Κρίσιμη Καμπή | Turning Point

Κρίσιμη Καμπή 19-2-2022
ή πως ο ρόλος των συστημικών ΜΜΕ - πολιτιστικών υποπροϊόντων μας επηρεάζει

Από τότε που ταξικά συνειδητοποίησα το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο στο οποίο ζω (είμαι γεννημένος το 1971), εδώ και πολύ πάνω από μία δεκαετία δηλαδή, κατανόησα πως –μάλιστα το έχω γράψει και παλιότερα- αν υπήρχαν (έστω μόνο) εφημερίδες και στο τελευταίο παραμεθόριο χωριό με τον σημερινό “πλουραλισμό” και “δημοσιογραφικό” (αλλά και διαχρονικό) καθεστώς που τις διακρίνουν ΔΕΝ θα γινόταν αντίσταση στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο με τους όρους-συνθήκες που ξέρουμε σήμερα. Καλά αν υπήρχε και τηλεόραση ΔΕΝ θα γινόταν στα σίγουρα σχεδόν καμία αντίσταση.

Η αιτία φυσικά είναι εξαιρετικά απλή: η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο ελέγχονται από την τάξη που στην ουσία ελέγχει την εκάστοτε χώρα σε τοπικό επίπεδο. Σε διεθνές επίπεδο αυτοί που είναι οι «κυρίαρχοι» του κόσμου, που τελικά διαμορφώνουν και την ατζέντα όλων. Εύκολα φανταζόμαστε (όσοι τουλάχιστον από εμάς βλέπουν με ταξικά και μη παραμορφωτικά γυαλιά) ποια είναι θέση μέσα σε αυτόν τον κόσμο του προτεκτοράτου-βαλκανική μπανανία «η σκυμμένη Ελλάς».

Το θέμα όμως είναι πόσοι πολίτες καταλαβαίνουν αυτό το αυτονόητο(;) ή διαθέτουν μια πολιτικοκοινωνική κρίση τέτοια ώστε να μπορούν να το δουν και να το ιχνηλατήσουν, εκούσια ή ακούσια; Η ίδια η ζωή μας το υπενθυμίζει διαρκώς και καθημερινά ασταμάτητα: ελάχιστοι, σε σύγκριση με το μέγεθος του προβλήματος.

Παρακάτω θα αναπτύξω μια επιχειρηματολογία με βάση την ελληνική πραγματικότητα. Αυτή την αφορμή μου την έδωσε η τηλεοπτική σειρά The Wire (2002-2008) που είδα πρόσφατα παρακινούμενος από το γεγονός πως την έλεγαν την καλύτερη σειρά του 21ου αιώνα έως σήμερα ή τουλάχιστον της 1ης δεκαετίας του, καθώς επίσης και η προβοκατόρικη επιθετική πολιτική των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στο Ουκρανικό.

Ακριβώς αυτά τα δύο παραδείγματα ή αφορμές είναι η αιχμή του δόρατος της εξωτερικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα του μεγαλύτερου σφαγέα που έχει μέχρι σήμερα γνωρίσει η ανθρωπότητα τα τελευταία τουλάχιστον 200 χρόνια: του 1ου του αγγλοσαξονικού συμπλέγματος που παίρνει την μορφή των χωρών όπως Η.Π.Α.(Ν.Α.Τ.Ο.), Η.Β., Ισραήλ, Αυστραλία, Καναδάς και Νέα Ζηλανδία και του 2ου του γαλλογερμανικού άξονα μαζί με των άμεσα ελεγχόμενων δορυφόρων του.

Η Ελλάδα δυστυχώς και όπως είναι πασιφανέστατο ανήκει και στα δύο αυτά φασιστικά, αντιδημοκρατικά, καπιταλιστικά, ιμπεριαλιστικά, αποικιοκρατικά συμπλέγματα ως πειθήνιο σκυλάκι στη νότιο ανατολική Ευρώπη. Βέβαια οι βασικοί εχθροί της (εργατικής) τάξης μας δεν είναι αυτοί αλλά οι οικονομικοί ολιγάρχες που υπηρετούν και συνδιαμορφώνουν τα παραπάνω κέντρα μαζί με τις οικογενειακές δυναστείες των διαβρωμένων πολιτικών/κρατικών λειτουργών που τους ανήκουν ξεκάθαρα. Και οι εγχώριοι οικονομικοί ολιγάρχες ελέγχουν ως γνωστόν την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ στη χώρα ή ακόμα χειρότερα διαμορφώνουν το πολιτικοκοινωνικό πεδίο δράσης και των υπόλοιπων στην συντριπτική τους πλειοψηφία.

Και ερχόμαστε επιτέλους στο ζουμί: πως οι ΗΠΑ από τις δεκαετίες του ’50 και ’60 άρχισε να το επιβάλει όλο αυτό; Μα φυσικά με τα στρατιωτικοοικονομικά μέσα (βλέπε ΝΑΤΟ και σχέδιο Μάρσαλ πχ). Πως ο γαλλογερμανικός άξονας; Μα με την ΕΟΚ και την ΕΕ, θέλει και ερώτημα;! Ότι δεν κατάφεραν με τον 1ο και 2ο ΠΠ οι Γερμανοί το καταφέρνουν τώρα με την ΕΕ την οποία φυσικά ελέγχουν σχεδόν απόλυτα. Έτσι οι ΗΠΑ κυριάρχησαν με την βιομηχανία όπλων τους παράλληλα με την βιομηχανία πολιτιστικών σκουπιδιών τους με βασικό κορμό τον κινηματογράφο (κυρίως μέσω των μεγάλων στούντιο του Hollywood), την μουσική (σε όλα κι από όλα τα είδη της μουσικής) και την (συνδρομητική/ψηφιακή σήμερα) τηλεόραση. Η κυριαρχία τους (μαζί με τους Άγγλους στη μουσική) και στα πολιτιστικά τους σκουπίδια ήταν και είναι καταλυτική στην ελληνική κοινωνία. Όπως και στην πολιτική: κανένα από τα κόμματα που μας έχουν κυβερνήσει έως τώρα ΔΕΝ έχει αμφισβητήσει στο ελάχιστο την συμμετοχή μας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ/ΕΕ ή των κυρίαρχων στούντιο του Χόλυγουντ και της μουσικής βιομηχανίας (μεγάλες δισκογραφικές ή ψηφιακές πλατφόρμες).

Εδώ και τουλάχιστον πάνω από δεκαπέντε χρόνια δεν μπορώ/θέλω να δω ταινίες ή σειρές που έχουν πρωταγωνιστές αστυνομικούς ή στρατιωτικούς ειδικά των προαναφερθεισών χωρών και πάνω από όλα των Αμερικανών και των Άγγλων. Έτσι τις απόφευγα διότι δεν είναι δυνατόν να δεις κάτι που μισείς εν τη γένεση του και θα ήθελες να εξολοθρεύσεις με οποιοδήποτε τρόπο. Ενώ με την μουσική δεν μπορώ να ακούσω πια τα rock τραγούδια που με σημάδεψαν στην εφηβεία (και ας ανήκαν τα περισσότερα σε παλιότερες γενιές) διότι μου θύμιζαν τα εφηβικά μου όνειρά και συνήθως τις “αποτυχίες” που αυτά έφερναν στην επιφάνεια υποσυνείδητα σε προσωπικό επίπεδο.

Υπάρχει και κάτι άλλο όμως με τη μουσική που ενώ είναι πολύ πιο εύκολο να κριθεί καλλιτεχνικά από μία ταινία -διότι ο κινηματογράφος δεν είναι εύκολη υπόθεση και απαιτεί εκτός από γνώσεις και την συμπύκνωση πολλών τεχνών στην εξής μία: την 7η- είναι δύσκολο στην “διάγνωση” του. Έτσι με αυτό το σκεπτικό και με ένα άλλο αυτό της «ταξικής ματιάς» καλλιτέχνες που λάτρευα στην εφηβεία όπως ο Bruce Springsteen τώρα ούτε να τους βλέπω δεν θέλω όταν είναι παρέα (υποστηρίζοντας τον ανοιχτά στις προεδρικές εκλογές και μετά όμως από την εκλογική του θητεία/εφιάλτη!) με έναν από τους μεγαλύτερους σφαγείς των τελευταίων δεκαετιών όπως ο Barack Obama. Βλέπετε εγώ είμαι της «σχολής» που δεν έχει μεγάλη απήχηση: αυτής που λέει πως η προσωπική/κοινωνική/πολιτική ζωή του καλλιτέχνη δεν είναι ξεκομμένη από το καλλιτεχνικό του έργο.

Ξαναγυρίζοντας στις ταινίες, πως μπορείς να είσαι ταυτισμένος με έναν πρωταγωνιστή που υπηρετεί και είναι και ο ίδιος γρανάζι του μεγαλύτερου και φασιστικού και ρατσιστικού και αστυνομικού κράτους που γνώρισε ο πλανήτης στον αναπτυγμένο υποτίθεται κόσμο εδώ και έναν αιώνα, που δεν είναι άλλο από αυτό των ΗΠΑ, είτε αυτός ο πρωταγωνιστής είναι αστυνομικός είτε στρατιωτικός; (Δες το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων στα μέσα του 1960 και το κίνημα του Black Lives Matter στις μέρες μας καθώς και την ταξική/φυλετική διαστρωμάτωση των εγκλεισμένων στις αμερικανικές φυλακές εδώ και έναν αιώνα. Επίσης τις ιστορίες πίσω από πρόσωπα όπως: Angela Davis, Malcolm X, Rosa Parks, Muhammad Ali, Lucy Parsons, James Baldwin, κτλ.)

Οι μέρες της «ανεμελιάς» και της «αθωότητας» έχουν τελειώσει από το 2010 στο γΕλαδιστάν ανεπιστρεπτί, είτε το κατανοούμε είτε όχι. Όταν ελέγχουν απόλυτα τα ΜΜΕ και εμείς η λεγόμενη εργατική τάξη του 60-70% (αφαιρώ επίτηδες τα σκυλιά των αφεντικών της τάξης μας πχ τους μπάτσους και αυτούς που συναλλάσσονται με την εξουσία και υποτάσσονται σε αυτήν για οικονομικό όφελος) του πληθυσμού δεν ενδιαφέρεται ως υποχρεωμένη που είναι να ενημερωθεί αντισυστημικά και να σταματήσει την ανάθεση στον πολιτικοκοινωνικό τομέα, τότε έχουμε πρόβλημα.

Συμπερασματικά αν θέλει κάποιος να δει ένα ποιοτικό έργο για την διαφθορά των συστημικών πολιτικών, του συστήματος γενικά και των οργάνων καταστολής του κράτους καλύτερα να δει την τριλογία του “Godfather” που παρόλο που παίζουν κορυφαίοι ηθοποιοί δεν μπορεί να ταυτιστείς ούτε με αυτούς αλλά και ούτε με αυτά που κάνουν και να μη δει σκουπίδια (τύπου “The Wire”) που ξέρουν να προπαγανδίζουν τον «καλό ρόλο» της αστυνομίας ξεχνώντας τον βασικό και κυρίαρχο της ρόλο αυτόν της καταστολής του πληθυσμού όταν αρχίζουν οι απεργίες, οι διαμαρτυρίες, οι ακτιβισμοί, οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις. Η αστυνομία στα σημερινά «δημοκρατικά» ανεπτυγμένα κράτη παίζει τον ρόλο της δύναμης κατοχής όπου προστατεύει ξεκάθαρα τα αφεντικά της: οικονομικούς ολιγάρχες, (πολυεθνικές) εταιρείες, αστική δικαιοσύνη, αστικό κράτος, συστημικούς πολιτικούς, συστημικά ΜΜΕ.

Επίσης καλό είναι όσοι και όσες δεν μπορούν ξεστραβωθούν αλλιώς να βάλουν την κοινή λογική (που δυστυχώς και αυτή έχει χαθεί) και να αναρωτηθούν πχ: μήπως πρέπει σε αυτό που γίνεται στην Ουκρανία να είμαστε με τους Ρωσόφωνους στην ανατολική Ουκρανία και την Ρωσία γενικότερα βλέποντας την μεγάλη εικόνα; Δηλαδή πως θα μας φαινόταν αν οι ΗΠΑ ήταν περικυκλωμένη με Ρωσικούς πυραύλους; Σε ποιον θα δίναμε δίκιο; Όπως και με τους Slobodan Milosevic, Saddam Hussein, Muammar Gaddafi, Bashar al-Assad, Viktor Yanukovych, Alexander Lukashenko: κανείς δεν μπορεί να είναι με μη πραγματικά δημοκράτες πολιτικούς οι οποίοι λειτουργούν ολιγαρχικά ή αντιδημοκρατικά. Από την άλλη όμως και καμία χώρα δεν μπορεί να επιτίθεται σε μια άλλη (με οποιοδήποτε τρόπο: οικονομικών κυρώσεων, πολεμικών επεμβάσεων, κτλ) επειδή αυτός που είναι στην εξουσία δεν είναι το δικό της τσιράκι που θα δώσει νέα συμβόλαια στις δικές της εταιρείες (βλέπε Nord Stream 2).

Οι πολίτες της Δύσης θα πρέπει να καταλάβουν επιτέλους πως οι εκλεγμένες κυβερνήσεις τους με τις πολιτικές τους διαχρονικά (πχ σε ΗΠΑ και Γαλλία τελευταία ειδικότερα) σκοτώνουν τους μαύρους στο δρόμο για ασήμαντη αφορμή ή βγάζουν τα μάτια διαδηλωτών με πλαστικές σφαίρες. Σε καμία χώρα στην «πολιτισμένη» Δύση οι εκλογές δεν γίνονται πραγματικά δημοκρατικά και επί ίσοις όροις: όλα είναι πολύ καλά καλυμμένα με τον μανδύα της δημοκρατίας και το προσωπείο της ελευθερίας αλλά είναι ένα πολύ καλά στυμμένο παιχνίδι αφού: «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση.» έγραψε ο Ουμπέρτο Έκο, και όπου τηλεόραση βάλτε όλα τα συστημικά ΜΜΕ που ελέγχονται ή εξυπηρετούν τους οικονομικούς ολιγάρχες και όλο το σύστημα που τους στηρίζει και τους θρέφει.

Η μόνη λύση και διέξοδος είναι η χειραφέτηση-αναβάθμιση των ιδιωτών/ατόμων σε πολίτες με υποχρεώσεις και δικαιώματα, όπως το βασικότερο όλων της υποχρεωτικής συμμετοχής στις λήψεις των αποφάσεων, που δεν είναι άλλη φυσικά από την οργάνωση των άεργων, ανέργων, εργαζομένων και συνταξιούχων στα σωματεία, στους χώρους εργασίας, στα κέντρα πολιτισμού και (ανα)κατάληψης δημόσιων χώρων.

Πως θα γίνει αυτό;
Μόνο αν ξεβολευτούμε από τους καναπέδες μας και αρχίσουμε να μιλάμε πρόσωπο με πρόσωπο στις γειτονιές, στις πλατείες, στα σχολεία, στα εργοστάσια, στα σούπερ μάρκετ. Ατομική ευθύνη πάνω από όλα: μην περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος γύρω σου αν ΔΕΝ αλλάξεις και εσύ εφόσον είσαι μέρος του. Τις αναθέσεις σκότωσε τις καλύτερα, προτού μας θάψουν τελειωτικά. Η τεχνολογία μπορεί να μας κάνει χίλια καλά αλλά και πολλά περισσότερα κακά αν ελέγχεται από λίγους, όπως στις μέρες μας.
Έτσι ας ξανασκεφτούμε με περισσότερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα τι ήταν αυτό που έκανε την ειδοποιό διαφορά και πέτυχε, στο αρχικό της στάδιο τουλάχιστον, την οργανωμένη Λαϊκή αντίσταση του Λαού μας μέχρι την απελευθέρωση από τους Γερμανούς το 1944.