια στο ολιγαρχικό ντόπιο και αποικιοκρατικό καθεστώς υποτέλειας ανά τους αιώνες! Ή για να προσπαθήσουν να φτιάξουν μια κοινωνία που ονειρεύονταν! Και δε μιλάμε μόνο για τους δύο-τρεις τελευταίους αιώνες που έγινε η έκρηξη του ιδεολογικού δογματισμού και φανατισμού στην αριστερά και στην αναρχία (έτσι κι αλλιώς μόνο αυτά τα δύο ιδεολογικά ρεύματα μας ενδιαφέρουν). Προσοχή, το πολύ το διάβασμα προκαλεί σύγχυση και θολούρα: να κράξουμε όλους τους διαβαστερούς «καθαρούς» ιδεολόγους του Μπακούνιν, του Κροπότκιν, του Μαρξ, του Λένιν, του Τρότσκι, του Μάο, του Γκράμσι και πολλούς άλλους που βαριόμαστε να αναφέρουμε. Σιγά μη χρειάζεται να διαβάσουμε όλους αυτούς για να καταλάβουμε πχ πως το «η ισχύς εν τη ενώσει» είναι το σημαντικότερο -και ίσως το μοναδικό- πράγμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί, σαν άτομα, σαν κοινωνία και το όποιο κίνημα στην Ελλάδα υπάρχει αυτή τη στιγμή. (Μη ξεχνάμε πως λιγότερο πάντα -τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και μετά- από το 10% του συνολικού πληθυσμού στην Ελλάδα άνω των 16 ετών ήταν οργανωτικά, ιδεολογικά ή ως ψηφοφόροι προσκείμενοι στην αριστερά και στην αναρχία.)

διεθνιστικά παραδείγματα

Τα χαρακτηριστικά διεθνιστικά παραδείγματα που συντελούνται σήμερα-τώρα στο Κομπανί από του Κούρδους μαχητές και στις ΝΑ περιοχές της Ουκρανίας από τους ρωσόφωνους Ουκρανούς

μαχητές αποδεικνύει την κατάντια (ιδεολογική και πραγματική) των ισαποστάκιδων, αριστερών, αναρχικών και όχι μόνο.

κούρδοι

Στο μεν Κομπανί σήμερα έχουν φτάσει -από όσο μας λένε οι έλληνες ανταποκριτές από δημοσιογράφους, τεχνικούς και εκπαιδευτικούς που πήγαν εκεί- οι Κούρδοι να είναι πολύ μπροστά σε οργανωτικό επίπεδο και σε επίπεδο της γυναικείας χειραφέτησης σε μια περιοχή στο στόμα του λύκου κυριολεκτικά όσο αφορά τα γυναικεία δικαιώματα: έχουν βάλει ποσοστό 50-50 σε άντρες και γυναίκες, σε γυναίκες και άντρες, για όλες τις θέσεις της διοίκησης και του στρατού! Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως εκεί που υπάρχει άντρας δήμαρχος μπαίνει και δίπλα του μια γυναίκα συν-δήμαρχος αλλά και το αντίστροφο! Αν και ιδεολογικά κυρίως προέρχονται από το ακροαριστερό ΡΚΚ του Οτσαλάν οι Κούρδοι μαχητές του Κομπανί έβαλαν τα γυαλιά στους αριστερούς και αναρχικούς συντρόφους τους στην Ελλάδα.
Άρα η ίδια η πορεία της Ζωής κυρίως διαλέγει το δρόμο και το καθαρό μυαλό χωρίς ιδεολογικούς περιορισμούς και περιχαρακώσεις.

Ένα πιο σαφές παράδειγμα που έχουμε ζήσει όλοι μας είναι όταν έχει γίνει στο τόπο διαμονής μας ένας καταστροφικός σεισμός. Σε τέτοιες στιγμές συνήθως οι όποιες αναστολές, δογματισμοί, φόβοι, ρατσισμοί καταρρέουν και συνήθως οι περισσότεροι βγάζουν από την προσωπική τους ντουλάπα το «καλό κοστούμι», αυτό της ανιδιοτελούς αλληλεγγύης δηλαδή. Τον υπόλοιπο καιρό ξαναφορούν το κακό και καθημερινό τους κουστουμάκι.

ουκρανοί
Το επόμενο παράδειγμα που δείχνει την κατάντια (ιδεολογική και μη) των ισαποστάκηδων είναι το Ουκρανικό εμφυλιακό μέτωπο. Ενώ οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί μαχητές από τις ΝΑ περιοχές της Ουκρανίας δίνουν μια μάχη ενάντια στο Φασισμό, στο νεοΝαζισμό στην Ευρώπη -την πρώτη με ξεκάθαρο πρόσωπο μετά το ΒΠΠ-, στον ΗΠΑ/ΝΑΤΟϊκό ιμπεριαλισμό και επεκτατισμό, και ενώ εννοείται -και πολύ σωστά- έχουν τη διακριτική υποστήριξη σε έμψυχο και άψυχο υλικό της Ρωσίας, πάλι και εδώ επειδή δεν μας αρέσει ο Πούτιν και τον θεωρούμε απλά καπιταλιστή -όπως και είναι- και ιμπεριαλιστή -όπως και είναι- τον βάζουμε στην ίδια ζυγαριά με τον Ομπάμα σε έναν εμφύλιο πόλεμο που είναι καθαρά αμυντικός από την πλευρά των ρωσόφωνων Ουκρανών μαχητών και της ίδιας της Ρωσίας. Πράγμα που είναι 100% λάθος λόγω του γεωστρατηγικού πολέμου που κλιμακώνουν οι ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας με την στρατιωτική περικύκλωση της και τον οικονομικό της στραγγαλισμό.
Σίγουρα το συμφέρον της Ελλάδας ήταν και είναι ως τώρα να είναι με τον Ρωσικό παράγοντα κρατώντας τις εθνικιστικές και θρησκευτικές του τάσεις όσο μπορεί μακριά. Όμως και εδώ παρόλο που Έλληνες ανταποκριτές (δημοσιογράφοι και μέλη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς) μάς τα έχουν πει όλα αυτά οι ισαποστάκηδες, με κύριο εκφραστή τους στο παράδειγμα μας τον α/α χώρο, το παίζουν στην παλαβή και χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα δεν στηρίζουν τους ρωσόφωνους Ουκρανούς μαχητές στις ΝΑ περιοχές της Ουκρανίας.

από παλιά τα ίδια

Από το 86 π.Χ. και την κατάληψη από τους Ιταλούς (Ρωμαίοι sic!) της Αθήνας μέχρι την έναρξη της Επανάστασης το 1821 και τη σταδιακή λευτεριά μας από το Τουρκικό σπαθί (μετά ήρθε το… “συμμαχικό” και το «αδελφοκτόνο»! -ταξικό γαρ), υπήρξαν περίπου 1907 (!) χρόνια, σκλαβιάς των ντόπιων πληθυσμών σε αυτή τη Βαλκανική χερσόνησο και στα παράλια και τα νησιά του Αιγαίου, Ιωνίου και Κρητικού Πελάγους από Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Φράγκους, Ενετούς, Σταυροφόρους, Μωαμεθανούς, Χριστιανούς, Ισλαμιστές, Άραβες, και άλλους κατακτητές και κουρσάρους (δηλαδή Ιταλούς, Γάλλους, Άγγλους, Τούρκους, Έλληνες, Πέρσες, κτλ) που κατέστρεψαν και λεηλάτησαν σταδιακά οτιδήποτε από πνευματική και χειρώνακτη εργασία είχαν φτιάξει οι άνθρωποι αυτού του τόπου.

να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα

Από το 1821 μέχρι σήμερα έχει επέλθει μια άλλη πιο σκοτεινή υποδούλωση, μια συνεχιζόμενη αυτοκαταστροφική και ταξική επίθεση και αντεπίθεση. Ο χώρος που ιστορικά σήμερα αυτο-προσδιορίζεται ως Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε παρά μόνο τα τελευταία κάτι περισσότερο από 100 χρόνια (νησιά του Αιγαίου και της Δωδεκανήσου ενώθηκαν με την υπόλοιπη Ελλάδα το 1912 !). Πριν το 86 π.Χ. ήμασταν πόλεις-κράτη και καμιά σχεδόν «ομοψυχία» δεν υπήρχε ώστε αυτή η γεωγραφική περιοχή του πλανήτη συλλογικά να πάει μπροστά. Είτε σπανίως θα αμυνόμασταν όλοι μαζί -κι αυτό όχι πάντα- στον κοινό εχθρό (πχ Πέρσες) είτε θα επιτιθόμασταν για να κατακτήσουμε (πχ Πέρσες). Βέβαια μόνοι μας κυρίως για άλλη μια φορά βγάζαμε τα ματάκια μας με το ισχυρότερο παράδειγμα αυτό του Πελοποννησιακού πολέμου στο οποίο κοντινές πόλεις δε μπορούσαν να τα βρουν μεταξύ τους και αλληλοσφάχτηκαν. Γιατί πολύ απλά όπως και σήμερα ο καθείς σε αυτόν τον έρμο τόπο σηκώνει το δικό του μπαϊράκι και τη δική του σημαία. Έχει καταγραφεί στο DNA μας και μας καταδιώκει μέχρι και σήμερα υψώνοντας ανυπέρβλητα τείχη ανάμεσα μας (τοπικιστικά, οικογενειακά, συγγενικά, ρατσιστικά, κοινωνικά, συντεχνιακά, ιδεολογικά, κτλ) κάνοντας την κουτοπόνηρη αυτή φράση το «εθνικό» μας αμάρτημα: «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».
Σύμφωνα με το ανέκδοτο:

“Ήταν δυο γείτονες σ’ ένα χωριό.

Ο ένας απ’ αυτούς λοιπόν όλο παραπονιόταν στον Θεό επειδή ο γείτονας του είχε κατσίκα ενώ αυτός δεν είχε. Και όσο έβλεπε τον γείτονα του να χαίρεται με την κατσίκα του, τόσο και θύμωνε και ζήλευε περισσότερο.

Εμφανίζεται λοιπόν κάποια στιγμή ο Θεός και του λέει…
- Έλα Τάκη μου, πες μου τέκνο μου κι εσύ τι θέλεις. Ότι ευχή έχεις θα σου την εκπληρώσω. Θέλεις κατσίκα, θέλεις πρόβατα, θέλεις χωράφια, τι θέλεις;
Και απαντά ο Τάκης:
- Θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα μου.”
(Αντιγράφοντας από την Βικιπαίδεια για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο http://goo.gl/8PGzHN διαβάζουμε: «Σχεδόν όλες οι Ελληνικές πόλεις πήραν μέρος σε αυτόν και οι πολεμικές συρράξεις έλαβαν χώρα σε όλον σχεδόν τον ελληνόφωνο κόσμο. Γι’ αυτό και ονομάζεται από νεώτερους ερευνητές «αρχαίος παγκόσμιος πόλεμος».» Φαντάζεστε να είχαν συμμαχήσει και να ήταν κάτω από ενιαία στρατιωτική και πολιτική διοίκηση Αθηναίοι, Σπαρτιάτες και Μακεδόνες τι θα είχε γίνει στον τότε αρχαίο κόσμο; Για αιώνες θα ήταν ιμπεριαλιστές, αποικιοκράτες και αήττητοι. Τούρκοι και Σαρακηνοί δε θα ήταν αλλά θα έσφαζαν με μεγαλύτερη… “επιείκεια” με «σημαία» τον πολιτισμό και τη δημοκρατία τους, που έτσι κι αλλιώς είχαν: και πολιτισμό και δημοκρατία για τα τότε δεδομένα, αλλά όχι για τα σημερινά.)

«φίλοι», «εταίροι», «σύμμαχοι»

Οι «φίλοι» μας, οι «εταίροι» μας, οι «σύμμαχοι» μας πάντα ήταν, είναι και θα είναι αν δεν αλλάξουμε την νοοτροπία μας και οι κατακτητές μας (βλέπε σήμερα τις κυρίαρχες χώρες του ΝΑΤΟ και την ΕΕ). Αν το γυρίσουμε στο σήμερα είμαστε από ότι δείχνουν όλα τα στοιχεία ο πιο αδύναμος και διεφθαρμένος κρίκος της ΕΕ σε όλα τα επίπεδα. Δε λέω πως οι άλλες χώρες δεν είναι, απλά τα στοιχεία λένε πως εμείς έχουμε ξεπεράσει κάθε όριο και είμαστε πρώτοι στη λαμογιά και όχι μόνο. Και γι’ αυτό η κρίση μας χτύπησε πρώτα εμάς την πόρτα: παράγουμε ελάχιστα πράγματα αφού φροντίσαμε τα μεγάλα μας όπλα αυτά της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της αλιείας, της βιομηχανίας μεταποίησης αυτών των πρωτογενών τομέων και του ήπιου εναλλακτικού-ποιοτικού (και πολιτιστικού) τουρισμού να τα καταστρέψουμε όλα.

