Εμείς, οι Πολίτες. ~ We, the Citizens.

Εμείς οι Πολίτες.   10,11/10/2017

Και σε μια άτυπη συνέχεια των προηγούμενων σκέψεων μου διατυπώνω με τον πιο σαφή τρόπο μέσω του τίτλου του κειμένου με πια πλευρά είμαι. Όμως. Όσο εύκολο είναι να διατυπώσεις τις προθέσεις σου λεκτικά και θεωρητικά τόσο δύσκολο είναι να τις κάνεις εικόνα, πράξη, έργο, ουσία, δημιουργία. Ατομικά αλλά κυρίως κοινωνικά.

Κι αυτό διότι οι άνθρωποι γενικώς και ειδικώς δεν πάμε καλά σε όλα τα επίπεδα. Περίμενες σε αυτά τα χρόνια της κρίσης -πραγματικά δεν μας “ενδιαφέρει” τι έγινε πριν το 2010· ο χρόνος ξεκινά από τότε- ο κόσμος να έρθει πιο κοντά πολυεπίπεδα και πολυποίκιλα. Αντί αυτού έγινε ακριβώς (σχεδόν) το αντίθετο με κάποιες μικρές σχετικά λαμπρές εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα: γραψαρχιδίνη, ωχαδερφισμός, παρτακισμός, αμπελοφιλοσοφικισμός, ιντερνετισμός, καναπεδισμός, σταρχιδισμός... ζμπούτσαμας εν ολίγης. Με λίγα λόγια: (σχεδόν ολική) κ-α-τ-α-σ-τ-ρ-ο-φ-ή. Γυρίσαμε τουλάχιστον 30-40 χρόνια πίσω τα πάντα.

Και το ερώτημα παραμένει: τι κάνω από εδώ και πέρα; Πως παλεύω; Ποια είναι τα όπλα μου;

Εύκολες λύσεις ΔΕΝ υπάρχουν πια. Φιλοσοφώντας τη ζωή βλέπω πως το μόνο που αξίζει να κάνει κανείς είναι ΜΌΝΟ το να δημιουργεί. Άλλος θα το πει τέχνη σε κάθε της μορφή, άλλος θα το πει μεράκι, ερασιτεχνισμό, καλλιτεχνία, κατασκευή, τεχνική, τεχνοτροπία. Άλλος θα το πει χρήμα, και κάθε μέσο που μπορεί να το πετύχει θεμιτό (όπως το να πάρεις κάποιο πτυχίο με κάθε κόστος). Άλλος θα το πει οικογένεια και παιδιά.

Μετά τη δημιουργία έρχεται η γνώση που σου λέει πως πρέπει πάση θυσία να κρατάς το σώμα και το πνεύμα σου υγιή. Είτε αυτό λέγεται άθληση και πεζοπορία, είτε σκάκι και βιβλίο. Και τρίτο έρχεται το χρέος που έχεις προς την κοινωνία εφόσον θέλεις να απολαμβάνεις τα οφέλη της -γιατί εκτός από δικαιώματα αν θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες έχουμε και υποχρεώσεις. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα· τα μεγάλα.

Ας πούμε πόσοι βλέπουν την συμμετοχή τους στο επαγγελματικό σωματείο όπου ανήκουν υποχρεωτική; Ή πόσοι κάνουν πραγματικά και σχολαστικά ανακύκλωση στα απορρίμματα τους, είτε λέγονται ιδιώτες είτε -κυρίως- επαγγελματίες; Καλά δεν μιλώ για αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη… αυτά είναι πυρηνική φυσική για τους περισσότερους -είπαμε εκτός από τις λαμπρές εξαιρέσεις που διέπρεψαν αυτά τα χρόνια.

Έτσι όποιος ονειρεύεται τα βάζει ιεραρχικά και προσπαθεί να τα κάνει πράξη· δηλαδή να παλέψει με τους δράκους του ή απλά να πετάξει μαζί τους, να κλέψει το βότσαλο από τον Κρόνο ή τον Δία, να φυτέψει λουλούδια στον πάτο του Ικάριου, να ιππεύσει τον Μονόκερω, να ξεδιψάσει από τον Σιρόκο, να καβαλήσει τον Νέστο, να κολυμπήσει σε ένα ορεινό λιβάδι με πεταλούδες, δελφίνια, αστέρια και σπουργίτια, να κάνει παρέα με τα βουνά, να ξεπεράσει σε ταχύτητα τους καλικάντζαρους πάνω στη ράχη ενός ρσενικού ελαφιού, να λατρέψει την συντροφιά και την ομιλία των δέντρων.