Διάλογος Για Τις Θέσεις Της Δεύτερης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. 1/2 Ιούνη/June 2013 Dialogue For the positions of the Second Conference of ANT.AR.SY.A.

Διάλογος για τις θέσεις της 2ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

1/2 Ιούνη 2013   4^ος,5^ος-2013

Σύντροφοι γεια σας.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με κέρδισε από την αρχή επειδή ήταν μετωπικό σχήμα από τη γέννηση της. Μέσα από τις σελίδες του «Πριν» με κέρδισε -σε απόλυτο βαθμό- ακόμα περισσότερο αφού έμπρακτα πάλευε και παλεύει για άμεσο μετωπικό σχηματισμό πρωτοπόρων δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Πιστεύω ακράδαντα στην ενότητα και το μετωπικό σχηματισμό όσο το δυνατόν περισσότερων δυνάμεων γίνεται ώστε να αντιμετωπιστεί άμεσα αυτή η καπιταλιστική καταιγίδα στη χώρα μας. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο, ομφαλοσκόπηση, περισυλλογή. Μονόδρομος η Μάχη, ο Αγώνας και η Δράση μπροστά μας.

Εγώ θα αρχίσω ανάποδα τη συλλογιστική μου για το πως πρέπει να προχωρήσουμε από εδώ και στο εξής. Αρχίζοντας από τα δεδομένα ή τουλάχιστον όπως εγώ τα χαρακτηρίζω έτσι:

1ο- Ο Λαός ασύνταχτα, ανοργάνωτα, χωρίς πολιτική και ταξική (και πόσο μάλλον διεθνιστική - κομμουνιστική - σοσιαλιστική - εργατική) συνείδηση κατέβηκε όλο αυτό το διάστημα, αυτά τα τρία τελευταία χρόνια, στους δρόμους. Ούτε το ένα πέμπτο, σύμφωνα με τις γενικές εκτιμήσεις αναλυτών, των Ελλήνων πανελλαδικά δε διαδήλωσε την αντίθεση του στα αντιλαϊκά μέτρα. Από αυτά τα δύο εκατομμύρια ούτε οι τριακόσιες χιλιάδες δεν έδειξαν πανελλαδικά κάποια σχετική κινηματική συνέπεια, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να έχουμε τεράστιο πρόβλημα στη συνεχώς φθίνουσα δυναμική των κινητοποιήσεων. Ο Λαός νόμιζε πως με ένα δύο μήνες καταλήψεις πλατειών, με μία δύο καταλήψεις κτιρίων και με καμιά δεκαριά πορείες θα άλλαζε τα πάντα. Τελικά δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα όπως αποδεικνύεται στην πράξη.

        Οι συνολικές εκτιμήσεις της αριστεράς με βρίσκουν αντίθετο: ούτε κυβερνήσεις έριξε ούτε τίποτα ο Λαός. Οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν και είναι αναλώσιμες τακτικές μέσα στα πλαίσια της επιβίωσης, του αποπροσανατολισμού τού συστήματος και στο να μη χαθεί ο στόχος. Ο στόχος επετεύχθη για αυτούς. Βρήκαν τον πολύτιμο χρόνο οι ξένες τράπεζες να απαλλαγούν -σύμφωνα πάλι με τις εκτιμήσεις των αντισυστημικών οικονομολόγων- από τα τοξικά ελληνικά ομόλογα και φορτώνοντας τα όλα στις πλάτες του Ελληνικού Λαού -με την αγαστή συμπαράσταση των ντόπιων κορακιών και συνεργών τους (πολιτικών και ταξικών φίλων) να ξεπεράσουν την κρίση. Βέβαια τους ήρθε ντόμινο με την γενικευμένη κρίση των PIIGCS -που μάλλον δεν περίμεναν να γίνει τόσο γρήγορα- αλλά και πάλι θα επιβιώσουν ταράζοντας μας στα μνημόνια και λεηλατώντας τις πατρίδες μας. Ο Λαός στα δύσκολα -και μιλώ βέβαια για τη μεγάλη του πλειοψηφία- το βουλώνει διότι ξέρει πως η Αριστερά πάντα θέλει αυτόν και όχι κάποιον άλλο να βγει να εκτεθεί και να παλέψει στο δρόμο.

        Ο Λαός όμως δε το θέλει: Έχει αποδομηθεί κυριολεκτικά εδώ και πολλές δεκαετίες και συγκεκριμένα από το 1966 και το ρουφιάνο που μπήκε και εγκαταστάθηκε μέσα σε όλα τα ελληνικά σπίτια καταστρέφοντας συστηματικά και μεθοδικά οτιδήποτε υγιές που μπορεί να διαμορφώσει μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη, ανένταχτη συνείδηση, σκέψη και θέληση. Υπήρχε και το ράδιο αλλά έκανε λιγότερη ζημιά. Με τη τηλεόραση και ειδικότερα με την ιδιωτική τηλεόραση καταστράφηκε και ο πολιτισμός μας. Συνεχίζεται αυτή η αποδόμηση του νου με το διαδίκτυο που απλά είναι θέμα χρόνου (και σύμφωνα με το μέγεθος της επικινδυνότητας του κάθε στιγμή) να ελεγχθεί πλήρως. Ο δρόμος της Γνώσης και της πραγματικής Πληροφορίας πάντα θα είναι δύσκολος, πολύπλοκος και μοναχικός.

        Στη πλειοψηφία του Λαού αρέσει η ανάθεση, το ρουσφέτι και η καλοπέραση. Ή τουλάχιστον αυτό δείχνουν οι δείκτες από το τι ψηφίζει, μέχρι το τι τρώει και τι μουσική ακούει. Όχι ο Λαός δεν είναι χαζός, βλάκας και ηλίθιος. Ξέρει πολύ καλά το συμφέρον του αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει τις κακές του συνήθειες, το φόβο και την ανασφάλεια του, την καλοπέραση του... μέχρι το τέλος.

2ο- Το ΚΚΕ εγκλωβίζει τον κόσμο του σε σεχταριστικές τακτικές και τον απομονώνει σε μοναχικούς αδιέξοδους δρόμους. Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει τεράστιες ευθύνες όλες αυτές τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης. Δε θέλει να συνεργαστεί με τα άλλα μαχητικά κομμάτια της αριστεράς γιατί: α) φοβούνται τις ανεξέλεγκτες μορφές και τροπές που μπορεί να πάρει μια ανεξέλεγκτη επαναστατική διαδικασία έστω και στο εμβρυακό της στάδιο, β) δε θέλουν να συμμετέχουν σε κάτι που δεν ελέγχουν απόλυτα, γ) το κόμμα είναι πάνω από όλα (και το Λαό), δ) έχουν απεμπολήσει την επαναστατική τους ιδεολογία διότι πολύ απλά αυτή η ηγεσία (η Κεντρική Επιτροπή) του ΚΚΕ έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην και δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο και ε) έχει γίνει (κάποιοι λένε πως ήταν πάντα) ένα καθαρά συστημικό γραφειοκρατικό κόμμα που καμιά σχέση δεν έχει στην πράξη με τα προβλήματα του Λαού. Μη ξεχνάμε πάντως πως με συντριπτική πλειοψηφία πέρασαν στο τελευταίο συνέδριο όλες οι σεχταριστικές αποφάσεις, με το δίλημμα "Λαϊκή Συμμαχία" ή "Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο", να κυριαρχεί με σαφή επικράτηση του πρώτου αφού αποκλείστηκαν όλοι οι διαφωνούντες με τη μη εκπροσώπηση τους στο τελικό στάδιο του συνεδρίου από τη συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών μελών.

3ο- Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πάει όλο και πιο δεξιόστροφα κατά γενική ομολογία. Κάνει συναντήσεις κορυφής με όλο το πολιτικό, οικονομικό, συστημικό, διαπλεκόμενο κατεστημένο (ξένο και ντόπιο) και νομίζει πως επειδή μας ρίχνει από δίπλα μας το Αριστερό Ρεύμα του Λαφαζάνη εμείς είμαστε βλάκες και θα τσιμπήσουμε. Ψαρεύει παντού από όλους τους ιδεολογικούς και πολιτικούς χώρους (εκτός βέβαια της άκρας δεξιάς) και δεν είναι ικανό να μαζέψει πενήντα χιλιάδες κόσμο στο δρόμο! Μιλάμε για οργανωτική ξεφτίλα. Αντί να είναι πρώτος στο συνδικαλιστικό τομέα αφήνει ακόμα την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να ελέγχουν τα πάντα. Ακόμα και στους φοιτητές εν έτη 2013 ήρθε πέμπτος στις φοιτητικές εκλογές! Με τέτοιο κίνημα τι πάει να κάνει άραγε; Μήπως πάει να κάνει ότι το ΠΑΣΟΚ από το 1983 και μετά που τα διέλυσε όλα;

        Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δε θα μπορέσει να έχει αυτοδυναμία στις επερχόμενες εκλογές και θα χρειάζονται οριακά μάλλον δύο κόμματα ακόμα για τη διακυβέρνηση, οι αριστεροί ψηφοφόροι θα δώσουν κατά συντριπτική πλειοψηφία ψήφο σε κόμμα που θα μπορέσει να τους εκπροσωπήσει στη βουλή και να έχει λόγο στα πράγματα εντός των τειχών αυτής και μη ξεχνάμε πως ο Λαός δε συμμετέχει ενεργά και αποφασιστικά (και πόσο μάλλον που χρειάζεται οργάνωση, κλιμάκωση και προοπτική) στην ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης, αλλά περιμένει με ανάθεση να αλλάξουν τα πράγματα (ή ως διά... μαγείας ή ως εκ... θαύματος).

4ο- Η Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά τι κάνει ακόμα και δε μπορεί να φτιάξει ένα ενιαίο μέτωπο δράσης και αγώνα σε όλα τα επίπεδα; Σε κινηματικό, σε συνδικαλιστικό, σε αντιφασιστικό, σε εκλογικό, σε πολιτιστικό, σε κοινωνικό, σε πολιτικό επίπεδο; Μπορεί να μου πει κάποιος σε τι διαφέρουν τα εξής κόμματα: η ΟΚΔΕ με την ΟΚΔΕ σπάρτακος, το ΚΚΕ (μ-λ) με το Μ-Λ ΚΚΕ, η Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση με την Αριστερή Συσπείρωση, κτλ, κτλ. Γιατί στους κόλπους της Αριστεράς η διαφωνία ισοδυναμεί με διάσπαση, με μία ακόμα σέχτα, με ένα ακόμα καινούργιο κόμμα, με μία ακόμα οργάνωση που κατέχει μόνο εκείνη την αλήθεια; Οι άλλοι το έχουμε πάρει χαμπάρι πως εμπρός στην επιβίωση τους ενώνονται ενώ εμείς διασπόμαστε; Τι άλλο πρέπει ακόμα να συμβεί ώστε να υπάρξει μία σύγκλιση σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα όλων των κομμάτων και των οργανώσεων τουλάχιστον της εξωκοινοβουλευτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ώστε αυτό το πρόγραμμα να εμπνεύσει και να δώσει ένα όραμα στο Λαό;

        Η δύναμη όλης της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είναι πολύ μικρή εφόσον δε μπορεί άμεσα να συσπειρωθεί, να εμπνεύσει, να αποδείξει στη πράξη πως θέλει να αλλάξουν τα πράγματα παίρνοντας ρίσκο σε όλο το φάσμα της πολιτικής και κινηματικής αντεπίθεσης και όχι να παραμένει απλά σε καταγγελτικό λόγο (όπως το ΚΚΕ πχ).

5ο- Ο Αναρχικός - Αντιεξουσιαστικός - Ανένταχτος χώρος συνεχίζει ακάθεκτος τη μοναχική του πορεία (εκτός από ελάχιστες, απ' όσο γνωρίζω, εξαιρέσεις όπως πχ την ΑΠ Ροσινάντε), κατηγορώντας πάντα τους άλλους με ελάχιστη αυτοκριτική, χωρίς και ο ίδιος να πάρει σοβαρές και συνεπείς πρωτοβουλίες ώστε να ενωθεί με τους άλλους εργαζόμενους, κόμματα - οργανώσεις - κινήματα για να αντιμετωπιστούν μια σειρά από ζητήματα όπως το Αντιφασιστικό Μέτωπο και το Μέτωπο Κοινωνικής Αλληλεγγύης.

6ο- Θέσεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Θέσεις όπως αυτή της 52 «Μάχες αντιρατσιστικές, για νομιμοποίηση και ιθαγένεια για όλους τους μετανάστες και τα παιδιά τους, άσυλο στους πρόσφυγες, κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της FRONTEX και της Ευρώπης Φρούριο.» πρέπει να ξαναγραφτούν με περισσότερη περίσκεψη λαμβάνοντας υπόψη τη διεθνή και την εγχώρια κατάσταση και κυρίως την έλλειψη ταξικής - διεθνιστικής συνείδησης από τους μετανάστες, αλλά και τους ντόπιους, καθώς και το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων ο οποίος σαφώς δεν είναι υπέρ της κομμουνιστικής, της αταξικής και της διεθνιστικής κοινωνίας, ειδικά για τους μετανάστες που προέρχονται από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, με εντελώς άλλα ήθη, έθιμα, κουλτούρα και θρησκεία. Πως ζητάμε κάτι τέτοιο όταν ταυτόχρονα ζητάμε να πολεμήσουμε ενάντια στην ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ και όλους τους παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς; Κάνοντας τη χώρα μας αποθήκες ψυχών; Χωρίς να έχουμε ρεαλιστικές προτάσεις διεξόδου σε θέματα, εργασίας, υγείας, πρώτης ανάγκης, κτλ, όλα όσα λέγονται απλά εξυπηρετούν χωρίς “κόστος” το διεθνιστικό μας "καθήκον" και εγωισμό.

        Κλείσιμο των συνόρων για νεοαφιχθείς μετανάστες, άνοιγμα των συνόρων για τους ήδη υπάρχοντες μετανάστες στη χώρα μας με είτε επαναπατρισμούς, είτε προώθηση στις χώρες που επιθυμούν, είτε προώθηση στις χώρες προέλευσης, νομιμοποίηση και ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί εδώ, ανθρώπινα κέντρα φιλοξενίας και αποκατάστασης (και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης ή φυλακές) για αυτούς που περνούν παράνομα στη χώρα ή για αυτούς που θέλουν πολιτικό άσυλο, κτλ. θα ήταν μερικές από τις προτάσεις που με καθαρά επιστημονικό, ρεαλιστικό και ανθρωπιστικό τρόπο -και όχι διεθνιστικό ακόμα- θα προβάλλαμε. Όλα θέλουν το δικό τους καιρό και συσχετισμό δύναμης για να υλοποιηθούν, τόσο στον εγχώριο, όσο και στον ευρωπαϊκό, όμορων γειτονικών χωρών και διεθνή παράγοντα. Πόσο μάλλον που με τους τρεις τελευταίους παράγοντες κυρίως το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι άριστα συνδεδεμένο.

        Το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι η Αχίλλειος πτέρνα της αριστεράς σήμερα στα μάτια των αντιπάλων της. Το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι η βάση που χτίζεται όλη η κυρίαρχη προπαγάνδα των αντιπάλων όλης της αριστεράς. Ας μη Λαϊκίζουμε σε βάρος των μεταναστών αλλά σύμφωνα με τις υπάρχουσες εθνικές, ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες συνθήκες και τη γενική συγκυρία και με επιστημονικά και ουμανιστικά επιχειρήματα να προτείνουμε βιώσιμες λύσεις, και για τους ντόπιους αλλά και για τους μετανάστες.

        Όλες οι Θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να γραφτούν με περίσκεψη και με άξονα τον εφικτό σήμερα συσχετισμό δυνάμεων και όχι το τι θα θέλαμε ως σοσιαλιστές, κομμουνιστές και διεθνιστές να κάνουμε. Αν θέλουμε να αγκαλιαστεί η αντικαπιταλιστική αριστερά από πλατιές μάζες εργαζομένων. Τα σύνορα δεν καταργούνται από τη μια μέρα στην άλλη. Όπως πολύ σωστά έχει γραφτεί το ελάχιστο πολιτικό πρόγραμμα των ελαχίστων σημείων για μια στοιχειώδη αλλαγή σε δημοκρατική κατεύθυνση της χώρας μας (και αναφέρομαι για την έξοδο από την ΟΝΕ και την ΕΕ, έλεγχο κεφαλαίων, κρατικοποίηση τραπεζών και απαραίτητων ΔΕΚΟ, κτλ), έτσι με τον ίδιο εμπεριστατωμένο τρόπο θα πρέπει να σκύψουμε σε θέματα που καίνε όπως το μεταναστευτικό, εργασιακό, αγροτικό, συνεταιριστικό (μεγάλες συνεταιριστικές βιομηχανικές ή βιοτεχνικές μονάδες), τουριστικό, συνταξιοδοτικό, κοινωνικών παροχών, υγείας και παιδείας.

7ο- Κοινωνικής Αλληλεγγύης Μέτωπο: Πρέπει άμεσα να παρθούν σημαντικές πρωτοβουλίες απ' όλους -ένα δίκτυο κομμάτων, οργανώσεων, κινημάτων, ανθρώπων- ώστε να γίνουν κοινωνικά παντοπωλεία σε κάθε δήμο ή κοινότητα όπου θα πουλούν είτε με τιμές κόστους, είτε δίνοντας δωρεάν στους άπορους και άνεργους τα είδη πρώτης ανάγκης σε τρόφιμα, νερό, ρουχισμό και θέρμανση. Ενίσχυση των δομών εκείνων συμπαράστασης και αποτροπής να κοπεί το ρεύμα από τη ΔΕΗ και να προστατευθεί η πρώτη κατοικία από πλειστηριασμούς. Είναι άμεση ανάγκη και προτεραιότητα.

8ο- Αντιφασιστικό Μέτωπο: Πρέπει άμεσα να παρθούν σημαντικές πρωτοβουλίες απ' όλους ώστε να γίνουν κοινά κέντρα αγώνα με τα οποία θα προπαγανδίζεται αλλά και θα οργανώνεται στην πράξη η αντιφασιστική αντεπίθεση. Σε αυτό το μέτωπο πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες ώστε να μη λείπει κανείς. Μαζική συστράτευση.

9ο- Αντικαπιταλιστικό Αντι-ΕΕ Μέτωπο: Άμεση πρωτοβουλία με ανοιχτή πρόσκληση -που έχει ήδη γίνει από όσο γνωρίζω, αλλά αυτή η πρωτοβουλία να πάει σε περισσότερους αποδέκτες και να επισπευσθούν οι απαντήσεις τους με γραπτό κείμενο όσο γίνεται πιο γρήγορα- για τη δημιουργία του τρίτου αριστερού αντιιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού αντιμονοπωλιακού αντιΕΕ μετώπου με τα εξής κόμματα και οργανώσεις: ΜΑΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, ΚΚΕ(μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ, κοΑ και όσες ακόμα οργανώσεις, κινήματα και κόμματα το επιθυμούν πχ ΑΠ Ροσινάντε, ΑΚΕΠ, ΕΠΑΜ, Δεν Πληρώνω, Σπίθα, Περιεκτική Δημοκρατία, κτλ. Αυτό επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να επιτευχθεί σε κινηματικό (αλλά και εκλογικό - συνδικαλιστικό επίπεδο με όσους το επιθυμούν) με εννοείται ενιαία καθοδηγητικά όργανα, μέσα προπαγάνδας, κείμενα, συντονιστική επιτροπή, κτλ αλλά το κάθε κόμμα ή οργάνωση να κρατήσει την αυτοτέλεια του/της. Αυτό το μέτωπο είναι κομβικής σημασίας ώστε να μπορούν να πραγματοποιηθούν όλα τα άλλα μέτωπα πιο γρήγορα και αποτελεσματικά.

10ο- Ενημερωτικό Μέτωπο: Καθοριστικής σημασίας για εμένα παίζει η πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός διαδικτυακού εναλλακτικού ενημερωτικού ραδιοφώνου, συνεχούς 24ωρης ροής ειδήσεων, το οποίο θα υποστηρίζεται από όλη την εξωκοινοβουλευτική αντικαπιταλιστική αριστερά (3ος πόλος) και μόνο, αλλά, και από όσο περισσότερους εργαζομένους γίνεται. Να γίνει ένα ανεξάρτητο ραδιόφωνο των εργαζομένων και του αγώνα τους. Είναι άκρως σημαντικό θέμα. Ξεχνάμε πως η σημερινή δύναμη των αντιπάλων στηρίζεται κυρίως στα ελεγχόμενα ΜΜΕ -και την τρομοκρατία που διασπείρουν και δευτερευόντως στην καταστολή του κράτους- και πρέπει να σκεφτούμε τρόπους εναλλακτικής ενημέρωσης του Λαού ώστε παράλληλα με τις άλλες δράσεις μας να είναι κι αυτός από τις βασικότερες προτεραιότητες μας.

11ο- Εκλογικό Μέτωπο - Συνδικαλιστικό Μέτωπο: Με κανένα τρόπο δεν πρέπει να ξαναβγούν στις επόμενες εκλογές η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ η ΔΗΜΑΡ (και ξανά πάλι το ΛΑΟΣ) και σαφώς να ελαττωθεί η δύναμη της ΧΑ για πολλούς λόγους. Όμως επειδή δε μπορούμε να επιβάλλουμε τις απόψεις μας και το πρόγραμμα μας λόγο του συσχετισμού δύναμης -θα κατηγορηθούμε από άλλα κόμματα για διαχείριση εντός του καπιταλισμού αλλά εμείς απαντάμε πως είναι θέμα ευελιξίας και τακτικής- μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση λέγοντας πως εμείς μπορούμε να συμμετέχουμε σε μία κυβέρνηση συνεργασίας.

        Πως θα γίνει αυτό; Με ενότητα. Πλην του ΚΚΕ που δεν συνεργάζεται με κανέναν όλα τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς, τα Πατριωτικά (όχι τα ακροδεξιά) και τα Κεντρώα (όχι τα νεοφιλελεύθερα ή δεξιά) μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και τους ΑΝ.ΕΛ. θα πρέπει να βρουν ένα ελάχιστο κοινό σημείο επαφής ώστε να πάνε ενωμένοι στις επόμενες βουλευτικές εκλογές αλλά και σε όλες τις συνδικαλιστικές εκλογές στα τριτοβάθμια σωματεία.

        Πως θα γίνει αυτό; Πρώτα από όλα έχει σημασία να θέλεις να κάνεις το Εκλογικό Μέτωπο διότι διαπιστώνεις πως είναι απόλυτη ανάγκη να φύγουν οι φασίστες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και της ΧΑ από τη βουλή. Μετά πρέπει να σκεφτείς σοβαρά πως μπορεί να γίνει αυτό: ένα δημοψήφισμα, που με αυτό θα έλυνε ο Λαός όλες τις διαφορές των συνεργαζόμενων κομμάτων, θα μπορούσε να ήταν η αρχή ενός κοινού ελαχίστων σημείων προγράμματος το οποίο θα επανεκκινούσε τη Δημοκρατία στην Ελλάδα. Πχ: 1) Μονομερής διαγραφή του χρέους ως αντισυνταγματική, 2) Μονομερής διαγραφή όλων των δανειακών και μνημονιακών συμβάσεων ως αντισυνταγματικές, 3) Άμεση καθιέρωση της απλής αναλογικής με αλλαγή του συντάγματος, 4) Τα προηγούμενα θα γίνουν εντός ή αν χρειαστεί και εκτός ΟΝΕ και ΕΕ, και 5) Προετοιμασία μέσα σε ένα μήνα για τη διεξαγωγή εθνικού δημοψηφίσματος και αλλαγής του συντάγματος, θα μπορούσαν να ήταν το ελάχιστο πρόγραμμα σύγκλισης μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων έχουμε σε όλα τα κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς. Ας κάτσουν κάτω να βρουν ρεαλιστικές προτάσεις και λύσεις με γνώμονα την Ενότητα και το Ταξικό (αλλά και Εθνικό και όχι Διεθνιστικό ακόμα) Συμφέρον.

        Όλα τα παραπάνω τα διατυπώνω και ας γνωρίζω το τεράστιο ρίσκο που ελλοχεύουν. Αλλά όπως πολύ σωστά έχω ξαναδιαβάσει η Αριστερά καλείται πάντα στα δύσκολα να δώσει το παρόν και τη μάχη. Πρέπει σήμερα να δώσουμε μία ελπίδα στο Λαό με χειροπιαστά αποτελέσματα χωρίς να αποφύγουμε τις δύσκολες παγίδες της διακυβέρνησης σε ένα ευρύ μετωπικό όχημα το οποίο θα μπορεί να δώσει όραμα και προοπτική για ένα πέρασμα στο κοντινό μέλλον ξανά στη δημοκρατία έστω -προς το παρόν- σε καπιταλιστικά πλαίσια. Αν επιμένουμε στείρα στις πολύ σωστές μας απόψεις κατά τα άλλα και τις απολύτως αναγκαίες ως το ελάχιστο δυνατό πέρασμα σε μία δημοκρατική κοινωνία, θα απομονωθούμε και θα μείνουμε στο περιθώριο της κοινωνίας. Πρέπει να επιμείνουμε -και αυτό το θέτω και ως αντεπίθεση στις φωνές που λένε πως δε θέλουμε συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πχ- στο θέμα του δημοψηφίσματος σε μία ευρεία κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στις επερχόμενες εκλογές, αποδεικνύοντας στην πράξη πως δε βγάζουμε την ουρά μας απέξω στα δύσκολα. Αλλά θα βάλουμε τη δικιά μας σφραγίδα και όρους σε αυτό κι όχι θα αμυνόμαστε αλλά θα περνάμε στην αντεπίθεση. Κι ας μη ξεχνάμε πως χαμένη εκ των προτέρων είναι μόνο η μάχη που δεν δίνεται καθώς και τις φωνές που λένε να μην υποτάσσουμε τη τακτική μας σε όφελος της -αδιόρατης για πολύ ακόμα- στρατηγικής. Σε καμία περίπτωση βέβαια δε λέω να απεμπολήσουμε τις θέσεις μας και το πρόγραμμα μας. Ούτε να τα θυσιάσουμε σε ένα νέο ρεφορμιστικό πλάνο. Απλά η τακτική μας να είναι τέτοια ώστε να κερδίζουμε ένα βήμα κάθε φορά.

        Επίσης κάτι τέτοιο μη ξεχνάμε πως θα συσπειρώσει τον κόσμο μας, πριν και μετά τις εκλογές, αφού προτείνουμε όχι γενικά και αόριστα λύσεις εντός των κοινοβουλευτικών ορίων και των εθνικών βουλευτικών εκλογών μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και δεν αναλωνόμαστε μόνο στην αποδοχή του δικού μας πολιτικού προγράμματος.

        Αντίστοιχα οι συνδικαλιστές όλων των παραπάνω κομμάτων να βρουν κοινό τόπο και τρόπο ώστε να πετάξουν στα σκουπίδια την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ έξω από όλα τα σωματεία και ειδικά τα τριτοβάθμια.

12ο "Από τα κάτω": Να βρεθούν τρόποι ώστε η βάση των μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (πρωτίστως τα κομματικά μέλη βάσης αλλά και οι ανένταχτοι -επώνυμοι- φίλοι στους οποίους ανήκω κι εγώ) να έχουν τόσο δυνατή φωνή ώστε αυτή η βάση να διαμορφώνει το πλαίσιο δράσης και του προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο γίνεται πιο αμεσοδημοκρατικά. Όχι το κόμμα πάνω από το πρωτοπόρο κίνημα αλλά το κόμμα θα εξυπηρετεί το πρωτοπόρο κίνημα και θα είναι χρήσιμο εργαλείο του με κάθε κόστος.

Ως επίλογο σημειώνω τα εξής:

        Οι καιροί είναι δύσκολοι και θέλουν ρεαλιστικές (ριζοσπαστικές θα έλεγα) προτάσεις και λύσεις. Ένα νέο ΕΑΜ πρέπει να γεννηθεί πάση θυσία από τις στάχτες και την θλιβερή παρακαταθήκη του Εμφυλίου. Δε μπορώ και δε θέλω να κλείνω άλλο τα μάτια στην αδρανοποίηση του σώματος και στον ευνουχισμό του νου (προσπαθώ να το πω πολύ κομψά) που έχει υποστεί ο μέσος εργαζόμενος, άνεργος, φοιτητής, νέος, αγρότης και συνταξιούχος σήμερα. Τι άλλο θα περιμένουμε να μας κάνουν χωρίς ουσιαστική αντίσταση από τους πολλούς; 

        Πρέπει να καταλάβουμε πως καλή η γλυκιά καραμέλα της "από τα κάτω" αφύπνισης αλλά δεν ισχύει στην πράξη έξω στην κοινωνία. Υπάρχουν περισσότερα, από όσα νομίζουμε και υποψιαζόμαστε, από αυτά που μας χωρίζουν παρά από αυτά που μας ενώνουν. Εγώ πιστεύω κρίνοντας από αυτά που βλέπω πως αφού "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι" μόνο (προς το παρόν) "από τα πάνω" προς τα κάτω μπορεί να επιτευχθεί η ενότητα και η αλλαγή. Θέλει τολμηρές ηγεσίες και ενωτικές πρωτοβουλίες. Αλλιώς είμαστε από χέρι καμένοι. Πρέπει να το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι.

        Πρωταρχική σημασία είναι η ενότητα στη πράξη από όσο το δυνατόν περισσότερα πολιτικά κόμματα, οργανώσεις και κινήματα για την υλοποίηση των παραπάνω από όλο το αντιμνημονιακό τόξο και από όλο το πολιτικό φάσμα που αυτό αντιπροσωπεύει σήμερα (εκτός βέβαια της ακροδεξιάς και των νεοφιλελεύθερων τύπου Μάνου, Τζίμερου, κτλ.). Για να συμμετέχει ο κόσμος πρέπει να δει ενότητα στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια και στα προγράμματα.

Με Συντροφικούς χαιρετισμούς.
Καλή Δύναμη και Καλή Συνέχεια σύντροφοι.

Kostas P.

άνεργος υδραυλικός, ψυκτικός, εργαστηριακός εκπαιδευτικός

ανένταχτος φίλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Απρίλης - Μάης 2013

Δημοσιεύθηκε και στην ιστοσελίδα διαλόγου της 2ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ:

http://antarsya.gr/bsyn

http://antarsya.gr/node/1305

---
11-01-2013 @ 18:14
Υστερόγραφο για τους συντρόφους στα Ανατολικά:
Εγώ προς το παρόν δε μπορώ και δε θέλω ακόμα να συμμετέχω στο οργανωτικό κομμάτι (ως κομματικό της μέλος δηλαδή έστω και ανένταχτο από κάποια οργάνωση) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Οι σημαντικότεροι είναι πως δε μπορώ για οικονομικούς λόγους (φαντάζομαι είναι απόλυτα κατανοητό αυτό) και δε θέλω διότι ακόμα δε θέλω να ενταχθώ οργανωτικά σε ένα κόμμα εφόσον δεν υπάρχει ευρεία ενότητα στη δράση και στη πράξη με άλλα κόμματα και οργανώσεις του ίδιου πολιτικού ορίζοντα. Εγώ γι' αυτό το λόγο κυρίως επέλεξα να ανήκω στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διότι είναι ένα μετωπικό ενωτικό κόμμα, που πλέον όμως εκ των πραγμάτων από μόνο του αυτό δεν αρκεί να μπορεί να κάνει κάτι. Το μόνο που θα μπορούσα προς το παρόν ήταν να συμμετέχω ελευθεριακά, κι όχι με κομματικές χρεώσεις, σε κάποιο ενωτικό σχήμα στην περιοχή μου τη Νέα Μάκρη ή Μαραθώνα (ενωτικό σχήμα με την έννοια να υπάρχει ένα μετωπικό σχήμα και με άλλες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς), αλλά από όσο ξέρω δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Μία γνωστή κοπέλα ενός φίλου έμαθα χθες πως έχει τελειώσει το οικονομικό της ΑΣΟΕΕ, είναι 28 χρονών και πήγε να ζητήσει δουλειά στην Βιοιατρική. Της είπαν πως αν θέλει μπορεί να εργαστεί με μισθό 380 ευρώ! Και η κοπέλα βέβαια έκλαιγε αργότερα στο σπίτι της. Το καταλαβαίνεται τι λέμε τώρα;! Και εμείς συζητάμε ακόμα, συζητάμε για ενότητα ακόμα... μετά από τρία χρόνια λεηλασίας της πατρίδας μας και των ψυχών μας. Ίσως είναι πολύ αργά πια. Η ελληνική αριστερά έχει απογοητεύσει -ίσως ανεπανόρθωτα- τον Λαό. Όσο ακόμα το σκέφτεται να πάρει το ρίσκο και να μπει μπροστάρης στα δύσκολα οι μέρες και οι καιροί της προς την αφάνεια είναι μη αναστρέψιμοι. Και μιλώ πάντα για τον κόσμο που με ενδιαφέρει, δηλαδή τον αγωνιζόμενο κόσμο της συμμετοχής, και όχι τον πρώην Πασόκο (ή Νεοδημοκράτη) που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και νομίζουν κάποιοι πως ξαφνικά έγιναν αριστεροί και αγωνιστές ή ότι ψήφος σημαίνει από μόνη της συμμετοχή και αγώνας.


Όμως πάντα να ξέρετε πως έχετε ένα σύντροφο στη Νέα Μάκρη που παλεύει με όποιο τρόπο εκείνος μπορεί και θέλει για τους ίδιους σκοπούς και στόχους. Θα με βρίσκεται δίπλα σας στις διαδηλώσεις και στους αγώνες. Έχω τόση ψυχολογική πίεση μέσα μου, από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, που προσπαθώ να πίσω τον εαυτό μου να συμμετέχει για να ικανοποιήσω την δικιά μου ανάγκη που μου επιβάλει μια ενδότερη φωνή. Δε μπορώ προς το παρόν να πίσω κανέναν άλλο για τα αυτονόητα, παρά μόνο τον ίδιο μου τον εαυτό.