Τα δέντρα να κουνιούνται πέρα-δώθε
ένα ασταμάτητο εκκρεμές από αέρινες κλωστές
Τα σύννεφα να γεμίζουν τον ουρανό
με το καθάριο άσπρο τους νεφέλωμα
να συναντούν εκείνο το γαλάζιο του ορίζοντα
Και το μυαλό μου και εκείνο να τρεχοβολά
δώθε-πέρα σταματημό και ησυχία να μην έχει
Οι σκέψεις να βρίσκονται συνεχώς σ’ ένα τοίχο
φτιαγμένο από φόβους, κατάθλιψη, ανασφάλεια
ατολμία, τεμπελιά, νωθρότητα, μοναχικότητα
Και εκείνα ψηλά στον ουρανό να μου υπενθυμίζουν
πως οι πλαγιές και οι κορυφογραμμές των βουνών
δεν έπαψαν ποτέ να με περιμένουν ξανά να διαβώ
Όπως περιμένουν να πάρουν τις έγνοιες κάθε ορειβάτη
ανταμείβοντας τον με ευεξία, συντροφικότητα, ζωή
«Πάλεψε, σήκω, συγκεντρώσου!» φωνάζει δυνατά
κάτι από τα βάθη της ψυχής του και του Είναι
μακριά από εύκολες λύσεις και απαντήσεις.
Και εγώ σαν άλλη μια συνηθισμένη μέρα, χθες,
έβαλα το ξυπνητήρι στις έξι να πάω για δουλειά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου