για τον Γιώργο ~ for George

Για τον Γιώργο.   25,26-4-2014

Γιώργος Αλεξόπουλος
23-7-1966 ~ 28-7-2009


Μετά την ασφάλεια του Χρόνου -δηλαδή την «ασφαλή» χρονική απόσταση από ένα σημαντικό γεγονός και βλέποντας το με την (λογική) Ουσία και όχι με την (συναισθηματική) Επιφάνεια- και περνώντας ο καιρός, κάνω βουτιά στο παρελθόν και στην πιο όμορφη διαδικτυακή παρέα που γνώρισα ποτέ και για όσο χρόνο αυτή κράτησε. Όμορφη επιφανειακά βέβαια και όσο μπορεί να είναι όμορφη μια ετερόκλιτη παρέα από ανθρώπους με διαφορετικές αφετηρίες, προσλαμβάνουσες, στόχους, σκοπούς και επιδιώξεις μέσα από αυτές τις οποίες ήθελαν να συμμετέχουν και να δρουν σε μία συγκεκριμένη διαδικτυακή φιλική παρέα ή ιστοσελίδα.

Εγώ τις Φιλικές σχέσεις (και ειδικά τις κολλητές) τις αντιμετωπίζω όπως τις Ερωτικές σχέσεις. Δηλαδή πάρα πολύ σοβαρά. Δεν κάνω κολλητές Φιλίες για να έχω να βγω με κάποιον/α έξω το βράδυ αλλά για να υπάρχει στενό συναισθηματικό, ψυχικό και πολύ-επίπεδο δέσιμο. Αλλιώς προτιμώ τη μοναχικότητα όχι ως εξαναγκασμό αλλά ως συνειδητή στάση ζωής και άποψης. Βέβαια σε μικρότερες ηλικίες και παλαιότερες στιγμές έκανα παρέες των “μπουλουκιών” -όπως όλοι μας: είτε ως μαθητής και σπουδαστής, είτε μέσα από τη στρατιωτική θητεία, είτε μέσα από τον στενά επαγγελματικό χώρο, είτε μέσα από τον συγγενικό χώρο, είτε μέσα από τα διάφορα χόμπι και όπως αυτά προσδιορίζονται στον ελεύθερο χρόνο μας. Λιγότερο όσο περνάει ο καιρός ο άνθρωπος ανακαλύπτει τη μαγεία-ομορφιά της εκούσιας σιωπής και την ομορφιά-μαγεία της συνειδητής μοναχικότητας. Βέβαια όλα χρειάζονται ανάλογα το χρόνο και τη στιγμή της ψυχικής μας διάθεσης.

Έτσι για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα γνώρισα διαδικτυακά πολλά άτομα: από το forum του αθηνοράματος το 2005, από το stixoi.info από τον 7ο/2006 μέχρι το 12ο/2008, από το youtube ή από πεζοπορικούς συλλόγους το 2010 κυρίως από τον ΕΟΣ Αθηνών και τον ΠΟΑ πάνω στα βουνά. Όλες όμως σχεδόν αυτές οι παρέες έχουν συγκεκριμένο χρονικό όριο ζωής και αυτό καθορίζεται από τη διάρκεια ενασχόλησης -ή κατά πόσο αυτή συνεχίζει να υφίσταται- με αυτό που αρχικά τις «έδεσε» που είναι αυτή ακριβώς η ίδια καθεαυτή η συγκεκριμένη ασχολία. Με λίγα λόγια μην περιμένεις να συνεχίσεις να κάνεις παρέα με έναν ορεινό πεζοπόρο όταν σταματήσεις να κάνεις ορεινή πεζοπορία. Πρέπει να υπάρχουν πιο βαθιά αίτια και λόγοι για να συνεχίσει κάτι τέτοιο και κυρίως μέχρι να φτάσεις στο επίπεδο του κολλητού Φίλου συντρόφου και όχι απλά φίλου.

Γνώρισα με προσωπική επαφή -και όχι μόνο μέσω διαδικτύου- πάνω από εκατό άτομα από το stixoi.info. Μόνο όμως με τα stixoμέλη ΑΕ, ΒΜ, ΓΣ, ΠΣ, ΡΑ, ΤΜ και το Γιώργο φυσικά είχα πραγματική φιλική σχέση, τουλάχιστον από τη δικιά μου πλευρά. Και σέβομαι και τιμώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που άνοιξαν το σπίτι τους και με προσκάλεσαν και με υποδέχθηκαν με γενναιοδωρία ψυχής. Για 1,5 περίπου χρόνο ήταν όντως πολύ όμορφη και συντροφική αυτή η φιλική συντροφιά.

Όλα τα ωραία πράγματα όμως έχουν ένα τέλος. Υπήρξε βέβαια και ένας άλλος λίγο στενότερος περιφερειακός κύκλος φίλων με πυρήνα τη «βασική ομάδα των εφτά» και ένας άλλος πολύ ευρύτερος συνολικά από το stixoi.info. Όμως και από αυτή τη «βασική ομάδα των 7»  πραγματικό κολλητό Φίλο τότε μόνο έναν έκανα αφού σε αυτόν είπα το νταλγκά μου και τα ενδόμυχα μυστικά μου. Αφού με αυτόν κατάλαβα για πρώτη φορά πως ταίριαζα σε πολλά και δυνατά σημεία, ξεχασμένα να πω την αλήθεια από τους περισσότερους Ανθρώπους, που κάνουν δυο άντρες να τα λένε και να αμπελο-φιλοσοφούν μέχρι πρωίας πίνοντας μπύρες στο Μοναστηράκι, χωρίς να χρειάζονται κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή… εκτός ίσως από το νταλγκά τους. Αυτός ήταν ο Γιώργος. Αυτός ήταν ο kin. Με την παλικαριά του, με τη μπέσα του, με τη ντομπροσύνη του, με τις ιδιοτροπίες του, με τη μοναχικότητα του, με τα κολλήματα του, με την λέξη Άντρας να αποκτά νόημα και ουσία η λέξη.

Τον γνώρισα ως “kin” και μαζί με εκείνον και άλλα λίγα stixoμέλη για πρώτη φορά σε μία stixoσυνάντηση στο Ζάππειο στην Αίγλη στις 9-7-2006, που έμελλε να είναι και η πρώτη μου συμμετοχή σε επίσημη σύναξη των stixoi. Η τελευταία stixoμάζωξη στην οποία συμμετείχε -σύμφωνα πάντα με τα φωτογραφικά ντοκουμέντα- ήταν στις 7-7-2007 στο On Stage στο Αιγάλεω. Αυτός ήταν κυρίως και ο λόγος που τελικά απομακρυνθήκαμε. Δηλαδή η μη συμμετοχή του στις μαζώξεις με γνωστούς από το stixoi λόγο οικονομικών προβλημάτων αλλά κυρίως λόγο ψυχοσύνθεσης και ιδιοσυγκρασίας μάς απομάκρυνε σιγά σιγά μιας κι εγώ ήθελα να συμμετέχω τουλάχιστον στο στενό φιλικό πυρήνα της «βασικής ομάδας των εφτά», όπως την περιέγραψα πιο πάνω. Ο Γιώργος απείχε πολλές φορές συνειδητά από τα “μπουλούκια” των stixoi γιατί είχε ανακαλύψει ήδη εδώ και πολύ καιρό τη μαγεία-ομορφιά της εκούσιας σιωπής και την ομορφιά-μαγεία της συνειδητής μοναχικότητας. Η ακατάσχετη-ανούσια φλυαρία ήταν εχθρός του Γιώργου, όπως και δικός μου άλλωστε.

            Κάπου εκεί αρχίζει να κάνει παρέα με τον “Νεφελοβάτη” μέχρι που έφτασε να κάνουν πολύ κολλητή Φιλική συντροφιά. Ο Γιώργος πήγαινε ακόμα και στις εφημερίες του Θοδωρή στο νοσοκομείο που δούλευε και καθόταν με τις ώρες. Τον είχαν ξανακερδίσει και οι μηχανές, πράγμα που εγώ δεν είχα σε αντίθεση με το Θοδωρή.

            Ο Γιώργος διψούσε για κουβέντα. Ο Γιώργος διψούσε για Λόγια Ουσίας. Τουλάχιστον όπως τον γνώρισα εγώ, αργότερα τού ξαναήρθε η δίψα για τις δίτροχες θεές όπως και στο παρελθόν. (Αν θυμάμαι καλά οι λόγοι που είχε ξεκόψει από τις μηχανές ήταν κυρίως οικονομικοί.) Ο Θοδωρής τελικά έμελλε να ήταν εκείνος ο Άνθρωπος που του στάθηκε πιο πολύ* ως «διαδικτυακός» (και ιδιαίτερα μέσα από το stixoi.info ενώ ήξερε προσωπικά πάρα πολλά άτομα) Φίλος και κολλητός ως το «τέλος». Πράγμα που δεν έκαναν άλλα stixoμέλη εκτός από τέσσερα άτομα συμπεριλαμβανομένων μαζί με εμένα και βασικά το Θοδωρή* πάνω από όλους μας.

Σε όλη την πορεία που είχε με μέλη από το forum του www.mybike.gr,

στο οποίο ήταν μέλος με το ψευδώνυμο helonaracer, δεν γνωρίζω τίποτα εφόσον μετά το τραγικό γεγονός διάβασα τη δυνατή ουσιαστική φιλική σχέση που είχε με πολλά μέλη μέσα από τα κείμενα που είναι αναρτημένα στην ιστοσελίδα. Εγώ τον είχα γνωρίσει μόνο ως kin. Ούτε ως helonaracer, ούτε ως drapetis (ψευδώνυμο blogger).

Ο Γιώργος ήταν οικοδόμος (ως καλουπατζής κυρίως ασχολούνταν) και αλουμινάς παλιότερα και έμενε στον Άγιο Δημήτριο (Μπραχάμι). Είχε έρθει και μια (ή δυο) φορές στο σπίτι μου αλλά συνήθως βρισκόμασταν στο κέντρο στο Μοναστηράκι. Είχαμε πάει μαζί και από τα μέρη του Ηλιούπολη, Αργυρούπολη και Άγιο Δημήτριο. Με το Γιώργο πρέπει να κάναμε κολλητή Φιλική συντροφιά γύρω στο μισό χρόνο κάπου στις αρχές του 2007.

            Χαρακτηριστικό κείμενο ήταν αυτό που είχε γράψει στο απόγειο της συντροφικής μας κολλητής Φιλικής συντροφιάς: “Οι σουρωμένοι ξαναχτυπούν”, 27-5-2007, http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=51456, το οποίο έχω αναρτήσει και εγώ με το τίτλο: “στη Μνήμη του”, 26/02/2013, http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=193887.

            Σιγά σιγά απομακρυνθήκαμε, αλλά βρισκόμασταν και τα λέγαμε σε τακτά χρονικά διαστήματα, πότε οι δυο μας, πότε και με το Θοδωρή. Μία μέρα και ενώ είχαμε να τα πούμε αρκετό καιρό παίρνω στο κινητό του και δεν απαντά. Ήθελα πολύ να τον δω όμως. Είχα ξεκόψει και εντελώς από το stixoi.info ως αναγνώστης ή “δημιουργός” και δεν ήξερα τίποτα. Έτσι παίρνω στο καπάκι το Θοδωρή (στις 26-6-2009 ήταν αν θυμάμαι καλά ενώ την προηγούμενη μέρα είχε ήδη χτυπήσει) τηλέφωνο και μου λέει τα δυσάρεστα: πως είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση στην εντατική. Να δώσουμε αίμα, να αγωνιούμε στον προθάλαμο της εντατικής, πάνω από το κρεβάτι του με παρότρυνση του Θοδωρή να του μιλάμε, μέχρι και να τον συνοδέψουμε έως την τελευταία επί γης κατοικία στη Γη. Γιατί στις θάλασσες και στα σύννεφα πάντα θα κατοικεί και θα υπάρχει ο Γιώργος.

Γιώργος Αλεξόπουλος ή απλά Γιώργος, kin, helonaracer, drapetis. Ένας εργάτης, μαχητής, ποιητής, φιλόσοφος, δραπέτης. Με σεβασμό στη Μνήμη Του. Καλό Ταξίδι Φίλε. Καλή Αντάμωση. Δε σε ξεχάσαμε. Δε θα σε ξεχάσουμε.

---

*Και αυτό με κάθε επιφύλαξη και από όσο μπορώ να γνωρίζω.

______________________

υστερόγραφο

            1. Για όποιον/α θέλει να αφήσει ένα λουλούδι, ένα στίχο, ένα μολύβι, ένα κεράκι στη Μνήμη του, η τελευταία τού Σώματος Του κατοικία βρίσκεται στο Δημοτικό Κοιμητήριο Καλυβίων, γιατί η Ψυχή Του συντροφεύει αυτούς/ές που τον αγαπούσαν όταν ήταν ακόμα εν Ζωή το Σώμα.
Το μνήμα το βρίσκεται μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο περνώντας το κυρίως κοιμητήριο και πηγαίνοντας έξω σε μια μικρή προέκτασή του είναι στη τέταρτη σειρά κάπου στη μέση.

κοιμητήριο Καλυβίων

            2. Συγχώρεσε με για τρία πράγματα Φίλε. Πρώτον για το γεγονός πως δε σηκώθηκα να φύγω μαζί σου από εκείνο το ταβερνείο όταν ένα stixoμέλος (που στη συνέχεια αποδείχθηκε πόσο λίγο ήταν) έφερε με το έτσι θέλω και χωρίς να το ήξερε κανείς ένα άλλο κοινά ανεπιθύμητο σε εμάς stixoμέλος στη stixoπαρέα. Δεύτερον όταν δεν πρότεινα κι εγώ να φύγουμε παρέα για άλλο στέκι για να συνεχίσουμε τη διασκέδαση μας στου Ψυρρή παρά την εκκωφαντική μουσική που είχε αυτό το μπαράκι από το οποίο έφυγες. Τρίτον όταν δεν σε κάλεσα το καλοκαίρι του 2008 στο νησί μιας και ήξερα πως δεν είχες -τουλάχιστον με τους περισσότερους- κολλητές Φιλικές σχέσεις με τα υπόλοιπα stixoμέλη που είχα καλέσει. (Παρεμπιπτόντως κανένα από τα οχτώ περίπου stixoμέλη που είχα καλέσει τότε δεν ήρθε. Θα ήσουν ο μοναδικός που θα ερχόταν μάλλον κι αυτό το κάνει διπλά και τριπλά ανυπόφορο.)