Ψυχής Αγνάντι 21-4-2010
Αν η ματιά σου, έβλεπε, γαλάζιο τον ορίζοντα
τότε θα ήθελα, να ταξιδέψω μαζί της.
Αν η σκέψη σου, έπινε, από δροσερής πηγής νερά
τότε θα ήθελα, να ξεδιψάσω τους φόβους μου μέσα της.
Αν το χέρι σου, άγγιζε, ένα ανοιξιάτικο χάδι
τότε θα ήθελα, να κουλουριαστώ στη θαλπωρή του.
Αν το φιλί σου, άνοιγε, πόρτες στα δικά σου μυστικά
τότε θα ήθελα, να ασφαλίσω μ’ αυτό τα εφτά δικά μου.
Αν το κορμί σου, έρεε, σα λάβα ηφαιστείου
τότε θα ήθελα, να λιώσω μέσα του.
Αν η καρδιά σου, έσπαζε, σε χίλια δυο κομμάτια
τότε θα ήθελα, να τα ράψεις μαζί με τα δικά μου.
Αν η ψυχή μου, πετούσε, σαν διαβατάρικο πουλί
τότε θα ήθελες, να πετάξουμε πλάι – πλάι;
Ει, ψιτ…
… μη φοβάσαι τα διαβατάρικα πουλιά!
Η ψυχή είναι ένας διαβάτης, ένα περαστικό πουλί,
με ενός αέναου προορισμού αρχή και τέλος…
Ει, ψιτ…
… να φοβάσαι τα μαυροπούλια που κάνουν κύκλους·
να φοβάσαι τα όρνεα που δεν ταξιδεύουν…
Ει, ψιτ…
… το ταξίδι είναι η ζωή
και η ζωή είναι το ταξίδι…
Ει ψιτ, ψυχή!
Μη φοβάσαι ποτέ αυτές που έχουν γι’ αγνάντι
το γαλάζιο του ουρανού,
γιατί κάπου εκεί θα συναντήσουν την αλήθεια
ενός κάτασπρου σύννεφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου