25-12-2020
τοΈΣΩδέντρο
26-12-2020
“...κι ότι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
πάντα με πάει σ' ενός σταυρού τα καρφιά
και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ…”¹
Έπαιζε το ηλεκτρονικό «ράδιο» ένα από τα αγαπημένα του κομμάτια που σχεδόν οι στίχοι όλου του τραγουδιού τον ακουμπούσαν απόλυτα μέρα που είναι. Και εκεί που λέει στην αρχή ειδικά για τον πατέρα και την μάνα… πόσο μέσα! «…ίσως για κάποιους να ‘ναι ακόμα γιορτή…»¹ μονολογούσε τραγουδιστά παρακάτω.
Και σχεδόν έφυγε αυτή η γαμημένη χρονιά αν και σε προσωπικό επίπεδο το 2018 και ειδικά το 2019 ήταν σίγουρα χειρότερες χρονιές, για εκείνον. Ειδικά τις πρώτες μέρες του ‘19 -που είναι σε 15 μέρες ακριβώς η επέτειος, ο πατέρας του αποφάσισε ή μάλλον είχε ήδη προαποφασίσει πως δεν το ήθελε να την παλέψει αν τα πράγματα σκουρύνουν από πλευράς υγείας. Όλο έλεγε και ξανάλεγε πως όρθιος θέλει να φύγει αφού το ήξερε καλά η οικογένεια του όλη, ή μάλλον εκείνος και η μάνα του, πως ο πατέρας του δεν ήταν για τα δύσκολα. Λιγοψυχούσε σε τέτοια πράγματα. Ή τουλάχιστον αυτό φαινόταν· έτσι κι αλλιώς σε κανέναν δεν ανοιγόταν εδικά από την άμεση οικογένεια του. Γιατί δυστυχώς έκανε “διπλή ζωή”. Είπαμε γαμημένο το 2019, χειρότερο από το 2020. Μα για αυτά έχουμε χρόνο να μιλήσουμε αγαπητέ αναγνώστη, όταν μας επι(σ)τρέψει ο Άρης.
Συντροφιά με ένα ποτό στο χέρι σχεδόν κάθε απόγευμα και βράδυ -το μεσημεροαπόγευμα έπινε τώρα κρασί, ενώ το βράδυ το σκωτσέζικο- το τελευταίο διάστημα όλο έλεγε ο μαλάκας, σε σημείο που και ο ίδιος είχε σιχαθεί τον εαυτό του, πως ήθελε να αρχίσει να κάνει δίαιτα, υγιεινή διατροφή, σχεδόν καθημερινή άσκηση (μιας και είχε παχύνει αλλά και για λόγους υγείας αφού την τελευταία φορά που είχε πάει δεν μπορούσε να δώσει αίμα) αλλά εδώ και τρία χρόνια(!!!) όλο το ανέβαλε: από ημερομηνία σε ημερομηνία, φτιάχνοντας με το μυαλό του τον ιδανικό συνδυασμό της ημερομηνίας που θα έκανε επιτέλους την πολυπόθητη αρχή. Αλλά όλο σκέψεις, από λόγια είχε χορτάσει το είναι του.
Τα έβαζε συνεχώς με τον εαυτό του, με την τύχη του, με την άσχημη φάση πως δεν μπορούσε να βρει αυτό που θέλει σε ερωτικό, φιλικό, εργασιακό επίπεδο: όλα του έφταιγαν. Και από την άλλη κατηγορούσε συνεχώς τον εαυτό του πως δεν ήταν δυνατός να ανταπεξέλθει τις δυσκολίες που έτσι κι αλλιώς συναντούμε στην ζωή: «Δεν μπορείς να κατηγορείς συνεχώς την μοίρα, την τύχη και τους άλλους για αυτά που σου συμβαίνουν και να γίνεσαι κουραστικός και στον ίδιο τον εαυτό σου αλλά και σε όλους τους γύρω σου. Πρέπει να οπλιστείς με επιμονή, υπομονή και πειθαρχία. Βάζοντας μικρούς στόχους ρεαλιστικούς που θα σε κάνουν να κυλάς όρθιος προς την Ζωή και όχι το αντίθετο.», μονολογούσε εσωτερικά με τον εαυτό του τις πολλές στιγμές που το έκανε αυτό όταν του δινόταν η ευκαιρία: σε μια αστική πεζοπορία δίπλα στη θάλασσα ή οδηγώντας αφηρημένα στη δουλειά.
Και όλο να γράφει και να σβήνει αυτό το διάστημα, όπως έκανε εικονικά και με τους ανθρώπους που είχε γύρω του. Ο ένας δεν του έκανε γι’ αυτό, ο άλλος για το άλλο, ο τρίτος για το παράλλο, κοκ. Έτρωγε τα σωθικά του μόνος του σε μια ατέρμονη και αδιάκοπη εσωτερική/εξωτερική αναζήτηση που τις περισσότερες φορές αυτή δεν είχε τις βάσεις για να μπορεί να μεγαλώσει και να αποδώσει καρπούς. Πότε έλειπε το σωστό λίπασμα, πότε ο καλός σπόρος, πότε το λειψό νερό το Έσω Δέντρο της Γνώσης και ειδικά της Αυτογνωσίας το άφηνε πολύ συχνά κουτσουρεμένο από τους δυνατούς βοριάδες και την ανομβρία του θέρους και της ξηρασίας.
Ήθελε μεγάλη βουτιά στα ενδότερα, ψάχνοντας και αναζητώντας την ουσία αφαιρώντας τα περιττά που αποπροσανατολίζουν και κρατώντας αυτά που συνδέουν την αλυσίδα της αυτογνωσίας, της αυτοπεποίθησης, της χειραφέτησης και το βασικότερο της αυτοκυριαρχίας, να μπορείς να πειθαρχείς και να ελέγχεις τον εαυτό σου είναι το κλειδί. Το ήξερε, όπως ήξερε πως αυτό είναι ένα δέντρο ζωής που μεγαλώνει όσο εμείς μεγαλώνουμε μαζί του, που ανθίζει και καρπίζει όσο εμείς του δίνουμε την κατάλληλη τροφή και νερό, που ομορφαίνει όσο εμείς κρατάμε την ισορροπία μέσα μας και δεν αφήνουμε την ρουτίνα και την καθημερινότητα σε όλες τις εκφάνσεις της να μας ποδηγετεί και να μας ελέγχει.
Ήθελε να κάνει μια νέα αρχή και προσπαθούσε να φτιάξει τα θεμέλια της. Ίσως αυτό το βιβλίο και η (μυθιστορηματική) “αφέλεια” του να ήταν αυτό που χρειαζόταν αυτή τη στιγμή: «Πού είσαι; Εδώ. Τι ώρα είναι; Τώρα. Τι είσαι; Αυτή η στιγμή.»², ναι το εδώ και τώρα έχει μια λογική και είναι η “ιδανική” στιγμή-αρχή μιας και ο χωροχρόνος είναι αμείλικτος και εντέλει ανύπαρκτος όταν ποδοπατείται κάτω από τις δικιές μας φοβίες και τα προσωπικά μας άγχη.
Πήρε μολύβι και άρχισε να ζωγραφίζει σαν παιδί:
«τοΈΣΩδέντρο»
Κλάδεψε το κλαδί και χάιδεψε το φύλλο
Θα έρθει εκείνος ο πολυπόθητος καιρός
Η ρίζα δεν θα θέλει άλλο πλέον άκυρο φίλο
Ο αέρας θα είναι σαν ερωτικό φιλί πια υγρός
Ο Τόπος θα είναι το εδώ και η Ώρα το τώρα
Και αυτή θα είσαι η (ι)δανική σου η Στιγμή
Τα βήματα βρες στου καιρού σου την μπόρα
Με πείσμα, αφοσίωση πειθαρχία και πυγμή
Πουλιά θα έρθουν από ένα άλλο λατρεμένο τραγούδι³
Παρέα να σου κάνουν στα ψηλότερα με θέα κλαδιά
Μέλισσα πάνω στο λεπτό μισχομυρισμένο⁴ λουλούδι
Σαν φίλοι θα παίζετε στην βάση του σαν μικρά παιδιά
________
¹«Χριστούγεννα», Φοίβος Δεληβοριάς
²«Way of the Peaceful Warrior», Dan Millman
³«Εγώ Ήθελα Να Γίνω Δέντρο», Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
⁴μίσχος + μυρίζω = μισχομυρίζω
πάντα με πάει σ' ενός σταυρού τα καρφιά
και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ…”¹
Έπαιζε το ηλεκτρονικό «ράδιο» ένα από τα αγαπημένα του κομμάτια που σχεδόν οι στίχοι όλου του τραγουδιού τον ακουμπούσαν απόλυτα μέρα που είναι. Και εκεί που λέει στην αρχή ειδικά για τον πατέρα και την μάνα… πόσο μέσα! «…ίσως για κάποιους να ‘ναι ακόμα γιορτή…»¹ μονολογούσε τραγουδιστά παρακάτω.
Και σχεδόν έφυγε αυτή η γαμημένη χρονιά αν και σε προσωπικό επίπεδο το 2018 και ειδικά το 2019 ήταν σίγουρα χειρότερες χρονιές, για εκείνον. Ειδικά τις πρώτες μέρες του ‘19 -που είναι σε 15 μέρες ακριβώς η επέτειος, ο πατέρας του αποφάσισε ή μάλλον είχε ήδη προαποφασίσει πως δεν το ήθελε να την παλέψει αν τα πράγματα σκουρύνουν από πλευράς υγείας. Όλο έλεγε και ξανάλεγε πως όρθιος θέλει να φύγει αφού το ήξερε καλά η οικογένεια του όλη, ή μάλλον εκείνος και η μάνα του, πως ο πατέρας του δεν ήταν για τα δύσκολα. Λιγοψυχούσε σε τέτοια πράγματα. Ή τουλάχιστον αυτό φαινόταν· έτσι κι αλλιώς σε κανέναν δεν ανοιγόταν εδικά από την άμεση οικογένεια του. Γιατί δυστυχώς έκανε “διπλή ζωή”. Είπαμε γαμημένο το 2019, χειρότερο από το 2020. Μα για αυτά έχουμε χρόνο να μιλήσουμε αγαπητέ αναγνώστη, όταν μας επι(σ)τρέψει ο Άρης.
Συντροφιά με ένα ποτό στο χέρι σχεδόν κάθε απόγευμα και βράδυ -το μεσημεροαπόγευμα έπινε τώρα κρασί, ενώ το βράδυ το σκωτσέζικο- το τελευταίο διάστημα όλο έλεγε ο μαλάκας, σε σημείο που και ο ίδιος είχε σιχαθεί τον εαυτό του, πως ήθελε να αρχίσει να κάνει δίαιτα, υγιεινή διατροφή, σχεδόν καθημερινή άσκηση (μιας και είχε παχύνει αλλά και για λόγους υγείας αφού την τελευταία φορά που είχε πάει δεν μπορούσε να δώσει αίμα) αλλά εδώ και τρία χρόνια(!!!) όλο το ανέβαλε: από ημερομηνία σε ημερομηνία, φτιάχνοντας με το μυαλό του τον ιδανικό συνδυασμό της ημερομηνίας που θα έκανε επιτέλους την πολυπόθητη αρχή. Αλλά όλο σκέψεις, από λόγια είχε χορτάσει το είναι του.
Τα έβαζε συνεχώς με τον εαυτό του, με την τύχη του, με την άσχημη φάση πως δεν μπορούσε να βρει αυτό που θέλει σε ερωτικό, φιλικό, εργασιακό επίπεδο: όλα του έφταιγαν. Και από την άλλη κατηγορούσε συνεχώς τον εαυτό του πως δεν ήταν δυνατός να ανταπεξέλθει τις δυσκολίες που έτσι κι αλλιώς συναντούμε στην ζωή: «Δεν μπορείς να κατηγορείς συνεχώς την μοίρα, την τύχη και τους άλλους για αυτά που σου συμβαίνουν και να γίνεσαι κουραστικός και στον ίδιο τον εαυτό σου αλλά και σε όλους τους γύρω σου. Πρέπει να οπλιστείς με επιμονή, υπομονή και πειθαρχία. Βάζοντας μικρούς στόχους ρεαλιστικούς που θα σε κάνουν να κυλάς όρθιος προς την Ζωή και όχι το αντίθετο.», μονολογούσε εσωτερικά με τον εαυτό του τις πολλές στιγμές που το έκανε αυτό όταν του δινόταν η ευκαιρία: σε μια αστική πεζοπορία δίπλα στη θάλασσα ή οδηγώντας αφηρημένα στη δουλειά.
Και όλο να γράφει και να σβήνει αυτό το διάστημα, όπως έκανε εικονικά και με τους ανθρώπους που είχε γύρω του. Ο ένας δεν του έκανε γι’ αυτό, ο άλλος για το άλλο, ο τρίτος για το παράλλο, κοκ. Έτρωγε τα σωθικά του μόνος του σε μια ατέρμονη και αδιάκοπη εσωτερική/εξωτερική αναζήτηση που τις περισσότερες φορές αυτή δεν είχε τις βάσεις για να μπορεί να μεγαλώσει και να αποδώσει καρπούς. Πότε έλειπε το σωστό λίπασμα, πότε ο καλός σπόρος, πότε το λειψό νερό το Έσω Δέντρο της Γνώσης και ειδικά της Αυτογνωσίας το άφηνε πολύ συχνά κουτσουρεμένο από τους δυνατούς βοριάδες και την ανομβρία του θέρους και της ξηρασίας.
Ήθελε μεγάλη βουτιά στα ενδότερα, ψάχνοντας και αναζητώντας την ουσία αφαιρώντας τα περιττά που αποπροσανατολίζουν και κρατώντας αυτά που συνδέουν την αλυσίδα της αυτογνωσίας, της αυτοπεποίθησης, της χειραφέτησης και το βασικότερο της αυτοκυριαρχίας, να μπορείς να πειθαρχείς και να ελέγχεις τον εαυτό σου είναι το κλειδί. Το ήξερε, όπως ήξερε πως αυτό είναι ένα δέντρο ζωής που μεγαλώνει όσο εμείς μεγαλώνουμε μαζί του, που ανθίζει και καρπίζει όσο εμείς του δίνουμε την κατάλληλη τροφή και νερό, που ομορφαίνει όσο εμείς κρατάμε την ισορροπία μέσα μας και δεν αφήνουμε την ρουτίνα και την καθημερινότητα σε όλες τις εκφάνσεις της να μας ποδηγετεί και να μας ελέγχει.
Ήθελε να κάνει μια νέα αρχή και προσπαθούσε να φτιάξει τα θεμέλια της. Ίσως αυτό το βιβλίο και η (μυθιστορηματική) “αφέλεια” του να ήταν αυτό που χρειαζόταν αυτή τη στιγμή: «Πού είσαι; Εδώ. Τι ώρα είναι; Τώρα. Τι είσαι; Αυτή η στιγμή.»², ναι το εδώ και τώρα έχει μια λογική και είναι η “ιδανική” στιγμή-αρχή μιας και ο χωροχρόνος είναι αμείλικτος και εντέλει ανύπαρκτος όταν ποδοπατείται κάτω από τις δικιές μας φοβίες και τα προσωπικά μας άγχη.
Πήρε μολύβι και άρχισε να ζωγραφίζει σαν παιδί:
«τοΈΣΩδέντρο»
Κλάδεψε το κλαδί και χάιδεψε το φύλλο
Θα έρθει εκείνος ο πολυπόθητος καιρός
Η ρίζα δεν θα θέλει άλλο πλέον άκυρο φίλο
Ο αέρας θα είναι σαν ερωτικό φιλί πια υγρός
Ο Τόπος θα είναι το εδώ και η Ώρα το τώρα
Και αυτή θα είσαι η (ι)δανική σου η Στιγμή
Τα βήματα βρες στου καιρού σου την μπόρα
Με πείσμα, αφοσίωση πειθαρχία και πυγμή
Πουλιά θα έρθουν από ένα άλλο λατρεμένο τραγούδι³
Παρέα να σου κάνουν στα ψηλότερα με θέα κλαδιά
Μέλισσα πάνω στο λεπτό μισχομυρισμένο⁴ λουλούδι
Σαν φίλοι θα παίζετε στην βάση του σαν μικρά παιδιά
________
¹«Χριστούγεννα», Φοίβος Δεληβοριάς
²«Way of the Peaceful Warrior», Dan Millman
³«Εγώ Ήθελα Να Γίνω Δέντρο», Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
⁴μίσχος + μυρίζω = μισχομυρίζω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου