«Ονειροπαγίδα» 4-9-2005
Από που αρχίζει τ' όνειρο,
από που ξεκινά η παγίδα;
Πόσα φυλαχτά σε θύμησες αργά!
Που 'ν 'την η χαμένη Ατλαντίδα;
Που σταματά η σκέψη,
που αρχίζει η λογική;
Σε ποια πηγάδια έχω πέσει,
μέχρι να βρεθείς εσύ;
Μήπως τα χάνω,
αυτά τα λιγοστά;
Μήπως δε ψάχνω,
κάπου σωστά;
Μπα, όλα είναι του μυαλού,
σκαμμένες φαντασίες...
Σαν του μικρού παιδιού,
κρυμμένες ευκαιρίες...
Φεύγω και χάνομαι,
ξυπνάω στο φως,
γυρίζω κι αισθάνομαι,
όσα παίρνει ο τροχός.
Ψάχνω στην άνοιξη,
στο βάθος ξανά.
Ψυχής τα ενδότερα,
μασημένη μπουκιά.
Βρίσκω και χάνω,
τα πάντα στο φως.
Μαζί σου δε πιάνω,
της φλόγας το βιος.
Γυρνάω και πέφτω,
σε στρώμα βαθύ.
Μαζί σου δεν έχω...
Ελπίδα τυφλή...
Κοιτώ και δε βλέπω,
στερνή μου μπουκιά...
Πετώ και δε φτάνω, γραμμένο απνευστί και
χαμένη ματιά... εμπνευσμένο από το
«όταν
σου τραγουδώ» των ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ
…στην
"ονειροπαγίδα" λοιπόν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου