Κύτταρο 21-8-2007
seizeTHEcell
Θέλω να φύγω, να χαθώ, να σκορπιστώ.
Σαν αστερόσκονη να παρασυρθώ απ’
τους άγριους ανέμους.
Να πάω εκεί που είχα ξαναπάει πιο
μικρός,
εκεί που τριγυρνούσα απ’ τη μέθη
ευτυχισμένος.
Στα μέρη εκείνα, που κάθε μέρα,
ήταν χαμόγελο ζεστό
από του ήλιου την ατόφια ομορφάδα.
Στα μέρη εκείνα, που κάθε νύχτα,
ήταν άγγιγμα τρυφερό
από του φεγγαριού την γαλήνια
βαρκάδα.
Τόση μικρή δόση ευτυχίας ποιος όμως
την αντέχει;
Ποιος πιάνεται απ’ αυτήν και ύστερα
πια δεν την προσέχει;
Θέλω να μείνω, να υπάρχω, να ενωθώ.
Σαν κύτταρο της θάλασσας γυμνό
να κολυμπώ γύρω από σένα.
Κι όλος ο κόσμος μια γιορτή.
Κι ας έχει πόνο και φόβο
στην πολύπαθη ψυχή του.
Κι όλος ο κόσμος μια κραυγή.
Πως της αγάπης τη στοργή
πάντα με πάθος θα αγκαλιάζει
σαν το χαμένο το παιδί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου