2021 πια και είχε να γράψει από τις αρχές του έτους. Με την δουλειά του μια από τα ίδια να ψάχνει προκήρυξη για να φύγει, με την “σχέση” του να μπαίνει σε μια από τις «οριστικές» “.&-” που κάνει από το 2018 δυστυχώς (και που ελπίζει αυτή τη φορά όντως να είναι η τελευταία!), με την μάνα του και τον αδελφό του να είναι μία από τα ίδια κι αυτοί με ήπια κλιμακούμενη χειροτέρευση όμως, με τον έναν κολλητό που είχε (ο θεός να τον κάνει: «άραγε αυτός το ήξερε;» αναρωτιόταν) να είναι οριστικά ξεγραμμένος, να μην μπορεί να σταυρώσει φιλία εδώ που ήρθε με αυτούς τους σκατάνθρωπους (έτσι τους χαρακτήριζε τις περισσότερες φορές τους περισσότερους) και να νιώθει πιο ξένος και πιο μετανάστης στον ίδιο του τον τόπο (sic!) και περισσότερο από όλους του άλλους πρόσφυγες και μετανάστες που ήταν στο κωλόνησο (δικός του χαρακτηρισμός που θα τον κρατήσουμε σε αυτή τη φάση) μια και που αυτοί όλοι είχαν ο ένας τον άλλον. Αυτός ποιον είχε; Τον κουτσόκαβλο (στην ψυχή) συνάδελφο του;
Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ αναγνώστη ο “ήρωας” μας δεν ήταν και στα καλύτερα του (για μια ακόμα φορά και εδώ έγκειται η αποχή του από το γράψιμο), μιας και είχε συμπαράσταση και απ’όλη την κοινωνία-μπανανία αφού όλα όδευαν και κοινωνικοπολιτικά κατά διαόλου: αυξημένη φτωχοποίηση λόγω συνεχόμενης ανόδου ειδών 1ης ανάγκης αλλά στάσιμων μισθών, εγκλεισμός (με αφορμή την πανδημία αλλά όχι μόνο), άνοδος του φασιστικού οχετού με όλον τον μηχανισμό της ακροδεξιάς κυβέρνησης να τον (ξανά)στήνει και να τον έχει stand by, κοινωνική και οικονομική καταστροφή με το τελευταίο ξεπούλημα όλων των δημόσιων ΔΕΚΟ (με τελευταίο ως τώρα αυτό της ΔΕΗ) σε ντόπιους και ξένους ολιγάρχες/πολυεθνικές, ένας απόλυτα προβατοποιημένος λαός να άγεται και να φέρεται όπως θέλει/επιβάλει το σύστημα αλλά και με την δική του συναίνεση/απάθεια/υπογραφή/συμβιβασμό/ανάθεση, ένα 5% το πολύ που αντιστέκεται να είναι πλήρως διασπασμένο και κατακερματισμένο, γυναικοκτονίες/πατριαρχία παντού, νέα οπλικά συστήματα αλλά όχι λεωφορεία και ΜΕΘ, αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη με σχεδόν μηδενικά ποσοστά από τους πολλούς σε όλα τα επίπεδα και τις κοινωνικές σχέσεις, κτλ, κτλ, κτλ.
Γι’αυτό αποφάσισε σιγά-σιγά να ασχοληθεί με αυτά που μπορεί άμεσα σχετικά να καλυτερέψει προς την ανάταση του σώματος και του πνεύματος του: κομμένο αλκοόλ και junk food, αυτοαποκλεισμός από το social media μιας και βλέπει πως έχουν αλλάξει τα πράγματα και δεν βγάζει αυτό πλέον πουθενά, μαχαίρι σε πορνοιστοσελίδες (εντάξει η μοναξιά-μοναξιά αλλά και η μαλακία η πολλή βαράει στο κεφάλι), ενασχόληση μόνο με τα blog του, περισσότερη πεζοπορία και αερόβια άσκηση. Ήταν μια αρχή ώστε το κεφάλι του να πάψει να σκέφτεται πράγματα στα οποία δεν μπορεί να δώσει βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη λύση. Ώστε να μην σκέφτεται συνέχεια. Το πάλευε πάντως. Ξανά. Στα 50 του.
Ναι την τόνιζε την ηλικία μέσα του γιατί δεν του είχε κάτσει καλά το κοστουμάκι του περάσματος καθαρά πλέον στην μέση ηλικία. Δύσκολα περνούσε. Αλλά κι αυτό ήταν πάντα σχετικό παρατηρούσε και παρηγορούταν σχετικά με το τι δίνει και το τι παίρνει η ίδια η ζωή από όλους μας: τι να έλεγε άραγε ένας γονιός που έχανε το παιδί του, ένας πατέρας που έμενε άνεργος, μια μάνα μονογονεϊκής οικογένειας που σπούδαζε τα δυο της παιδιά καθαρίζοντας σκάλες, το δάσος που όρθωνε τις κραυγές του με την μορφή καπνού στον ουρανό, τα ατέλειωτα θύματα της άγριας ζωής από δίποδα καθάρματα που αυτοαποκαλούνται «κυνηγοί», η μητέρα που χάνει το βρέφος της στις θάλασσες της Μεσογείου;
Ναι είχε την υγεία του ψυχική και σωματική και έπρεπε σαν κόρη οφθαλμού να τα διαφυλάξει. Προς το παρόν έπρεπε να κοιτάξει να είναι αλληλέγγυος προς τον… εαυτό του για να μπορέσει να επιβιώσει σε αυτόν τον αφιλόξενο τόπο -αλλά και πλανήτη στην τελική- που ήρθε την δεδομένη χωροχρονική στιγμή.
Σκεφτόμενος όλα αυτά πήρε ένα μολύβι και ένα κατάλευκο χαρτί και σκάρωσε πάνω του κάτι λέξεις:
Και έφυγε και ξήλωνε το πέπλο του ουρανού
Μα αντάμα στα σύνορα του σύννεφου κοιμόταν
Όμως ξάφνου φέγγει πάλι το φως του φεγγαριού
Με λόγια αστείρευτα ξανά του παρουσιαζόταν
Η αυγή τον έβρισκε στην άκρη διψασμένο
Της ζωής το μεδούλι αχόρταγα να πιει
Το νερό πιο κάτω τον κοιτούσε απορημένο
Τι ήταν μια βουτιά στην θάλασσα να μπει;
Κολυμπώντας πήγε πάλι στην πηγή του νου του
Και ταλαίπωρος και πεινασμένος σαν από καιρό
Βλέπει ένα νησί στα ονειρικά πλαίσια του βίου του
Κάνει να πάει από εκεί φωνάζοντας «Μπορώ!»
Πιο κάτω δεν ήξερε τι θα τον περιμένει
Μα πίσω τελικά -το λέει- δεν ξαναγυρνά
Το φως το ενδότερο εκείνο που προσμένει
Να είναι δυνατό και τις σκιές να προσπερνά
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου