από χέρια στραβωμένα και πονεμένα
19-12-2020
Κάπως έτσι κυλούσαν ρουτινιάρικα -και ευχαρίστα τελικά όταν μας λείπουν, αλλά, δεν εκτιμούμε όσο θα έπρεπε όταν τις ζούμε παρά μόνο όταν τις χάνουμε- οι Κυριακές όταν νομίζαμε πως έτσι θα ήμασταν για πάντα, σκεπτόταν. Αλλά άρχισαν οι απώλειες εδώ και δύο χρόνια παρά 21 μέρες. «Πως περνάει ο καιρός…», μονολογούσε!
Πρώτος είχε φύγει ο παππούς του από την μεριά του πατέρα του που δεν τον γνώρισε καθόλου, μετά η γιαγιά από την μεριά της μάνας, μετά ο άλλος παππούς και μετά η άλλη γιαγιά. Μετά το φευγιό και της μεγάλης αδελφής της μάνας του “σειρά” είχε ο πατέρας του. Όλα αυτά του πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό συνδυάζοντας τις μυρωδιές με τα πρόσωπα και την καταγωγή τους. Βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη και οι δυο γιαγιάδες του ήταν πρώτες ξαδέρφες από την Σμύρνη και μαζί με την μετανάστευση και την προσφυγιά τους, ήρθαν και οι μυρωδιές τους, να κατοικήσουν στα σπίτια που πήγαν στην «μαμά πατρίδα».
Η μια πήγε μετανάστρια παραδουλεύτρα στην Αίγυπτο αρχικά ενώ η άλλη προσφυγοπούλα 18 χρονών κορίτσι -στις ημέρες της τρέλας, των κρίσεων, των σφαγών και των διωγμών- στο νησί της μαστίχας. Βρήκε άντρα, εγκαταστάθηκε και έκανε πολυμελή οικογένεια περνώντας τέλη του ‘50 αρχές του ‘60 τα παιδιά της την σκυτάλη να μεταναστεύσουν σαν από ένα μακρινό πλάνο πάνω στο υπερπόντιο καράβι από τις “Νύφες”.
«Α, μα που πάει το μυαλό πάλι; Που ταξιδεύει; Στις μυρωδιές ήμασταν και αυτό πήρε τα κύματα. Μα σάμπως και με αυτά δεν ήρθαν οι μυρωδιές; Ψέματα;», του έλεγαν αστραπιαίες εγκεφαλικές αναλαμπές.
Ένα από τα αγαπημένα του φαγητά είναι ο πουρές (στο χέρι, όχι ο έτοιμος) με χοιρινό με καρότα και κόκκινη σάλτσα στην χύτρα. Να γλύφεις και τα δάχτυλα σου! ‘Η το άλλο: κομμάτια κοτόπουλου με θεϊκή γαρνιτούρα πάνω σε ρύζι σπυρωτό με μπόλικη σαλτσούλα πικάντικη! Τι να πρωτοθυμηθεί και… πρωτομυρίσει εδώ που ήταν; Μόνος τις γιορτές, χωρίς να μπορεί να δει την μάνα του και τον αδερφό του «λόγο πανδημίας, μη χέσω», σκεφτόταν.
«…και πέφτανε τα δάκρυα, θυμώντας τη ζωή της | και δίναν στο φαΐ της, μια γεύση μαγική…», τραγουδούσε το ράδιο.
Κάτι φαίνεται είχε το dna και κάτι κουτσοκατάφερνε να κάνει με την γάστρα στο φούρνο με φαγητά-ψητά που δεν ήθελαν πολύ αρχική προετοιμασία. Την επόμενη μέρα όμως σηκώθηκε με βαρύ το κεφάλι, αφού του ήρθαν στο μυαλό κάποιοι από τους λόγους που είχε δηλώσει να πάει όπου έβρισκε δουλειά σε όλο το γΕλαδιστάν σε κάποια λίστα με τις επιλογές κάποιας προκήρυξης.
Και ένας από αυτούς τους βασικούς λόγους ήταν πως ήθελε να βρίσκεται αυτόνομος και μακριά όταν θα βρει το επόμενο βασικό μέλος της οικογένειας του το φυσικό “κακό” επακόλουθο της απώλειας, που δεν ήταν άλλο από την μάνα του. Ήθελε να νιώσει και να βιώσει την μοναξιά πριν το απευκταίο αλλά φυσικό και φυσιολογικό «κακό»: μόνο οι άνθρωποι το γνωρίζουν αυτό σε όλο το ζωικό βασίλειο από την αρχή ενώ τα άλλα ανώτερα θηλαστικά ίσως μόνο κάποιες βδομάδες πριν το τέλος. Ήθελε να προετοιμάσει τον εαυτό του για την απώλεια μιας και το φευγιό του πατέρα του ήταν τόσο ξαφνικό που ακόμα προσπαθεί να το εκλογικεύσει και να το χωνέψει. Τόσο «αχώνευτο» του ήταν όλο αυτό που πέρασε.
Μα είναι δυνατό να μπορείς να χωνέψεις τον θάνατο; Και ειδικά των ανθρώπων που σε γέννησαν και σε μεγάλωσαν; Μέχρι να μείνεις μόνος στη ζωή, σκεφτόταν, τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτή τη στροφή που θα κάνεις. Μόνο υποθέσεις και ασκήσεις επί χάρτου που αυτές θα είναι ακραιφνώς θεωρητικές. Στη πράξη όμως θα δεις τι θα πάρεις και τι θα αφήσεις. Και κυρίως: τι θα θυμάσαι.
Ξυπνώντας την επόμενη μέρα, και ενώ άκουγε ραδιόφωνο, χωρίς άλλη σκέψη πήρε στυλό και χαρτί και έγραψε, όταν του ήρθε ξαφνικά σαν επιφΏτηση κάτι:
“Χώμα” 09:58
Και περνάει ο καιρός, έτσι ανέμελα
κρεμασμένοι πάνω στα κλαδιά των ονειρόδεντρων
κι εσύ και εγώ κάπως ματωμένοι· αρχικά
σαν φρούτα ώριμα από τις δαγκωματιές των ποντικών
και μετά, να έρθουν και εκείνες οι κάργιες
να μας ξεσκίσουν, βγάζοντας τις σάρκες μας
πίνοντας τους χυμούς μας
μέχρι να πέσουμε στης γης την αγκαλιά
πάνω στο χώμα της· σαπίζοντας
τα απομεινάρια μας τα εργατικά μυρμήγκια τρώγοντας
ενώ τα ταπεινά σκουλήκια ολοκληρώνοντας το θανατικό
που όμως αυτό ακριβώς θα είναι η ευκαιρία
στη ζωή να ξαναγεννηθεί, παίρνοντας μια άλλη μορφή
κάτι νέο να δημιουργηθεί· από την αρχή
που έρπει, πετά, κολυμπά ή περπατά
ή απλά ριζώνει, σαν δεντρό, κάνοντας σκιά στον περιπατητή να τον ξεκουράσει
ή σαν μια τσουκνίδα, που τον τσιμπά στο μονοπάτι· ματώνοντας τον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου