Ένα Πουλί Που Κλαίει ~ A Bird Who Cries

Ένα πουλί που κλαίει…   10-2-2007

Τι να μου πείτε άνθρωποι για την αγάπη;

Τι ψεύτες που είσαστε όλοι;

Αισθήματα,

Αισθήσεις

που εσείς μόνο έχετε

καταστρέφετε…

Λόγια, λόγια, λόγια…

Δάκρια, δάκρια, δάκρια…

Μες στην ψευτιά είσαστε…

Μες τα κροκοδείλια υγρά μάτια

κατοικείτε…

Σκοτάδι η ψυχή σας…

Την αλήθεια και το φως

ποτέ δεν ενστερνιστήκατε…

Αναίτια γεννηθήκατε

και δεν ξέρετε ούτε καν γιατί ζείτε…

Άσκοπα προχωράτε

κι άσκοπα εσείς θα υποφέρετε…

Εγώ πάνω σ’ ένα δέντρο γεννήθηκα…

Ελεύθερο κι ωραίο

μέσα στης Φύσης την αγκαλιά

και την πραγματική αγάπη…

Χωρίς κανόνες·

σαν κι αυτούς

που εσείς οι ίδιοι

θεσπίσατε…

Μόνο για λόγους ύπαρξης

που ισχύουν

για όλα τα πλάσματα Της

Ζω…

Λόγους που δεν ξεχωρίζουν

το καλό και το κακό,

γιατί απλά δεν υπάρχει…

Ακόμα κι αυτό

το διαστρεβλώσατε…

Το λέτε κανόνες της ζούγκλας…

Μόνο που δεν ξέρετε

πως εσείς κατοικείτε

-μόνο-

σ’ αυτήν…

Εσείς μάλλον δεν έχετε λόγο ύπαρξης

σ΄ αυτόν τον πλανήτη…

Την Φύση ξεγελάσατε

με την πονηριά σας…

Εσείς σκοτώνετε αναίτια τα πλάσματα Της

και φαγωνόσαστε μεταξύ σας για το παραμικρό…

Και να ήταν μόνο οι Πόλεμοι…

Καλά θα ήταν…

Ούτε και στην υποτιθέμενη Ειρήνη

δεν τα πηγαίνετε καλά…

Είστε εγωιστές άνθρωποι,

εγωιστές…

«Εγώ, εγώ, εγώ…»

Είναι τόσα πολλά

που δεν ξέρω από που να αρχίσω…

και κυρίως που να τελειώσω…

Γι’ αυτό εγώ τραγουδώ

εδώ

στα ψηλά βουνά και τις κορφές

στων μεγάλων δέντρων τη δροσιά

και πίνω από τα ποτάμια

που κι αυτά τα ίδια ξεδιψούν...

Τραγουδώ με το φεγγάρι

το βράδυ όταν ξενυχτώ

και το πρωί

με του ζωογόνου ήλιου τη δύναμη

ταξιδεύω…

Και πετώ…

Πετάω στου ουρανού

την θαλπωρή και την αγκάλη…

Συνομιλώ με τα αστέρια…

Καθρεφτίζω τα όνειρα μου

στη θάλασσα

που τόσο, μα τόσο, αγαπώ…

Κι όταν περνώ

καμιά φορά από τις πόλεις σας

και σας κοιτώ

κλαίω

-κλαίω τόσο πολύ-

γι’ αυτό που χάθηκε

γι’ αυτό που δεν έχει γεννηθεί

ακόμα

στις άμοιρες

ψυχές σας…

Την Αγάπη…