Κινηματική Πολιτική Και Ταξική Συνείδηση ~ Kinematics Politics And Class Consciousness

Κινηματική, Πολιτική και Ταξική Συνείδηση

σκέψεις με αφορμή τον Παύλο και την απεργία των εκπαιδευτικών

19,21,22-10-2013

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Θέλω να γράψω ένα κείμενο με αφορμή την απεργία των εκπαιδευτικών. Το έχω ξεκινήσει («Συμπεράσματα από την απεργία των εκπαιδευτικών 16-25/9/2013») αλλά είμαι τόσο οργισμένος, απογοητευμένος, θυμωμένος... από την κατάληξη της απεργίας... που όλο το τρενάρω. Σίγουρα όμως και στο άλλο κείμενο ("σκέψειςΣΤΟχαρτί" ονομάζω τα κείμενα μου) εδώ θα καταλήξω. Σε αυτές τις διαπιστώσεις που θα διαβάσετε παρακάτω. Αλλά παράλληλα, θέλω να σας πω, όλο αυτό το διάστημα της κρίσης υπήρξε κι ένα καλό σε προσωπικό επίπεδο: ωρίμασα, σαν ώριμο φρούτο κινηματικά, και έγινα πιστεύω ένας συνειδητοποιημένος - χειραφετημένος πλέον πολίτης. Είδα πια καθαρά πως δύο το λιγότερο, τρεις, το πολύ τέσσερις εκατοντάδες χιλιάδων χειραφετημένων ενεργών αγωνιζόμενων πολιτών -από το μετερίζι του ο καθένας, ευτυχία θα ήταν να ενωθούμε- παλεύουν γι' αυτό το τόπο πανελλαδικά. Αυτοί είμαστε, αυτές τώρα είναι οι δυνάμεις μας που δείχνουν μια στοιχειώδη κινηματική αλληλεγγύη, συνέπεια και συνέχεια, και δύσκολα θα έρθουν να προστεθούν καινούργιες, αφού ήδη έχει ξεκινήσει η αποστράτευση που μαζί με την απογοήτευση ήρθαν σα δυο χαμένες, σαστισμένες και ταλαιπωρημένες Ερινύες να κερδίσουν το χαμένο έδαφος που έδωσαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις του 2011 σε άγνωστα κινηματικά είναι αλήθεια πεδία.

        Οι άλλοι "πολίτες" απλά κοιτούν ή κάνουν πως δε κοιτούν ή έχουν γυρισμένη την πλάτη. Αλλά αρκετά φλυάρησα στο πρόλογο, ας ξεκινήσω πρώτα από τα γεγονότα.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Σκέφτηκα να γράψω κάτι με αφορμή του Αντιφασιστικού συλλαλητηρίου που έγινε χθες (18-10-2013) για να τιμήσουμε τον Παύλο Φύσσα αφού πέρασε ένας μήνας από την Φασιστική άνανδρη δολοφονία του. Συμμετείχα μαζί με το χθεσινό σε τέσσερα συλλαλητήρια για τον Παύλο: ανήμερα τη Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη που από ότι λέγεται είχε γύρω στις 30.000 άτομα από όλο τον αγωνιζόμενο κόσμο (ανένταχτο και μη), το Σάββατο 21 Σεπτέμβρη που είχε αντιφασιστικό συλλαλητήριο στη Νίκαια από όλες τις οργανώσεις και κόμματα της αριστεράς, καθώς και από σωματεία και φορείς των γύρω περιοχών, αλλά δεν είχε πάνω από 1.000 - 1.500 αγωνιστές (!), τη Τετάρτη στις 25 Σεπτέμβρη πορεία από τα Προπύλαια έως τα γραφεία της ΧΑ στη Μεσογείων που, από ότι έχει γραφτεί, δεν έχω διαβάσει να είχε πάνω από 70.000 κόσμο (η εφημερίδα "Πριν" έλεγε για 20.000 μόνο ! -δε ξέρω αν εννοούσε το άρθρο τον κόσμο που συμμετείχε μόνο στην πορεία, αφού υπήρχαν και αγωνιστές που παρέμειναν Σύνταγμα και δε συμμετείχαν στην πορεία ως τη Μεσογείων όπως ο κύριος όγκος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ που δε συμμετείχε στη πορεία αλλά έκανε δικό του ξεχωριστό συλλαλητήριο) και χθες στο Κερατσίνι (18-10-2013) που δε νομίζω με τίποτα να είχε πάνω από 1.500 - 2.500 αγωνιστές (το ΚΚΕ απουσίαζε !, ενώ το "Πριν" έλεγε μόνο για κάτι παραπάνω από 1.000 αγωνιστές !).

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Περνώντας κατευθείαν στο ψητό και πέρα από περισπούδαστες αναλύσεις και πέρα από τα παραπάνω νούμερα που "κραυγάζουν" από μόνα τους και τις δημοσκοπήσεις που κι αυτές "ουρλιάζουν" από μόνες τους, πλανιούνται δύο κομβικά ερωτήματα στον αγωνιζόμενο κόσμο τα οποία για μένα είναι πολύ σημαντικά. Το πρώτο είναι: "ποια τα αντικειμενικά γενεσιουργά αίτια και οι λόγοι που διατηρούν το de facto γεγονός, και όσο γίνεται με μεγαλύτερη ακρίβεια, αυτό της μη συμμετοχής του κόσμου σε δράσεις που είναι ενάντια στην ασκούμενη πολιτική και τον εκφασισμό της κοινωνίας μας" και δεύτερο "γιατί δε μπορεί να "εισπράξει" κάποιο κινηματικό (ή έστω εκλογικό ποσοστό στις βουλευτικές εκλογές) η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και γενικότερα η αριστερά κινηματικά".

ΕΠΙΣΤΗΜΗ vs ΒΙΩΜΑ

Σίγουρα για το πρώτο οι πολιτικές επιστήμες μαζί με τις κοινωνιολογικές και ψυχοπαθητικές θα μπορούσαν να δώσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια αν και στατιστικά είχαμε έγκυρα στοιχεία και σε μεγάλο βαθμό εμπεριστατωμένες αναλυτικές δημοσκοπήσεις σε ένα συνδυασμό των πιο πάνω επιστημών με την στατιστική επιστήμη. Εγώ μέσω της προσωπικής και υποκειμενικής μου (εντέλει) εμπειρίας θα προσπαθήσω να συνεισφέρω μέσω του προσωπικού μου βιώματος και θέασης των πραγμάτων στο κοινωνικο-κινηματικό διάλογο που έχει ήδη ξεκινήσει εσπευσμένα λόγω κρίσης και που κατά τη γνώμη μου δε πρέπει να σταματήσει. Μέχρι να βρούμε Λύσεις: ουσιαστικές, χειροπιαστές, πρακτικές.

ΠΡΟΒΛΗΜΑ vs ΛΥΣΗ

Εμένα να ξεκαθαρίσω εξαρχής πως δε με αφορά -γι' αυτό έγραψα και τη προηγούμενη παράγραφο πως είναι θέμα πρωτίστως επιστημονικό- το Γιατί υπάρχει αυτή η κοινωνική συμπεριφορά αλλά με ενδιαφέρει το να βρω πρώτα ποια είναι. Να συμφωνήσουμε, να κατασταλάξουμε στο ποιο είναι το Πρόβλημα και μετά επιστημονικά, ιστορικά, μεθοδολογικά, κοινωνικά, κινηματικά, κτλ θα ψάξουμε να βρούμε το τρόπο ώστε να επικεντρωθούμε για να καταπολεμήσουμε συντονισμένα και επίμονα αυτή εν προκειμένω τη κοινωνική συμπεριφορά, δηλαδή της μη συμμετοχής στα κοινά, της μη ύπαρξης στοιχειώδους πολιτικής και ταξικής συνείδησης. Καμιά γνώμη και γνώση (έστω και βιωματική, προσωπική) στο διάλογο που πρέπει να συνεχιστεί για να βρούμε τις Λύσεις στο βούρκο και στο τέλμα των ημερών, δεν πάει χαμένη ή είναι άχρηστη. Πιστεύω ακράδαντα δηλαδή πως ούτε στο σημείο να δούμε και να ερμηνεύσουμε τα ρεαλιστικά πραγματικά γεγονότα δεν έχουμε φτάσει. Πόσο μάλλον να μπορέσουμε να βρούμε τα αίτια που τα δημιούργησαν και κατά συνέπεια τις θεραπείες που χρειάζονται για την επίλυση τους.

ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ;

- Η συλλογική ή η ατομική ευθύνη;

- Η έλλειψη παιδείας και εκπαίδευσης ή η έλλειψη δημοκρατίας και ελευθερίας;

- Οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, η αποχή ή η κουλτούρα της ανάθεσης, της αδιαφορίας του ατόμου στο συνδικαλισμό και την πολιτική;

- Η φτώχεια, ο φόβος, η ανεργία, η ανασφάλεια, η συνήθεια ή ο ωχαδερφισμός, η παρτακίαση, η λαμογιά, ο εγωισμός, ο κανιβαλισμός, το βόλεμα;

- Η παγκοσμιοποίηση, ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ, η τρόικα, ο φασισμός, η αστική ηγεμονία ή τα ΜΜΕ, οι επιχειρηματίες, οι τραπεζίτες, οι οικονομικές ελίτ, η διαπλοκή, το σύστημα, το κράτος;

- Μήπως είναι λίγο από όλα; Και αν ναι δεν υπάρχει διαβάθμιση, σε σχέση και με το σήμερα και ειδικά σε σχέση και με το χθες;

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

Σαφώς τάσσομαι με τη τελευταία πρόταση. Για την κατάσταση που έχουμε περιέλθει σήμερα φταίνε λίγο πολύ όλοι οι παράγοντες που ανέφερα παραπάνω.

        Για την έλλειψη πολιτικής και ταξικής συνείδησης, για τη μη συμμετοχή στα κοινά και στους αγώνες, για την απάθεια, για την έλλειψη εργατικής ή όποιας άλλης αλληλεγγύης, για την αδιαφορία σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, πιστεύω πως σήμερα, ειδικά σήμερα μετά από τέσσερα χρόνια οικονομικής κρίσης, κυρίως φταίει το άτομο, ο πολίτης (εντός ή εκτός εισαγωγικών), με την έννοια της διάβρωσης του ανθρώπινου χαρακτήρα σε προσωπικό επίπεδο. Αυτή η διάβρωση ξεκινά από το οικονομικο-πολιτικό κεφάλι του κοινωνικού ιστού της χώρας και φτάνει μέσα στο σώμα του από δαιδαλώδη και περίπλοκες, αλλά καθόλα εξηγήσιμες, διαδρομές σε όλο το πλέγμα των ανενεργών πολιτών. Αυτή τη διάβρωση αν θα μου έλεγαν να της δώσω ένα όνομα θα την ονόμαζα Ανάθεση και θα γιόρταζε στις 23-7-2014 τα 40 της γενέθλια.

        Η Ανάθεση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της πραγματικής αληθινής αντικαπιταλιστικής ταξικής Σοσιαλιστικής Κομμουνιστικής Αριστεράς -αλλά και του Αναρχικού Ανένταχτου Αντιεξουσιαστικού Ελευθεριακού χώρου- αφού έχει σαν σημαία της τη Συμμετοχή και σημαιοφόρο της τον κάθε ενεργό πολίτη ξεχωριστά (σαν μονάδες που δρουν όμως ως κινηματικό και μετωπικό σύνολο ως γροθιά υψωμένη).

ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ με αφορμή μία απεργία

Δε μπορεί στην Ελλάδα σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών (μη ξεχνάμε πως είναι από τα πλέον μορφωμένα τμήματα της κοινωνίας μας) να μη καταλαβαίνουν τη τεράστια σημασία που έχει ένας ξεσηκωμός του δημόσιου τομέα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική: απλά δε θέλουν να το κατανοήσουν, είναι μία άμυνα του οργανισμού, ένα αντανακλαστικό εγωιστικής αυτοσυντήρησης και εντέλει αυτοκαταστροφικής, ώστε να αιτιολογήσει την προσωπική τους στάση και θέση απέναντι στα πράγματα, έτσι ώστε να ρίχνουν τα βάρη πάντα σε τρίτους (πχ: συνδικαλιστές, πολιτικούς, συνάδελφους, κοινωνία, κα). Κι αυτό διότι κατανοούν πια, απ' την άλλη πλευρά, πως είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα ώστε αυτά να αλλάξουν με μία τριήμερη απεργία πχ και κατανοούν απόλυτα πως πρέπει να ματώσουν οικονομικά για να πετύχουν, συν το τεράστιο ρίσκο που πρέπει να πάρουν του ότι μπορεί να μην καταφέρουν να ξεσηκώσουν και τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα μαζί τους. Σκέφτεται: «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα»;

        Δε μπορεί στη Βραζιλία και στο Μεξικό οι εκπαιδευτικοί να είναι σε πάνω από ενάμιση μήνα απεργία και να συμμετέχουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις και εμείς εδώ να μη μπορούμε να κάνουμε -με καθολικά νούμερα συμμετοχής άνω των 80%- απεργία ούτε τρεις μέρες! Κάτι φταίει. Κι αυτό είναι η σήψη και η διάβρωση του κοινωνικού ιστού σε τέτοιο βαθμό ώστε να ισχύει -και ειδικά τώρα- στο έπακρο "ο σώζων εαυτό σωθήτω". Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων γιατί κάνουν πάνω από δύο μήνες απεργία; Γιατί όλοι οι εκπαιδευτικοί της τριτοβάθμιας δε συμμετέχουν και δε συμπαρίσταται στην απεργία των διοικητικών; Οι άλλοι του δημόσιου τομέα θα... ξεσηκωθούν μόλις και οι ίδιοι βγουν σε διαθεσιμότητα; Τι περιμένουν; Η φωτιά είναι δίπλα τους. Και ας μη ξεχνάμε πως μόνο ο δημόσιος τομέας μπορεί να απεργήσει ακόμα νόμιμα και χωρίς το φόβο της άμεσης απόλυσης σε μία απεργία. Αλλά και να επιστρατευτούν όμως τι έχουν να χάσουν πια αφού, τι σήμερα τι αύριο, και αυτοί θα έλθουν στην ίδια θέση της διαθεσιμότητας ή της οικονομικής εξαθλίωσης;

ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ με αφορμή το φασισμό

Πως γίνεται σήμερα όταν έχουμε μία ξεκάθαρη προμελετημένη (και μάλιστα με συνεργασία του κράτους και του παρακράτους) πολιτική δολοφονία με το νεοναζιστικό φασιστικό μόρφωμα που υπάρχει στο κοινοβούλιο (με τα 426.025 αποτυπώματα των πολιτικών ψηφοφόρων του νωπά πάνω στο μαχαίρι) ενός νέου αντιφασίστα πολιτικοποιημένου μουσικού και στην Αττική να μη διαδηλώνουν συνολικά στο δρόμο πάνω από εξαψήφιο αριθμό ατόμων; Οι αγανακτισμένοι δεν είναι πια αγανακτισμένοι; Όλη τους η ενέργεια βγήκε το καλοκαίρι του 2011 και τώρα στη πιο κρίσιμη στιγμή λουφάζουμε και κοιτάμε τις δάφνες μας και το “άι σιχτίρ” μας από το κίνημα των πλατειών; Οι σύντροφοι της κοινοβουλευτικής αριστεράς που είναι; Αν δολοφονούνταν ένας του ΣΥΡΙΖΑ ή ειδικά ένας του ΚΚΕ θα είχε ξεσηκωθεί όλη η Ελλάδα... Τι γίνεται το λοιπόν, τι (κινηματικά) χάλια είναι αυτά;

        Αντί η απεργία των εκπαιδευτικών να αρπάξει φωτιά λόγω της πολιτικής αυτής δολοφονίας και της προβοκάτσιας (θυμίζω πως η απεργία των εκπαιδευτικών ξεκίνησε στις 16 Σεπτέμβρη) λουφάξαμε στη σιγουριά του... πετσοκομμένου και αμφίβολου πλέον μισθουλάκου μας κυρ-Παντελήδες; Όμως τελικά όλα εδώ πληρώνονται. Δε θα γλιτώσει κανείς.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Πιστεύω τελικά πως σήμερα την κύρια ευθύνη τη φέρνει το άτομο και αυτό λόγω της κρισιμότητας που σε βάζουν οι περιστάσεις. Ναι φταίνε και οι συνδικαλιστές πχ αλλά μη ξεχνάς πως αυτοί κάνουν την όποια δουλειά τους ανάλογα από πια πλευρά κοιτούν. Εσύ τι θα κάνεις για να ανατρέψεις το σάπιο συνδικαλιστή; Θα λες λόγια ή θα περάσεις στις πράξεις; Θα κατέβεις στο δρόμο ή θα κάτσεις στον καναπέ σου; Θα συμμετέχεις στην απεργία ή θα κρυφτείς πίσω από τις δικαιολογίες σου; Γιατί δε συμμετέχεις στο σωματείο σου να αλλάξεις το συσχετισμό δυνάμεων προς όφελος σου;

        32 κόμματα στις εκλογές του Μαΐου του 2012 και 22 του Ιουνίου του 2012 αντίστοιχα ζήτησαν τη ψήφο σου. Πόσα από αυτά έψαξες να μάθεις το πρόγραμμα τους και το τι λένε στην εποχή που τα πάντα είναι εύκολα προσβάσιμα στο διαδίκτυο; Ή μήπως κοιτούσες και ξέρεις μόνο αυτά που περνοδιαβαίνουν στη τηλεόραση μαζί με τους βουλευτές τους; Μήπως αυτά τα κόμματα που δεν περνούσαν από την οθόνη σου ήταν αυτά που ήθελαν να σου κρύψουν;

        Στα περίπτερα υπάρχουν πάνω από 15 εφημερίδες της κοινοβουλευτικής (ή φιλικές και προσκείμενες προς αυτήν όπως: Ριζοσπάστης, Αυγή, Η Εποχή, Ο Δρόμος Της Αριστεράς, Εργατική Αριστερά, Ξεκίνημα, Η Εφημερίδα Των Συντακτών, Το Ποντίκι, κα) και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (Πριν, Εργατική Αλληλεγγύη, Νέα Προοπτική, Εργατική Πάλη, Λαϊκός Δρόμος, Προλεταριακή Σημαία, κα) καθώς και του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού – ανένταχτου χώρου (Ροσινάντε, Βαβυλωνία, Κόντρα, Δράση, Διαδρομή Ελευθερίας, κα). Αγόρασες ποτέ καμία τους να διαβάσεις μια άλλη άποψη; Υπάρχουν στα περίπτερα. Αναζήτησες ποτέ κάποια από τις παραπάνω εφημερίδες;

        Τα ΜΜΕ σου προπαγανδίζουν ότι αυτά θέλουν. Εσύ κάνεις κάτι γι' αυτό; Η υπεύθυνη, έγκυρη και σωστή ενημέρωση σου είναι πλέον δικιά σου αποκλειστική ευθύνη και μέσα στα πλαίσια των υποχρεώσεων που έχει ένας ενεργός πολίτης.

        Σήμερα όποιος δε συνειδητοποιεί πως το μόνο ουσιαστικά "νόμιμο" όπλο που μας έχει απομείνει είναι η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, μέχρι τη νίκη και με όποιο κόστος (εννοώντας όχι την εργατική σοσιαλιστική/κομμουνιστική κυβέρνηση αλλά την ομαλή μετάβαση σε κοινοβουλευτικές εκλογές, με τουλάχιστον απλή αναλογική και με ταυτόχρονο δυνάμωμα του Εργατικού και Λαϊκού κινήματος), τότε είναι ένας... αιθεροβάμων βερμπαλιστής. Ή πιο απλά... "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν". Όλες οι άλλες δράσεις όπως οι πορείες που είναι αναποτελεσματικές ή οι καταλήψεις κτηρίων που θα χτυπηθούν ανελέητα δε μπορούν να δώσουν το αποτέλεσμα που μπορεί η οργανωμένη, μαζική, περιφρουρημένη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας.

        Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δεν τη θέλουν. Ούτε καν την προπαγανδίζουν μέσα από όλα τα μέσα προπαγάνδας τους. Εμείς, η βάση του Λαού και του κινήματος, θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια ή θα τους πιέσουμε να την αποδεχτούν;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Διαφωνώ με τις περισσότερες αναλύσεις σε πολιτικά ή συνδικαλιστικά κείμενα της αριστεράς που βλέπουν το ποτήρι πάντα μισογεμάτο. Ο Έλληνας σήμερα δεν έχει στην κουλτούρα του την ενωτική και μετωπική δράση. Ο Έλληνας σήμερα δεν έχει στην κουλτούρα του την αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό. Την δημοψηφισματική λύση ως προέκταση της ευγενούς αναγκαίας -και αναγκαστικής θα έλεγα- αμεσοδημοκρατικής άμιλλας. Του Έλληνα του αξίζουν πλήρως αυτοί που μας κυβερνούν πολιτικά, οικονομικά, ενημερωτικά, αντιπολιτευτικά και ηθικά: είναι ο καθρέφτης τους. Δε λέω πως φταίει κυρίως το άτομο για όλα τα παραπάνω διότι δε έχει διδαχθεί, δεν έχει παιδευτεί και εκπαιδευτεί, στην ενότητα, τη μετωπική δράση, την αλληλεγγύη, τον εθελοντισμό, το δημοψήφισμα, την δημοκρατία, την άμεσοδημοκρατία. Αλλά τώρα τι κάνουμε, πως πολεμάμε σήμερα το συστημικό τέρας που θέλει να μας αφανίσει παίρνοντας όλες τις κατακτήσεις του Λαϊκού Εργατικού Κινήματος πίσω;

        Και μη ξεχνάς πως το κείμενο αυτό αναφέρεται και αφορά κυρίως εσένα που το διαβάζεις τώρα και είσαι ανάμεσα στο 95% εκείνων των Ελλήνων που δεν έχεις δείξει τη στοιχειώδη κινηματική αλληλεγγύη, συνέχεια και συνέπεια στα σημερινά προβλήματα που αφορούν τους συνανθρώπους σου αλλά και εσένα προσωπικά τον ίδιο, τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δηλαδή με το να κατέβηκες 4 φορές στα 4 χρόνια στο Σύνταγμα και έκανες τη βόλτα σου δε σε βγάζει από το 95%.

        Τι θα κάνεις για να αλλάξεις τη σημερινή κατάσταση και να συμμετέχεις ενεργά ως ελεύθερος και αυτόνομος πολίτης πριν είναι πολύ αργά για όλους μας;

«Η ανυπακοή είναι το πραγματικό θεμέλιο της ελευθερίας. Οι υπάκουοι πρέπει να είναι σκλάβοι.»

Henry David Thoreau

19,21,22-10-2013

https://plus.google.com/115694993845945295358/about