Ανοσία Αγέλης

Ανοσία Αγέλης   21-11-2020

Αλλάξαμε.
Σκληρύναμε.

Από εκείνη τη χρονική στιγμή
   που κάτι τσάκισε μέσα μας

Όταν ακούσαμε την πρώτη σοβαρή επίπληξη του αφεντικού
Όταν κάπου εκεί μετά τα τελευταία –άντα
   χωρίσαμε και στένεψαν ξαφνικά τα περιθώρια
   και χάθηκε η ανεμελιά της ερωτικής νεότητας 
   εκείνης ντε που έλεγες «έχω καιρό ακόμα»
   που νομίζαμε πως ήμασταν αθάνατοι
   και ο χρόνος δεν ήταν για εμάς
   αλλά για όλους τους άλλους· τους “μεγάλους”
Όταν χάσαμε τον κοντινό μας άνθρωπο
   εκείνον που δεν ξέραμε ακριβώς τι θα σημαίνει η απώλεια του
Όταν και ενώ ήμασταν ήδη πια επιλεκτικοί
   λόγο ηλικίας και εμπειριών
   το χαστούκι μέσα μας ακούστηκε πολύ οδυνηρό
   από εκείνο τον φίλο ή φίλη που μας έγραψε στα δύσκολα
   στα πολύ δύσκολα

Μια θάλασσα από λάθη
Ένα βουνό από πρέπει
Και ακόμα δεν καταλάβαμε ότι τα λάθη μας
   είναι η δικιά μας όμορφη συνεισφορά στον γκρι τους κόσμο
Ενώ τα πρέπει τους
   είναι η δικιά τους ένεση στην «ανοσία της αγέλης»
   με εμάς να πρωταγωνιστούμε ως το μοναδικό της μέλος

Μεγαλώσαμε.
Ασχημύναμε.
Αν ο χρόνος μας κάνει έτσι, όπως βιώνουμε την κοινωνία μας
   μπορώ εγώ να παραμείνω παιδί
   μικρό ή λίγο μεγαλύτερο αν γίνεται
   να ζω πάνω στα κατάλευκα σύννεφα
   ενός ηλιόλαμπρου σκηνικού
   με καμβά τον γαλάζιο ουρανό
   των παιδικών και κυρίως εφηβικών μου ονείρων;