Και όλο αυτό τελικά διότι όλοι οι κυβερνώντες παρέα με μια σημαντικά μεγάλη -την πιο εύρωστη και αυτή που κατείχε τις θέσεις κλειδιά διοικητικά και οικονομικά- μάζα ψηφοφόρων διαιρούσαν το λαό -με τη εκούσια ή ακούσια συνενοχή του- και βασίλευαν ανενόχλητοι παίρνοντας πάντα τις κατευθυντήριες γραμμές από έξω από τη γέννηση του Ελληνικού «κράτους» και πλούτιζαν και έτρωγαν δάνεια και κεφάλαια του έλληνα εργάτη που θα έπρεπε να τα κάνουν αμπελώνες, ελαιώνες, ιχθυοκαλλιέργειες, κτηνοτροφικές μονάδες και εργοστάσια μεταποίησης συσκευασίας, παράγωγων προϊόντων, κτλ που θα αξιοποιούσαν στο έπακρο τους θησαυρούς της ελληνικής γεωργίας, κτηνοτροφίας και αλιείας. Αξιοποιώντας τον ποιοτικό, ελεγχόμενο, εναλλακτικό και πολιτιστικό τουρισμό και τα παράγωγα - παρελκόμενα του όλο το χρόνο διαλύοντας τα καταστροφικά ΠΑΣΟΚικής προέλευσης «ROOMS TO LET» και της ΔΕΞΙΑΣ/ΧΟΥΝΤΙΚΗΣ προέλευσης ξενοδοχειακά ΜΕΓΑΘΉΡΙΑ.

(Εμείς πάντα σαν χώρα θα έπρεπε να επενδύσουμε μόνο στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα των προϊόντων μας και των υπηρεσιών μας λόγω κυρίως της μορφολογίας του εδάφους μας και της έλλειψης βιομηχανίας και τεχνολογίας.)

συγκεκριμένα

Επειδή ξεφύγαμε και πλατειάσαμε λίγο (ή αρκετά!) θέλοντας να αναδείξουμε τις παθογένειες της ελληνικής πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας, του χθες και του σήμερα,  διαπιστώνουμε πως τελικά για να υπηρετήσεις το Καλό δεν χρειάζονται τα ιδεολογικά σου όπλα (να είναι) μέσα από τα βιβλία. Αυτά είναι για καθηγητές και φοιτητές πανεπιστημίων και διατριβών και πτυχιακών εργασιών, και αναλύσεις περί αναλύσεων, είναι για συγγραφείς και κομματόσκυλα, είναι για δημοσιοκάφρους και οργανώσκυλα. Τους σιχαθήκαμε όλους. Το πολύ τους μπλα-μπλα και τα κούφια τους τα λόγια.
Καθαρό, Ελεύθερο, αντιΡατσιστικό, αντιΙδεολογικό, αντιΔογματικό, Διεθνιστικό, Αταξικό, Οικουμενικό, Οικολογικό μυαλό χρειάζεται και τίποτα άλλο. Και πράξεις. Και ένωση. Και αλληλεγγύη. Πραγματική. Ουσιαστική.

Κανένα από αυτά -για να μη ξεχνιόμαστε- δεν εκπροσωπούνται ιδεολογικά από τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, την παγκοσμιοποίηση, τη μοναρχία, τον (νεο)φιλελευθερισμό, τον φασισμό, το (νεο)ναζισμό, τις θρησκείες.

Ζήτω ο ελεύθερος άνθρωπος. Ζήτω η ελεύθερη φύση. Ζήτω ο ενεργός πολίτης. Ζήτω η αταξική κοινωνία. Ζήτω η κοινωνική και πολιτική χειραφέτηση.

Δουλειά, Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμός, Γνώση, Ενημέρωση, Δικαιοσύνη, Αξιοκρατία, Αξιοπρέπεια: σαν ένα αδιαίρετο κομμάτι όλα αυτά της ατομικής-κοινωνικής ολοκλήρωσης και απελευθέρωσης.

ορισμός

Το Καλό είναι (και αντιπροσωπεύει τη) η θέση που θέλουμε να έχουμε εμείς ως άτομα μέσα στην κοινωνία και μέσα στον κόσμο σε σχέση με τους ανθρώπους, το ζωικό και φυτικό οικοσύστημα και τα υλικά αγαθά· δηλαδή από οτιδήποτε μας περιβάλει τελικά.
Παρατηρούμε ότι: η οποιαδήποτε πλειοψηφία ανθρώπων σε ένα κοινωνικό σύνολο που εκπροσωπεί μία θέση θεωρητική ή πρακτική για το οτιδήποτε δεν σημαίνει πως a priori αντιπροσωπεύει και το καλό ή μια θετική κατεύθυνση για όλο το κοινωνικό σύνολο.

παν μέτρον άριστον

Απλότητα. Γνώση. Δημιουργία. Λιτότητα. Μέτρο. Πειθαρχία. Σεβασμός. Συμμετοχή.

πολιτικά ρεύματα
Σαν πολιτικά ρεύματα ο δημοκρατικός σοσιαλισμός σαν πρώτο -παρόλα τα ενδιάμεσα θεωρητικά στάδια (κομματιών) της αριστεράς και του θεωρητικού άλματος χωρίς ενδιάμεσα στάδια (συνήθως) της αναρχίας- και ο ελευθεριακός κομμουνισμός σαν το τελικό  αντιπροσωπεύουν μία ισότιμη αταξική κοινωνία της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας. Υπήρξαν νησίδες μικρότερης ή μεγαλύτερης χρονικής ιστορικής διάρκειας που οι άνθρωποι προσπάθησαν να κάνουν πράξη αυτά τα δύο ρεύματα, και τα όποια ενδιάμεσα τους, στη νεότερη ανθρώπινη ιστορία των δύο τελευταίων αιώνων όπως στη Κούβα, στη Λατινική Αμερική, στο Μεξικό ιδιαίτερα, στη Παρισινή Κομμούνα, στην Ισπανία, στη Ρωσία και οι

μετέπειτα χώρες του ανατολικού μπλοκ, στο ελεύθερο-αυτόνομο Κουρδιστάν, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, χθες και σήμερα στην Ουκρανία, στην Κίνα, στην Κορέα, στο Βιετνάμ, και σίγουρα πολλοί άλλοι λαοί στην Αφρική και σε όλο τον κόσμο. Στη συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών

των λαών υπήρξε οπισθοχώρηση και πισωγύρισμα και λίγοι κατάφεραν και για σχετικά μικρό διάστημα να φτάσουν σε ένα καθαρά σοσιαλιστικό στάδιο ή καλύτερα σ’ ένα στάδιο της ισοτιμίας, της αυτοδιαχείρισης, της ισότητας, της δικαιοσύνης, του αυτοπροσδιορισμού. Μικρές ελάχιστες νησίδες υπάρχουν σήμερα αλλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα αφού είναι οι εξαιρέσεις.

εν κατακλείδι
Στις θεωρίες και στα λόγια οι άνθρωποι μια χαρά τα λένε, στην πράξη και στη δράση έχουν ένα “μικρό” πρόβλημα…

κατάληξη
Σε αυτό που θέλουμε να καταλήξουμε είναι πως δεν μπορεί ο Έλληνας να συνεργαστεί για τα στοιχειώδη ούτε με μια ηλίθια στην ιδέα και μόνο (διαταξική!) εθνική ενότητα, είτε μέσω της (διαταξικής!) θρησκείας, είτε μέσω βλακωδών (διαταξικών και ταξικών) πατριωτικών κορόνων, ούτε με ιδεολογική (ταξική) στοιχειώδη στόχευση ελαχίστων σημείων με το κλειδί «βαδίζουμε χωριστά, αλλά στον ίδιο δρόμο και χτυπάμε μαζί, πλάι-πλάι» (πχ ανάμεσα στις δεκάδες αναρχικές και αντιεξουσιαστικές ομάδες και ανάμεσα στα δεκάδες “γκρουπούσκουλα” της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς -52.133 ψηφοφόροι με 0,85%!, ούτε 1% των ψηφοφόρων δεν ψήφισε αντικαπιταλιστική αριστερά -4 κόμματα- στις εκλογές του 2015!!!-, ή και γιατί όχι, ανάμεσα σε όλους τους παραπάνω όπως στο αντιφασιστικό και στο συνδικαλιστικό μέτωπο). Έλληνας είναι αυτός που άνοιξε την κερκόπορτα της Πόλης, που έβαλε φυλακή τον Κολοκοτρώνη, που μασούλαγε τα δάνεια των “φίλων” - “συμμάχων” - “εταίρων” από τη γέννηση του ελληνικού “κράτους” έως σήμερα, που κυνήγησε το Βελουχιώτη στα βουνά, που έκανε τη Βάρκιζα, που έσφαξε τους αντάρτες που πολέμησαν εναντίων των Ιταλών Γερμανών Βούλγαρων και Άγγλων, που χειροκροτούσε τον Παπαδόπουλο, που ξαναέφερε τον “εθνάρχη” Καραμανλή, που έχει τις περισσότερες τάσεις κόμματα οργανώσεις στην αριστερά και στην αναρχία, που σήμερα δεν μπορεί να τα βρει με τους “αντίπαλους” ιδεολογικά συναδέλφους του και να πάρουν με συντριπτική πλειοψηφία όλα τα σωματεία από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που πιστεύει στην ανάθεση και στη μη συμμετοχή αφού πιπιλά την καραμέλα «όλοι τα ίδια είναι» και «δεν αλλάζει τίποτα» και δε συμμετέχει στις γενικές συνελεύσεις του σωματείου του στις εκλογές και στις απεργίες, έλληνας είναι αυτός που έδωσε στις εκλογές της 25/1/2015 452.145 (!!!) ψήφους (7,31% επί των ψηφισάντων και 4,6% επί των εγγεγραμμένων) στην Ακροδεξιά (ΧΑ και ΛΑΟΣ), που έδωσε στις εκλογές της 25/1/2015 2.160.562 (!!!) ψήφους (34,95% επί των ψηφισάντων και 21,8% επί των εγγεγραμμένων -το 1/5 της χώρας!!!) στο δικομματισμό (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΚΙΝΗΜΑ) που μας διέλυσε στην κυριολεξία 40 χρόνια τώρα!

συμπέρασμα
Καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οτιδήποτε -όπως η θρησκεία, ο ρατσισμός, η ιδεολογία, η καθαρότητα, κτλ- διασπά αντί να ενώνει όλους τους εργαζόμενους, ανέργους, άεργους, συνταξιούχους -που δούλεψαν, δουλεύουν ή θα δουλέψουν με σχέση υπαλληλική ή ελεύθερου επαγγελματία χωρίς να είναι και εργοδότες μαζί-, από μία καθαρά δηλαδή ταξική σκοπιά, δεν είναι χρήσιμο ούτε για την ατομική, αλλά κυρίως ούτε για τη κοινωνική μας χειραφέτηση και γίνεται τροχοπέδη που πρέπει να καταστραφεί και να αλλάξει.

το τέλος των ιδεολογιών;

Το τέλος των ιδεολογιών δηλαδή και το τέλος των πεφωτισμένων ηγετίσκων, το τέλος των ιστορικών συγγραφέων των κυρίαρχων ιδεολογικών ρευμάτων; Μπορεί· όσο αυτές οι ιδεολογίες δε μας ενώνουν αλλά μας διασπούν. Βέβαια δε φταίνε ποτέ οι “ιδεολογίες” αλλά οι άνθρωποι πίσω από αυτές και πως θέλουν να τις ερμηνεύσουν. Μη το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Οι άνθρωποι ήταν πάντα το πρόβλημα με τις ερμηνείες τους και το τι κρύβεται πίσω από αυτές.

ερώτηση ουσίας

Και ειδικά όλα αυτά που μας διασπούν δεν είναι ένα ευφυολόγημα του κειμενογράφου αυτού. Αυτοί που θα κριτικάρουν χωρίς “καθαρό μυαλό” ας απαντήσουν στην παρακάτω ερώτηση που είναι βγαλμένη από την ίδια την σκληρή σημερινή πραγματικότητα: γιατί μετά από τέσσερα χρόνια εντεινόμενης αντεπίθεσης του κεφαλαίου δε μπορέσαμε να πάρουμε ξεκάθαρα στα χέρια μας από τους κομματικούς συνδικαλιστές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τα περισσότερα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα και τα κυριότερα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα όπως (κυρίως) της ΑΔΕΔΥ, της ΓΣΕΕ και της ΓΕΣΕΒΕΕ εμείς οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστές; Φταίει μόνο η σκόπιμη διάσπαση των συνδικα-ληστών ή περισσότερο η ίδια καθεαυτή αδιαφορία των ίδιων των εργαζομένων (περισσότερο στον δημόσιο και λιγότερο στον ιδιωτικό τομέα) και των αυτοαπασχολούμενων για τις συνδικαλιστικές τους υποχρεώσεις ως προς το σωματείο τους και τη Τάξη τους;

τι προτείνουμε τελικά

Πάλη και πάλι πάλη καθημερινή χωρίς περιχαρακώσεις, σεχταρισμούς, στεγανά, δογματισμούς, φανατισμούς αλλά με καθαρό μυαλό εμείς οι ελεύθεροι άνθρωποι που πιστεύουμε σε ένα καλύτερο κόσμο να πορευτούμε ΜΑΖΙ και ΜΠΡΟΣΤΑ από μια καθαρά ΤΑΞΙΚΗ σκοπιά  στην πλευρά του νέου, του γέρου, της γυναίκας, του παιδιού, του μετανάστη, του αδύναμου, του κόσμου της εργασίας και της ανεργίας, του κόσμου του μόχθου. Όχι στην ιδιώτευση, στον ατομισμό αλλά στη συλλογικότητα και στην αλληλεγγύη, με όρους ρεαλισμού, ουτοπίας, και ενδιάμεσων σταδίων.

όχι άλλα λάθη
Μη προσπαθούμε να εφαρμόσουμε θεωρίες που είχαν γραφτεί άλλους αιώνες, άλλες εποχές, άλλες ιστορικές στιγμές ή σε γραφεία πανεπιστημιακών αναλύοντας τις. Η ζωή δεν πάει έτσι. Δεκάδες τα παραδείγματα: Παρισινή Κομμούνα, Ζαπατίστας, Γάζα, Κομπανί, Νοβορώσια - Ντόνετσκ, η πρώτη ελεύθερη κυβέρνηση του βουνού στη Βίνιανη στις 10 Μάρτη 1944 και η ίδρυση της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης.

επίλογος

Από την προσωπική μας εργασία αλλά κυρίως από την «προσωπική μας κοσμοθεωρία» έχουμε διαπιστώσει πως έχουν επιβληθεί οι άνθρωποι της θεωρίας και όχι της πράξης σε όλα τα επίπεδα: και στα πολιτικά και στα κοινωνικά και στα εργασιακά. Ενώ θεωρία και πράξη, πράξη και θεωρία θα έπρεπε να πορεύονται μαζί και ισότιμα· με μία ξεκάθαρα ποσοστιαία μονάδα παραπάνω να “κερδίζει” η Πράξη, στην (καθημερινή) πράξη.

(Ένα ωραίο παράδειγμα που ενισχύει την άποψη αυτή είναι αυτό ενός επιστήμονα της φυσικής που προσπαθεί να αποδείξει μια θεωρία του. Τι είναι αυτό που θα τον κάνει να τα καταφέρει 100%; Μα φυσικά η απόδειξη της θεωρίας του μέσω ενός επιτυχημένου και επαληθευμένου εργαστηριακού πειράματος!)

Σε αυτόν τον πόλεμο όμως δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, κερδισμένοι και χαμένοι. Υπάρχουν μόνο μάχες που δίνονται και μάχες που δεν δίνονται. Μη ξεχνάμε ποτέ όμως πως μάχες που δεν δίνονται είναι από την αρχή χαμένες. Μη ξεχνάμε ποτέ όμως πως άλλο να χτυπάμε όλοι μαζί και άλλο χώρια.