10-10-2020
στον πατέρα
Το κεφάλι μου σαν μια σβούρα γυροφέρνει
όταν θωρεί του παρελθόντος τα μυστικά
εκείνη η θύμηση πικρό κανάτι γέρνει
όταν αυτό συνεχίζει πάντα να μας κερνά
Είναι η μέρα που πιο μεγάλος θα γινόσουν
βάσανα κλειστά μες στις άκρες του μυαλού
να ξεσκονίζουν τις στιγμές όπως φερόσουν
μέσα από το πρίσμα ενός αδέξιου φευγιού
Εκείνη η σκέψη δε λέει να ξεκολλήσει
μέσα από την πίκρα μια αιώνιας σιωπής
αυτή που θέλει πια με δάκρυα να αφήσει
εκείνο το γράμμα της ισόβιας προσμονής
Εικοσιένα μήνες σαν μια υγρή εικόνα
μέσα από τις κόγχες ενός θολού ματιού
στήριγμα σε έναν ετοιμόρροπο πυλώνα
γιορτή να φέρει στο μελάνι ενός χαρτιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου