Το Μεταβατικό Πρόγραμμα Της Αριστεράς Σήμερα ~ The Transitional Program Of The Left Today

Το Μεταβατικό Πρόγραμμα της Αριστεράς σήμερα.

Ιούνιος 2012

δεδομένα, εκτιμήσεις, θέματα, ερωτήματα, σενάρια

Σήμερα Κυριακή 17-6-2012 που αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο και που είναι οι πιο σημαντικές εκλογές μετά την μεταπολίτευση εγώ δε θα ψηφίσω. Κι αυτό διότι το ελάχιστο ποσό των 61€ που απαιτείται για να πάω στην Αθήνα από την επαρχία που βρίσκομαι δεν θέλω και δεν μπορώ να το διαθέσω, για τρεις λόγους: ο κυρίως πρώτος είναι εφόσον ξέρω πλέον πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε θα μπει στη βουλή, ο δεύτερος για οικονομικούς λόγους και ο τρίτος είναι πως είναι μεγάλη κούραση να πας για τέσσερις μόλις μέρες να ψηφίσεις αφού χάνεις μια ολόκληρη μέρα στο πήγαινε έλα.

Α

Το θέμα που με απασχολεί σαφώς δεν είναι μόνο το εκλογικό ποσοστό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά κυρίως τα εξής δεδομένα στην ελληνική κοινωνία:

Α1.      Ο εργαζόμενος Λαός (και εννοώ πάντα με αυτό τον όρο την Εργατική Τάξη) στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία του δεν είναι έτοιμος -ακόμα και μετά από όλη αυτή την καταστροφή που έχει επιτελεστεί σε όλους τους κοινωνικο-οικονομικούς τομείς της χώρας- για καμία ανατροπή παρά μόνο για τη διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης σε πιο θετική κατεύθυνση από τρίτους, μέσω της εκπροσώπησης (βλέπε κόμματα, πολιτικούς, συνδικαλιστές), χωρίς τη δικιά του συμμετοχή.

[Με λίγα λόγια ΝΑΙ στη διαχείριση και ΌΧΙ στην ανατροπή λένε οι εργαζόμενοι.]

Α2.      Ο εργαζόμενος Λαός, αν συνεχίσει να βαδίζει έτσι, χωρίς την ενεργό μαζική συμμετοχή του Λαϊκού – Εργατικού κινήματος και τη συνεχή πίεση του για διέξοδο υπέρ του σε όλους τους τομείς (στις κινητοποιήσεις, στην εργασία, στην αλληλεγγύη, στα κινήματα), είναι πλέον σίγουρο πως κατευθύνεται σε πλήρες αδιέξοδο και σε ένα (φασιστικό) πρωτόγνωρο μεσαίωνα, που δεν έχει ξαναγνωρίσει, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά, η Ελλάδα.

[Είναι αναγκαία, απαραίτητη και σίγουρα καθοριστική η ενεργή μαζική συμμετοχή του Λαϊκού – Εργατικού κινήματος και σε παγκόσμια και σε ευρωπαϊκή κλίμακα για να ξεπεραστεί αυτή η δομική και συστημική κρίση του καπιταλισμού με τους εργαζόμενους όρθιους.]

Α3.      Η Αριστερά της ανατροπής (είναι στα ιστορικά χαμηλά της μετά τις εκλογές τις 17 Ιούνη, αλλά και μετά τις 6 Μάη με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις δε ξεπερνούσε το 9%) δεν μπορεί να πείσει την πλειοψηφία του Λαού για το πρόγραμμα της.

[αριστερό ρεύμα Συνασπισμού (Λαφαζάνης), διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ΜΑΑ (Αλαβάνος), ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΟΑ, ΕΕΚ, ΚΚΕ (μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ, ΟΚΔΕ.]

Α4.      Η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από την μία και το ΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΑΑ, ΚΟΑ, ΕΕΚ, ΚΚΕ (μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ και ΟΚΔΕ) από την άλλη είναι δύο εντελώς διαφορετικές και απόλυτα διακριτές δυνάμεις στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς, χωρίς φαινομενικά τουλάχιστον να έχουν κανένα σημείο επαφής και προγραμματικής σύγκλισης στο άμεσο μέλλον.

[Κομβικό σημείο διαφοράς εννοείται πως είναι η ευρωζώνη και η ΕΕ.]

Α5.      Το ΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι οι μόνοι κομματικοί συσχετισμοί που λένε ΌΧΙ στην ΕΕ και στο €, το θεωρούν κομβικό σημείο και αφετηρία για οποιαδήποτε ανατροπή, αλλά, με το βασικό καταλυτικό μειονέκτημα πως δε μπορεί να πείσει το Λαό αυτή η ιδεολογική γραμμή.

[Ευθύνη φέρει κάθε κόμμα γι’ αυτή την αποτυχία αλλά το μερίδιο ευθύνης είναι ανάλογο με την εκλογική επιρροή και δυναμική του κάθε πολιτικού σχηματισμού ξεχωριστά.]

β

Παρακάτω θα υπάρξουν μερικές πρώτες γενικές και εκλογικές εκτιμήσεις που αφορούν τη συνολική κατάσταση:

Β1.      Υπάρχει μία τάση διπολισμού -νέου δικομματισμού- η οποία δε βοηθάει καθόλου να γίνει κουβέντα σε ένα ανατρεπτικό επίπεδο. Τις προτάσεις δηλαδή που βάζουν στο τραπέζι το ΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Μακράν το βασικότερο λάθος σε αυτόν το χώρο εστιάζεται στα ζητήματα τακτικής και στόχευσης. Τα αναλύω παρακάτω περισσότερο στο Γ και Δ κεφάλαιο.

Β2.      Στη δεδομένη χρονική συγκυρία θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος συστράτευσης όλης της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς με μέγιστη διάρκεια της κυβέρνησης συνεργασίας τους 18 μήνες (μετά θα γινόταν διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πρόγραμμα και τη συνέχεια της) και τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή που θα ήταν: η καταγγελία όλων των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων καθώς και η διαγραφή όλου του χρέους ως απεχθές.

        Αυτή θα γινόταν μονομερής καταγγελία εφόσον δεν υπάρχουν “ευήκοα ώτα” από την ΕΕ. Θα ετοιμαζόταν για έξοδο από το € και την ΕΕ ο Ελληνικός Λαός, λέγοντας του την αλήθεια, με το ελάχιστο μεταβατικό πρόγραμμα όπως το έχει περιγράψει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

        Αυτή η πρόταση θα μπορούσε να γίνει ξεκάθαρα -και έτσι να προλάβουν ή τουλάχιστον να αντεπιτεθούν στην εύκολη λαϊκίστικη δημαγωγία για ένωση της αριστεράς που έκανε η Κουμουνδούρου, χωρίς να αλλάζει στο παραμικρό τις θέσεις της- κυρίως από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και το ΚΚΕ. Δεν πειράζει αν έπεφτε στο κενό. Βέβαια εδώ που τα λέμε, αυτή η πρόταση θα είχε άλλου είδους (σαφώς μεγαλύτερη) δυναμική και ουσιαστική παρέμβαση στα ενδοαριστερά πράγματα, αν γινόταν τουλάχιστον σε ένα μεγάλο εύλογο χρονικό περιθώριο (πχ έξι μηνών) πριν τις εκλογές της 6^ης Μάη.

        Για μια ακόμα φορά η Αριστερά ήταν εντελώς απροετοίμαστη.

Β3.      Δυστυχώς οι περισσότερες εκλογικές αναλύσεις στις εφημερίδες της Αριστεράς με βρίσκουν αντίθετο αφού, ξαναεπαναλαμβάνω, στο μεγαλύτερο μέρος του ο κόσμος που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν είναι αριστερός αφού ούτε το κόμμα αυτό πλέον είναι στην αριστερά (είναι μόνο κατ’ όνομα), και ούτε έγινε αριστερός ο πρώην οπαδός του Γιωργάκη επειδή έριξε μια καθαρά αντιμνημονιακή ψήφο με μόνο κριτήριο την διαχείριση της κρίσης.

        Δεν είχε κάτι καλύτερο να επιλέξει (μία από τις βασικές αιτίες πιστεύω είναι αυτό) και επέλεξε συγκυριακά την όμορφη πολιτική ρητορεία και τη «φρεσκάδα» του νέου πολιτικού στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.

Β4.      Δεν βλέπω να γίνεται από τις δυνάμεις εκείνες που λένε έξω από ΕΕ και € σκληρή και ανελέητη αυτοκριτική. Γιατί αν συνεχίσουν λίγο πολύ έτσι τα πράγματα ή ακόμα χειρότερα, αν υπάρξει στο μέλλον εντονότερη πόλωση (το μόνο βέβαιο) τότε κινδυνεύει να χαθεί η άλλη ανατρεπτική αντικαπιταλιστική πρόταση που είναι αντίθετη στον ευρωμονόδρομο, με κίνδυνο να συμπαρασύρει μαζί και τα κόμματα που την στηρίζουν με σαφή απειλή να αφομοιωθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και να εξαφανιστούν σιγά σιγά. Εκτός αν κάποιος μπορεί να πιστεύει πως μπορεί να κάνει ουσιαστική παρέμβαση στο κίνημα με ποσοστά της τάξης του 1 ή 2 ή 3%, δηλαδή, 100, 200 ή 300 χιλιάδων ανθρώπων…

        Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι το κόμμα στο οποίο πρέπει να γίνει αριστερή, αυστηρή,        ανιδιοτελής, συντροφική (αλλά όχι «αδύναμη»), γόνιμη, επιχειρηματοποιημένη και θαρραλέα κριτική από τις δυνάμεις στα αριστερά του, με σκοπό να αναδειχθεί η άλλη ρεαλιστική πρόταση, χωρίς να παρασυρθεί (που άμεσα κινδυνεύει) από τα απόνερα της νίκης της Κουμουνδούρου.

        Θέλει πολύ προσοχή αυτό το κομμάτι, της ενδοαριστερής πάλης και αυτοδυναμίας από τις τάσεις και την δυναμική που έχει η αίγλη (και η αυταπάτη) της «αριστερής κυβέρνησης»...

Β5.      Υπάρχει μια κατάσταση ευφορίας στον κόσμο και τα ΜΜΕ της αριστεράς που μιλάνε για «νίκη» της σε ένα αγώνα δύσκολο αφού υπήρξε τεράστια προπαγάνδα εναντίον του αντιμνημονιακού μπλοκ και της αριστεράς συνολικότερα. Τις ανασυντάξεις και τις αντεπιθέσεις του τέρατος δεν τις βλέπουν (ή εύκολα τις προσπερνούν) αλλά τις βαφτίζουν όπως θέλουν με ως κύρια ονομασία να τις λένε «νίκες του κινήματος» οι οποίες έστειλαν σε άτακτες υποχωρήσεις τις προηγούμενες κυβερνήσεις και σε νέες εκλογές.

        Πιστεύω πως οι εκτιμήσεις αυτές είναι λανθασμένες: δεν έχουμε μάλλον ακόμα συνειδητοποιήσει πως βρισκόμαστε μπροστά στην αρχή μόνο ενός λυσσαλέου ανέντιμου πολέμου που θα δοθεί μέχρι τέλους, και που θα προσπαθήσει το υπάρχον οικονομικό σύστημα να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία, αφού προφυλάξει τα λεφτά των αλλοδαπών και εγχώριων τραπεζών και τοκογλύφων και αφού ξεπουλήσει σε ιδιωτικά χέρια (ξένα ή ντόπια) όλο τον πλούτο της Ελλάδας, σε έμψυχο και άψυχο υλικό, βορά στις αγορές και στις κερδοσκοπικές μεγαλοεταιρείες και σε βάρος πάλι της πραγματικής αγροτικής και βιομηχανικής (δεν αναφέρομαι στον τουρισμό) ανάπτυξης, της ουσιαστικής δηλαδή οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας. 

        Το υπάρχον σύστημα απλά χρόνο χρειάζεται και εμείς του τον δίνουμε απλόχερα, με το κίνημα να περιμένει μουδιασμένο στη γωνία, ενώ οι άλλοι συνεχώς καθημερινά κερδίζουν τις «μικρές» τους μάχες.

        Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να μη ξεχάσουμε, ότι οι εγχώριοι «εντολοδόχοι» έχουν υπογράψει χαρτιά και συμβάσεις με την τρόικα και έχουν απεμπολήσει την εθνική μας κυριαρχία, το σύνταγμα, τους νόμους και τη Βουλή η οποία είναι η μοναδική -σύμφωνα με το ελληνικό σύνταγμα- που μπορεί να νομοθετεί. Οι βουλευτές της Αριστεράς δυστυχώς κρατούσαν τα κοινοβουλευτικά έδρανα τους αντί να παραιτηθούν και να εναντιωθούν στην ξένη ωμή επέμβαση που άρχισε πριν δύο χρόνια περίπου με το πρώτο μνημόνιο και συνεχίστηκε δυστυχώς με την απροκάλυπτη παρέμβαση κατά τη διάρκεια των εκλογών.

        Και μετά διαβάζω βλακώδεις αναλύσεις στα ΜΜΕ της αριστεράς για την άνοδο της Χρυσής Αυγής… Ίχνος αυτοκριτικής δεν υπάρχει· ή για να μη τα παραλέω αυτοκριτική με το σταγονόμετρο και σε πολλές περιπτώσεις με παρωπίδες…

Γ

Επιπλέον τα βασικότερα θέματα στα οποία πρέπει να δοθούν από την Αριστερά πειστικότερες απαντήσεις (χωρίς αριστερά ταμπού και προκαταλήψεις) για ένα μεταβατικό πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας -για την αυριανή μέρα κιόλας και όχι για όποτε το ευνοούν οι συνθήκες- πριν τη σοσιαλιστική προοπτική της και όχι για ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας το οποίο προϋποθέτει συνολική ρήξη με το υπάρχον κοινωνικό / πολιτικό / οικονομικό καθεστώς και κατεστημένο, είναι:

Γ1.       Το μεταναστευτικό ζήτημα.

        α) Δεν πρέπει να γίνει άμεσα απέλαση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μεταναστών αφού η χώρα αδυνατεί ακόμα οικονομικά να παράσχει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και επιβίωσης;

        β) Η φύλαξη των συνόρων δεν πρέπει να αυξηθεί για να εξαλειφθεί εντελώς η παράνομη είσοδος -από οποιονδήποτε- στη χώρα;

        γ) Πρέπει να γίνει ανεξαρτήτως όρων νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ήδη βρίσκονται στη χώρα ή μία επιλεκτική ελάχιστη νομιμοποίηση με όρους (πχ αυτών που αιτούνται προστασίας ασύλου, ή διαμένουν πάνω από πέντε χρόνια εδώ, ή έχουν γεννηθεί εδώ), αφού η ανεξαρτήτως όρων νομιμοποίηση είναι βέβαιο πως θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις (άρνηση άλλων ευρωπαϊκών χωρών να δεχτούν τους μετανάστες, έμμεση «επίθεση» της Τουρκίας μέσω του μεταναστευτικού με κίνδυνο την δημιουργία στο μέλλον μουσουλμανικών ή άλλων μειονοτήτων, κτλ) και τρομακτική αύξηση της ροής των μεταναστών στην Ελλάδα;

        δ) Τα “κέντρα προσωρινής φιλοξενίας μεταναστών” με πραγματικά ανθρώπινες συνθήκες σίτισης, στέγασης και υγειονομικής περίθαλψης, να δημιουργηθούν ή να καταργηθούν; Τι θα γίνει με όλους αυτούς τους εξαθλιωμένους μετανάστες στις πόλεις; Δεν υπάρχει δυσεπίλυτο πρόβλημα σίτισης, στέγασης και υγείας στις ελληνικές πόλεις σήμερα; 

        ε) «Άνοιγμα» των συνόρων (αφού είναι αμφίβολο αν δεχτούν άλλες γειτονικές ή ευρωπαϊκές χώρες την προώθηση μεταναστών) ή υποχρεωτική επανένταξη στη χώρα προέλευσης ανεξαρτήτου κόστους μεταφοράς (ή σε συνεργασία με τις χώρες προορισμού);

        στ) Μονομερής ρήξη ή υποταγή στις διεθνείς και ευρωπαϊκές συμφωνίες (συνθήκη Σέγκεν, Δουβλίνο 2, κτλ) και ενάντια των συμφερόντων της Ελλάδας, βιώνοντας το εξής παράδοξο και τραγελαφικό να φεύγουν για μετανάστες -κυρίως σήμερα- Έλληνες επιστήμονες και να μας έρχονται οι πλέον κυνηγημένοι και εξαθλιωμένοι άνθρωποι από Ασία και από Αφρική;

        ζ) Μήπως είναι ανέφικτος ο Διεθνισμός σήμερα (αφού αυτός προϋποθέτει τουλάχιστον την ύπαρξη άλλων τέτοιων γειτνιαζόντων χωρών αλλιώς δε λέγεται διεθνισμός κατά τη γνώμη μου) χωρίς να υπάρχουν άλλες γειτονικές σοσιαλιστικές-εργατικές χώρες και χωρίς η ίδια η Ελλάδα να έχει φτάσει σ’ ένα ανώτερο επίπεδο Εργατικής Λαϊκής Διακυβέρνησης της χώρας και συνειδητοποίησης της Ταξικής Συνείδησης και Ενότητας των πολιτών της;

        η) Κάθε εργαζόμενος μετανάστης (πχ: η Βουλγάρα οικιακός βοηθός, η Ρουμάνα νοσηλεύτρια, η Ρωσίδα καθαρίστρια, η Ουκρανή σερβιτόρα, ο Αλβανός πλακάς, ο Γιουγκοσλάβος μπετατζής, ο Ούγγρος κτίστης, ο Πολωνός σοβατζής, ο Πακιστανός υπάλληλος βενζινάδικου, κτλ) ο οποίος συμμετέχει ενεργά σε μισθωτή ή παροχής υπηρεσιών εργασία, παράνομα και ανασφάλιστα, και που έχει εισέλθει -ανεξαρτήτου χρόνου- παράνομα στην χώρα, δεν αποκόπτει παράνομα την εργασία από ένα ντόπιο εργάτη αφού το αφεντικό του δε θα του βάζει ένσημα αλλά ούτε και θα του δίνει το νόμιμο μεροκάματο;

        Αυτό θα λυθεί με τη λογική όλοι ανεξαιρέτως οι μετανάστες να νομιμοποιηθούν και να έχουν χαρτιά (αφού με αυτό το τρόπο ο εργοδότης θα διαλέγει τον Έλληνα εργαζόμενο και όχι τον μετανάστη) ή απλά πάλι θα είναι εις βάρος των ντόπιων εργαζομένων αφού ο μετανάστης ως μία πιο ευαίσθητη και ευάλωτη κοινωνική ομάδα θα κάνει μια εκούσια (ή ακούσια) έκπτωση στα δικαιώματα του πιο εύκολα από τον Έλληνα εργαζόμενο;

        Το 2002 τους «θέλαμε» τους ξένους εργάτες ως χώρα, λόγω «ανοικοδόμησης» και Ολυμπιακών, από το 2008 και μετά τους θέλουμε; Μπορούμε να συνυπάρξουμε με πάνω από 1,2 εκατομμύρια ανέργους Έλληνες (με αυτό βέβαια δε θέλω να πω σε καμιά περίπτωση πως οι μετανάστες ευθύνονται για την ανεργία στην Ελλάδα, αλλά σε ορισμένους τομείς, πχ οικοδομή, τουρισμός, διάφορους τομείς παροχής υπηρεσιών, κ.α., διαιωνίζουν χωρίς να το θέλουν -αφού οι άνθρωποι δουλειά ζητάνε και ψωμί για να φάνε- εκ των πραγμάτων το πρόβλημα στο μέτρο που τους αναλογεί) και με πάνω από 1 εκατομμύριο μετανάστες στη χώρα μας; Αυτό από μόνο του δεν πολλαπλασιάζει το πρόβλημα ή θα αρκεστούμε στα συνθήματα «όλοι οι εργάτες μια γροθιά», «εργάτες ενωμένοι ποτέ νικημένοι», «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», με το σκεπτικό μακριά από μας και όπου να ‘ναι -ιδίως αν δεν πλήττομαι άμεσα ως μαθητής, φοιτητής, δημόσιος υπάλληλος, συνταξιούχος, κτλ;

        θ) Δεν πρέπει η Αριστερά να δείξει με επιχειρήματα, και όχι με άναρθρες κραυγές και γενικόλογους εξορκισμούς, πως το μεγαλύτερο εμπόδιο στη λύση του «μεταναστευτικού ζητήματος» είναι η ίδια η άρχουσα τάξη και τα κόμματα που την εξυπηρετούν, αφού δεν θέλουν να λύσουν το πρόβλημα διότι το μεταναστευτικό είναι ένα από τα βασικά τους όπλα για να διασπείρουν το φόβο, την ανασφάλεια, τον ατομισμό, και τελικά τους κανόνες της ζούγκλας στην ελληνική κοινωνία ώστε με μεγαλύτερη ευκολία να την κουρσέψουν και να την καθυποτάξουν; Μήπως χωρίς να το θέλει και να το ξέρει η Αριστερά παίζει το παιχνίδι της εξουσίας με το να γίνεται ο υπέρμαχος -άνευ όρων- προστάτης των μεταναστών;

        κ) Μήπως θα έπρεπε να γίνει ένα δημοψήφισμα για το μεταναστευτικό για να δει καλύτερα και συνολικά η Αριστερά πως σε τόσο δύσκολα προβλήματα δεν υπάρχουν εύκολες, πρόχειρες και «ανέξοδες» αντιπολιτευτικές λύσεις;

σχόλιο:

[Το “διαφορετικό” (οι μετανάστες και κυρίως το εξαθλιωμένο κομμάτι τους που ζητιανεύουν, είτε στα φανάρια, είτε ως πλανόδιοι μικροπωλητές) σε τόση μαζική κλίμακα (πάνω από ένα εκατομμύριο στη χώρα) και σε τόσο έντονο σημείο (υπάρχουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας) σε φέρνει σε συνολική αντιπαράθεση, γιατί κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει σχεδόν κανένα σημείο επαφής: ούτε πολιτισμικής, ούτε θρησκευτικής ή οποιασδήποτε άλλης μορφής, σε σημείο που θα έρθει η σύγκρουση κάποια στιγμή. Εγώ αν και αριστερός δε μπορώ να δω τις θέσεις συνολικά της Αριστεράς με καλό μάτι στο μεταναστευτικό γιατί δεν με πείθουν. Σκεφτείτε τους άλλους.

Γεννήθηκα στην Αγία Βαρβάρα (Αιγάλεω) και ζω από πρώτο χέρι το “διαφορετικό” (στο όνομα των τσιγγάνων) με τους οποίους δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα σχεδόν σημείο κοινωνικής επαφής. Ζούμε μαζί αλλά εντελώς χωριστά. Δυστυχώς έτσι θα γίνει και με τους ανθρώπους από τις Ασιατικές χώρες (Πακιστάν, Αφγανιστάν, Ινδία, Κίνα, κτλ) αλλά και με τις Αφρικανικές που έχουμε εντελώς άλλη κουλτούρα, σε σημείο που θα γίνουμε -όπως βλέπαμε στα αμερικάνικα έργα- να υπάρχουν γκέτο μέσα στις πόλεις μας από εθνικές μειονότητες. Με τους Βαλκάνιους και με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους είναι διαφορετικά τα πράγματα, αλλά εκεί εισέρχονται άλλα -όπως είναι ο οικονομικός παράγοντας, όπως και με τους Κινέζους- και διαλύεται η όποια ανεκτικότητα υπάρχει. Κι αυτό γίνεται επειδή υπάρχουν πάρα πολύ μεγάλος αριθμός μεταναστών στη χώρα, από όσους η κοινωνική συνοχή και ειρήνη μπορεί να απορροφήσει.

        Αυτά τα γράφω με καλοπροαίρετη διάθεση για διάλογο. Δε θα χρεώσουμε και το γεγονός στην Αριστερά επειδή έχει ουμανιστική, πανανθρώπινη και διεθνιστική οπτική γωνία. Γι’ αυτό άλλωστε και την ψηφίζουμε γιατί έχει υψηλές αξίες και ιδανικά, ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να έχει για να λέγεται Αριστερά. Πρέπει όμως να βάλει νερό στο κρασί της, για ένα ελάχιστο αρχικό μεταβατικό -εφικτό και ρεαλιστικό- πρόγραμμα εφ’ όλης της ύλης με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό που δεν γνωρίσαμε.]

Γ2.       Η εξωτερική πολιτική.

[Ποια η σχέση μας με: τις γειτονικές χώρες (κυρίως Αλβανία, Σκόπια, Τουρκία) καθώς και το Ισραήλ, την ΑΟΖ, τους διεθνείς ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΗΕ), τις διεθνείς αποζημιώσεις, τις εδαφικές μας διεκδικήσεις, την Κύπρο.

        Δεν πρέπει να υπάρξει μια προσπάθεια για χάραξη εθνικής στρατηγικής παρουσία όλων των αριστερών πολιτικών κομμάτων με ανιδιοτέλεια και όραμα για το πραγματικό και όχι ευκαιριακό συμφέρον της Ελλάδας; Υπέρ του Διεθνισμού και της Εργατικής Τάξης αλλά με σταδιακή ρεαλιστική αναπροσαρμογή;]

Γ3.       Ο διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας.

[Ολική ή μερική -σταδιακή- ρήξη σε αυτό το θέμα; Δεν χρειάζεται μια πολιτική «μαεστρία και καπατσοσύνη» (καθώς και για το εφοπλιστικό κεφάλαιο παρακάτω) για να χειριστείς κάτι τόσο «ευαίσθητο» (από άποψη κοινωνικής αποδοχής) και τόσο δυνατό (από άποψη διαπλεκόμενης εξουσίας);]

Γ4.       Η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου (εφοπλιστικό, βιομηχανικό, επιχειρηματικό, τραπεζικό).

[Αλλαγή σημαίας, μετανάστευση επιχειρήσεων ή θέσεις εργασίας και ιδιωτικό κεφάλαιο;]

Γ5.       Η εύρεση κεφαλαίων για την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση και αυτοδυναμία της χώρας.

[Για τους βασικούς τομείς όπως: ο αγροτικός, ο αλιευτικός, ο κτηνοτροφικός, ο βιομηχανικός, ο βιοτεχνικός και ο τουριστικός (365 μέρες το χρόνο), δεν πρέπει να δώσουν πάρα πολύ πειστικές απαντήσεις (όπως και για την παρακάτω θέση της αριστεράς) αριστεροί οικονομολόγοι, με πλήρες χρονοδιάγραμμα και πειστικό πρόγραμμα εύρεσης πόρων και αναπροσαρμογής;]

Γ6.       Κρατικοποιήσεις εναντίον Ιδιωτικοποιήσεων.

[Τράπεζες, ενέργεια, επικοινωνίες, νερό, πλουτοπαραγωγικές πηγές, συγκοινωνίες, ΔΕΚΟ, μεγάλες επιχειρήσεις.]

Δ

Και τέλος η Αριστερά πρέπει να δώσει μια απάντηση, στον εαυτό της κατά αρχή, στα παρακάτω δομικά - θεμελιώδη ερωτήματα τίμια, με ειλικρίνεια και με απόλυτη σαφήνεια:

Δ1.      Θέλει να κυβερνήσει άμεσα -την αυριανή μέρα κιόλας- τη χώρα με το ρίσκο που αυτή η τακτική θα επιφέρει ή επαφίεται σε ένα αντιπολιτευτικό (και εκ του ασφαλούς) καταγγελτικό λόγο μόνο;

Δ2.      Κάθε αγώνας τακτικής μέχρι τη συνολική ανατροπή είναι χαμένος αγώνας;

Δ3.      Υπάρχουν μεταβατικά στάδια μέχρι την τελική νίκη; 

Δ4.      Η γνώμη του εργαζόμενου Λαού μετράει ή η Αριστερά μόνο ξέρει τι είναι καλό γι’ αυτόν πριν από αυτόν επειδή τυχαίνει να έχει μελετήσει (όχι απλά διαβάσει) όλους τους θεωρητικούς και πρακτικούς των επαναστάσεων, των οικονομικών, του υλισμού, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού;

Δ5.      Υπάρχει σχεδιασμός και στόχευση, τακτική και στρατηγική, στην Αριστερά σήμερα ή είναι έρμαιο καράβι των κοσμοϊστορικών εξελίξεων που την περιβάλλουν και την ταρακουνούν σέρνοντας την -σαφώς- με καθυστερημένα αντανακλαστικά;

Δ6.      Το δημοψήφισμα είναι όπλο ή εχθρός της Αριστεράς ή τελικά το χρησιμοποιούμε κατά πόσο μας συμφέρει ακυρώνοντας στην ουσία την άμεση δημοκρατική παρέμβαση των πολιτών σε τακτά χρονικά διαστήματα;

(Με την διενέργεια ενός δημοψηφίσματος βέβαια δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το βασικό που είναι η διαμόρφωση της κοινής γνώμης και πως αυτή διαμορφώνεται μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ από την άλλη πλευρά.)

Δ7.      Όλα τα παραπάνω ερωτήματα θα θεωρηθούν από μερίδα της Αριστεράς ως οπορτουνισμός ή μήπως… ρεφορμισμός;

Δ8.      Θα ανοίξει ποτέ ένας απλός, ουσιαστικός και δημοκρατικός διάλογος ανάμεσα στα κόμματα της Αριστεράς, χωρίς πισώπλατα μαχαιρώματα και με σκληρή αλλά ανιδιοτελή κριτική; Για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς, του κινήματος αλλά και της χώρας;

Ε

Τα πιθανά ρεαλιστικά σενάρια που πιθανά θα ισχύσουν στο άμεσο και στο μεσοπρόθεσμο μέλλον είναι τα εξής:

Ε1.      Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση το ΚΚΕ να δημιουργήσει καμιά αριστερή συνεργασία με τη εξωκοινοβουλευτική αριστερά στο άμεσο αλλά και στο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Η ΚΕ του ΚΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει θέση και στάση σε τίποτα αν δεν αλλάξουν ριζικά τα στελέχη της, είτε φυσικά ως πρόσωπα είτε ιδεολογικά σε επίπεδο τακτικής και στρατηγικής.

Ε2.      Είναι πάρα πολύ δύσκολο ένα κόμμα με 277.179 ψήφους ή πολύ περισσότερο ένα κόμμα με 1.655.053 ψήφους να θέλει να συνεργαστεί επί ίσους όρους με ένα κόμμα που πήρε 20.389 ψήφους. Θα θέλει να το καθυποτάξει και να το αφομοιώσει μέσα του με οποιοδήποτε τρόπο. Έτσι κι αλλιώς οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς πάσχουν από κοινοβουλευτικό αυτισμό, εγκλιματισμό και «ιδρυματοποίηση» χωρίς ίχνος επαναστατικότητας και διάθεση για πραγματική αλλαγή και ανατροπή αλλά συστημικής και διαχειριστικής επανεκλογής των βουλευτικών τους εδρών και κοινοβουλευτικών «κεκτιμένων».

[Με λίγα λόγια οι επαγγελματίες διαχρονικοί πολιτικοί ειδικά στην Αριστερά πρέπει να εκλείψουν και να πάρουν τη θέση τους αιρετοί, μικρής διάρκειας, λαϊκοί αντιπρόσωποι. Τα κόμματα να γίνουν δημοκρατικά και την εξουσία στο κόμμα να την έχει η βάση του και όχι η κορυφή του.

► Η αγωνιστική, μαχητική, λαϊκή βάση των ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και ΚΚΕ, οι οπαδοί, τα μέλη και οι φίλοι τους που έχουν καθαρό κι όχι θολωμένο μυαλό, δε βλέπουν το αδιέξοδο της πορείας των ηγετικών στελεχών των κομμάτων τους;]

Ε3.      Η ΔΗΜΑΡ πολύ πιο γρήγορα και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πιο σιγά θα συνεχίσουν να πηγαίνουν όλο και δεξιότερα από το σημείο το οποίο ήδη βρίσκονται σήμερα.

Ε4.      Η ευρύτερη κεντροαριστερά (ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ΚΚΕ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά) δε θα μπορέσει, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να καταφέρει να ξεφύγει από την κρίση της και της αγκυλώσεις της και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων με το να βρει 1 ή 2 ή 3 ή 4 ή 5 ή όσα τέλος πάντων σημεία χρειάζονται για μία προγραμματική σύγκλιση σε επίπεδο είτε εκλογικό, είτε συνδικαλιστικό, είτε κινηματικό.

Ε5.      Η όποια κεντροαριστερά ποτέ δημιουργηθεί και θα διεκδικήσει την εξουσία, δε θα έχει εκλογική αυτοδυναμία και θα κρέμεται πάντα από κεντρώα διπρόσωπα συστημικά κόμματα τύπου «Δημοκρατικής Αριστεράς» ή από κεντροδεξιά τύπου «Ανεξάρτητων Ελλήνων» και έτσι στην ουσία ποτέ -τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον- δε θα μπορέσει να παίξει τον ουσιαστικό, ανατρεπτικό, αναγεννησιακό, δημιουργικό της ρόλο.

Όλα αυτά τα θέτω με καλοπροαίρετο τρόπο για έντονο προβληματισμό και εποικοδομητική σκέψη, κρίση και διάλογο στο χώρο της Αριστεράς, διότι, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, εγώ είμαι με τον απλό αριστερό αγωνιστή βιοπαλαιστή αυτής της χώρας και όχι -σχεδόν συνολικά σε απόλυτα νούμερα- με το μέρος των ηγεσιών της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ηγεσίας και αναντιστοιχίας αυτής με τη βάση των αγωνιστών που απαρτίζουν όλα τα κόμματα της Αριστεράς σήμερα. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα προγράμματος και αναντιστοιχίας αυτού με τη βάση των αγωνιστών που απαρτίζουν όλα τα κόμματα της Αριστεράς σήμερα.

Ή θα γίνει γόνιμος δυναμικός αυτοκριτικός διάλογος, σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο, με ρεαλισμό σύνεση και αυταπάρνηση ή η Αριστερά σιγά σιγά θα περάσει στο περιθώριο της Ελληνικής Μεταπολιτευτικής Ιστορίας με άγνωστες καταστροφικές συνέπειες για το μέλλον και το παρόν της χώρας.