Μέχρι
εδώ ήταν τελικά; [απεργία 20-2-2013]
20-2-2013
Αυτό ήταν;
Μέχρι εδώ;
Ξεκαθαρίζω τη θέση μου.
Εγώ πλέον επειδή έχω απογοητευθεί πολύ
από τους εργαζόμενους και τις γαμημένες συνήθειες τους έχω πάρει μια απόφαση
εδώ και αρκετούς μήνες: να μη δίνω μεγάλη βάση ούτε στις άσφαιρες κινηματικές
ντουφεκιές αλλά ούτε και στις προσχηματικές αμέτοχες εκλογικές διαδικασίες
παντός είδους. Περισσότερο συμμετέχω για να έχω ήσυχη τη συνείδηση μου παρά
επειδή πιστεύω πως μπορεί να αλλάξει κάτι με αυτό το τρόπο.
Δεν έχω όρεξη να αναλύσω τα ίδια και
τα ίδια -πράγμα που έχω κάνει σε προηγούμενα μου κείμενα- απλά θέλω
συμπερασματικά να καταλήξω σε κάποιες διαπιστώσεις. Ο αναγνώστης που δεν είναι
Α.Τ.Ι.Α. (or U.F.O. in egglish...) και ενημερώνεται από αντισυστημικές -και όχι
"ανένταχτες"- πηγές θα καταλάβει τι εννοώ. Για τους άλλους ούτε που
με απασχολεί καθόλου.
Φοβικά σύνδρομα, αναθέσεων παγίδες,
κοινωνικός αυτοματισμός, ηττοπαθής σκέψη, συντεχνιακή λογική, παθητική στάση
και ενοχική συνείδηση είναι οι βασικότερες αιτίες που δεν υπάρχει κλιμάκωση των
κινητοποιήσεων. Όμως επειδή το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και επειδή ο
γαμημένος Έλληνας υποκύπτει στο "διαίρει και βασίλευε" όλες οι κοινοβουλευτικές
συνδικαλιστικές ηγεσίες εις γνώσει τους και για τα όποια δικά τους προσωπικά
-του στενού τους ηγετικού πυρήνα δηλαδή- οφέλη επίτηδες κρατούν τον κόσμο σε
λογικές μικρής έντασης και διάρκειας άσφαιρων κινηματικών διαδικασιών ώστε με
διπλό όφελος, αυτό της εκτόνωσης και της υποτιθέμενης επαναστατικής ετοιμότητας
που προσχηματικά ντύνουν τις όποιες ενέργειες τους, να οδηγούν σε αδιέξοδο την
όποια κινηματική δυναμική υπάρχει. Ακόμα και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά
συνεχίζει να είναι διαιρεμένη και κατακερματισμένη ενώ εδώ και χρόνια θα έπρεπε
να είχε δημιουργήσει ένα αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και
αντιφασιστικό μέτωπο με την αυτοτέλεια φυσικά όλων των κομμάτων, οργανώσεων και
κινημάτων που θα συμμετείχαν. Ακόμα και ο αναρχικός χώρος που έχει δώσει πολλά
στο κίνημα τα τελευταία χρόνια (Δεκέμβρης 2008, κίνημα πλατειών,
αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, Κερατέα, Χαλκιδική, κτλ) παραμένει
δέσμιος και αυτός, κατακερματισμένος, στις δικές του αγκυλώσεις και
περιχαρακώσεις και δε μπορεί να βρει κοινό μέτωπο με τις ίδιες του τις
οργανώσεις -ώστε να έχει μια συνεπή στάση και συνεχιζόμενη κινηματική
διαδικασία- αλλά και την υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική αντικαπιταλιστική
αριστερά.
Η πλειοψηφία των εργαζομένων
παριστάνουν τους κουφούς, τους τυφλούς και τους μουγκούς. Παριστάνουν τους
Έλληνες "ξερόλες" -με γλώσσα ροδάνι και λογίδρια καφενείου- που θα
βρουν χίλιες δικαιολογίες ώστε να αιτιολογήσουν και να δικαιολογήσουν έμμεσα
(όχι ντόμπρα και σταράτα να παραδεχτούν τη δικιά τους προσωπική αδυναμία στο να
συμμετέχουν) τη στάση τους για τη μη συμμετοχή τους σε τίποτα. Σε τίποτα.
Το πιο επιτυχημένο εξώφυλλο περιοδικού
εδώ και πολύ καιρό είναι του UNFOLLOW στο τεύχος Δεκεμβρίου 2012: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10200150946284527
.
Μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις.
Σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή που
διανύουμε, μόνο γενική πολιτική απεργία διαρκείας με συμμετοχή βασικών
εργασιακών χώρων (όπως τους ΟΤΑ, τη ΔΕΗ, εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους στις
τηλε-επικοινωνίες, στα ΜΜΜ, γενικά στο δημόσιο) θα παρέλυαν τη κρατική μηχανή.
Από την άλλη πλευρά αυτοί οι εργαζόμενοι -που είναι σίγουρα η συντριπτική
πλειοψηφία- που έχουν κατέβει σε όλη τους τη ζωή σε 24ωρες απεργίες που
μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, πως είναι δυνατόν να συμμετέχουν και
να γιγαντώσουν -όταν δεν έχουν ιδέα από κινηματικές διαδικασίες- ένα απαιτητικό
κίνημα που απαιτεί να σπάσουν πολλά στεγανά για την επιτυχία και την θετική του
εξέλιξη; Όταν το κράτος μετά τη δεύτερη μέρα γενικής απεργίας θα απειλεί με
επιστρατεύσεις και επιτάξεις;
Ο κόσμος της εργασίας που συμμετέχει
είναι λίγος, κουρασμένος, και οι ευθύνες του πολλές. Αυτός που δε συμμετέχει
είναι πολύς, ξεκούραστος κινηματικά, και οι ευθύνες του καταλυτικές. Το μέλλον
άγνωστο και μαύρο προς το παρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου