Το Ποτήρι Μισοάδειο Ή Μισογεμάτο; ~ The Glass Half Empty Or Half Full?

Το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο;   1-12-2012

Ή αλλιώς: μπορούμε να βλέπουμε και να γράφουμε σε ένα ενημερωτικό μέσο ότι μας συμφέρει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) τη δεδομένη στιγμή ή πρέπει να βλέπουμε την κατάσταση όσο πιο αντικειμενικά γίνεται και να δίνουμε τη σωστή διάσταση των πραγμάτων, της είδησης;

Και αν ναι υπάρχει τέτοια ή απλά η οπτική γωνία που κοιτάζουμε την είδηση;

Δε θα προσπαθήσω να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα απλά θα προσπαθήσω να θέσω κάποιους προβληματισμούς μου με αφορμή ένα άρθρο για την εκπαίδευση. Αυτά τα γράφω -σαφώς καλοπροαίρετα αφού ανήκω κι εγώ στον ίδιο πολιτικό χώρο, αυτόν δηλαδή της εξωκοινοβουλευτικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς με το μέσο και τη συντάκτρια του κειμένου- για «τροφή» προς σκέψη και προβληματισμό πάνω σε θέματα που αφορούν το πως μεταδίδουμε μια είδηση, μια πληροφορία. Ήθελα να γράψω πιο νωρίς γι’ αυτό -αμέσως σχεδόν μόλις μελέτησα το άρθρο- αλλά τώρα τελικά βρήκα τη διάθεση να το κάνω.

Πολλές φορές μέσα από τις σελίδες αριστερών εφημερίδων σου δίνεται μια λανθασμένη εντύπωση διαβάζοντας κάποια άρθρα για τη δεδομένη πολιτική κατάσταση της χώρας και πως αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αντικατοπτρίζεται αυτή μέσα από τα διάφορα κινήματα των πολιτών. Σου δίνεται ας πούμε η εντύπωση πως λίγο ακόμα και τους φάγαμε τους μπ@σταρδους… λίγο ακόμα και θα γίνει η επανάσταση… να, να στην επόμενη πορεία - συνέλευση - κατάληψη το τέρας θα πέσει… Αμ δε. Δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα.

Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομα τους και δε πρέπει να χαϊδεύουμε τα αυτιά των αναγνωστών ή των αγωνιστών. Θα μου πεις να είμαστε μέσα στην γκρίνια και στη μαυρίλα συνεχώς; Σαφώς και όχι αλλά πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όσο πιο αντικειμενικά και ρεαλιστικά μπορούμε. Μεγάλοι, παχύς, βαρύγδουποι τίτλοι κάνουν τους υποψιασμένους αναγνώστες -από όσο φαντάζομαι- να αγανακτούν και να μη δίνουν σημασία στα γραφόμενα και στις πολλές επαναλήψεις τελικά να απαξιώνουν το ίδιο το μέσο.

Αυτά ξανασκέφτηκα όταν είδα ένα άρθρο στο «Πριν» με το τίτλο «Εντυπωσιακή άνοδος των Παρεμβάσεων» και με τον υπότιτλο «καταβαράθρωση ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, άνοδος Παρεμβάσεων και ΣΥΡΙΖΑ, πτώση του ΚΚΕ στους εκπαιδευτικούς» δημοσιευμένο την Κυριακή 11-11-2012. Δεν είναι όπως αφήνω να εννοηθεί η πρώτη φορά που τέτοιοι «κολακευτικοί» τίτλοι σε διάφορα άρθρα των αριστερών γενικά εφημερίδων -αυτές με ενδιαφέρουν όπως και να το κάνουμε- με κάνουν να μειδιάζω από απορία και θυμό πολλές φορές για το προφανές που βλέπω με τα δικά μου μάτια διαβάζοντας το εκάστοτε κατά περίπτωση άρθρο ή πρωτοσέλιδο. Διάλεξα αυτό το άρθρο διότι έχω και μια περισσότερη ευαισθησία με τα εκπαιδευτικά αφού υπήρξα για εννέα συνεχόμενα έτη ωρομίσθιος και αναπληρωτής εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια.

Δε θα μπω στο περιεχόμενο του ίδιου του άρθρου που σαφώς κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τον τίτλο και τον υπότιτλο, απλά, θα παραθέσω τα ίδια τα νούμερα (που είναι αμείλικτα) με βάση αυτά που λέει το ίδιο το άρθρο και σαφώς δεν αμφισβητώ.

Οι εκλογές (5 Νοέμβρη) για τους αιρετούς εκπροσώπους των εργαζομένων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση φέτος το φθινόπωρο έδειξαν τα εξής αποτελέσματα σε σχέση με τα αποτελέσματα του 2010:

Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση

-ΔΑΚΕ (ΝΔ): 18.543 ψήφους (28,59%) το 2010 έναντι 14.684 ψήφους (24,06%) το 2012

-ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ): 21.414 ψήφους (33,00%) το 2010 έναντι 12.806 ψήφους (20,98%) το 2012

-Συνεργασία (ΣΥΡΙΖΑ): 4.872 ψήφους (7,51%) το 2010 έναντι 5.657 ψήφους (9,27%) το 2012

-ΕΣΑΚ (ΚΚΕ): 7.810 ψήφους (12,04%) το 2010 έναντι 7.128 ψήφους (11,68%) το 2012

-Παρεμβάσεις (εξωκοινοβουλευτική αριστερά και ανένταχτοι): 7.686 ψήφους (11,83%) το 2010 έναντι 9.659 ψήφους (15,82%) το 2012

Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

-ΔΑΚΕ (ΝΔ): 16.223 ψήφους (25,34%) το 2010 έναντι 13.765 ψήφους (22,77%) το 2012

-ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ): 16.352 ψήφους (25,54%) το 2010 έναντι 8.338 ψήφους (13,79%) το 2012

-Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις (ΣΥΡΙΖΑ): 9.779 ψήφους (15,27%) το 2010 έναντι 12.146 ψήφους (20,09%) το 2012

-ΕΣΑΚ (ΚΚΕ): 8.401 ψήφους (13,12%) το 2010 έναντι 7.501 ψήφους (12,41%) το 2012

-Παρεμβάσεις (εξωκοινοβουλευτική αριστερά και ανένταχτοι): 6.914 ψήφους (10,80%) το 2010 έναντι 7.959 ψήφους (13,17%) το 2012

Συνολικά το 2010 ψήφισαν 67.025 εκπαιδευτικοί ενώ το 2012 μόλις 5.830 εκπαιδευτικοί παραπάνω δηλαδή 72.855 πανελλαδικά και με την ΔΑΚΕ και πάλι να έχει την πρωτιά και την ΠΑΣΚΕ να είναι δεύτερη στην Πρωτοβάθμια και τρίτη στη Δευτεροβάθμια!

Από τα παραπάνω εκλογικά αποτελέσματα εγώ βγάζω τα εξής συμπεράσματα:

1^ον) ο κόσμος, και ειδικά ο επιστημονικός κόσμος της χώρας όπως είναι οι εκπαιδευτικοί εν προκειμένου, συνεχίζει να απαξιώνει το συνδικαλιστικό κομμάτι του εργασιακού του χώρου, δίνοντας την δυνατότητα να ξαναβγούν και να ξαναπάρουν οι συστημικές δυνάμεις τα ΔΣ των συλλόγων. Για αυτή την απαξίωση ευθύνες έχουν όλοι και για μένα κυρίως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στη βάση κάθε πρωτοβάθμιου σωματίου.

2^ον) Κανείς δεν έχει το δικαίωμα πλέον να ρίχνει τα λάθη στον άλλον, αλλά, κοιτάζοντας τον καθρέφτη να μουντζώνει τον εαυτό του αφού εν μέσω μιας τέτοιας πρωτοφανούς επίθεσης του σύγχρονου καπιταλισμού απέναντι στα εργασιακά δικαιώματα και καταχτήσεις των εργαζομένων να βγαίνουν τα ίδια συνδικαλιστικά κομματόσκυλα και να παίρνουν τα ΔΣ των συλλόγων αποκεφαλίζοντας στην ουσία όποια δυνατότητα έχουμε με «νόμιμο» τρόπο να κορυφωθούν οι όποιες κινητοποιήσεις ώστε να έχουν κάποια κλιμάκωση, ένταση και διάρκεια, και στην τελική κάποιο ουσιώδες αποτέλεσμα.

και 3^ον) Αν οι εκπαιδευτικοί (και γενικότερα οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα) που μπορούν να συνδικαλίζονται χωρίς να τους απειλεί κανείς -ακόμα- με απόλυση δεν το κάνουν, αν οι εκπαιδευτικοί που μπορούν να κάνουν -ακόμα- απεργίες μονοήμερες, διήμερες ή διαρκείας δεν το κάνουν, πως θα μπορέσουν να το κάνουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του ευρύτερου ιδιωτικού τομέα που ο φόβος της άμεσης απόλυσης είναι αληθινός και υπαρκτός πλέον; Πως θα μπορέσουν να συντονιστούν συνολικά οι εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα ώστε να κλιμακωθεί σταδιακά η αγωνιστική δράση όλων των εργαζομένων; Πως, με τα ευχολόγια, και τα γ@μοσταυρίδια από τον καναπέ και το καφενείο για την ανικανότητα των άλλων;

Πρέπει να καταλάβουμε πως για όλα δε φταίνε κυρίως τα κοινοβουλευτικά κόμματα (με όποιο κομμάτι ευθυνών αναλογεί στο καθένα αντίστοιχα) αλλά εμείς που τους δίνουμε το περιθώριο, το χώρο, το χρόνο και το ελεύθερο πεδίο ανοιχτό να κάνουν ότι θέλουν. Τέλος.

Σαν κύριο τίτλο τελικά εγώ θα έβαζα στο συγκεκριμένο άρθρο τον εξής: «Παρά την επίθεση οι εκπαιδευτικοί δεν έκαναν την ανατροπή» και υπότιτλο «μικρές νίκες των Παρεμβάσεων και του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορέσουν να συντονιστούν και οι τρεις μαζί με το ΚΚΕ ώστε να έχουμε μια πρώτη απτή ελπίδα για συνολική νίκη με συνέχιση και εμβάθυνση των κινητοποιήσεων;»